สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 438

ตอนที่ 438 สาวใช้ตัวแสบ342

ปัญหาอาจจะไม่ได้เกิดขึ้นกับเย่เชินหลินคนเดียว ที่สำคัญสุดก็คืออาจจะมีไห่ลี่หมินเกี่ยวข้องด้วย เพราะไม่อย่างนั้นเย่เชินหลินก็ไม่มีเหตุผลเรื่องน้องสาวคนอื่นแล้วลงมือกับโม่เสี่ยวจุนอา

ไม่ว่าจะพูดยังไง เธอก็รู้เหตุผลแล้ว และจะหาบทสรุปได้แน่นอน

“พวกเรากลับเข้าไปด้านในเถอะ ฉันสัญญากับคุณแล้ว ถ้าติดต่อเขาได้เมื่อไร จะรีบบอกคุณเลย” เธอนอกจากจะพูดประโยคนี้แล้ว ก็ไม่รู้จะพูดปลอบใจไห่ฉิงฉิงยังไงแล้ว

ความหมายของผู้ชายสองคนนั้น คือไม่ยอมให้โม่เสี่ยวจุนเข้าใกล้ไห่ฉิงฉิงแน่นอน โม่เสี่ยวจุนก็ไม่ยอมรับ เขาไม่ยอมก้มหัวให้ใคร สุดท้ายเขากับไห่ฉิงฉิงจะเป็นยังไง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้จริงๆ

“อืม! ” ไห่ฉิงฉิงพยักหน้า ทั้งสองคนเพิ่งเดินกลับไปไม่กี่ก้าว ก็เห็นเย่เชินหลินอยู่ด้านหน้าไม่ไกลมากหนักเดินตรงมาที่พวกเธอ

เขาเพิ่งจะลุกขึ้นมาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าอยากจะไปคุยเป็นเพื่อนคุณนายไห่พวกเขา ได้ยินพวกเขาพูดว่าฉิงฉิงของเขาไปหาเซี่ยชีหรั่นแล้ว เขาก็รีบออกมาทันที

“เฮ้ย คุณเป็นห่วงว่าฉันจะล่อลวงผู้หญิงของคุณเหรอ? ตามติดขนาดนี้ โอเค ส่งมอบคนให้คุณ อย่างไม่มีการบุบสลาย! ฉันไปแหละ! ” หลังจากไห่ฉิงฉิงพูดเสร็จก็อารมณ์ดีขึ้นมาเลย ดูการก้าวย่างของเย่เชินหลินเร็วกว่าปกติ เขาแค่ไม่ว่าใจที่เธอพาเซี่ยชีหรั่นออกมา เธอเยาะเย้ยไปนิดหนึ่ง แล้วก็ผลักเซี่ยชีหรั่นไปให้เขา

เย่เชินหลินไม่แสดงสีหน้าอะไร ยิ้มมุมปาก พูดว่า : “ก็กำลังกังวลว่าคุณจะถูกล่อลวงอยู่เลย รีบกลับไปเถอะ พี่เห็นว่าเสี่ยวห้านใกล้จะนั่งไม่ติดแล้ว”

เขาพูดเล่นแบบนี้ก็ไม่ได้ไม่มีความหมาย ในเมื่อเขากับไห่ลี่หมินอยากที่จะปกป้องฉิงฉิงแล้ว งั้นวิธีที่จะช่วยให้ลืมโม่เสี่ยวจุนที่ดีที่สุด ที่แท้ก็คือการเริ่มรักครั้งใหม่

พอดีกับที่เหยนชิงเหยียนสนใจในฉิงฉิง เขาพูดชื่อฉิงฉิงสองคำนี้ก็ไม่เหมือนคนอื่น น้ำเสียงที่มีความรักและทะนุถนอม

ในทางกลับกัน โม่เสี่ยวจุนไม่มีความรู้สึกต่อฉิงฉิงเลยแม้แต่น้อยปะ?

โม่เสี่ยวจุนคนนี้ ทำให้คนเกลียดจริงๆ แย่งผู้หญิงคนอื่น ทั้งยังแย่งผู้หญิงของน้องชายเขาอีก ถ้าไม่กังวลคนแซ่เซี่ยละก็ เขาก็อยากจะฉีกร่างเขาจริงๆ

หลังจากที่ไห่ฉิงฉิงเดินออกไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นมองที่เย่เชินหลิน ถามคำถามที่อยู่ในใจอย่างอ่อนโยน : “เป็นเพราะว่าฉิงฉิง ถึงเกิดเรื่องกับโม่เสี่ยวจุนใช่ไหม? ”

เย่เชินหลินรู้ว่าตัวเองตามออกมาไม่ทันแล้ว เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ทั้งสองคนน่าจะพูดสิ่งที่อยากจะพูดไปหมดแล้ว

ในเมื่อเธอรู้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบัง

“ใช่ เป็นเพราะฉิงฉิง เขายอมรับด้วยตัวเองว่าใกล้ชิดฉิงฉิงเพราะว่าคุณ เพราะมีเป้าหมาย ฉิงฉิงเป็นน้องสาวผม เขาทำแบบนี้ ผมอดทนไม่ได้จริงๆ! ”

“ไม่เพียงแค่คุณที่อดทนไม่ได้ปะ ไห่ลี่หมินก็ทนไม่ได้ใช่ไหม? เรื่องนี้เขามาขอร้องคุณ ใช่ไหม? ” น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นรีบร้อนแล้ว เธออยากจะควบคุมอารมณ์ของเธอดีๆ แต่ว่าเรื่องนี้โม่เสี่ยวจุนมีส่วนเกี่ยวข้อง เธออยู่นิ่งไม่ได้จริงๆ

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ” เย่เชินหลินใบหน้าเข้มขรึม พูดอย่างเย็นชา

พูดจบ ก็ดึงแขนเธอเข้าไป พูดว่า : “เข้าไปกับผม! ”

“ไม่! ” เซี่ยชีหรั่นสะบัดแขนของเย่เชินหลินออก มองเขาอย่างดื้อรั้น เธอถามอีกครั้ง : “บอกฉัน พวกคุณคิดจะทำอะไรกับเสี่ยวจุนกันแน่? เขาไปตามไห่ฉิงฉิงนั้นไม่ถูก แต่ว่าพวกคุณควบคุมอิสรภาพของเขา ไม่ให้เขาเข้าใกล้ไห่ฉิงฉิง แก้ปัญหาได้แล้วจริงๆเหรอ? ถ้าเขาไม่ยอมก้มหัวให้ละ? หรือว่าพวกคุณจะ…… ”

“คุณทายถูกต้อง! ” เย่เชินหลินพูดแทรกเธอขึ้นมา พูดอย่างเย็นชาว่า : “เมื่อไรที่เขายอมทิ้งความคิดนั้น เขาก็จะได้อิสระแล้ว ไม่อย่างนั้นผมก็จะควบคุมเขาไปตลอดชีวิต! ”

ในตาของเย่เชินหลินมีความเย็นชา เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหวั่นใจ เธอบังคับตัวเองให้ใจนิ่งลงมา ขอร้องเขาอย่างเสียงเบาว่า : “หลิน คุณว่าอย่างนี้ดีไหม? ที่เขาทำนั้นเพราะว่าฉัน คุณให้ฉันไปเจอเขา เขาอาจจะยอมฟังในสิ่งที่ฉันพูด ฉันเชื่อว่าพวกคุณไม่อยากแก้ปัญหาด้วยวิธีป่าเถื่อนแบบนี้ ควบคุมเขาตลอดชีวิต คุณคงทนไม่ไหวหลอก พาฉันไปหาเขาเถอะ! ”

“ไม่ได้! ” เรื่องนี้สำหรับเย่เชินหลินละก็ ไม่มีทางเจรจาได้

เขาไม่อยากพาเธอไปในที่ที่มืดมิดไม่มีดวงตะวันอย่างนั้น เขากลัวเธอทนไม่ได้ ต้องร้องไห้ทุกวันขอร้องให้เขาปล่อยโม่เสี่ยวจุน

“หลิน……” เซี่ยชีหรั่นไม่ยอมแพ้ เรียกชื่อเขา ขอร้องให้เขาให้โอกาสเธอ

ถึงแม้เธอจะไม่มีความสามารถในการพูดกล่อมเรื่องโม่เสี่ยวจุน แต่สามารถให้เธอได้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บไหมก็ยังดี เขาต้องถูกขังไว้แน่นอน แล้วเขากินเป็นยังไงบ้าง? นอนหลับดีไหม? หนาวหรือเปล่า กลัวหรือเปล่า?

เธอไม่เจอเขาวันหนึ่ง ในใจของเธอก็ไม่มีทางนิ่งสงบได้

“ยังต้องพูดอีกเหรอ? คุณจำไว้เลย ยิ่งคุณขอร้องมากเท่าไร เขาก็จะถูกขังไว้นานมากเท่านั้น ” เย่เชินหลินพูดจบ ก็ปล่อยมือของเธอ เม้มปากแน่นหมุนตัว เดินก้าวไปอย่างรวดเร็ว

ท่าทางที่นิ่งอึ้งไปเลยของเธอยิ่งทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกสงสารขึ้นไปอีก เธอเดินเข้าไปกอดจิ่วจิ่วเบาเบา พูดอีกครั้งว่า : “ขอโทษ จิ่วจิ่ว ฉันไม่ดีเอง ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ ก็ร้องไห้ออกมาได้นะ”

“เป็นเรื่องจริงเหรอ? ชีหรั่น? เป็นเรื่องจริงเหรอ? ” จิ่วจิ่วผลักเซี่ยชีหรั่นออกเบาเบา มองเธออย่างช่วยอะไรไม่ได้ ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตา

“เป็นเรื่องจริง ” ถึงแม้ไม่อยากให้เป็นความจริงก็ตาม

“งั้นฉันควรทำยังไง? คุณว่าฉันควรจะยอมแพ้เท่านี้เหรอ? ปล่อยเขาให้คุณหนูไห่ไป? หรือว่าฉันสู้คุณหนูไห่ไม่ได้? ฉันไม่สวยเหมือนเธอ ฉันไม่น่ารักเหมือนเธอ ฉันไม่รู้เรื่องเหมือนเธอ ฉันไม่……” คำพูดของจิ่วจิ่วก็เหมือนเข็มที่แทงเข้าที่ใจของเซี่ยชีหรั่น ความเศร้าที่เธอแสดงออกมานั้น เธอเหมือนกับตุ๊กตาผ้าที่ไม่มีชีวิตชีวา ดวงใจที่แตกสลายมองไปที่เธอ

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวไปด้วยและพูดแทรกเธอขึ้นมาด้วย : “ไม่ จิ่วจิ่ว ไม่ต้องพูดแล้ว คุณไม่มีสิ่งไหนที่สู้ฉิงฉิงไม่ได้ คนเราไม่สามารถเอาตัวเราไปเทียบกับใครได้ คุณเชื่อฉัน คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดบนโลกใบนี้ จิตใจดีที่สุด เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยงามที่สุด ”

“ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงที่จิตใจงดงามที่สุดสวยที่สุด ฉันอยากให้โม่เสี่ยวจุนมองฉันบ้าง ฉันแค่หวังอยากให้เขามองว่ายังมีฉันอยู่ สามารถรักฉันได้! ชีหรั่น ฉันจำเป็นต้องยอมแพ้ไหม? ”

เธอถามเธอออกมาแล้วจริงๆ ณ ตอนนี้ เธอสามารถพูดกับเธอได้ว่า ที่รักอย่ายอมแพ้ ยืนหยัดต่อไปได้เหรอ? เธอพูดไม่ได้อา อีกทั้งถ้าอนาคตด้านหน้าพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เธอยิ่งยืนหยัด ยิ่งเดินหน้าต่อ อนาคตก็ยิ่งทำให้เจ็บขึ้นไปอีก

“จิ่วจิ่ว ขอโทษ ฉันก็ยังอยากจะพูดว่า เจ็บแป๊บเดียวดีกว่าเจ็บนาน ยอมแพ้เถอะ! ”

จิ่วจิ่วส่ายหัวสุดชีวิต น้ำตาไหลอายแก้มไม่หยุด

“ชีหรั่น ฉันยอมไม่ได้ ฉันหยุดไม่ได้แล้ว ถ้าเขาคบกับคุณ ฉันก็ไม่มีคำจะพูด ฉันจะอวยพรให้คุณมีความสุขแน่นอน แต่ว่าเพื่อคุณแล้วไปใกล้ชิดคุณหนูไห่ เขาไม่รักเธอ ก็เหมือนไม่รักฉันเหมือนกัน เขาเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์แบบนี้ ฉันกลัวว่าหลังจากนี้จะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นฉันไม่ยอมแพ้ ฉันจะยืนหยัด แม้ว่าจะยืนหยัดไปตลอดชีวิต ฉันก็ยอม! ”

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จริงๆว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นอะไรกันแน่ แค่ช่วงเวลาสั้นสั้นแค่นี้ ผู้หญิงที่สวยงามทั้งสองคนพูดกับเธอต่อหน้าว่าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด

เขาก็ไม่สามารถเลือกทั้งสองคนในเวลาเดียวกันได้ เรื่องนี้ควรทำยังไง?

เฮ้อ! ดูเหมือนว่าเรื่องที่จะยากเกินไป ก็ให้เขาจัดการด้วยตัวเองก็แล้วกัน

“ชีหรั่น คุณคิดหาวิธีที่จะช่วยให้คุณเย่ปล่อยโม่เสี่ยวจุนออกมาแล้วใช่ไหม เขาต้องเชื่อฟังคุณแน่แน่ คุณดูเขาน่าสงสารขนาดนั้น แต่ก่อนเป็นเด็กกำพร้าไม่พอ ต่อมาก็รักคุณมากขนาดนี้ และไม่ยอมปล่อยมือก็ไม่ได้ ” จิ่วจิ่วพูดตะโกนความในใจของเธอออกมา เหมือนจะใจเย็นลงขึ้นมานิดหนึ่ง แล้วก็เอาจิตใจไปไว้กับการช่วยโม่เสี่ยวจุน