สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 75

　　บทที่ 75 ไม่สงบ 3

เซี่ยซีหรั่นเพิ่งรู้ครั้งแรก เดิมทีเธอโง่ขนาดนี้ รู้อยู่แล้วว่าถ้ายิ่งช่วยก็ยิ่งยุ่ง

เธอชักมือออก เขาหลับตาลง พยายามสงบสติลง

ให้ตายเถอะ เขารู้สึกเสียใจอยู่หน่อยๆเมื่อพูดถึงเรื่องที่เขาเจ็บไปถึงตรงนั้น

ไม่งั้นก็คงจะสำเร็จโทษเธอไปตั้งแต่ตอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลแล้ว พอเห็นว่าเธอกลายเป็นคนของเขา ยังจะสองจิตสองใจอยู่ไหม

เซี่ยซีหรั่นกดกระดิ่งเรียกพยาบาลมา เธอรีบวิ่งออกมาที่ทางเดินมองดูพยาบาลที่กำลัง“จัดการ”กับเขาด้วยความรีบเร่ง

เวลาในการจัดการค่อนข้างนาน ในที่สุดก็รอจนพยาบาลเดินออกมา เธอจึงรีบถลาเข้าไป ถามด้วย ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “คุณพี่พยาบาล เขาเป็นยังไงบ้าง?”

พยาบาลปราดมองเธอด้วยความเย็นชา ทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง “ระวังอย่าให้สรีระร่างกายของเขาหยุดการตอบสนองบ้างชั่วคราว จะทำให้บาดแผลของเขายิ่งง่ายต่อการบาดเจ็บขึ้น”

เซี่ยซีหรั่นหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความละอาย ในใจก็ระหวาดระแวง

เป็นเพราะจู่ๆเขาก็สติหลุด ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นที่ได้รับการบาดเจ็บ แล้วมาจูบเธอ

หลังจากที่คนคนนี้ได้รับบาดเจ็บ พฤติกรรมของเขาก็ยิ่งแปลกขึ้นจริงๆ

เซี่ยซีหรั่นกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วย เย่เชินหลินกำลังดูโทรศัพท์

เธอไม่ได้ทำเรื่องอะไรต่อ ก็นั่งลงที่ที่เว้นห่างกับเขาไประยะหนึ่ง ฟังเสียงเย็นยะเยือกที่เอ่ยขึ้น “ทีหลังไม่อนุญาตให้ยั่วฉันอีก”

คำคำนี้คุ้นหูมาก ไม่ใช่ว่าครั้งแรกที่เธอเข้ามาในตระกูลเย่ เขาก็พูดขึ้นหลังจากที่ล่วงละเมิดเธอเสร็จแล้วหรอ?

ไม่อยากจะโกรธเขา เธอจึงฉวยโอกาสพูดในสิ่งที่เขาหมายถึง“ได้ค่ะ ฉันจะไม่ยั่วคุณอีกแล้ว คุณดูแลรักษาตัวดีๆละกัน”

ทั้งสองเพิ่งจะพูดถึงตรงนี้ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดออก ในมือของส้งหลิงหลิงกำลังถือกล่องเก็บความร้อนเดินเข้ามา ใบหน้าประดับประดาด้วยรอยยิ้ม

ระหว่างทางกลับ แม่ของเธอก็ให้ช่วยคิดหาแนวทางให้กับเธอ

แม่ของเธอบอกว่า‘หลิงหลิง ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของเชินหลินเป็นยังไง ลูกคิดดูสิ ถ้าไม่หมั้นกับเขา แล้วเราจะไปหาคนที่เลิศเลอกว่าเขาได้จากไหนอีกล่ะ? อดทนไว้ก่อน รอดู อย่าเพิ่งเอ่ยตัดขาด ความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูเย่ จะสามารถรักษาให้เขาหายป่วยได้ไหม?’

ภายหลังส้งหลิงหลิงก็คิดไว้เหมือนกัน ถ้าหากอาการบาดเจ็บของเย่เชินหลินไม่ดีขึ้นจะทำยังไงได้?

เธอทำได้แค่ทุ่มเทแรงกายแรงใจในการดูแลเขา เขายังรู้สึกผิดต่อเธอ ยิ่งต้องเอาเงินทองความมั่งคั่งยิ่งใหญ่ทั้งหมดของตระกูลเย่ส่งมาในมือเธอ

เธอมีคนข้างกายเป็นคนมั่งคั่ง อยากจะได้ผู้ชายที่แข็งแรงเพียบพร้อม ก็คงจะไม่ได้จับยากเกินไปใช่ไหม?

พอคิดได้ เธอรีบสั่งกำชับให้คนไปต้มซุปปลาทันที คืนนี้จะเอาไปส่งให้เขา

เซี่ยซีหรั่นยืนขึ้นอย่างรู้ตัวว่าต้องทำอย่างไร ตอนที่เดินถึงประตู เย่เชินหลินก็เรียกเธอเอาไว้

“ตระกูลเย่ไม่ใช้เงินของคนใช้ เอากระเป๋าตังค์ฉันไป!”เขาโยนกระเป๋าไปให้เธอ

ทั้งตัวเซี่ยซีหรั่นไม่มีเงินสักแดง ที่เธอบอกว่าจะออกไปซื้อของข้างนอก ก็เป็นแค่ข้ออ้าง ทว่าไม่คิดว่าเขาจะเอากระเป๋าเงินให้เธอ นี่เป็นของส่วนตัวของเขา แสดงว่าเขามีความเชื่อใจเธอมากน้อยแค่ไหน?

ขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่าเธอไม่มีเงินใช่ไหม?

จู่ๆเธอก็นึกถึงโม่เสี่ยวจุน ทุกๆครั้งที่เธอจะออกจากบ้าน เขามักจะถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง “บนตัวเธอมีเงินหรอ? ไม่เห็นจะเอากระเป๋าเงินฉันไปเลย！”

เย่เชินหลินและโม่เสี่ยวจุนแท้จริงแล้วไม่เหมือนกัน เขาให้เธอใช้เงินของเขา เพราะเอาหน้าสินะ

เธอคิดได้แค่แบบนี้

เมื่ออยู่ต่อหน้าส้งหลิงหลิง เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แค่คว้าเอากระเป๋าเงินของเย่เชินหลินแล้วเดินออกไป

ของของเขา แม้แต่ส้งหลิงหลิงต่างก็ไม่เคยได้สัมผัส การกระทำเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกได้ถึงระยะห่างของพวกเขา

ตอนนี้เย่เชินหลินได้รับบาดเจ็บที่ส่วนสำคัญ ถ้าให้พูดก็สมควรแล้วแหละ เธอไม่ได้เป็นคนสนิทของเขา ผู้หญิงสารเลวคนนั้นก็ไม่ได้เหมือนกัน นี่มันสาแก่ใจจริงๆ

หลังจากกลับบ้านแล้วส้งซูหาวก็บอกเธอว่า แผนยังไม่สำเร็จ ในใจของเธอก็ยังคงกังวลว่าเซี่ยซีหรั่นจะเอาความจริงไปบอกกับเย่เชินหลิน หากเย่เชินหลินรู้เข้าคงจะรู้สึกไม่ดีต่อเธอเป็นแน่