สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 469

ตอนที่469 สาวใช้ตัวแสบ373

เย่เชินหลินเป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะจงหวีฉวนกับเย่เฮ่าหรันไม่ถูกกันมาหลายปี เขายังอยากจะยกลูกสาวให้กับเขาเลย ตระกูลส้งของพวกเขาได้รับความสนใจอย่างมากมาโดยตลอด

เย่เชินหลินให้ประโยชน์มากมายกับส้งหลิงหลิง

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หลังจากสูบบุหรี่มวนที่สาม หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา โทรหาเบอร์หนึ่ง สั่งด้วยเสียงต่ำ “เช็กให้ด้วยว่าตอนนี้ส้งหลิงหลิงอยู่ที่ไหน”　

ในอดีตเขาไม่ต้องการคบค้าสมาคมกับตระกูลส้ง กลัวว่าพวกเขาสองคนจะรวมหัวกันแกล้งเขา

แต่เกมในทางการเมือง ไม่มีศัตรูที่นิรันดร์และไม่มีเพื่อนนิรันดร์ด้วย ในอดีตฉันไม่ต้องการให้พวกเขารวมกัน ตอนนี้ก็ไม่ต้องการเช่นกัน

ขอแค่ส้งหลิงหลิงสร้างปัญหาขึ้นมาอีกครั้ง เย่เชินหลินก็จะให้ความสนใจกับเซี่ยชีหรั่นน้อยลง

แน่นอนเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถปรองดองกับเย่เฮ่าหรันได้ เขาเป็นพ่อตาของเย่เชินหลิน เขาก็คงจะไม่ทำอะไรพ่อตาของเขา

แต่เขาก็เป็นมังกรด้วย เขาจะถูกคุกคามโดยเด็กน้อยได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเรื่องของเซี่ยชีหรั่นหลุดออกไป ภรรยาของเขาก็ไม่ใช่คนถือศีล กินเจนะ ตอนนั้นเขากล้าทำเรื่องไม่ดีนอกบ้าน เพราะพ่อตาของเขาไม่มีอำนาจมากนัก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน แม้ว่าพ่อตาจะเกษียณแล้ว แต่พี่ชายของเขาเป็นใคร เขาพูดแค่ประโยคเดียว เขาต้องการจะเข้าคณะกรรมการกลางพรรค แม้แต่ประตูก็ไม่มีให้เข้า

เย่เฮ่าหรันคงไม่ร่วมมือกับเย่เชินหลินขัดแย้งเขา คนอย่างเขา ไม่มีทางทำเช่นนี้ เขาทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของประชาชน

ดังนั้นเขาเลือกที่จะสู้กับเย่เชินหลินตัวต่อตัว แน่นอนเมื่อเทียบกับต้องสู้กับครอบครัวของภรรยามันเบากว่าเยอะ

ในขณะที่คิด โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นทันที เป็นสายข้าวของคนใกล้ชิด

“ท่านประธาน เมื่อครู่คนครอบครัวได้หนีไปแล้ว”

เย่เชินหลิน นี่กำลังบีบบังคับเขา เริ่มลงมือกับคนของเขาแล้วหรือ

เขาแค่ต้องการเตือนเขาว่า คืนนี้ถ้าเขาไม่ไปยอมรับลูกสาวของเขา เขาจะไม่แค่พูดเฉยๆ ใช่ไหม

เย่เชินหลิน

……

ตอนทานข้าวเที่ยง เย่เชินหลินตั้งใจพาเซี่ยชีหรั่นไปทานข้าวที่ร้านอาหารไม่ไกลจากบริษัท ทานอะไรเบาๆ

เรื่องที่เขาไปพบจงหวีฉวน เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เรื่องเลย เขาไม่อยากให้เธอรู้มากขนาดนั้น เขาอยากให้เธอมีความสุข

เธอหวังว่าจะรู้จักพ่อแม่ของเธอ เพียงแค่กดดันตัวเอง ถ้าจงหวีฉวนสามารถทำได้อย่างคุณนายหลี่ เขาอาจจะฟังความต้องการของเซี่ยชีหรั่นก็เป็นได้ ไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับ

คิดไม่ถึงว่าการที่เขาจะให้จงหวีฉวนยอมรับเซี่ยชีหรั่น เขาจะใช้วิธีสกปรกเช่นนี้ใช้ความเห็นอกเห็นใจของลูกสาว เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เขาสมปรารถนา

ก่อนหน้านี้เขาทำอะไรกับพ่อของเขา เย่เชินหลินก็รู้ดี ตอนนี้เขากับพ่อขัดแย้งกัน แต่ตอนนี้เขาจะคิดทั้งบัญชีใหม่และเก่าพร้อมกัน

ถึงแม้หลักฐานในมือของเขาจะไม่มากพอ แต่แค่เขาคิดที่จะทำ ชีวิตของจงหวีฉวนก็จะไม่สงบสุขแน่นอน

ตอนเย็นหลังเลิกงาน เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็กลับวิลล่าพร้อมกัน ถึงแม้เขาจะจัดคนปกป้องเธอมากแค่ไหน เขาก็ยังรู้สึกไม่ไว้ใจ

เขาตัดสินใจแล้วว่า ขอแค่เขาไม่ต้องออกนอกพื้นที่ ในทุกวันเขาจะไปกลับพร้อมเธอ เป็นเพื่อนเธอ ก็จะไม่เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดกับเธออีก

หลังทานข้าวเย็น เซี่ยชีหรั่นก็ทำงานของเธอต่อในห้องนอน เย่เชินหลินอยู่ในห้องหนังสือ ดื่มกาแฟรอประธานจง

เขาเชื่อว่าสุนัขจิ้งจอกเฒ่าจะต้องมาแน่นอน คนที่รับราชการมักจะขี้กลัว เขากลัวจะเสียงตำแหน่งของเขาจงหวีฉวน ชื่อนี้เหมาะสมกับเขามาก

เวลาค่อยๆผ่านไป จนทุ่มสี่สิบนาทีแล้วเขาก็ยังไม่มา

เย่เชินหลินก็นั่งรอด้วยสีหน้าปกติ ในใจไม่รีบร้อนอะไรเลย

ทุ่มห้าสิบนาที

คุณพ่อบ้านถามอยู่นอกประตู “คุณเย่ มีคุณจงมาขอพบ”

คุณจงฮ่าๆ เขามาแล้วจริงๆ ยังคงมีความกลัวว่าจะเปิดเผยตัวตน

“เชิญเขาเข้ามาสิ”

“ญาติ เสี่ยวหนง” เซี่ยชีหรั่นเอาหูฟังออก รีบลงจากเตียง ยังพูดอีกว่า “เด็กคนนี้ เธอยังไม่ออกเดือนเลย ทำไมออกมาได้อย่างไร จะมาก็ไม่บอกก่อน อากาศเย็นขนาดนี้ ถ้าโดนลม แล้วไม่สบายจะทำอย่างไร”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะห่วงใยฉันเหมือนห่วงใยคนในตระกูลโม่บ้าง ฉันจะดีใจมาก” เขาแซวเธอ จับมือเธอแล้วพาเธอออกจากห้องมา

ในห้องหนังสือเห็นประธานจงนั่งดื่มชาตรงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจมาก

เขาไม่ยินดียอมรับเธอ เธอรู้ดี ดังนั้นเธอก็เตรียมใจพร้อมที่จะไม่เจอเขาตลอดชีวิต ถึงแม้จะเจ็บปวดมาก แต่นี่คือชะตากรรมของเธอ เธอไม่อยากจะโทษ และโกรธใคร เธอรู้สึกขอบคุณเขาเสมอ อวยพรเขา ฉันควรทำเช่นนี้ใช่ไหม

“ชีหรั่น พ่อมาเยี่ยมคุณ มาดูว่าคุณพักอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง ถ้าไม่ชอบก็บอกพ่อนะ คุณอยากอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น” ประธานจงยืนขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ใจดี

รอยยิ้มนี้ถูกบังคับโดยเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นเห็นรอยยิ้มของเขา รู้สึกเหนื่อย เขาแสดงได้ดีมาก เธอสามารถแยกแยะความแตกต่างของรอยยิ้มที่จริงใจกับรอยยิ้มจอมปลอมได้

ยิ้มที่ปลอมไม่สามารถแสดงออกทางดวงตาได้ มันเป็นการกระทำที่แสดงออกมากกว่า

“ขอบคุณท่านมาก ประธานจง ฉันสบายดี เย่เชินหลินใส่ใจและดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันคิดว่า แค่มีเขาฉันก็ไม่ต้องการญาติคนไหนอีก มีแค่เขาคนเดียวก็เพียงพอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย จงใจพูดให้ดูเหินห่าง แล้วหันไปพูดกับเย่เชินหลินว่า “คุณว่าใช่ไหม หลิน คุณเคยบอกว่าแค่ฉันมีคุณก็เพียงพอแล้ว ตั้งแต่เด็กๆฉันโหยหาสิ่งต่าง ๆและความรู้สึก แต่ฉันก็มีความภาคภูมิใจและเกียรติของตัวเอง ฉันชอบทุกสิ่งที่เป็นธรรมชาติ จงใจเกินไป จะทำให้คนไม่มีความสุข”

“พวกเราส่งประธานจงกันเถอะ น้ำใจของเขาฉันรับไว้แล้ว” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน ในดวงตาเต็มไปด้วยความขอร้อง

เย่เชินหลินมองประธานจงด้วยความเย็นชา อารมณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ คนที่เห็นแก่ตัวอย่างเขาทำไมถึงมีลูกสาวที่ดีเช่นนี้ เขาไม่สมควรได้รับจริงๆ

ประโยคนี้เขาไม่สามารถพูดให้เขาได้ยินได้ ผู้หญิงของเธอจะเสียใจได้

“คุณลุงจง เชิญ” เย่เชินหลินพูดเสียงต่ำ น้ำเสียงนั้นแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจและโกรธ

เขาอยากให้เขา แสดงเป็นพ่อที่ใจดีกับเซี่ยชีหรั่นแม้ว่าจะเกิดจากการแสร้งทำก็ตาม

น่าเสียดายที่วันนี้เขาเห็นฉากที่พ่อและลูกสาวพบกัน แต่เซี่ยชีหรั่นความรู้สึกไว เธอเห็นความฝืนใจของเขา

ผู้หญิงของเขามีหัวใจที่เหมือนแก้ว เปราะบางและบริสุทธิ์ ไม่มีร่องรอยของสิ่งสกปรก

ไม่มีพ่อเสือหมาป่าที่ให้ความรักกับของพ่อกับเธอ เช่นนั้นเรื่องความหวงแหนเธอก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขาแล้วกัน เขาจะดีกับเธอเป็นเท่าทวีคูณเลย ถนุถนอมเธอทะลุฟ้าไปเลย

“พ่อตั้งใจมาเยี่ยมคุณจริงๆ และต้องการชดเชยให้คุณด้วย คุณเป็นลูกของฉัน มีใครบ้างที่ไม่รักลูกของตัวเอง แต่แค่ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถผูกพันกับคุณเท่าหยุนซาง ฉันคิดว่าคุณก็น่าจะเข้าใจ เนื่องจากเธอเติบโตขึ้นข้างกายฉัน ฉันทุ่มเทกับเธอมาก ส่วนคุณเป็นคนที่พ่อเพิ่งจะรู้ว่ามีตัวตน มันก็ต้องมีการปรับตัวกันบ้าง ฉันหวังว่าคุณจะให้โอกาสฉันสักครั้ง ให้ฉันได้ทำหน้าที่ของพ่อ” ประธานจงยืนขึ้น เดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่นอย่างช้าๆ กล่าวความเท็จให้เป็นจริง