สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 500

ตอนที่ 500 สาวใช้ตัวแสบ 404

แล้วเซี่ยชีหรั่นหล่ะ ? ช่วงนี้เธอกำลังยุ่งอะไร ? หาวิธีเข้าใกล้เธอ เอาข่าวที่ส้งหลิงหลิงท้องบอกเธอทุกตัวทุกอักษร !หัวหน้าจงสั่ง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกดดันของลูกน้อง

ขอโทษครับหัวหน้า พวกเราแทบจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่นเลย ทำงานและเลิกงานเธอก็ไปกลับกับเย่เชินหลินหมด และมีบอดี้การ์ดคอยตามอยู่สามคน ท่านว่า ถ้าต้องการให้เธอรู้จริง จะลักพาตัวเหมือนครั้งที่แล้วไหม ? แต่ยากหน่อย บอดี้การ์ดเยอะเกินไป

รอฉันคิดก่อนค่อยบอก ! หัวหน้าจงกดสายทิ้ง คิ้วก็ขมวดทันที

เขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้แฝงตัวในตระกูลเย่ แต่แค่หลิวเสี่ยวเจียวคนนั้นเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่นแล้วบอกข่าวที่ส้งหลิงหลิงท้องให้กับเธอ ตัวเธอเองก็คงต้องเปิดเผยหมด

เธอโดนเปิดเผยไม่ได้สำคัญนัก ประเด็นคือเย่เชินหลินตอนนี้ต้องระวังมากขึ้นแน่นอน เขายังคงอยู่ข้างเซี่ยชีหรั่น หลิวเสี่ยวเจียวก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้แล้ว

ดูท่าแล้วอยากจะเผชิญกับเย่เชินหลิน ไม่ใช่เรื่องง่าย

เขาหยิบบุหรี่ออกมาสูบสักพัก ในระหว่างควันบุหรี่เต็มไปทั่ว เขาคิดวิธีใหม่ได้ขึ้นมา

ช่วงเย็นเซี่ยชีหรั่นลากับผู้จัดการลี่ อยากไปทำแบบสอบถามการตลาดที่ถนนคนเดิน แต่กลับโดนวางแผนให้ทำภารกิจแบบอื่น เย่เชินหลินเคยสั่งให้หลินหลิงสั่งผู้จัดการลี่ ให้ภายในสามวันนี้ ห้ามอนุญาตเซี่ยชีหรั่นออกไปทำงานข้างนอก

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้พวกนี้ แต่แค่ทำตามข้อแม้ของผู้ใหญ่ ทำหน้าที่ที่ผู้จัดการลี่สั่งไว้

กลางคืนเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินสองคนได้ไปบ้านเสนาธิการหลี่ ที่อยู่ในเมืองตงเจียงด้วยกัน เห็นลูกสาวและลูกเขยมา ลงมือทำอาหารให้พวกเขาเอง

แม่ครับ ผมทำเถอะ ฝีมืออาหารของผมก็ไม่แย่นะ เย่เชินหลินพับแขนเสื้อ แล้วพูดกับแม่บุญธรรม

ท่านก็ให้เขาทำเถอะ แม่ ฉันคิดถึงท่านแล้ว อยากคุยกับท่าน เซี่ยชีหรั่นอ้อน จ้าวเหวินอิงก็หัวเราะแล้วยอมให้เย่เชินหลินทำ เธอดึงมือลูกสาวไว้ ทั้งสองไปคุยกันที่ห้อง

เวลาทานข้าว เสนาธิการหลี่ชมฝีมืออาหารของเย่เชินหลินไม่ขาดปาก หลี่เหอไท้ก็บอกว่าเย่เชินหลินดีกว่าเขาเยอะ เขาต้มเป็นแค่เส้น

เป็นเพราะแม่ดีกับฉันเกินไป เพราะฉะนั้นฉันจึงทำอะไรไม่เป็น หลี่เหอไท้พูด จ้าวเหวินอิงยิ้มด้วยความรัก พูดอย่างอ่อนโยน : แม่ก็ไม่ได้ทำอะไร ปากเธอยิ่งอยู่ยิ่งหวานแล้วนะ

จริงด้วย ฉันเลิกกับลูกสาวของประธานกรรมการพาน พานหยูแล้ว หลี่เหอไท้พูดอย่างไม่มีเจตนาใด ความจริงเขาอยากตั้งใจพูดตอนอยู่โต๊ะทานข้าว

เขาอยากให้จ้าวเหวินอิงรู้ ลูกชายเขาคนนี้แคร์ความรู้สึกของแม่ เพียงเพราะท่านส่งสายตามา เขาก็เลิกกับพานหยูทันที คิดว่าท่านก็คงจะรู้สึกดีใจ

แน่นอน เขาก็สืบตัวตนของพานหยูแล้ว ไม่ได้ดีมากจริงๆ

บวกกับเมื่อก่อนตอนที่พานหยูรักกับไห่ลี่หมิน แล้วยืนกินบนสองเรือ มีความสัมพันธ์กับเลขาชายตัวใหญ่คนนั้นของเธอ เขาก็รู้หมดแล้ว

เขารู้สึกขอบคุณสายตาของจ้าวเหวินอิงวันนั้น ไม่งั้นเขาก็สับสนและโดนพานหยูหลอกแล้ว

ทำไม？ จ้าวเหวินอิงถาม เธอรู้ว่าหลี่เหอไท้กตัญญู แต่เธอไม่อยากให้ความดีชั่วของเธอไปขัดขวางความคิดและการตัดสินใจของเขา

แม่ ฉันเลิกกับเธอเพราะเห็นว่าแม่ไม่ค่อยชอบเธอก็จริง แต่ฉันได้รู้จักตัวตนของเธอหมดแล้ว เธอไม่เหมาะที่จะแต่งงานมีครอบครัวจริงๆ และครั้งที่แล้วที่เธอหาเรื่องให้น้องชีหรั่น ฉันก็รู้แล้ว ขอโทษที่ฉันพาเธอไปงานหมั้นของน้องชีหรั่น

เขาสนใจความรู้สึกของแม่เขาขนาดนี้ ! เซี่ยชีหรั่นมองหลี่เหอไท้อย่างซาบซึ้งใจ แล้วพูด : คุณก็ไม่รู้นี่ ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอก ฉันเองที่ควรขอบคุณคุณ หลายปีนี้ ฉันไม่ได้อยู่ข้างแม่ ก็เป็นคุณที่คอยกตัญญูกับท่าน ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรขอบคุณยังไง ฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรคุณด้วย

ความจริงใจของเธอ หลี่เหอไท้ก็มองออกแล้ว สายตาก็อ่อนลงกับคำพูดของเธอแล้ว

ตอนหลี่เหอไท้เจอเซี่ยชีหรั่นครั้งแรกก็ตกใจกับหน้าตาเธอแล้ว เขาแค่ไม่ได้เผยท่าทีออกมา

เขาเป็นลูกสาวของแม่เลี้ยงเขา ไม่มีระบบเครือญาติอะไรกับเธอ

ถ้าไม่ใช่ตอนที่เขารู้จักเธอ เธอมีเย่เชินหลินแล้ว เขาสงสัยว่าเขาจะชอบน้องสาวคนนี้ได้ ใสซื่อ ดูไม่มีพิษมีภัย ก็เหมือนหยกงามสว่างสดใส

เธอสวย เมตตา อ่อนโยนเหมือนแม่ของเธอ บางครั้งยังเผยความน่ารักและใสซื่อออกมา ต้องเป็นผู้ชายแบบไหนถึงจะไม่หวั่นไหวกับเธอ ? ผู้ชายที่ไม่หวั่นไหวกับเธอ ก็คงไม่ปกติแล้ว

ฉันจะช่วยเธอขอบคุณเขาเอง เย่เชินหลินต่อคำพูด มือจับไปที่มือนุ่มเล็กของเซี่ยชีหรั่น เสียงก็มีความอ่อนโยนมาก

เสนาธิการหลี่มองจ้าวเหวินอิง ทั้งสองมองสื่อสายตากัน : ดูคนที่ชื่อเย่คนนี้ ขี้หึงจริงๆ ก็เหมือนตอนวัยหนุ่มของเสนาธิการหลี่

แน่นอนหลี่เหอไท้ก็มองออกว่าเขาคนชื่อเย่บางคนอยากประกาศว่าเขามีสิทธิในตัวเธอ แสดงให้เห็นว่าเขาและเซี่ยชีหรั่นคือร่างเดียวกัน ผู้หญิงของเขาห้ามใครแตะต้อง

ไม่มีชื่อผู้ส่ง เธอก็ไม่มั่นใจว่าเป็นคุณพ่อเธอไหม แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร การเตือนนี้ก็ทำให้เธอตื่นทันที ทำให้เธอมีความคิดขึ้นมาใหม่

เธอฉลาดทั้งชีวิตแต่โง่ช่วงเดียวจริงๆ แม้แต่วิธีนี้ก็คิดไม่ถึง

เย่เชินหลินจะโหดขนาดไหน จะยอมให้คนท้องที่ไม่สบายขึ้นเครื่องงั้นหรอ ?

แต่เธออยู่ที่นี่ กินดีนอนอิ่ม ร่างกายเธอก็ดีมาก จะอยู่ดีดีแล้วป่วยขึ้นมาได้ยังไง ?

เธอวางมือไว้บนท้อง แล้วพูดกับลูกในท้องอย่างเบาเสียง : ลูกว่า แม่ต้องทำยังไงถึงจะให้ลูกอยู่ในประเทศได้ จะทำยังไงให้ลูกกลับไปอยู่ข้างพ่อได้ ?

ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็คิดทบทวนคนเดียว

แม้คนคนนี้จะไม่ส่งกระดาษให้เธอ เธอก็ต้องหาวิธีอยู่ต่อในเมืองตงเจียงให้ได้ ออกนอกประเทศไม่ได้ถ้าออกนอกประเทศ เด็กคลอดแล้ว เธอก็ไม่มีโอกาสแล้ว

ตอนนี้เย่เชินหลินจะเอาลูก ก็ต้องเอาแม่ด้วย เขาน่าจะไม่ทำอะไรกับเธอมาก

เธอเกลียดตัวเองจริงๆ ที่ไม่ให้เซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องที่เธอท้องก่อน ตอนนี้อยากให้เธอรู้ ก็ยากยิ่งกว่ายาก

พ่อเธอไม่มีทางกล้าบอกเซี่ยชีหรั่นหรอก เธอเองก็โดนคุมตัวไว้ จะมีวิธีอะไรอีก ?

เธอคิดซ้ายคิดขวา เห็นว่าครั้งนี้เย่เชินหลินคิดรอบคอบมากจริงๆ ให้เธอไม่สามารถทำอะไรต่อได้เธอขมวดคิ้ว คิดในใจ ยังไงตอนนี้ก็รีบหาวิธีป่วยก่อน ดึงเวลาไว้แล้วค่อยตัดสินใจ

ลูกรัก แม่คงต้องป่วยสักพักแล้ว ลูกต้องรู้ อยากอยู่กับพ่อและแม่ให้นาน ก็ต้องลำบากกับแม่ก่อน ลูกรัก ลูกต้องทนไว้นะ ! ลูกดูสิ ลูกเกิดมาในตอนที่พ่อกับแม่เมาทั้งคู่ แม่ยังใช้ยาในการจะท้องลูก แต่คุณหมอเขาบอกตรวจแล้ว พบว่าลูกไม่มีปัญหาอะไร นี่ก็หมายความว่าลูกรักของแม่สามารถทนกับความลำบากแบบนี้ได้ เราจะสู้ไปด้วยกัน ! เธอพูดพึมพำ ในตอนที่เห็นหน้าต่างกันขโมย เธอก็มีความคิดขึ้นมา

เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินอยู่ในตระกูลหลี่เป็นเวลานาน เย่เชินหลินเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเสนาธิการหลี่ ส่วนเซี่ยชีหรั่นก็กลับห้องไปคุยกับคุณแม่อีก

หลังจากหมั้นแล้ว เขายังดีกับลูกเหมือนเมื่อก่อนไหม ? ที่จริงจ้าวเหวินอิงเห็นว่าเย่เชินหลินดีกับเธอยังไงแล้ว แต่ก็ยังถามเธออย่างไม่ไว้ใจ

ดี ดีกว่าเมื่อก่อนมากค่ะ แม่ ก็เหมือนที่พ่อดีกันท่าน