สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 447

ตอนที่447 สาวใช้ตัวแสบ 351

เขาค้นพบว่าหลังจากรู้สำนึกแล้ว ทุกวันก็ใช้ใจคอยดูแลเย่เชินหลิน ดูแลเซี่ยชีหรั่น สภาพจิตใจเขาก็ดีขึ้น แม้แต่ร่างกายก็ดีขึ้นด้วย

ดังนั้นที่เขาพูดว่าเป็นมนุษย์ต้องรู้จักสำนึกบุญคุณนั้น เป็นที่ที่ออกมาจากใจของเขา

ส้งหลิงหลิงเก่งที่จะใช้เงินเพื่อซื้อใจคน เซี่ยชีหรั่นไม่ทำอย่างนั้น แต่เซี่ยชีหรั่นใช้ความจริงใจและคิดถึงคนอื่น พ่อบ้านรู้ว่าทั้งสองมีปัญหากัน เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ หวังแค่ว่าจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ จะช่วยให้เซี่ยชีหรั่นมีหน้ามีตาต่อหน้าสาวใช้

หลังจากที่เธอมีอิทธิพลแล้ว นายท่านกลับมา ก็จะเห็น แล้วเข้าใจว่าภรรยาแบบนี้นั้นหายาก ทั้งในบ้านและนอกบ้านก็สามารถจัดการได้เป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามนี่คือตระกูลใหญ่ ดูอ่อนโยน แต่ทำงานบ้านไม่ได้ ในตายสายคนอื่นก็ยังถือว่าเป็นภรรยาที่ไม่ผ่าน

“ทุกคนอย่าเกรงใจเลย ขอโทษด้วย ที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกเธอเลย” เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะทนไม่ได้ จึงยืนขึ้น ก้มหัวเล็กน้อย โค้งคำนับกลับให้ทุกคนเช่นกัน

“พวกเราทุกคนเข้าใจค่ะ รอคุณได้เป็นคุณนายเย่อย่างเป็นทางการ คุณคงจะให้โบนัสพวกเราแน่ๆ ” พ่อบ้านพูดแบบนี้ และโน้มน้าวความคิดของสาวใช้ทุกคนได้อย่างธรรมชาติ

คุณนายเย่......ชื่อนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นงงเล็กน้อย กลัวว่ามันจะห่างไกลอีกเยอะ หรืออาจจะไม่ใช่แค่ห่างไกล ชีวิตนี้ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือเปล่าน่ะสิ ใครจะไปรู้

ระหว่างเธอกับเย่เชินหลินไม่เคยโดนขัดเพราะความเปลี่ยนแปลง สิ่งที่น่ายินดีคือการได้ตกหลุมรัก ความรู้สึกของทั้งสองคนได้ลึกซึ้งเข้าไปอีก

ไม่ทันได้รู้ตัว เย่เชินหลินก็ให้ความเคารพเธอกว่าที่ผ่านมา แถมเขายังไม่รุนแรงกับเธอ เรื่องของเซียวแย่วันนี้ เขาไม่ได้พูดเรื่องความสัมพันธ์ของเราออกไป ก็ถือว่าเป็นการเคารพเธออย่างหนึ่ง

ความขี้หึงของเขาเธอรู้ดี วันนั้นถึงกับทิ้งร่มของเซียวแย่ วันนี้เซียวแย่จีบเธอต่อหน้าเขาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขาคงจะหึงเอามากๆ สามารถอดทนได้นี่ไม่ง่ายเลย

“โอเค ทุกคนไปกินข้าวเถอะ!” พ่อบ้านสั่งเสร็จ สาวใช้ทั้งหมดก็ออกไป เหลือแค่เขากับจิ่วจิ่ว

จิ่วจิ่วยังคงยืนอยู่ข้างหลังเธอ คอยดูแลเธอ

ที่จริงแล้วทุกครั้งที่เห็นจิ่วจิ่วดูแลเธอ จนตัวเองไม่ได้กินข้าว เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สบายใจ เธอก็เคยพูดให้จิ่วจิ่วกินข้าวกับเธอ จิ่วจิ่วกับพ่อบ้านก็ยังยืนยันว่าทุกคนมีฐานะของตัวเอง ไม่สามารถล่วงเกิน

เซี่ยชีหรั่นจัดการอาหารเย็นอย่างเร็ว แล้วยืนขึ้นพูดกับพ่อบ้าน: “ขอบคุณนายจริงๆ ที่ตั้งใจช่วยพูดเรื่องดีๆ ของฉัน”

พ่อบ้านอมยิ้มและส่ายหน้า: “อย่าพูดขอบคุณเลย ถ้าหากเธอไม่ได้เห็นใจทุกคนจริงๆ ผมอยากช่วยก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี ชีหรั่น แต่ก่อนผมทำผิดไปตั้งเยอะ ทำร้ายจนเธอเกือบจะ......”

“เรื่องนั้นอย่าไปพูดถึงเลย” เซี่ยชีหรั่นรับคำของเขา แล้วพูดขึ้น: “นายรอวันไหนที่คุณเย่อารมณ์ดีๆ ไปแสดงความคิดเห็นกับเขา ทุกๆ วันให้คนงานกินข้าวกันเร็วขึ้น อีกอย่างพวกเราหลังจากเลิกงานกลับถึงบ้านก็หกโมงกว่าแล้ว ให้พวกเขาห้าโมงครึ่งกินข้าวจะดีกว่า ไม่งั้นหิวตายกันพอดี”

ที่เธอพูดเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เพราะว่าพ่อบ้านอวยเธอ เธออยากจะพูดมาตั้งนานแล้ว แค่รู้สึกว่าสถานะของตัวเองก็ไม่ได้มีอำนาจมากนัก จะพูดคงไม่ค่อยดี

ตอนนี้ ถ้าหากเธอไปคุยเรื่องนี้กับเย่เชินหลินด้วยตัวเอง เธอก็บกไม่ได้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง ทำไม่ดีอาจจะหาว่าเธอหาพรรคพวกอีก

“โอเคครับ ผมจะบอกกับคุณเย่เองครับ” พ่อบ้านตอบรับคำ

“ไม่ต้องบอกว่าเป็นความเห็นของฉันนะ” เซี่ยชีหรั่นตั้งใจพูดไว้อีกครั้ง พ่อบ้านก็พยักหน้า

“พวกเธอก็รีบไปกินข้าวเถอะ! ลำบากพวกเธอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็เดินออกไปทางประตูห้องอาหาร เหลือแค่พ่อบ้านกับจิ่วจิ่วทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะพูดคุยกันสักพัก บอกว่าถ้าหากเซี่ยชีหรั่นแต่งงานกับเย่เชินหลิน นั่นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีของพวกพนักงานในบ้านตระกูลเย่แล้ว

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเย่เชินหลินไปไหน เธออยากจะโทรหาเขา แต่ก็รู้สึกว่าหาเหตุผลดีๆ ที่จะโทรหาเขาไม่ได้

ขณะนั้นเย่เชินหลินกำลังอยู่ในโรงพยาบาล มองไปยังร่างที่อิดโรยของไห่ฉิงฉิง เธอบอกไม่กินข้าวก็ไม่กิน แม้กระทั่งน้ำยังไม่ดื่ม

คุณนายไห่ช้ำใจแทนลูกสาวเสียใจจนไม่รู้ว่าร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้ว เธอขอร้องสามี ให้เขาตอบรับคำขอของไห่ฉิงฉิง

“ไม่ได้! ถ้าเธอไม่กินข้าวแล้วยอมอ่อนข้อให้เธอ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่รู้ว่าจะต้องยอมให้เธอไปอีกกี่ครั้ง!”

“หรือว่าพี่จะให้ลูกหิวตายงั้นเหรอ?” คุณนายไห่ร้องไห้ไปพร้อมกับถามสามีของตน

“แค่หิวไม่ตายหรอก ยังฉีดสารอาหารเข้าไปให้ได้!”

ช่วงปีที่ผ่านมาหลังจากที่พ่อของไห่ลี่หมินปลดเกษียณก็ไม่ได้ออกไปพบปะผู้คนเลย ถ้าหากต้องการจะทำอะไรเขาก็จะสั่งให้ไห่ลี่หมินลูกชายของตนไปทำ

ดังนั้นครั้งนี้ที่ร่างกายของไห่ฉิงฉิงมีปัญหา ต้องให้สารอาหาร เขาก็โทรศัพท์บอกไห่ลี่หมิน สั่งให้เขาโทรไปเตรียมการไว้ที่โรงพยาบาล

ถ้าพวกเขาแพ้ ก็เท่ากับว่าความสุขทั้งชีวิตของไห่ฉิงฉิงก็แพ้เหมือนกัน

ดังนั้นถึงจะช้ำใจก็ต้องยืนหยัดต่อ จะให้เธอสมหวังไม่ได้

ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดอะไร แต่เย่เชินหลินก็มองความคิดของเขาออก เขาตบไปที่ไหล่ของไห่ลี่หมิน แล้วปลอบเขา: “ปล่อยมันไป ก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับเรื่องของสองคนนั้น บางคนก็เป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ได้ ยิ่งรู้สึกดีด้วย ยิ่งเห็นค่า เอาเป็นปล่อยมันไป ให้ฉิงฉิงไปมีประสบการณ์ด้วยตัวเอง ใครจะรู้ไม่นานเธออาจจะเลิกชอบมัน แล้วไม่อยากอยู่กับมันก็ได้?”

คำพูดของเย่เชินหลินทำเอาไห่ลี่หมินนิ่งอยู่นาน จากนั้นเขาดูเหนื่อยมากแล้วจึงขยี้ผมตัวเอง แล้วพูดขึ้นเสียงเบา: “นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันขอคิดก่อน”

ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับงาน ไห่ลี่หมินไม่เคยลังเล แต่นี่มันเป็นเรื่องของน้องสาว แถมน้องสาวยังไร้เหตุผลอีก เขาจัดการกับมันไม่ได้จริงๆ

เย่เชินหลินเห็นว่าช่วงนี้ไห่ลี่หมินผอมสูบลงไปเยอะ แม้แต่เบ้าตาก็ดูสูบลงไป เมื่อกี้ก็บอกว่าตัวเองยุ่ง ช่วงนี้ยังต้องมาเหนื่อยกับไห่ฉิงฉิงอีก นิดๆ หน่อยๆ ก็ไปกลับภายในคืนเดียว ผู้ชายแข็งแรงแค่ไหนก็เอาไม่อยู่

เขาพูดเสียงเย็นชาและมองไปที่ไห่ลี่หมิน: “รีบไสหัวไปนอนได้และ หน้าอย่างกับผี ฉันจะอยู่ที่นี่ดูเธอเอง”

“ไม่เป็นไร รอฉิงฉิงตื่น ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอสองคนหน่อย นายกลับไปเหอะ!” พอไห่ลี่หมินพูดจบอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาก็หันหลังกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย

ตอนที่เย่เชินหลินกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปตีสี่แล้ว เขาจอดรถที่หน้าบ้านใหญ่ สีหน้าที่เย็นชา แม้กระทั่งอากาศก็ยังเย็นถึงกระดูก

อากาศแบบนี้ เวลาแบบนี้ เป็นเวลาที่เหมาะกับการกอดคู่รักนอนที่สุด แต่ผู้หญิงของเขา ในใจยังกังวลถึงผู้ชายคนอื่นอยู่ ไม่คิดจะเข้าใกล้เขาเลย

พอคิดถึงยัยตัวเล็ก สีหน้าเขาก็เริ่มบูด หลังจากเดินเข้าประตูมา เขายืนอยู่ที่ที่ระเบียงตรงหน้าห้องของเซี่ยชีหรั่นอยู่สักครู่ มือวางลงลูกบิดประตู แต่พอนึกถึงไม่กี่วันก่อนที่เธอเย็นชาใส่เขา เขาจึงเอามือออก

แล้วจึงหันกลับไปเปิดประตูห้องของตัวเอง เย่เชินหลินมองไปรอบๆ ห้อง เมื่อมองเห็นว่ามีร่างเล็กๆ ขดตัวอยู่บนเตียง สายตาเขาก็เซอร์ไพรส์เล็กน้อย จากนั้นจึงขมวดคิ้ว

ยัยผู้หญิงคนนี้ แม้แต่ผ้ายังไม่ห่ม ก็นอนหลับบนเตียงซะแล้ว

คิดแล้วเหมือนเธอจะรอเขาอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว เลยหลับไปโดยไม่รู้ตัวสินะ

เขาเข้าไปห่มผ้าให้เธอก่อน ห่มให้เธอดีๆ จากนั้นจึงเข้าห้องอาบน้ำในห้องไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนขึ้นเตียง