สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 440

ตอนที่ 440 สาวใช้ตัวแสบ344

พวกเขาทั้งสองคนมาพร้อมกัน? เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เข้าใจในทันที ว่าผู้หญิงของเขาเคลื่อนไหวแล้ว ไม่ได้ขอร้องเขา แต่กลับไปขอร้องไห่ลี่หมินแทน

ดูเหมือนว่าอารมณ์ที่เธออยากจะช่วยโม่เสี่ยวจุนนั้นรีบร้อนเหลือเกินจริงๆ แม้แต่รอให้ท้องไส้ของเขาดีขึ้นก่อนก็รอไม่ได้

“เชิญพวกเขาเข้ามาเถอะ! ” เย่เชินหลินตะโกนพูดออกไป

หลังจากนั้นเขาก็ลุกเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากเปลี่ยนเสร็จ ทั้งสองคนก็มาเคาะที่ประตูห้องของเขาแล้ว

“พี่ พี่รู้ได้ไงว่าฉันตามหาโม่เสี่ยวจุน? คงไม่ใช่พี่เป็นคนเอาเขาไปซ่อนหลอกใช่ไหม? ” เมื่อไห่ฉิงฉิงเจอไห่ลี่หมินก็ถามทันที ตั้งแต่เธอลงรถที่ประตูบ้านถามจนถึงตอนนี้

“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ก่อน คุณใจเย็นๆลงก่อน อีกแป๊บหนึ่งก็รู้คำตอบแล้ว ” สีหน้าของไห่ลี่หมินเข้มขรึม หลังจากพูดประโยคสั้นสั้นนั้นจบ ก็ได้ยินเย่เชินหลินพูดบอกว่าให้เข้าไปได้ ประตูถูกเปิดออก ไห่ฉิงฉิงก็เดินตามหลังเขาเข้าไป

เธอสับสนจริงๆ ทำไมพี่ชายเธอถึงได้พาเธอมาที่บ้านพักตากอากาศของตระกูลเย่ หรือว่าโม่เสี่ยวจุนอยู่ที่นี่นั้นเหรอ? ก็ไม่ได้อยู่อา เมื่อตอนบ่ายเธอก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?

นิสัยของไห่ลี่หมินเธอก็รู้ดี ถ้าเขาไม่อยากพูด ถามยังไงก็ไม่ได้คำตอบ เพราะฉะนั้นไม่ว่าเธอจะรีบร้อนแค่ไหนก็ควรนิ่งนิ่งไว้ก่อน

“ทำไมถึงกลับมาด้วยตัวเองแล้วละ? มีธุระอะไรโทรมาก็ได้แล้ว ” น้ำเสียงของเย่เชินหลินนิ่งนิ่ง ออกแนวเย็นชา เขารู้ว่าแค่โทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่นหมอนี่ก็รีบกลับมาที่นี่ทันที

เขาไม่คิดว่าผู้บริหารจะว่างได้ขนาดนี้ ไปกลับนี้ก็ใช้เวลาเดินทางตั้งเจ็ดแปดชั่วโมง โชคดีจริงๆที่เขาหาเวลาออกมาได้

อีกทั้งฉิงฉิงก็มาด้วย เย่เชินหลินไม่ต้องถามก็รู้ว่าตอนนี้ไห่ลี่หมินคิดอยากจะทำอะไร

เรื่องนี้เป็นเรื่องตระกูลไห่ของเขา ถ้าเขาอยากทำอะไรจริงๆ เขาก็ต้องให้ความร่วมมือเต็มที่ ไม่ขัดขวางแน่นอน

“เชินหลิน เรียกชีหรั่นไปด้วยเถอะ พวกเราไปชานเมืองกัน ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะยืดไปมากกว่านี้จะดีกว่า ” วุ่นวายเกินไป วิธีที่ดีที่สุดก็คือรีบตัดปัญหาให้เร็วที่สุด นี่เป็นความคิดที่ดีที่สุดของไห่ลี่หมิน

“ได้ ”เย่เชินหลินก็ไม่พูดอะไรมาก พาทั้งสองคนออกจากห้องมา พร้อมทั้งยังตะโกนไปประโยคหนึ่งว่า : “เซี่ยชีหรั่น ออกมานี้หน่อย ”

อยู่ในห้องเซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินที่พ่อบ้านพูดว่าคุณไห่กับคุณหนูไห่มาแล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย ในเวลาเดียวกันก็รออยู่ หวังว่าการมาของพวกเขาจะสามารถทำให้โม่เสี่ยวจุนปลอดภัยออกมาจริงๆ

เธอเดินออกมาจากห้อง ไห่ลี่หมินหยุดเดินมองไปที่เธอแวบหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าสายตาก็ได้บอกเธอแล้วว่าผมมาแล้ว ปัญหาที่คุณพูดวันนี้ พวกเราจะจัดการแก้ปัญหาให้เสร็จสิ้น

ตอนนี้ไห่ฉิงฉิงรู้ขึ้นมาทันที ว่าการหายไปของโม่เสี่ยวจุนเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเธอ ทั้งยังเกี่ยวข้องกับเย่เชินหลินด้วย

เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่มากจริงๆ เก็บซ่อนไว้ตลอดไม่พูดดีจะตาย เธอไม่พูดบ้านของเธอก็ไม่รู้ไปชั่วขณะนะ เธอลืมไปจริงๆว่าพี่ชายของเธอกับเย่เชินหลินนั้นได้ข้อมูลรวดเร็ว เรื่องที่พวกเขาอยากรู้ ทำไมจะรู้ไม่ได้ละ

มิน่าล่ะ มิน่าล่ะเธอถึงรู้สึกว่าโม่เสี่ยวจุนแปลกๆ เธอโทรไปหาเขา เขาก็ไม่พูด ใช่แค่ข้อความพูดคุยกับเธอ ตอนนี้มาคิดคิดดู แค่กลัวว่าข้อความที่ถูกส่งมานั้นไม่ใช่ตัวของโม่เสี่ยวจุนเป็นคนส่ง น้ำเสียงการใช้ถ้อยคำภาษานั้น ก็เห็นได้ชัดเจนว่ามาจากน้ำมือของพี่ชายเธอ

เธอโกรธมาก แต่กลับไม่พูดอะไร ดูท่าทางก็รู้ว่าจะพาเธอไปเจอโม่เสี่ยวจุน ได้พูดคุยดีๆแล้ว เธอเข้าใจอารมณ์เธอตอนนี้เธอจำเป็นจะต้องเก็บความรู้สึกไว้ ไม่สามารถแสดงออกได้ มิฉะนั้นแม้แต่หน้าของโม่เสี่ยวจุนเธอก็จะไม่ได้เห็น

เย่เชินหลินสั่งให้พ่อบ้านเตรียมรถเจ็ดที่นั่ง พาทุกคนมุ่งไปที่ชานเมือง

ระหว่างทางไปผู้หญิงทั้งสองคนก็กระวนกระวายใจ ในใจของผู้ชายทั้งสองคนก็ไม่ได้ไปไหนไกล ไห่ลี่หมินก็รู้ว่าถ้าน้องสาวหัวดื้อของเขารู้ว่าจุดประสงค์ของโม่เสี่ยวจุนแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เย่เชินหลินก็มองผู้หญิงของเขาอย่างเย็นชา

เขากำลังคิด รู้ว่าโม่เสี่ยวจุนไปดึงดูดความสนใจไห่ฉิงฉิงเพื่อเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกยังไง คงทั้งซาบซึ้ง และทั้งเห็นใจมั้ง?

ทุกคนมีเรื่องเป็นกังวล นั่งเงียบตลอดทาง รถยิ่งวิ่งยิ่งไกลออกไป คิ้วของเซี่ยชีหรั่นยิ่งขมวดแน่นมากขึ้น

พวกเขาถึงขนาดเอาเสี่ยวจุนไปไว้ที่ชานเมือง ไม่ต้องพูดก็รู้ แน่นอนว่าอยู่แบบไม่ดีมากแน่ๆ ถูกพวกเขากักบริเวณ ไม่รู้ว่าถูกตีหรือเปล่า เธอแค่คิดได้เห็นสภาพของเขา ใจเธอก็แตกสลายแล้ว

เย่เชินหลินกำลังมองเธออยู่ เธอรู้ เธอเงยหน้ามาสบตาเขา ในสายตามีแต่ความคับแค้นใจ

ผู้หญิงคนนี้ คุณโทษผมขนาดนี้เลยเหรอ? หรือว่าเรื่องที่มันทำทั้งหมด ไม่ได้รู้สึกเลยว่าที่มันทำไม่มีความบริสุทธิ์ใจเลยสักนิด มันใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือ คุณไม่รู้สึกว่ามันทำไม่ถูกต้องเลยสักนิดเหรอ? หรือว่าไม่ว่ามันจะทำอะไร คุณก็จะยืนข้างมัน เข้าใจในสิ่งที่มันทำ มันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้แล้ว?

เซี่ยชีหรั่นอ่านสายตาเขาออก เธอถอนหายใจอยู่ในใจ ไม่มองหน้าเย่เชินหลินอีกเลย

อาจจะเป็นเพราะเธอเห็นแก่ตัวมากเกินไปมั้ง เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเกิดความบาดหมางกัน เธอใช้ท่าทางที่เย็นชาของเธอแสดงให้เย่เชินหลินรู้จุดยืนของเธอ : เธอไม่อนุญาตให้เขาทำร้ายโม่เสี่ยวจุน เธอก็แค่อยากให้เขารู้ เขาไม่ปล่อยโม่เสี่ยวจุน เธอก็จะไม่ดีใจ

ถึงสถานที่บ้านลึกลับ เย่เชินหลินลงรถมาก่อน เห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้ ไห่ฉิงฉิงก็ไม่สามารถทำใจนิ่งไว้ได้

เธอจ้องมองพี่ชายเธอด้วยความโกรธ พูดกัดฟันกรอด : “ไห่ลี่หมิน คุณมีสิทธิ์อะไรกักบริเวณคนอื่น? คุณก็เป็นผู้นำ คุณไม่รู้สึกว่าทำแบบนี้มันผิดกฎหมายเหรอ? ”

“ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เจอมันก่อนแล้วพวกเราค่อยคุยกัน ” ไห่ลี่หมินพูดจบ ก็จับมือไห่ฉิงฉิง

เรื่องนี้คงเป็นเพราะเขาคิดน้อยเกินไป ก็เลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น หรือถ้าเขาลงมือเร็วมากกว่านี้ ตกลงกับไห่ฉิงฉิงว่าจะไปบ้านเธอ ก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เซี่ยชีหรั่นมองโม่เสี่ยวจุนตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังดีที่ เขาไม่ได้เป็นอะไรมากเหมือนอย่างที่เธอคิด แค่ใบหน้ามีลอยฟกช้ำนิดหน่อย ทั้งร่างกายเหมือนจะไร้เราเรี่ยวแรงไปหน่อย

ดูเหมือนกับว่าเย่เชินหลินนอกจากจะขังเขาแล้ว ก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรเขา ถึงอย่างนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ทนไม่ได้ที่เขาสูญเสียอิสรภาพ

ไห่ฉิงฉิงเดินไปถึงด้านหน้าของโม่เสี่ยวจุน เธอใช้มือจับไปที่หน้าของเขา ไม่ให้เขามองเซี่ยชีหรั่น

เธอจ้องมองไปที่เขา น้ำตาก็ไหลออกมา

“โม่เสี่ยวจุน คุณบอกฉัน คุณไม่ใช่คนที่พูดว่าจะแยกจากฉันไปใช่ไหม? ฉันได้รับข้อความที่คุณส่งมาบอกว่าจะเลิกกับฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหน? ดีที่ไม่ใช่คุณส่งมา ไม่อย่างนั้นฉันอยากจะฆ่าคุณจริงๆด้วย! ” ไห่ฉิงฉิงพูดไปด้วย สงสารรอยฟกช้ำที่หน้าเขาไปด้วย

มองแป๊บหนึ่ง ก็หันหลังกลับไปมองพี่ชายเธออย่างโกรธแค้น ถามเสียงดังว่า : “นี้พี่ตีเขาใช่ไหม? พี่มีสิทธิ์อะไรตีเขา เขาไม่มีอิสระในการคบใครเหรอ? ”

ไห่ลี่หมินกับเย่เชินหลินก็เดินมาหยุดที่ไม่ไกลจากหน้าโม่เสี่ยวจุนมาก ผู้ชายทั้งสองคนมองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเย็นชา

เงียบไปครู่ใหญ่ไห่ลี่หมินก็เปิดปาก พูดกับน้องสาวตัวเองว่า : “คุณถามเขาว่าทำไมเขาถึงอยากเข้าใกล้คุณ? ”

นิสัยของไห่ฉิงฉิงก็เป็นคนไม่ยอมรับข้อบกพร่อง จะอยากได้แต่ความสมบูรณ์แบบ ไห่ลี่หมินเข้าใจนิสัยของน้องสาวเขาดี คิดว่าเธอจะไปถามโม่เสี่ยวจุน ถามว่าทำไมถึงเข้าใกล้เธอ

แต่ใครจะไปคิดละว่า ไห่ฉิงฉิงไม่ทำอะไรเลย แค่จ้องมองไปที่พี่ชายของเธอ พูดอย่างดื้อรั้นว่า : “ฉันไม่สนว่าทำไมเขาถึงเข้าใกล้ฉัน ฉันรู้แค่ว่าหลังจากที่เขาเข้าใกล้แล้วเขาจะต้องตกหลุมรักฉัน ฉันชอบเขา คุณปล่อยเขาให้ฉันเดี๋ยวนี้! ”

เย่เชินหลินนั่งลงที่เก้าอีก มองการเคลื่อนไหวของพวกเขา ไม่พูดอะไร

เซี่ยชีหรั่นอยากจะพูดอะไรออกมา แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีคำพูดที่เหมาะสมที่จะพูด ทำได้แค่ยืนอยู่ข้างๆเย่เชินหลิน มองดูว่าเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อ

“ทำไม่ได้! ” ไห่ลี่หมินสีหน้าเข้มขรึมมากขึ้น สามารถพูดได้ว่าตั้งแต่เล็กจนโต เด็กผู้หญิงที่ตระกูลไห่ประคบประหงมอย่างดีมีแค่ไห่ฉิงฉิงคนเดียว เธอต้องการอะไร ถ้าทำให้ได้ก็ให้ทั้งหมด

แต่ว่าเรื่องนี้ เขาไม่ยอมประนีประนอมให้น้องสาวเขาแน่ๆ

“ทำไมถึงทำไม่ได้? คุณมีสิทธิ์อะไรกักขังเขา? ฉันชอบเขา พวกเราทั้งสองคนรักกัน! ”