สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 87

บทที่87ความเศร้าของรักฝ่ายเดียว5

เซียวเสี่ยวลี่ไม่เข้ากับเซี่ยชีหรั่นมานานแล้ว แค่เขม็งเธออย่างเย็นชาก็หันตัวเดินกลับไป

เมื่อกลับไปถึงหอพัก เซี่ยชีหรั่นก็ล็อกประตูแล้วนังลงบนเตียง นึกถึงหวีซานซานอีก ตัวเธอก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมา

ทุกอย่างเป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนหน้าตาหล่อเกิน เขาไม่เพียงแต่หล่ออย่างเดียว เขาที่โตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามักจะมีกลิ่นอายที่โดดเดี่ยวเย็นชา

หวีซานซานพอเห็นโม่เสี่ยวจุนก็หลงรักเขาทันที แล้วก็เริ่มไปจีบเขา

แต่โม่เสี่ยวจุนกลับเย็นชาต่อเธอตลอด ทำให้คุณหนูคนนี้โมโหมาก

เพื่อปกป้องเซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนเลยบอกว่าเขาไม่มีแฟน เพียงแค่บอกกับหวีซานซานว่าเขาตอนนี้ไม่อยากสนใจเรื่องระหว่างชายหญิง คาดไม่ถึงวันหนึ่ง ตอนที่เซี่ยชีหรั่นจับแขนของโม่เสี่ยวจุน หัวพิงอยู่ที่ไหล่ของเขา กลับโดนหวีซานซานเห็นพอดี

เธอวิ่งเข้ามาอยากจะตบเซี่ยชีหรั่น แต่กลับโดนโม่เสี่ยวจุนด่าทอยกใหญ่

หวีซานซานตะโกนว่า“แกคิดว่าตนเองเก่งนักหรอ ฉันฆ่าแกก็เท่ากับเหยียบมดตัวหนึ่ง คอยดูเลย”

พูดจบเธอก็ขับรถจากไป

พวกเขาเพียงคิดว่าคุณหนูคนนี้แค่พูดเพื่อไว้หน้าตนเองเท่านั้น คาดมาถึงวันที่สอง บ้านที่โม่เสี่ยวจุนเช่าอยู่ก็เกิดไฟไหม้ เขาโดนเผาตายในนั้น

เซี่ยชีหรั่นเทียบจะไม่อยากนึกถึงชีวิตที่มืดมนในตอนนั้น ไม่กล้านึกถึงศพที่ดำสนิทของโม่เสี่ยวจุน

เธออยากจะไปทวงความยุติธรรมให้โม่เสี่ยวจุน แต่กระทู้ที่เธอโพสต์บนเน็ตล้วนถูกลบไปหมด

ในเมืองหลินเจียงเธอไปฟ้องที่หน่วยงานที่เกี่ยวข้องแต่กลับถูกจับ ไม่ว่าเธอจะทำยังไง เรื่องนี้ล้วนถูกตัดสินเป็นเรื่องอุบัติเหตุ สุดท้ายเธอเลยมาถึงเมืองตงเจียงดึงแบนเนอร์ แต่กลับถูกคนที่หวีซานซานจ้างมาไล่ฆ่าอีก

ถ้าไม่ใช่ไห่ลี่หมินช่วยเธอไว้ เธอคงตายในมือของหวีซานซานไปแล้ว

เสียงเคาะประตูได้ดึงเธอกลับมาโลกจริง

ตอนนี้เธอมักจะระมัดระวังอยู่ตลอด แม้ตอนคืนก็ตาม เธอค่อยไปเดินไปถึงที่ประตู ถามว่า“ใคร”

“คุณไห่ให้ฉันมาหาคุณ เซี่ยชีหรั่น”

ข้องนอกเป็นเสียงของผู้ชาย เหมือนเคยได้ยินมาก่อน

เพราะเคยได้นัดกับไห่ลี่หมินล่วงหน้า เธอเลยวางใจและเปิดประตู เห็นข้างนอกมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เป็นคนรับใช้ที่ทำงานอยู่ห้องเปลี่ยนเสื้อของเย่เชินหลิน เหมือนเคยได้ยินคนอื่นเรียกเขาว่า หลิวเสิ้ง

“ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไร เธอก็อ้อมไปที่ข้างหลังของตึกใหญ่ นอกหน้าต่างของห้องเปลี่ยนเสื้อ และเคาะกระจกหน้าไปสองที ตรงนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด อีกทั้งคุณไห่ให้ฉันบอกกับเธอว่าเมื่อมีชีวิตอยู่ก็ไม่กล้าไม่บรรลุเป้าหมาย”

เซี่ยชีหรั่นตกใจ และในใจอธิษฐานว่าเมื่อกี้เสียงเธอเบา เขาคงไม่ได้ยิน

เมื่อสูดลมหายใจแล้วก็เปิดประตู ก็เห็นเย่เชินหลินยืนอยู่ข้างนอก

“ท่านมาได้ยังไง ท่านไม่ใช่อยู่ที่งานเลี้ยงหรือคะ”

เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร มือใหญ่ยื่นไปสัมผัสหน้าผากของเธอ

“ไม่สบาย？เป็นไข้หวัดสูงรึ？”เขาถามอย่างเป็นห่วง ดูเหมือนเขาไม่ได้ยินอะไร เซี่ยชีหรั่นเบาใจไม่น้อย

เธอส่ายหัว แล้วพูดว่า“เพียงแค่เหนื่อยไร้เรี่ยวแรงไปหน่อย ”

“ฉันยังคิดว่าเธอเป็นไข้หวัดอีก ไม่เป็นไรก็ดี ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนเลย ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

พลางพูด เย่เชินหลินก็ดึงมือที่เย็นเฉียบของเธอ ลากเธอมาถึงข้างๆเตียง

เขาทิ้งงานเลี้ยง ทิ้งคู่หมั้นของเขา คือมาเป็นเพื่อนเธอหรอ

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว งานเลี้ยงยังไม่จบ ท่านมาที่นี่ไม่ดีนะคะ ท่านรีบกลับไปเถอะ ไม่งั้นฉันประคองท่านไปเอง？”