สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 564

ตอนที่ 564 สาวใช้ตัวแสบ 468

“ประธานไห่ คุณก็ชอบเธอใช่ไหม？”หลี่เหอไท้ถามไห่ลี่หมินอย่างสุภาพ แม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่การที่เขาถามเช่นนี้ ไห่ลี่หมินก็รู้ได้ทันทีว่าเขานั้นหมายถึงใคร

อาจจะเป็นเพราะแววตาที่เขามองเซี่ยชีหรั่น ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เห็น ก็จะต้องรู้ได้ทันทีว่าเขานั้นชอบเธอ

“คุณหลี่ ทำไม่คุณถึงได้พูดเช่นนั้นล่ะ？หรือว่าคุณรู้สึกพิเศษกับเธอ？”ไห่ลี่หมินถามหลี่เหอไท้ กลับ

หลี่เหอไท้ยิ้มอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็ยกแก้วขึ้นชนกับไห่ลี่หมิน

“ผมรู้สึกกับเธอเหมือนพี่น้องเสียมากกว่า แต่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆแบบหนุ่มสาวอยู่บ้าง”หลังจากที่หลี่เหอไท้ดื่มเหล้าแก้วนั้นเสร็จก็พูดขึ้น

“ตอนนี้เธอพักอยู่บ้านของคุณใช่ไหม？”เมื่อไห่ลี่หมินถามขึ้นเช่นนี้ หลี่เหอไท้ก็ยิ้มแล้วถามกลับว่า：“พวกคุณรู้จักกันมานานกว่าผม หากคุณจีบเธออย่างเปิดเผย คุณก็คงจะได้เปรียบผมไม่ใช่เหรอ？”

หลังจากที่ไห่ลี่หมินดื่มเหล้าไปหนึ่งอึก เขาก็ยิ้ม

“คุณคิดว่าพวกเรามีโอกาสไหม？ผมพยายามคิดทุกวิถีทางที่จะจีบเธอ แต่ในใจของเธอนั้นก็มีแต่ชายแซ่เย่ผู้นั้นเพียงคนเดียว

หากพูดกันตามความจริงแล้ว ผมคิดว่าหากเธอเลือกที่จะคบหากับผมหรือคุณ ก็คงจะมีความสุขกว่าคบหาชายแช่เย่คนนั้นอย่างแน่นอน”

“มันก็ใช่ แต่ผู้หญิงคนหนึ่ง หากเธอไม่สามารถที่จะรักสามีของเธอได้ แล้วเธอจะมีความสุขได้อย่างไรกัน”หลี่เหอไท้พูดขึ้นพลางทอดถอนหายใจ

ชายทั้งสองคนไม่พูดถึงเซี่ยชีหรั่นอีก เพราะพวกเขาต่างรู้ดีว่า ไม่ใช่เป็นเพราะว่าพวกเขาทั้งสองนั้นไม่มีเสน่ห์ และก็ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาทั้งสองนั้นไม่มีความอดทน แต่เป็นเพราะว่าผู้หญิงอย่างเซี่ยชีหรั่น หากรักใครเข้าแล้ว เธอก็จะรักอย่างสุดใจ ยากนักที่ใครจะทลายกำแพงรักของเธอได้

ตอนที่เลิกกัน เซี่ยชีหรั่นยังคงเป็นกังวลว่าเย่เชินหลินจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เพราะเขานั้นเป็นคนเห็นแก่ตัวและเผด็จการ แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้เขากลับไล่เธอไปอย่างเย็นชา และยังบอกไม่ให้เธอมายุ่งกับเขาอีก เขาคิดยังไงกันแน่？

ที่จริงแล้ว เขายังรักเธออยู่ ดูจากแววตาของเขา จูบของเขา ล้วนแสดงให้เห็นว่าเขายังรักเธออยู่

และช่วงเวลานี้เอง เธอก็อยากจะพูดกับเขาสักประโยคหนึ่งว่า เย่เชินหลินพวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ

ขณะที่เธอกำลังอ้าปาก เพื่อจะพูดประโยคนี้ออกมา เย่เชินหลินก็กลับไม่ให้โอกาสเธอ เขารีบก้าวออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเขาดื่มเหล้าไปเยอะมาก เขาจึงเริ่มรู้สึกเวียนหัว หากตอนนี้ยังไม่กลับ อีกสักพักคาดว่าเขาคงจะไม่สามารถกลับได้ด้วยตนเองแล้ว

เซี่ยชีหรั่นรีบเดินตามเย่เชินหลินไป เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เห็นเย่เชินหลินเดินกะท่อนกะแท่น เธอก็รู้สึกไม่วางใจ

เมื่อไห่ลี่หมินกับหลี่เหอไท้เห็นพวกเขาเดินออกมาแล้ว ก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไป

“พี่เหอไท้ พี่กลับไปก่อนเถอะ ฉันจะไปส่งเขากลับบ้าน เมื่อส่งเขาถึงบ้านแล้ว ฉันจะให้คนที่บ้านเขามาส่งฉันเอง”

หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพูดจบ เธอก็ไปพยุงที่แขนของเย่เชินหลิน แต่กลับถูกเย่เชินหลินสะบัดแขนใส่

“ออกไป！”เขาขมวดคิ้ว

“พอกันสักที？ ผมบอกให้คุณกลับไป ก็กลับไปสิ！หากคุณยังไม่เลิกราตามผมเสียที ยังจะตามผมกลับไปอีกล่ะก็ อย่าหวังเลยว่าคุณจะได้กลับมา”

“ไห่ลี่หมิน ไปส่งผมกลับบ้านหน่อย！”เย่เชินหลินพูดขึ้น ไห่ลี่หมินก็เขยิบเข้ามาพยุงเขา และพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า：“ช่างเถอะ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากให้คุณไปส่งเขาจริงๆ วันนี้เขาก็ดื่มเหล้าไปมาก คงจะพูดคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เดี๋ยวผมจะไปส่งเขากลับบ้านเอง”

และในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของไห่ลี่หมินก็ดังขึ้น และเมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เขาก็ถึงกลับต้องขมวดคิ้ว

เป็นสายของประธานจง จิ้งจอกเฒ่าคนนี้ โทรหาเขาเวลานี้ จะต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ

เขาเป็นหัวหน้างานของเขา เมื่อหัวหน้างานโทรมา เขาจะไม่รับสายได้อย่างไรกัน

เขาพยุงเย่เชินหลินไปด้วย กดรับโทรศัพท์ไปด้วย จากนั้นก็กล่าวทักทายท่านประธานจงด้วยความเคารพ

“จื้อเซวียน ได้ยินมาว่าคุณกลับมาที่ตงเจียง พอดีคืนนี้ผมเกิดอยากเล่นหมากรุกขึ้นมา คุณรีบมาที่บ้านผมหน่อย มาเล่นหมากรุกกับผมสักหนึ่งกระดาน คุณสะดวกไหม？”คำถามที่ถามขึ้นว่าคุณสะดวกไหมนั้น เป็นเพียงมารยาทเท่านั้น เขาจะไม่สะดวกได้อย่างไรกัน

ไห่ลี่หมินรู้สึกลำบากใจ เย่เชินหลินก็รู้สึกได้ มองเขาครู่หนึ่งเพื่อบอกเป็นนัยว่า คุณไปเถอะ ผมไม่เป็นไร

“ครับ ท่านประธานจง ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ ประมาณยี่สิบนาทีน่าจะถึงครับ”

เซี่ยชีหรั่นก็เดินเข้ามา อยากที่จะพยุงเย่เชินหลิน แต่ก็ถูกเขาปฏิเสธอีกครั้ง

เวลานี้หลี่เหอไท้เดินมาข้างหน้า และพูดขึ้นว่า：“หรั่นหรั่นอยากจะไปส่งคุณที่บ้าน ก็ให้เธอไปส่งคุณเถอะ เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง”

หลังจากที่วางสาย ไห่ลี่หมินก็พูดกับเย่เชินหลินอย่างรู้สึกผิดว่า：“ดูเหมือนว่าผมคงไปส่งคุณไม่ได้แล้ว คุณดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

เมื่อพูดจบ เขาก็พูดกระซิบที่ข้างหูของเขาว่า：“การที่ผมเรียกเธอมา คุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าเพราะอะไร ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนเลยนะว่า หากคุณยังปล่อยเธอไปอีก ผมจะจีบเธออย่างแน่นอน แล้วคุณก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน ผมให้โอกาสคุณแล้วนะ”

เย่เชินหลินคิดอยู่ภายในใจว่า ทำไมจะไม่อยากให้ผู้หญิงที่เขารักอยู่ข้างๆเขาล่ะ？แม้ว่าช่วงเวลานั้นเป็นหนึ่งวินาที หรือหนึ่งนาทีก็ตาม

เขาสัญญากับตัวเองไว้ว่า ต่อให้ทรมานแค่ไหน เขาก็จะไม่แสดงความรู้สึกนั้นออกมาอย่างเด็ดขาด คืนนี้ก็เช่นเดียวกัน แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดจนเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วก็ตาม

นับตั้งแต่ที่เซี่ยชีหรั่นทราบเรื่องของส้งหลิงหลิง เขาก็แทบจะไม่ได้นอนเลย ทำให้ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้า

อาจจะเป็นเพราะว่าข้างกายของเขามีกลิ่นอายของคนที่เขารัก จึงทำให้เขาถือโอกาสนี้หลับตาลงอย่างสบาย

และก็ไม่รู้ด้วยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มได้ยินเสียงคัดจมูกของเธอ

น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆไหลรินลงมาราวกับน้ำฝน

การที่ผู้ชายคนนี้เหนื่อยขนาดนี้ ก็เพราะว่าเธอเป็นต้นเหตุ！

ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกเจ็บปวดอยู่นั้น เธอก็ดึงตัวเขามานอนที่หน้าตักของเธอ เธอลูบไล้ผมสั้นของเขาเบาๆ หวังเพียงว่าเขาจะได้นอนหลับอย่างสบาย ไม่ต้องกังวล

……

ขณะที่จงหวีฉวนจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนภายในห้องหนังสือนั้น เขาก็นั่งครุ่นคิด

หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินทะเลาะกันจนต้องแยกทางกัน เขาก็รู้สึกพึงพอใจกับการกระทำของส้งหลิงหลิงเป็นอย่างมาก เด็กคนนี้ร้ายไม่เบาเลย เขาแค่ให้โทรศัพท์หล่อนเครื่องหนึ่ง ก็สามารถใช้หล่อนเป็นเครื่องมือทำลายความสัมพันธ์ของเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินลงได้

เขานับถือหล่อนจริงๆ เพราะตัวเขาเองก็ยากที่จะเอาชนะเย่เชินหลินได้

สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ ต่อให้เขาเก่งกาจแค่ไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงเขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

เช่นเดียวกับเรื่องในวันนั้น เป็นเพราะเขาใจอ่อน จึงทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้

เขาได้ถามข้อคิดเห็นของจงหวีฉวนเกี่ยวกับเรื่องนี้ขณะกินข้าวว่า เรื่องระหว่างเขากับส้งหลิงหลิงนั้นเซี่ยชีหรั่นทราบเรื่องแล้ว ทำให้เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินเลิกรากันแล้ว หากหล่อนต้องการที่จะแต่งงานกับเย่เชินหลิน เขาก็สามารถจัดการให้หล่อนได้

ท่าทางของจงหวีฉวนนั้นจริงจังและหนักแน่น

“พ่อคะ ลูกเคยบอกกับพ่อแล้วไงว่า เซี่ยชีหรั่นเป็นน้องสาวของลูก ลูกจะแต่งงานกับเย่เชินหลินได้ยังไง？อีกทั้งเขาก็ไม่ได้ชอบลูก แล้วลูกก็ไม่อยากจะไปเป็นแม่เลี้ยงของเด็กนั้นด้วย”