สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 73

บทที่ 73 ไม่สงบ 1

เขาต้องการให้เธอหลงรักเขา รักจนหัวปักหัวปำ รักจนไม่มียาอะไรมาช่วยได้

เขารอดูว่าเธอจะหักหลังไห่ลี่หมินอย่างไร จะพูดกับเขายังไง “เย่เชินหลิน ฉันรักคุณ！”

แม้ว่าเขาจะรังเกียจเธอแค่ไหน เขาก็ต้องได้รับมาก่อน แล้วค่อยทิ้ง ให้เธอรู้ถึงความเกลียดในใจเขา ให้เข้าใจสถานการณ์ของเย่เชินหลินที่ถูกทรยศว่าเป็นยังไง！

เย่เชินหลินมาถึงห้องพักผู้ป่วยพิเศษแล้ว ทุกคนก็เดินตามเข้ามา

นายหญิงส้งรู้ความรู้สึกของลูกสาวที่ยังดึงกลับมาไม่ได้ ก็พูดกับเย่เชินหลิน “เธอเพิ่งจะได้รับบาดเจ็บมา ต้องพักผ่อน ในนี้คนเยอะ เธอก็จะผ่อนไม่ได้ พวกเรากับหลินหลินจะกลับก่อน ตอนค่ำพวกเราค่อยกลับมาใหม่ละกัน”

เย่เชินหลินปฏิบัติกับคนที่ยังอยู่ด้วยความเกรงใจ เอ่ยขึ้นช้าๆ“คุณลุงคุณป้าอายุก็มากแล้ว วันนี้ส้งหลิงหลิงก็คงเหนื่อย ไม่ต้องมาหรอกครับ คนดูแลของบ้านก็มีเยอะแยะ ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกหรอครับ”

เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีไปส่งคนตระกูลส้งด้วยตนเอง หนทางที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนี้ก็ต้องขอโทษอย่างจริงจังด้วยเช่นกัน

ตอนที่ฉวยโอกาสตอนที่ในห้องผู้ป่วยมีเพียงเซี่ยซีหรั่นและผู้จัดการของเขาและยังมีไห้ลี่หมินอยู่ด้วยนั้น ก็เดินเข้าไปถามเสียงแผ่ว“คุณเย่ คุณจะดื่มน้ำไหม?”

เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะสามารถชดใช้ความผิดที่ก่อไว้กับเขาได้ จึงคิดอยากจะดูแลเขาให้ดี ทำให้เขากลับมาแข็งแรงเร็วๆ

ท่าทางของเธอดูเหมือนเป็นห่วงขนาดนั้นจริงๆหรอ?

เย่เชินหลินเกลียดจนอยากจะทำลายเธอ ดูว่าเธอทำไมถึงยังมาแสร้งแสดงต่อหน้าเขาได้อีก

เขาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปสักอย่าง ท่าทางคล้ายๆกับตอนปกติ แล้วพูดเสียงเย็นชา“ไม่ดื่ม”

　　“งั้นคุณอยากกินอะไรสักหน่อยไหม ？หมอบอกว่าจะกินของได้เมื่อไหร่？”

　　“ไม่กิน！”

ท่าทางของเขาเย็นชามากเลย แต่เซี่ยซีหรั่นก็ไม่สน

เธอคิดว่า เขาเพิ่งจะได้บาดเจ็บมาแน่นอน ถึงได้อารมณ์ไม่ดี

ทั้งยังได้รับบาดเจ็บแบบนั้นอีก สำหรับคนที่มักไม่เคยขาดเรื่องแบบนั้นแล้ว นี่ก็เป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดมากเหมือนกัน คงไม่ง่ายถ้าจะให้เขาใจเย็นลงได้ขนาดนี้

“ถ้าคุณอยากดื่มน้ำตอนไหน อยากกินอะไร หรือว่าอยาก........”

อยากเข้าห้องน้ำ จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ ส่วนล่างของเขาโดนผ้าพันแผลพันไว้หมด งั้นปัญหาที่จะเข้าห้องน้ำนี่จะแก้ไขยังไงดี?

ตอนที่กำลังคิด สายตาของเธอพลันก็มองไปยังบริเวณที่พันผ้าก๊อซเอาไว้เต็มตาอย่างไม่ตั้งใจ เย่เชินหลินพลันดึงหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

เย่เชินหลินในห้องผู้ป่วยมองลอดออกมา ผู้จัดการของเขาจึงรีบตามออกไป

พอเห็นไห่ลี่หมินลากแขนเธอไปยังห้องควบคุมเพลิง เขาก็เดินกลับมาที่ห้องพัก แล่วกระซิบรายงานข้างหูเขา

　　“จะให้ผมออกไปดูไหมว่าพวกเขาคุยอะไรกัน？”

　　เย่เชินหลินส่ายหัว

เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีไม่รู้ว่าททั้งสองกำลังสั่อะไรกัน ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วนั่งดูเขาที่ข้างเตียงด้วยความปวดใจ

ไห่ลี่หมินทุกข์ใจที่ซี่ยซีหรั่นต้องมารับอารมณ์ของเย่เชินหลิน รู้ว่าเธอใช้ชีวิตในตระกูลเย่ไม่ค่อยดี อยากจะพาเธอไป ขณะเดียวกันก็โกรธเธอ ที่ยังยินดีจะดูแลไอ้คนสกุลเย่อยู่

　　เขาอยากให้เธอไป ตัวเองได้ละเมิดกฎไปแล้ว ทว่าเธอกลับไม่สน

ไห่ลี่หมินที่เริ่มยอมแพ้จึงปล่อยเธอ แล้วเอ่ยเสียงเย็น“นี่คือสิ่งที่เธอเลือกเอง ไม่มีใครยุ่งเกี่ยว ไปไม่ไปก็แล้วแต่เธอ”

พูดจบ เขาก็เดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยก่อน หลังจากที่บอกลาเย่เชินหลินและเหล่าพ่อแม่ของเขาแล้ว ก็จากออกไปคนเดียว

หลังจากที่ไห่ลี่หมินไปแล้ว เซี่ยซีหรั่นถึงกลับห้อง ตอนนั้นฝู้เฟิ่งหยีกำลังสั่งงานให้ผู้จัดการของเย่เชินหลิน ให้เขาติดต่อพ่อบ้านนให้ส่งของจำเป็นมาโรงพยาบาล ทั้งยังจัดคนสองคนมาดูแลเขาอีก