สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 483

ตอนที่ 483 สาวใช้ตัวแสบ 387

ในตอนนั้นพี่สาวแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก เธอยังเคยบอกไว้ว่า ของเพียงเป็นสิ่งที่เสี่ยวหนงชอบ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เพียงแค่เธอขอ เธอก็จะเอาให้

พี่สาวที่รัก ตอนนี้ฉันชอบผู้ชายของคุณ ยิ่งเขาดีกับคุณมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งชอบ คุณยังจะยกเขาให้ฉันอยู่ไหม?

ฉันรู้ว่าพี่ไม่มีทางยกให้ ที่ผ่านมาคุณเอาแต่เป็นคนใสซื่อที่เจ้าเล่ห์ ถึงคุณจะไม่ยกให้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะหาวิธีแย่งมาเอง

ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ เมื่อเธอออกมาจากโรงพยาบาลก็เขาไปอาศัยที่วิลล่าของตระกูลเย่ ในตอนแรกเธอดีใจมากจริงๆ คิดว่าต่อจากนี้ไปเธอก็จะมีโอกาสเข้าหาเย่เชินหลินได้นับไม่ถ้วนแล้ว ใครจะไปคิดว่า หลังจากที่เธอเข้าไปอยู่แล้ว ก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย

เมื่อพี่สาวเจอแม่แท้ๆ แล้ว ก็ย้ายเข้าไปอาศัยอยู่ที่ตระกูลหลี่เย่เชินหลินก็เอาแต่ไปมาหาสู่ระหว่างตระกูลหลี่และตระกูลเย่ สองที่ ไม่เคยกลับไปที่วิลล่าเลย

เธอโกรธมาก เกลียดมาก ต้องพยายามมากแค่กว่าจะได้เข้าไปอยู่ในตระกูลเย่ แต่กลับไม่มีโอกาสเลยสักนิด

ตอนนี้เป็นยังไงหละ เมื่อพี่สาวหมั้นเสร็จแล้วก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่ที่บ้านแม่อีกแล้ว เธอคงจะกลับไปอาศัยอยู่ที่วิลล่าอย่างถาวรแน่นอน เย่เชินหลินเองก็คงจะเหมือนกัน ในที่สุดเธอก็มีโอกาสอีกครั้ง

เธอเชื่อว่า ต้องมีสักวันหนึ่งที่เย่เชินหลินจะดีกับเธอเหมือนที่ดีกับเซี่ยชีหรั่น ไม่ เขาจะต้องดีกับเธอมากกว่าที่ดีกับเซี่ยชีหรั่น

เธอเชื่อมาเสมอ ว่าเธอคือลูกแท้ๆ แน่นอนว่าจะต้องมีเกียรติมากกว่าเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่น

ความเจ้าเล่ห์ของไป๋จงเจี๋ย เซี่ยชีหรั่นเข้าในมากกว่าใครทั้งนั้น เย่เชินหลินคงจะไม่ชอบเธอแน่ๆ แต่เขาก็รู้ว่าเธอมักจะนับคนในตระกูลโม่เป็นเหมือนญาติแท้ๆ ของตัวเอง ดังนั้นการหมั้นในครั้งนี้ เขาใส่ใจจนแม้แต่คนในตระกูลโม่ก็เชิญมาด้วย มันจะไม่ทำให้เซี่ยชีหรั่นประทับใจได้ยังไง?

ในงานยังมีผู้คนอีกมากมาย มีบางคนที่เซี่ยชีหรั่นรู้จักบ้าง และยังมีอีกหลายคนที่เธอไม่รู้จักบ้าง

เธอเห็นว่าพานหยูก็มาด้วย และยืนอยู่ข้างๆหลี่เหอไท้ ค่อนข้างแปลกเล็กน้อย แต่ในเวลานั้นเธอไม่มีกะจิตกะใจได้คิดอะไรมาก

สายตาของเธอกวาดมองทุกคนจนหมดแล้ว ก็กลับไปบนร่างของเย่เชินหลินอีกครั้ง

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงนั้น และมองมาที่เธออยู่ตลอด ภายในในดวงตาที่แทรกด้วยความรักเต็มไปด้วยความคาดหวัง และความจริงใจ

“ที่รัก คุณเต็มใจหมั้นกับผมไหม? หมั้นกับผม แต่งงาน และมีลูกด้วยกัน ให้พวกเราได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปตลอดชีวิต ตกลงไหม?” น้ำเสียงของเขาอบอุ่นมาก อบอุ่นมากกว่าเมื่อก่อนที่เขาเคยพูดกับเธอตั้งหลายเท่า

น้ำตาของเซี่ยชีหรั่น หยดลงบนมือของเขาทีละหยด

“ตกลง!” เธอตอบตกลงอย่างซะอื้น จากนั้นมือเล็กๆ ของเธอก็ถูกเขาดึงไปช้าๆ แหวนถูกเขาสวมลงบนนิ้วมือของเธอ

จากนี้ไป เขาจะเป็นเจ้าของหัวใจเธอ พวกเขาจะรักกันตลอดไป

หลังจากนั้นก็ยังมีพิธีง่ายๆ อีกนิดหน่อย เรื่องทุกอย่างเซี่ยชีหรั่นไม่จำเป็นต้องกังวลเลย เพราะเย่เชินหลินได้จัดการทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์แบบ

พวกเขากำลังอยู่บนเรือสำราญที่หรูหราจริงๆ เมื่อคืนตอนที่เซี่ยชีหรั่นนอนหลับสนิทแล้ว ก็ถูกเย่เชินหลินจับแต่งตัวให้เรียบร้อยจากนั้นก็อุ้มขึ้นมาเรือสำราญ

ในเวลานี้บนเรือสำราญที่หรูหราทั่วทั้งงานกำลังรื่นเริงมาก ทั่วทุกที่ ทุกอย่างละเอียดอ่อนมาก

หลังจากเสร็จพิธีหมั้นแล้ว ก็เป็นงานเลี้ยง เป็นอาหารประเภทบุฟเฟ่ต์

ผู้คนทยอยมาแสดงความยินดีไม่หยุดหย่อน คำที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินบ่อยมากที่สุด ก็คือคำว่าแสดงความยินดี

เธอรู้สึกเหมือนได้กินน้ำผึ้งไปหลายร้อยหลายพันปอนด์ หวานตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอมีพ่อแม่แล้ว คำกล่าวอวยพรจากพ่อแม่ของเจ้าสาวในงานหมั้นคือเสนาธิการหลี่ และหลี่เหอไท้เป็นคนพูด

เพียงไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็ได้มีชีวิตที่โดดเด่นขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าคิดอีกแล้วว่าเธอเป็นเด็กแค่กำพร้าที่เคยถูกรังแก

“มีความสุขไหม? ที่รัก?” เย่เชินหลินถามอย่างอ่อนโยนที่ข้างหูของเธอ

“มีความสุข” เธอฉีกยิ้มอย่างอ่อนหวาน

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกราวกับว่าอยู่ในฝัน พยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเธอสามารถนอนหลับสนิทจนแม้แต่ถูกเขาแต่งตัวให้ และย้ายที่นอนให้โดยที่ไม่รู้สึกตัวได้ยังไง

บางทีบนโลกใบนี้คงจะไม่มีคนไหนอีกแล้วที่สามารถจัดงานหมั้นกันโดยที่ไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้นแบบเธออีกแล้ว สำหรับเธอแล้ว มันคือการไม่ทันได้เตรียมตัว แต่เธอพบว่า บทบาทของเธอนั้นไม่จำเป็นต้องมีการเตรียมตัวเลย

สิ่งที่เธอต้องทำมีเพียงแค่การหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมา เพียงแค่คอยอยู่ข้างๆ เย่เชินหลิน รับความสนใจ และคำอวยพรจากทุกคนก็พอแล้ว

คนทั้งสองกำลังกัดหูกันอยู่ ในมือของไห่ลี่หมินถือแก้วไวน์แดงไว้ และเดินมาทางพวกเขาอย่างสง่า ยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วพูดเสียงเบา: “ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณด้วย!”

เย่เชินหลิน และเซี่ยชีหรั่นหันไปยิ้มให้เขา และพร้อมกับยกแก้วขึ้นด้วย ในแก้วของเซี่ยชีหรั่นมีเป็นเพียงแค่น้ำผลไม้ เย่เชินหลินไม่อนุญาตให้เธอดื่มเหล้า

“อีกหน่อยก็อย่าเอาแต่จ้องภรรยาของผมอีก ถ้ามองอีก ผมจะหักขาคุณทิ้ง” เย่เชินหลินกระซิบที่ข้างหูของไห่ลี่หมิน

คิ้วของไห่ลี่หมินกระตุกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยกแก้วขึ้นหันไปทางที่ไม่ไกลนัก บริกรรีบเข้ามารินไวน์ให้เขาอีกแก้ว

คราวนี้ เขาตั้งใจที่จะดื่มให้กับเจ้าสาว

“พวกคุณไปยุ่งกันต่อเถอะ!” หลังจากที่ดื่มเสร็จ โม่เสี่ยวจุนไม่ได้รอช้า จูงมือของไห่ฉิงฉิงแล้วก็จากไปเลย

“คนที่นามสกุลเซี่ย อีกหน่อยคุณคือคนที่มีสามีแล้ว จะต้องตีเส้นระหว่างผู้ชายพวกนั้นด้วย” หมดเวลา เย่เชินหลินพูดขึ้นที่ข้างหูของเซี่ยชีหรั่น

ที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยที่จะไม่ตีเส้นหรอกจริงไหม?

ทว่ามีใครบางคนหึงหวงนั้น นับว่าเป็นมรดกทางประวัติศาสตร์ นี่นับว่าดีที่สุดแล้ว เธอไม่อยากให้เขาไม่หึงหวงเธอหรอก

คนทั้งสองเพิ่งจะดื่มกันไปได้สักพัก ก็มีคนมาชนแก้วอีกแล้ว ครั้งนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจเล็กน้อย นั่นก็คือการที่พานหยูอยู่ข้างๆ ของหลี่เหอไท้

ตอนแรกที่พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน เซี่ยชีหรั่นคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นกลับเห็นว่าพานหยูควงแขนของหลี่เหอไท้มา แม้แต่คนโง่ยังดูออกเลยว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร

ถึงแม้ว่าตั้งแต่การประชุมครั้งก่อนจนถึงตอนนี้จะผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน ความทรงจำของเซี่ยชีหรั่นยังคงชัดเจนเสมอ ว่าตอนนั้นพานหยูทำให้เธอต้องอึดอักใจยังไง

เธอให้อภัยเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะลืมในสิ่งที่น่าอึดอัดใจพวกนั้น

ทว่าในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของหลี่เหอไท้ แน่นอนว่าเธอจะไม่แสดงอะไรออกมาหรอก

ใบหน้าของเธอแทรกด้วยรอยยิ้ม และเริ่มจากเรียกหลี่เหอไท้ ก่อน: “พี่ชาย!”

“ขอแนะนำให้พวกนายรู้จักก่อน เธอชื่อว่าพานหยู เป็นแฟนของฉัน” หลี่เหอไท้พูดเสียงเบา เย่เชินหลินเองก็เพิ่งรู้ว่าพานหยูและ หลี่เหอไท้มีความสัมพันธ์กัน เมื่อมองเห็นพานหยูท่าทางของเขาดูเฉยเมยเล็กน้อย

เขาคิด ส่วนใหญ่หลี่เหอไท้ ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของพานหยูเลย

พานหยูก็เหมือนกันกับส้งหลิงหลิงไม่มีผิด ดูเผินๆ อาจจะไม่อันตรายเท่าไหร่ แต่ในความเป็นจริงแล้วใจจืดใจดำมากกว่าใครเป็นไหนๆ

ยังไม่ทันที่เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินได้ตอบกลับ เสนาธิการหลี่และจ้าวเหวินอิงก็เดินเข้ามาจากไม่ไกล

เดิมทีไม่กี่วันนี้หลี่เหอไท้ ก็คิดจะพาพานหยูกลับบ้านไปไหว้พ่อกับแม่อยู่แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าทางด้านของเย่เชินหลินกลับเชิญพวกเขามาร่วมงานหมั้นเสียก่อน พานหยูอยากมาร่วมงานมาก หลี่เหอไท้ คิด ในเมื่อคนทั้งสองได้มั่นใจในความสัมพันธ์ของชายหญิงแล้ว จึงได้พาเธอมาด้วย ถือโอกาสให้พ่อแม่ของเขาได้เห็นหน้าค่าตาไปด้วยเลย

ที่ผ่านมาหลี่เหอไท้นั้นอยากจะแนะนำพานหยูให้รู้จักกับเสนาธิการหลี่และจ้าวเหวินอิงมานานแล้ว เพียงแต่ว่าจิตใจของพวกเขายังอยู่บนตัวของเซี่ยชีหรั่น เขาไม่อยากทำให้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองแย่งความสนใจไปจากน้องสาว ดังนั้น ที่ผ่านมาจึงไม่ได้พูด

ตอนนี้พวกเขาได้เจอกันแล้ว เขาก็จูงมือของพานหยูไว้ และได้แนะนำให้รู้จักกับพ่อแม่อย่างเป็นทางการ: “พ่อ แม่ ผู้หญิงคนนี้คือแฟนของผม ชื่อพานหยู บางทีพวกคุณเองก็อาจจะรู้จักพ่อของเธอแล้ว คือประธานกรรมการพานของมณฑลตงเจียง”

“พานหยู?” คิ้วของจ้าวเหวินอิงขมวดกันเล็กน้อย แม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่หลี่เหอไท้ก็สังเกตเห็น