สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 528

ตอนที่ 528 สาวใช้ตัวแสบ432

อำนาจที่เขาโปรดปรานกำลังถูกคุกคาม เธอเข้ามายุ่งจนกลายเป็นเหมือนไฟไหมในสวนหลังบ้าน โชคดีที่เงื่อนไขของเขากับเย่เชินหลินนั้นคุยเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว มิฉะนั้นสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่าเมื่อเพราะจงหยุนซาง

"เธอต้องให้เวลาฉันคิดหน่อย ฉันจะตอบเธอภายในสองนาที" จงหวีฉวนพูดจบก็วางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

"เย่เชินหลิน ถ้าแกทำสิ่งที่แกพูดเมื่อกี้ได้ ฉันสัญญาว่าจะส่งส้งหลิงหลิงออกมาให้แก" จงหวีฉวนไม่มีเวลาที่จะมาอ้อมค้อมกับเขาแล้ว

เย่เชินหลินพอจะเดาเนื้อหาที่เขาโทรศัพท์เมื่อกี้ ถ้าเขาเป็นคนเลวหน่อย เวลานี้เย่เชินหลินก็สามารถไม่ทำตามที่เขาพูดเมื่อกี้ก็ได้

หลังจากวันนั้น เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ถ้าในเวลานี้เขาใจแข็งอีกนิดเอาหลักฐานที่ในมือออกมา สิ่งที่ทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิตก็คงจะไม่เกิดขึ้น มันกลับสายเกินไปเมื่อเขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเขาไม่ควรมีเมตตาต่อศัตรูบางคน ก็เหมือนชาวนาที่ช่วยชีวิตงูเห่า แต่กลับสายเกินไป ...

แต่สิ่งที่เขาคิดมากที่สุดในเวลานี้คือเขาไม่ควรหลอกใช้จงหยุนซาง และไม่ต้องการให้บิดาผู้ให้กำเนิดของเซี่ยชีหรั่นกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงของเขาจะไม่สบายใจ

“ผมทำได้ แต่ผมยังยืนยันคำเดิมว่า ผมจะรับผิดชอบเฉพาะ การจับคู่และสร้างโอกาสให้พวกเขา เธอจะยอมหรือไม่ ต้องให้เธอตัดสินใจเอง” เย่เชินหลินตอบอย่างเด็ดขาด

ในขณะที่จงหวีฉวนกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก เย่เชินหลินจับโทรศัพท์ของเขาไว้ก่อนและพูดกับเขาเสียงนิ่ง: "ผมจะไม่ทำก็ได้ คุณไม่มีทางจัดการกับหยุนซางได้ เรื่องนี้คุณก็ทำอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ผมไม่ทำอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะคุณแต่เป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น ถ้าคุณไม่ได้จริงใจ ต่อไปก็อย่ามายุ่งกับพวกเราเลย เก็บความรักจอมปลอมของคุณไว้เถอะ นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่มาอธิบายให้คุณฟังแทนเขา ถ้าคุณคิดจะเล่นตุกติกคนของผมจะเฝ้ามองคุณตลอด 24 ชั่วโมง ผมยังยืนยันคำเดิม ถ้าคุณทำอะไรพ่อผม ผมจะทำให้คุณพังพินาศ "

หลังจากที่พูดจบเย่เชินหลินจึงปล่อยมือจากโทรศัพท์ จงหวีฉวนพูดอย่างเย็นชาพูดว่า: "ผู้คนไม่สามารถยืนอยู่ได้โดยปราศจากความเชื่อ ตามนี้นะ ต่อไปเธอก็ยังเป็นลูกเขยที่ดีของฉัน."

เขากดโทรออกแล้วพูดกับจงหยุนซาง: "เธออยากเป็นมาส่งให้เย่เชินหลินเอง เธอก็นัดกับเขาเอง เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านทันที! "

ในประโยคสุดท้าย เขาต้องแสดงให้เห็นถึงความเป็นพ่อ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์

เย่เชินหลินรับโทรศัพท์มือถือจากจงหวีฉวน เขารู้สึกประทับใจมากก่อนที่จะพูด

เขาและจงหวีฉวนต่างก็คิดไม่ถึงว่าจงหยุนซางจะมีกลอุบายเช่นนี้ เธอจะไม่ใช้อำนาจของพ่อเขาสนับสนุนเธอ ทำไมเย่เชินหลินจะไม่เข้าใจ ถ้าจงหวีฉวนต้องใช้ความปลอดภัยของพ่อเขามาเพื่อขู่เขา เขาคงจะต้องลำบากมากในการเลือก จงหยุนซางเข้าใจเรื่องนี้ดี แต่เธอไม่เห็นด้วย เธอเพียงแค่แอบชอบซึ่งไม่เคยสารภาพรักเลย ความรักความรู้สึกแบบนี้จะไม่ให้เย่เชินหลินชื่นชมได้ยังไงกัน?

"หยุนซาง ขอบคุณ คุณไม่จำเป็นต้องส่งมาให้ผมหรอก คุณแค่บอกว่าเธออยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะส่งคนไปจัดสถานที่ให้เธอเอง"

"ฉันมีคำไม่กี่คำที่จะอยากบอกคุณต่อหน้า คุณบอกสถานที่มาเดี๋ยวฉันพาคนไปส่งให้คุณ"

"โอเค ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ อีก52นาทีเราเจอที่เลขที่ถนนเฟิงหวาง"

หลังจากเสร็จสิ้นการโทร เย่เชินหลินก็ยืนขึ้น

"ผมไปเรียกชีหรั่น" เขาบอก เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นต้องการส่งพ่อของเธอ ถึงเขาจะไม่ใช่คนยังไง เธอก็ยังคงปฏิบัติต่อเขาในฐานะพ่อ นี่เป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เขาไม่สามารถกีดกันความรักของพ่อที่เธออยากได้ ได้แม้ว่าพ่อของเธอไม่มีความรักเลยก็ตาม

เย่เชินหลินเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วกลับไปที่ห้องนอน เซี่ยชีหรั่นรอเขาอยู่คนเดียวในห้อง พวกเขาคุยกันเธอก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

"พวกคุณไม่ได้มีเรื่องอะไรกันใช่ไหม? " เซี่ยชีหรั่นถามเบา ๆ

"คุณหวังให้มีเรื่องหรือเปล่า สาวโง่ ประธานจงจะกลับแล้ว เราไปส่งเขาหน่อย"

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า โดนเย่เชินหลินกอดเอวไว้แล้วลงไปชั้นล่างพร้อมกัน

เสื้อโค้ตหนังเสือดาวของประธานจงถูกวางไว้ที่เก้าอี้ เซี่ยชีหรั่นจึงหยิบแล้วเดินออก พร้อมทั้งช่วยเอาวางไว้ในรถ

"เด็กคนนี้ฉันบอกแล้วว่าให้เก็บไว้ เธอนี่จริงๆ เลย... ครั้งหน้าฉันจะเตรียมอย่างอื่นไว้ให้เธอ"

"ขอบคุณค่ะ" เซี่ยชีหรั่นตอบด้วยรอยยิ้ม รถยนต์ของจงหวีฉวนค่อยๆ จากไป การส่งของเซี่ยชีหรั่นครั้งนี้ก็เปรียบเสมือนการส่งแม่ของเธอและประธานหลี่ เต็มไปด้วยเศร้า

แม้แต่เย่เชินหลินที่ยืนอยู่ข้างเธอ ก็ยังไม่ทันสังเกตเห็นความเศร้าบนใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยบทบาทการแสดง

เธอเชื่อใจเขาเสมอเช่นกันเขาก็เชื่อใจเธอ บางครั้งเขาก็มองเป็นคนไร้เดียงสา แต่จริงๆ แล้วหัวใจของเธอชัดเจนกว่ากระจก

เธอไม่เช็ด เธอไม่เช็ดที่เกิดจากความไม่เอาไหนของเธอ

ตอนที่จงหวีฉวนได้ข้อความเขากำลังคิดเรื่องของจงหยุนซาง เขาโมโหมาจริงๆ เขากดเปิดข้อความ ข้อความของเซี่ยชีหรั่นทำให้แปลกใจอยู่ไม่น้อย

เธอไม่ได้โดนเขาหลอก? เขารู้สึกโมโหเล็กน้อย นอกจากโมโหเหมือนยังมีอารมณ์อื่นปนอยู่ หงุดหงิด เขาสลัดความคิดนั้นออก สงบอารมณ์สักครู่แล้วค่อยกดโทรออก

เซี่ยชีหรั่นพูดถูก เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง เธอยังเป็นหมากที่เก่งทุกด้าน ไม่มีเธอ เขาจะบังคับเย่เชินหลินได้ยังไง? ต่อให้เขาจะต้องแสดง เขาก็ต้องแสดงต่อไป ถ้าเขาไม่โทรไปตอนนี้ ก็จะแสดงว่าเซี่ยชีหรั่นเดาความคิดของเขาถูก ต่อไปถ้าเขาจะหลอกใช้เธอ จากที่ยากอยู่แล้วก็จะยิ่งยากเข้าไปอีก

จงหวีฉวนโทรเข้ามาทันที เซี่ยชีหรั่นไม่แปลกใจ เพราะเธอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

เธอยิ้มอย่างขมขื่น พูดในใจเงียบ :คุณพ่อ คิดว่ายังหลอกใช้ไม่พอใช่ไหม?

เธอกดตัดสายทิ้ง ความใจแข็งอย่างนี้สำหรับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

จงหวีฉวนไม่ยอมแพ้ง่ายๆ โทรติดต่อเข้ามาสี่ห้าสาย ทุกครั้งที่โทรศัพท์ดังขึ้นเซี่ยชีหรั่นอยากจะรับสาย แต่ทุกครั้งเธอต้องกัดฟันกดปุ่มตัดสายทิ้ง

อีกครั้งที่ไม่ได้รับการตอบรับจากเซี่ยชีหรั่นเกินความคาดเดาของจงหวีฉวน เวลาที่เขาเข้าหาเธอนั้นสั้นจริงๆ สิ่งที่เขาสังเกตมากที่สุดคือสายตาที่คาดหวังจะได้ความรักจากพ่อของเธอ สายตาแบบนั้นทำให้เขายิ่งอยากใช้เธอเป็นเครื่องมือ จนลืมไปว่าเธอก็มีด้านที่ร้ายกาจ ไม่ว่ายังเธอก็เป็นลูกสาวเขา

ก็เหมือนจงหยุนซาง ที่ปกติดูเหมือนคนอ่อนโยน แต่ถ้าวันหนึ่งเธอถือมีดมาวางอยู่บนคอ เขาก็จะไม่แลกใจเลย

จงหวีฉวนไม่ได้โทรต่อแต่เปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน เนื้อหาประมาณว่าเธอเข้าใจเขาผิดแล้ว ให้เธออย่าคิดมาก ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกสาวตัวเอง

เซี่ยชีหรั่นกดเปิดข้อความ เห็นคำนั้นคำที่ว่าไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกสาวตัวเอง ทำให้เธอยากที่จะยับยั้งความเศร้าของตัวเอง แล้วมีเสียงร่ำไห้ออกมาเบาๆ

ดีที่เธออยู่บ้านคนเดียว เธอสามารถปลดปล่อยอารมณ์ตัวเองได้ ไม่ต้องเก็บไว้อีกต่อไป

หลังจากร้องไห้เสร็จ เธอจึงกดลบข้อความทุกอย่าง ไม่ว่าจงหวีฉวนจะส่งอะไรมาเธอก็กดลบทิ้งอย่างเดียว