สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 58

บทที่ 58 หนีไม่รอดแล้ว

ในที่สุดส้งหลิงหลิงก็คิดหาวิธีได้​ และได้รับแรงบันดาลใจจากเซี่ยชีหรั่น

เธอออกจากห้องของตัวเอง​ ไปหาเย่เชินหลิน

เคาะประตูและได้ยินเขาพูดว่า "เข้ามา!" เธอลูกบิดประตูและเข้าไปข้างใน

เย่เชินหลินกำลังดูโทรศัพท์มือถือในมือของเขา ไม่แม้แต่จะมองไปที่ประตู​ และพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์​ว่า "ต้องรอให้ฉันเชิญ​คุณ​ก่อน​ คุณถึงจะสามารถ​มาได้"

ส้งหลิงหลิงรู้สึก​หดหู่เล็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด​ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เชินหลิน​ ฉันเองค่ะ"

เย่เชินหลินถึงได้วางโทรศัพท์ลงบนเตียง​ และเงยหน้าขึ้นมองส้งหลิงหลิง​พร้อมกับถามว่า "คุณมาที่นี่ทำไม"

“ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างมาจากข้างนอก​ จู่ๆก็รู้สึก​กลัวขึ้นมานะค่ะ​ คืนนี้คุณนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมค่ะ” เธอไปที่เตียงของเขานั่งลงแล้วพูดอย่างน่าสงสาร

เย่เชินหลินมองมาที่เธอ​ แต่เธอดูไม่ออกว่าเขาหมายถึงอะไร​ ตกลงเขาจะอยู่เป็นเธอหรือไม่อยู่​เป็นเพื่อนเธอกันแน่

เขาพูดเบา ๆ และใจเย็นว่า "ฉันจำได้ครั้งหนึ่งที่ส้งหลิงหลิงและพานจิ้งและผู้หญิง​ห้าหกคนไปบ้านผีสิงด้วยกันทุกคนต่างกรีดร้องด้วยความสยองขวัญ​ มีเพียงส้งหลิงหลิงมองดูอย่างไม่สะทกสะท้าน​แม้แต่​นิดเดียว​ ฉันเองยังทึ่งในความกล้าหาญของผู้หญิงอย่างเธอเป็นอย่างมาก "

ท่าทีของส้งหลิงหลิงไม่รู้สึกว่ามีอย่างแปลกๆ​ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองควรจะรู้สึกดีใจดีหรือไม่​ ที่เขาดูจะใส่ใจรายละเอียดเกี่ยวกับเธอมากเช่นนี้​ หรือเขานั้นรู้ดีว่าเธอจงใจหาข้ออ้างเพื่อจะเข้าหาเขา

"เชินหลิน​ ถ้าหากคุณ ... "

ส้งหลิงหลิงกล่าวได้แค่ครึ่งหนึ่งเย่เชินหลิน​ ยิ้มเย็นอีกครั้งแล้วพูดว่า "ในที่สุดยังมีความเป็นผู้หญิงอยู่​ รู้สึกกลัวบ้างบางครั้งบางคราว​ก็ดูน่ารักดี  ในเมื่อกลัว​ เดี๋ยวฉันจะอยู่กับคุณเอง"

ดีมากเย่เชินหลิน​ ทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีคำถามต่าง ๆ​จากเขา​ได้ แต่ก็แอบสนใจเธออย่างลับๆ​ หลังจากนี้ไปคงไม่ต้องใช้ข้ออ้าง​ในการเข้าหาเขาอีกแล้ว

"ขอบคุณค่ะ​ เชินหลิน!"

“ ไม่เป็นไร​ นั่งที่นี่ซักแปบ​ ฉันให้พ่อบ้านจัดเตรียมอาหารว่างอีกชุด​ จะได้กินด้วยกัน”

หลังจากเย่เชินหลินพูดเขาจบ​ เขาก็กดโทรศัพท์ที่หัวเตียงและสั่งว่า"พ่อบ้านเตรียมของว่างเพิ่มอีกหนึ่งสำรับ"

"ครับ​ คุณเย่!"

พ่อบ้านได้ไปที่ห้องนอนของคนงานแล้ว​ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่ที่นั่น​ และหลิวเสี่ยวเจียวก็ได้ผล็อยหลับไปแล้ว พ่อบ้านปลุกเธอให้ตื่นขึ้นและสอบถามเธอ​ แต่เธอบอกไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นไปอยู่ที่ไหน

ระหว่างทางจากบ้านใหญ่ไปที่ห้องพักของคนงาน​ พ่อบ้านเดินไปสองรอบแล้วก็ไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น

เขาไม่กล้ารายงานต่อเย่เชินหลิน​ เพราะเกรงว่าเขาจะโทษเขาว่าทำไรไม่ได้เรื่อง

เย่เชินหลินโทรมาและบอกว่าเขาจะเพิ่มของว่างอีกหนึ่งสำรับ​ เขาคิดว่าคงจะเป็นส้งหลิง​หลิง ที่กินด้วยกันกับเขา

มีส้งหลิงหลิงอยู่ด้วย​ ที่นี่เขาคงจะละเว้นเรื่องเกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่นไปแล้วก็ได้

แม้ว่าจะหาเซี่ยชีหรั่นไม่เจอจริงๆ และหลังจากเตรียมอาหารว่างเสร็จ​แล้ว​ พ่อบ้านก็ได้ส่งมันมาด้วยตัวเอง

เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่พ่อบ้านที่เข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและถามเบา ๆ ว่า "ทำไมถึงเป็นคุณที่มาส่งเซี่ยชีหรั่นละ"

"เธอ ... " พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง​และมองไปที่ส้งหลิงหลิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

ส้งหลิงหลิงยืนขึ้นหยิบถาดในมือของเขา​ แล้วนำไปที่เย่เชินหลิน​ และช่วยแก้ตัวให้กับพ่อบ้านว่า​ "เมื่อไม่นานมานี้สุขภาพของเธอ​ไม่ค่อยดี​ ฉันเกรงว่าเธออาจจะหลับไปแล้วรึปล่าว เรามากินของว่างกันดีกว่าค่ะ เพียง​แค่มาส่งอาหา​รว่าง​แค่นั้น​ ใครมาส่งก็เหมือนกันไม่ใช่หรือค่ะ"

เย่เชินหลินรับซุปที่ส้งหลิงหลิงยื่นส่งมาให้​ และมองนิ่งกลับไปยังพ่อบ้างแลัวพูดว่า "ระบบคือระบบ​ เธอเป็นคนรับใช้และหน้าที่ของคนรับใช้​ก็คือเรียกใช้ตอนไหน​ก็​ต้องมาตอนนั้น​ ตอนนี้คุณไปเรียกเธอมาพบฉันเดี๋ยวนี้  "

"คือว่า... คุณเย่ครับ... "

พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก​ เพื่อที่จะช่วยเขาและไม่อยากจะเจอหน้าเซี่ยชีหรั่นส้งหลิงหลิงอ้อนวอนเขาด้วยรอยยิ้มว่า

"ช่างมันเถอะเชินหลิน​ นี่ก็ดึกมากแล้ว​ ปล่อยให้เธอได้นอนเถอะค่ะ"

ใบหน้าของเย่เชินหลินดูเคร่งขรึม​และตอบกลับมาว่า "เอาไหมต่อจากนี้ไปทุกเรื่องในตระกูลเย่ยกให้เป็นคนจัดการทั้งหมด​ แต่ระวังจะทำให้ฉันต้องกลุ้มใจ"

ส้งหลิงหลิงหัวเราะแห้งออกมาสองครั้ง​ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้​ และหันไปหาพ่อบ้านและพูดว่า "เชินหลินต้องการพบเธอ​ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล​ คุณรีบไปหาเธอมาพบเขาเถอะค่ะ"

"ครับ​ คุณเย่​ กระผมจะไปตามมาให้ตอนนี้ครับ!"

หลังจากพ่อบ้านออกไปเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงไม่มีเรื่องไรจะพูดกันอีก​ แล้วค่อยๆกินอาหารว่างอย่างช้าๆ

เขารู้ดีว่าเธอต้องการซ่อนเขา​ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำอะไรต่อเธอในคืนนี้ได้แล้ว​ แต่เขายังจำต้องเรียกเธอให้มาหา​ เพื่อที่จะ​ทำให้เธอคิดว่าคืนนี้เธอจะต้องไม่รอด​จากเขาไปได้​ และทำให้เธอตกใจกลัวเล่น​ ใครใช้ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวสนิท​สนมกับเจ้านามสกุล​ไห่นั้นกันล่ะ​สมควรแล้ว!

พ่อบ้านกลับไปที่ห้องนอนของคนงานอีกรอบ แต่เขาก็ไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น

เขาไม่กล้าทำให้เรื่องมันดูใหญ่โตจนเกินไป​  ดังนั้นเขาจึงโทรหาเจิ้งเห่า​ และขอให้เขาช่วยตามหาเธอให้เขาหน่อย

ใครจะรู้ว่าเจิ้งเห่าไม่ได้นำโทรศัพท์มือถือไปด้วย​ เขาทำได้เพียงเรียกฟางลี่น่ากับซุนเหมิงเหมิงให้ตื่นขึ้นมาเบาๆ

“พวกเธออย่าเอะอะ​ไป หากมีคนถามขึ้นมาก็บอกว่านอนไม่หลับ​แล้วเดินเล่น​ เข้าใจมั้ย”

"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ​" ซุนเหมิงเหมิงตอบ

"เร็วเข้าสิ!"

เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงทานอาหารว่างเสร็จ​ และเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่ปรากฏ​แม่แต่เงา

แม้แต่​ส้งหลิงหลิงเองก็ยังรู้สึก​ประหลาดใจ​ เธอไม่ได้ไม่เคยไปที่ห้องพักคนงานมาก่อน​ เดินไปแค่สองสามก้าวจากบ้านหลังใหญ่เอง

ทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้  หรือมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆ​ แต่ใช่เพราะเธอลงมือทำเอง​แบบนั้นก็ดีเธอผ่อนแรงเธอไปได้เยอะ

ส้งหลิงหลิงถอนหายใจอย่างนุ่มนวลและพูดว่า "เธอรู้ไหมว่าเธอนั้นคือน้องสาวของฉันและฉันรู้สึกอับอายกับเรื่องแบบนี้มาก แต่ฉันก็ไม่สามารถปกป้องเธอจากเรื่องนี้ได้​ เธอไปบอกเรื่องนี้กับคุณเย่เถอะ​ และคิดเสีย​ว่า​ไม่เคยบอกอะไรฉันก็แล้วกัน​ "

"ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ​ คุณ​หนูส้ง"

ซุนเหมิงเหมิงฉลาดกว่าฟางลี่น่าและจ้าวเทียนอั้ย เธอเดาถูกว่าส้งหลิงหลิงไม่ได้ปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นในฐานะน้องสาวเลยแม้แต่น้อย​ ทุกอย่างที่เห็นเป็นแค่การแสดงให้ทุกคนดูเฉยๆก็แค่นั้น

เกิดอะไรขึ้นกับเธอในคืนนี้เนี่ย​ เธอรู้สึกโชคดีมากเหลือเกิน​ หนึ่งคือจับเซี่ยชีหรั่นได้​ และสองคือได้หน้ากับว่าที่นายหญิงใหญ่ในอนาคต​

หลังจากนั้นซุนเหมิงเหมิงเดินไปพร้อมกับก้าวที่รวดเร็วส้งหลิงหลิงเดินไปอีกไม่กี่ก้าวเพื่อยืนยันให้แน่ใจ​ว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นกำลังพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นจริงๆหรือไม่​ แล้วเธอก็ได้เดินไปอีกทาง

เย่เชินหลินหน้านิ่ง​ แล้วค่อยเดินช้า ๆราวกับว่ากำลัง​เดินเล่น

เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น​ เขาคิดว่าเธอคงจะกลัวที่จะสูญเสียพรหมจรรย์​ของเธอให้เขา​ และเธอจึงต้องหลบซ่อนตัวเช่นนี้

แน่นอน​ แต่ยังมีอีกอย่างที่เป็นไปได้ ... ฉันหวังว่าจะเป็นครั้งแรกของเธอ

เมื่อซุนเหมิงเหมิงกำลังเดินไปหาเย่เชินหลิน เขาก็พบกับพ่อบ้านอีกครั้งระหว่าง​ทาง

“ เธอหาเจอหรือยัง” พ่อบ้านถาม

"ฉันหาพบแล้วค่ะ​ และฉันกำลังจะไปรายงานให้คุณเย่ทราบว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ข้างสระน้ำพร้อมกับชายคนหนึ่ง ... โอ้ย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเธอกำลังทำอะไรกันอยู่"

"ฉันเข้าใจแล้ว​ เธอกลับไปนอนได้แล้ว​ เดี๋ยวฉันจะบอกกับคุณเย่เอง"

พ่อบ้านกลัวว่าตนเองจะต้องรับผิดชอบ​ แต่นี่เซี่ยชีหรั่นได้หนีไปนัดพบกับชายอื่นด้วยตัวของเธอเอง และคงไม่สามารถโทษเขาได้แล้วสิน่ะ

เขารีบเร่งฝีเท้าเดินไปหาเย่เชินหลิน​ เพื่อช่วยชีวิตของเขาเอง

เย่เชินหลินเดินมาจากอีกทาง​และมุ่งหน้าไปยังบ่อปลาตรงมุมลับนั้นพอดี​ พ่อบ้านตามเขามาทันแล้วรายงานเขาว่า "คุณเย่ครับ​ เจอตัวเซี่ยชีหรั่นแล้วครับและเธออยู่ตรงข้างบ่อปลาครับ"

"คนเดียว" เย่เชินหลินถาม

"ไม่ครับคุณเย่​ เธออยู่กับผู้ชายอีกคน​ กระผมเคยพูดแล้วว่าเซี่ยชีหรั่นคนนี้ดูกิริยา​ไม่ค่อยนิ่งสักเท่าไหร่​ และยิ่งนับวันก็ยิ่งดูมากเกินไปแล้ว"

ในที่มืดเช่นนี้พ่อบ้านไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าหมองของเย่เชินได้ แต่เขาเดาได้ว่าสีหน้าของเขาคงจะต้องดูไม่ค่อยดีแน่นอน

"โอเค​ ฉันเข้าใจแล้วอย่าเสียงดัง​ ฉันจะลองเดินไปดู"

เมื่อเย่เชินหลินเข้าใกล้สระน้ำ​ เขาได้ยินเพียงแค่​เสียงของเซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นว่า "มันดึกเกินไปแล้ว​ พวกเรากลับกันดีกว่าค่ะ"

เจิ้งเห่าตอบว่า "ไปกันเถอะครับ​ หลังจากนี้ถ้าหากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร​ คุณสามารถมาหาฉันได้เสมอ"

เย่เชินหลินได้ยินทั้งสองประโยค​นี้อย่างชัดเจน​ ดูเหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นไม่เพียงแค่กลัวที่จะสูญเสียร่างกายให้เขาถึงได้หลบซ่อนตัว แต่น่าจะเป็นไปได้ในประเด็น​ที่สอง

ในขณะที่เขากำลังจะไปไกลมากกว่านั้น​ ส้งหลิงหลิงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขาได้คำนวณเวลาดีแล้วและถามขึ้นเสียงดังว่า "เชินหลินข้างหน้านั่นใช่คุณหรือเปล่า ​คุณเจอน้องชีหรั่นหรือยังค่ะ?