สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 576

ตอนที่ 576 สาวใช้ตัวแสบ 480

หลี่เหอไท้ตามพ่อแม่ไปเยี่ยมพวกเขาหลายครั้ง แต่ความดื้อรั้นของเขาเมื่อยังเป็นเด็กได้ทิ้งความประทับใจไว้ให้กับผู้สูงอายุและเป็นการยากที่จะเปลี่ยนใจ

เซี่ยชีหรั่นตั้งตารอกลับบ้าน เธอขับรถเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

ตอนที่เธอกลับไปที่ตงเจียง เธอไม่ได้ไปที่บ้านของตระกูลเย่โดยตรง แต่โทรหาหลินต้าฮุยแทน

“คุณนายเย่!” หลินต้าฮุยตะโกนด้วยความเคารพและสนิทสนม

“เรียกฉันว่าชีหรั่นก็พอ” เธอพูดอย่างนุ่มนวล

“ไม่ได้ คุณนายเย่ ในใจของผมคุณคือคุณนายเย่ตลอดไป และเป็นคนที่ผมเคารพมากที่สุด” เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างอ่อนโยน จินตนาการว่าถ้าเย่เชินหลินได้ยินหลินต้าฮุยพูดแบบนี้เขาจะต้องอิจฉาแน่ๆ

“ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะยอมบอกฉันไหม”

เซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นเรื่องน่าลำบากใจสำหรับเขา เธอทำได้แค่ทำผ่านทางเขาเพราะเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้

“คุณพูดมาเถอะครับ"

“ส้งหลิงหลิงอยู่ที่ไหน คุณรู้ใช่ไหม น่าจะเป็นคุณที่จัดให้มีคนเฝ้าเธอใช่ไหมคะ?”

“ครับ" แม้ว่าหลินต้าฮุยจะไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังจะทำอะไร แต่เขาก็รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะยังคงต้องการอยู่กับเย่เชินหลินแม้ว่าจะประสบกับเรื่องเหล่านี้ก็ตาม เธอรักเขามากกว่าสิ่งอื่นใด ดังนั้นสำหรับเธอ แล้วเขาเลือกที่จะพูดทุกอย่าง

“ฉันอยากเจอเธอ จัดให้ฉันได้ไหม? ไม่ต้องห่วงฉันแค่คุยกับเธอและจะไม่ทำอะไรอีก”

หลินต้าฮุยไม่ได้กังวลว่าเธอจะทำอะไรอีกฝ่ายเพราะเธอไม่ใช่คนโหดร้าย สิ่งเดียวที่เขากังวลคือ เย่เชินหลิน เขาคิดถึงเรื่องนี้และเห็นแก่ความรู้สึกของพวกเขา แม้ว่าเขาจะถูกดุด่า เขาก็ยอมรับมัน

“ไม่มีปัญหาครับ คุณอยากเจอเธอเมื่อไหร่ ผมจะจัดการให้”

“ยิ่งเร็วยิ่งดี!” เรื่องการพบหน้ากันครั้งนี้ เซี่ยชีหรั่นเพิ่งคิดออกได้เมื่อไม่กี่วันก่อน

เธอไม่ได้ต้องการปิดเรื่องนี้จากเย่เชินหลิน เขาจัดการให้คนเหล่านั้นติดตามเธอและมันก็ไม่มีความลับว่าเธอไปไหน

รอจนกว่าเธอจะไป แน่นอนว่าเขาจะรู้ เธอแค่อยากให้เขารู้ว่านี่คือการกระทำของเธอ

“คุณนายเย่ มีการประชุมบริษัทในตอนเช้า ผมต้องอยู่ที่นั่น คุณคิดว่าตอนบ่ายจะได้หรือไม่?" หลินต้าฮุยถาม

“ตกลง รบกวนคุณหน่อยนะคะ"

เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเธอควรจะกลับไปทำงาน ไม่เช่นนั้น หลี่เหอไท้คิดว่าเธอจะลาออกจากงาน

ตอนที่เธอออกไป รถของเย่เชินหลินตามมาอีกครั้ง เพราะเธอต้องการคืนดีกับเขา เธอจึงไม่ปฏิเสธในครั้งนี้ เธอต้องการให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจทุกรายละเอียดในชีวิตของเธอและเธอต้องการกลับไปหาเขา

หลังจากขึ้นรถแล้วเธอก็โทรหาเย่เชินหลิน

ก่อนการประชุม เย่เชินหลินกำลังจ้องไปที่โทรศัพท์และมองดูข้อความที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมา

ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะติดนิสัยนี้เมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเขาไม่ยุ่ง เขาจะค้นหาดูตำแหน่งของเธอ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเสียงเพลงอันไพเราะที่คุ้นเคยซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าพิเศษที่เขาตั้งไว้สำหรับเซี่ยชีหรั่น

บนใบหน้าของเขาแต้มไปด้วยความยินดี ทว่าเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาน้ำเสียงของเขาก็ดูเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

“ฮัลโหล?”

“หลิน ฉันกลับมาจากบ้านคุณยายแล้ว คุณรู้แล้วใช่ไหมคะ?” แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าการกระทำของเธอเพราะคนที่ติดตามเธอจะรายงานเขาทุกเมื่อ

“อือ!” เขาตอบกลับไปว่ารู้แล้ว

"วันนี้ฉันไปทำงานที่บริษัทของพี่ไท้ ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างทาง ในรถที่คุณจัดให้ฉัน" เธอพูดอีกครั้ง

"อือ!" เขาก็อืออีกครั้งเท่า ที่เขารู้คำว่าอือธรรมดาๆแสดงถึงการตอบกลับของผู้ชายและแสดงความรำคาญต่อผู้หญิง

แน่นอนว่าเขาสามารถวางสายได้ทันที แต่เขาไม่ได้เต็มใจจะวาง ก็เขาคิดถึงเธอตลอดเวลาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

กลับจากเมืองเฟินส่วยเขายังคงนอนหลับไม่สนิทในตอนกลางคืน เขานอนอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ของพวกเขาที่ชั้นสอง ซึ่งแทบจะได้กลิ่นของเธอลอยอวลในอากาศ

แทบจะหลับไม่ลงในช่วงครึ่งแรกของคืนนี้ และจะตื่นขึ้นมาเองในตอนเช้าตรู่แล้วกอดคนข้างกายเป็นปกติ

ทุกครั้งที่เขากอดกลับเป็นเพียงความว่างเปล่า แล้วเขาจะตื่นขึ้นมาทันทีและไม่สามารถหลับได้อีกต่อไป

เขาจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและเหม่อลอยเป็นเวลานาน เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะเป็นยังไง ก็คงทนไม่ได้จนเอาผู้หญิงคนนั้นกลับคืนมา

แม้ว่าทุกอย่างจะมีการจัดเตรียมการทั้งหมดแล้ว ว่าจะนำรองประธานส้ง ผู้ช่วยคนที่สองและสามในจังหวัดจะต้องถูกทำลายลงทั้งหมด แม้จะต้องใช้เวลาไม่ใช่แค่วันหรือสองวันหรือแม้แต่เดือนหรือสองเดือนก็ตาม

ยัยตัวเล็ก คุณอดทนรอผมหน่อยได้ไหม?

เขาถอนหายใจ แล้วหันไปมองไมโครโฟนอย่างเงียบ ๆ

“เฮ้ ทำไมเธอทักแค่ฉัน ไม่ทักลูกๆเรา?" ผู้จัดการหลิวแตะท้องของเธอ แล้วมองเธออย่างภาคภูมิใจ

แน่นอนว่าหลังท้องแล้วคนเราค่อนข้างเป็นโรคประสาท เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้อะไร

ผู้จัดการหลิวดูเหมือนจะรับรู้ความคิดของเธอและพูดเบาๆว่า "เธอคิดว่าลูกฉันไม่เข้าใจอะไรงั้นสิ? ฉันบอกอะไรให้ ชีวิตช่างน่าอัศจรรย์ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเริ่มมีสติสัมปชัญญะเมื่อไหร่ คุณหมอบอกว่าทารกมักจะมีความสามารถได้ยินเสียงตั้งแต่ในท้อง พอคลอดออกมาจะมีความรู้สึกพึ่งพิงต่อเสียงนั้น ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเด็กถึงพึ่งแม่ ไม่ใช่เพราะแม่ตั้งครรภ์เท่านั้น ยังมีอีกสาเหตุนี้ด้วย อีกอย่างนะ ขอบอกว่าหลังจากที่ลูกอยู่ในท้อง พ่อของลูกน้อยฉันก็คุยกับลูกน้อยของฉันตลอด หมอบอกว่าเด็กที่ได้ยินเสียงของพ่อบ่อยๆจะมีความรู้สึกปลอดภัยและบุคลิกภาพของพวกเขาจะดี เธอดูอัตราการก่ออาชญากรรมที่สูงขึ้นในขณะนี้สิ เกิดจากความรู้สึกไม่ปลอดภัยของเด็กทั้งนั้นแหละ"

คำพูดของผู้จัดการหลิวทำให้เซี่ยชีหรั่นตกอยู่ในความคิดบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าทำไมเย่เชินหลินต้องสื่อสารกับลูกบ้างเมื่อครั้งก่อน

เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นชะงักไป คล้ายว่าเธอจะตั้งใจฟัง ผู้จัดการหลิวก็รู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้น

“ชีหรั่น เป็นไง ฉันรู้อะไรดีเลยเลยใช่มั้ย? อันที่จริงเป็นคุณหมอสอนให้ฉันรู้น่ะ ไม่เช่นนั้นคนหนุ่มสาวจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เมื่อเธอมีลูกฉันจะพาเธอไปหาเธอตรวจนะ เธอจะเธอเลยแล้วก็อธิบายอย่างละเอียด เธอจะเข้าใจดีเพราะหมออดทนมาก"

"ค่ะ ขอบคุณพี่หลิวมากนะคะ" เซี่ยชีหรั่นยิ้มบางๆ

ผู้จัดการหลิวยังคงมึนเมากับความตื่นเต้นของการเป็นแม่ แต่ไม่ได้สังเกตสายตาของเซี่ยชีหรั่น

ตอนเที่ยงหลี่เหอไท้พาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน หลังมื้ออาหารเซี่ยชีหรั่นได้รับโทรศัพท์จากหลินต้าฮุยบอกว่าจะมีการประชุมบริษัทในช่วงบ่าย ถ้าจะไปที่นั่นตอนเที่ยงและถามว่าเซี่ยชีหรั่นมีเวลาหรือไม่

"พี่เหอไท้ ฉันมีธุระส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ อาจจะไปทำงานสายนิดหน่อยในตอนบ่ายนะคะ" ตอนที่เซี่ยชีหรั่นบอกเรื่องนี้เธอรู้สึกอายนิดหน่อยจริงๆ เธอกลับไปบ้านยายหลายวันแล้วเธอก็เพิ่งกลับมาทำงาน ดันมาขอลาอีกครั้ง

"ไม่เป็นไร เธอไปจัดการธุระเถอะ บริษัทยังไม่เปิดดำเนินการทั้งหมด ไม่รีบหรอก ถ้าเธอต้องการกำลังคนหรืออะไรก็บอกมาได้เลยฉันจะจัดการให้เอง" หลี่เหอไท้พูดอย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณพี่เหอไท้มาก เขาส่งคนมาตามแล้ว ไม่ต้องการคนเพิ่มแล้วค่ะ"

เธอไปที่พักของส้งหลิงหลิง เธอมีพุงใหญ่และไม่ได้ท่าทางคุกคามอะไร นอกจากนี้เย่เชินหลินยังจัดคนสองคนเพื่อดูแลเธอ แล้วยังมีหลินต้าฮุย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย

หลินต้าฮุยได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นมีเวลา ดังนั้นเขาจึงนัดหมายกับเธอเพื่อพบเขา และเขาจะเป็นผู้นำทางไปด้วยตัวเอง

หลังจากทั้งสองพบกัน หลินต้าฮุยไม่ได้ถามเธอว่าต้องการพบส้งหลิงหลิงเพื่อคุยอะไร

"อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้างช่วงนี้" เซี่ยชีหรั่นถามหลินต้าฮุย

"เธอเป็นคนเงียบมาก อาจเป็นเพราะเธออายุครรภ์ได้เก้าเดือนแล้ว เจริญอาหารตามปกติครับ"

“อื้อ ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นเข้าไปในรถแล้ว ในใจเธอก็ยังคงมีความขัดแย้งเกี่ยวกับการที่เธอจะไปหาส้งหลิงหลิง จะพูดยังไงเธอก็เป็นคนท้อง จริงๆแล้วเธอไม่ได้ต้องการกระตุ้นเธอเลย