สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 92

ตอนที่92ทำโทษเธอ4

“ฉันกำลังศึกษาอยู่ที่ภาพยนต์ตงสาขาการแสดงขึ้นปีสองแล้วค่ะคุณเย่”โม่เสี่ยวหนงแนะนำตัวเองกำลังเรียนหนังสือที่ภาพยนต์ตงและยังเรียนการแสดงมีความภาคภูมิใจอย่างมาก

“ต่อไปอย่าเรียกคุณเย่เรียกพี่เชินหลินเถอะ”

“จริงหรอค่ะฉันเรียกอย่างนั้นได้จริง”โม่เสี่ยวหนงหน้าแดงมีความสุขยิ้มรับเบิกบานทันที

“อืม”

“พี่เชินหลิน”โม่เสี่ยวหนงเรียกเสียงหวาน

“อืม”เย่เชินหลินตอบกลับเบาๆ

“ฉันฉันสามารถ......ขอถ่ายรูปคู่กับคุณสักรูปได้ไหมคะ？พี่เชินหลินพี่เป็นผู้ชายที่หล๊อหล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาถ้าพี่ไม่ให้ฉันถ่ายรูปด้วยฉันคงผิดหวังไปทั้งชาติ”

เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วส่ายหัวเธอทำตัวเป็นจุดสนใจส้งหลิงหลิงแสดงอาการยิ้มออกมาในใจอย่าอิจฉาให้มากเลย

เด็กโง่คนนี้เธอไม่รู้ตัวเองกำลังสร้างศัตรูอยู่

เย่เชินหลินดูเหมือนมีความสุขมากรับปากอย่างรวดเร็ว

โม่เสี่ยวหนงในมือถือกระเป๋าChannelครั้งนี้หวีซานซานไหว้วานเธอให้ทำธุระเอาของส่วนตัวในกระเป๋าหยิบออกมาติดสินบนเธอ

เธอหยิบไอโฟนออกจากกระเป๋าเดินเข้าไปข้างกายเย่เชินหลินอย่างดีใจเพราะว่าเย่เชินหลินกำลังนั่งอยู่เธอยืนอยู่เธอจึงก้มตัวเล็กน้อยหัวอิงแอบหัวด้านข้างเย่เชินหลินกดชัตเตอร์

อาการสนิทกันแบบนี้ทำให้ส้งหลิงหลิงภายในใจเหมือนกับโดนเข็มทิ่มแทงเจ็บปวดเธอพยายามรักษาสีหน้าให้มีรอยยิ้มใจคิดว่าเธอแสดงอาการโอ้อวดให้ฉันดูซินะสักวันหนึ่งฉันจะทำให้เธอร้องไห้เสียใจ

เซี่ยชีหรั่นกลับไม่รู้สึกหึงเลยเธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่มีทางมีความรู้สึกรักใคร่ชายหญิงต่อโม่เสี่ยวหนง

เธอสังเกตที่กระเป๋าและมือถือของโม่เสี่ยวหนง

เธอเอาแต่ใจตนเองตั้งแต่เล็กอายุสิบขวบเพราะเกิดมารูปร่างหน้าตาสวยงามมีคนมารุ่มชอบมากซื้อสิ่งของให้เธอไม่เคยปฏิเสธสำหรับเรื่องนี้เซี่ยชีหรั่นได้วิจารณ์เธอ

แต่ครอบครัวโม่รักลูกสาวผิดคนเซี่ยชีหรั่นพูดอะไรก็ส่งผ่านไปไม่ถึงที่พูดกับเธอ

ในใจเธอกลับเป็นห่วงน้องสาวคนนี้เธอใช้ของของคนอื่นชอบเอาเปรียบจะลำบากได้นะซิ

เย่เชินหลินใจเย็นอยู่มากคุยกับโม่เสี่ยวหนงหลายเรื่อง

เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาอยู่ภายในใจที่ให้ความเอาใจใส่ครอบครัวของเธอแต่เธอไม่หวังให้เขาเป็นเช่นนี้

“แก”เซี่ยชีหรั่นถูกเธอทำให้โกรธจะตายแล้ว

รู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่แรกเธอรู้อยู่แล้วว่าเธอมาทำเธอให้เธอโกรธเธอจะใส่ใจเธอไปเพื่ออะไรนังเด็กเนรคุณแม้แต่โม่เสี่ยวจุนจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่สนใจ

ที่นี่คือสกุลเย่เธอโกรธอีกก็ต้องอดทนเซี่ยชีหรั่นสงบสติแล้วดีขึ้นบ้างถึงสามารถเปิดปากพูดอีกครั้ง

“เสี่ยวหนงเธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่เป็นหวีซานซานบอกเธอส่งเธอมา”

โม่เสี่ยวหนงออกอาการตกใจเล็กน้อยขณะมองไปที่พี่สาวถามเธอ“พี่เดาถูกแล้ว”

“พูดถูกต้องจริงๆ”

โม่เสี่ยวหนงคิดขึ้นได้ถึงหน้าที่ของเธอยั่วโมโหอารมณ์พี่สาวของเธอพูดกับพี่สาวอย่างยิ้มแย้ม“พี่สาวของฉันช่างฉลาดนักแม้เรื่องนี้ยังเดาออก”

“พี่สาวพี่ที่แสนดีพี่อย่าสอบสวนอีกเลยคนตายไม่สามารถเกิดใหม่พี่ถือซะว่าหวีซานซานและคุณพ่อเธอล้มไปแล้วพี่เสี่ยวจุนก็กลับมาไม่ได้”

นึกถึงเสี่ยวจุนเซี่ยชีหรั่นอดคิดถึงไม่ได้ตอนที่เขาดูแลโม่เสี่ยวหนงกลางดึกคืนหนึ่งโม่เสี่ยวหนงป่วยพ่อแม่ไม่อยู่บ้านโม่เสี่ยวจุนและเซี่ยชีหรั่นไม่มีเงินเรียกรถติดตัวโม่เสี่ยวจุนแบกร่างโม่เสี่ยวหนงเป็นกว่าเวลาสองชั่วโมงวิ่งไปที่โรงพยาบาล

　　เรื่องอย่างนี้มีมากเซี่ยชีหรั่นไม่กล้าแม้แต่จะคิดเธอกลัวจะทนไม่ไหวอยากตบบ้องหูเธอแรงแรงสักที