สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1004

บทที่ 1004 เขาคงไม่หาไก่มากราบไว้ฟ้าดินแทนกระมัง?

บทที่ 1004 เขาคงไม่หาไก่มากราบไว้ฟ้าดินแทนกระมัง?

“ไม่ ใต้เท้าลู่เข้าใจ เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ”

“ในเมื่อใต้เท้าฉีรู้ ไยต้องถามให้มากความ?”

“ลูกสาวผู้นี้ของข้าหน้าตาไม่เลวกระมัง? นางเติบโตมาที่ชายแดน รู้เรื่องต่อยตีเล็กน้อย ถึงแม้จะเป็นเพียงกระบวนท่าสวยงามแต่ใช้การไม่ค่อยได้ ทว่าก็เพียงพอสู้กับโจรธรรมดา ๆ แล้ว ข้าคิดว่าใต้เท้าลู่คงชื่นชมสตรีที่มีเอกลักษณ์เช่นนี้”

“ข้ามีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว อีกเพียงไม่กี่วันก็จะแต่งงาน ใต้เท้าฉีไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องเหล่านี้ ข้าเพิ่งบอกสถานการณ์ของคุณหนูฉีกับใต้เท้า จากนี้ท่านสามารถหารือกับนางว่าจะทำอย่างไรต่อไป หากคุณหนูฉียืนกรานจะเข้าร่วมงานแต่งของข้าก่อนไปเมืองถงหยาง ข้าก็จะตระเตรียมที่นั่งไว้ให้ หากแผลย่ำแย่ลงเกินกว่าจะรักษาระหว่างนี้ เช่นนั้นก็อย่าได้ตำหนิข้าน้อยที่ไม่กล่าวเตือน สิ่งที่ควรกล่าวก็กล่าวแล้ว ข้าขอตัว”

ฉีเจินมองเงาร่างของลู่ฉาวอวี่แล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าเด็กคนนี้ ไม่ไว้หน้าสกุลฉีจริง ๆ”

“ผู้ใดให้เขาเป็นซื่อจื่อของจวนลู่อ๋องเล่าขอรับ?” ผู้ติดตามที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “เขาแซ่ลู่ ควรหยิ่งผยองจริง ๆ”

“กล่าวได้ไม่ผิด” ฉีเจินกล่าว “ซืออี้ยังไม่เฉลียวฉลาดมากพอ หากนางฉลาด นางควรบอกความในใจของนางให้ข้าฟังเร็วกว่านี้ ข้าจะได้วางแผนให้นางตั้งแต่เนิ่น ๆ”

“ได้ยินว่าฮูหยินลองหยั่งเชิงพระชายาลู่แล้ว พระชายาลู่ไม่ได้รับปาก ฮูหยินถึงได้ไม่เอ่ยถึงขอรับ”

“สตรีจะทำอะไรได้? เรื่องสำคัญเช่นนี้ หากข้ารู้เร็วกว่านี้หน่อย….”

สิงเจียซือออกมาจากร้าน เมื่อหมุนกายกลับมาเห็นลู่ฉาวอวี่ แววตาพลันเผยความประหลาดใจออกมา

“เหตุใดใต้เท้ามาอยู่ที่นี่ได้เจ้าคะ?”

“มาหาเจ้า”

“ใต้เท้ามาหาข้าโดยเฉพาะหรือ?”

“ไม่ผิด” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “ตอนนี้เจ้ามีเวลาหรือไม่?”

สิงเจียซือมองไปรอบ ๆ เห็นคนมากมายกำลังมองมาจึงรีบร้อน “มีเวลาเจ้าค่ะ พวกเราเปลี่ยนที่คุยกันเถิด!”

ลู่ฉาวอวี่สะดุดตาเกินไปแล้ว

“ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่ง” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “เจ้าตามข้ามาก็พอ”

สิงเจียซือสงสัยขึ้นมาทันที

ลู่ฉาวอวี่ยุ่งเพียงใด นางพอได้ยินมาบ้าง

คดีของสำนักตรวจการมีเข้ามาเรื่อย ๆ สิงเจียซือมักจะเห็นเขาขี่ม้าผ่านประตูไป บางครั้งนางก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหากเขายุ่งทุกวันเพียงนี้ วันแต่งงานเขาจะมีเวลาว่างหรือไม่?

หากเขาไม่มีเวลา คงไม่หาไก่มากราบไว้ฟ้าดินแทนกระมัง?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สิงเจียซือก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“หัวเราะอะไร?”

“ท่านงานยุ่งถึงเพียงนี้ เกรงว่าจะไม่มีเวลาไปกราบไหว้…” สิ้นคำ สิงเจียซือก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย “ข้าไม่ได้มีความหมายอื่น”

ลู่ฉาวอวี่มองนางแล้วยิ้มบาง ๆ “วางใจ วันนั้นข้าจะให้ทุกคนในสำนักตรวจการจับตาดูความเคลื่อนไหวในเมืองหลวง หากมีคนก่อเหตุในวันนั้น จะเพิ่มโทษอีกขั้นหนึ่ง”

“เช่นนั้นจะไม่เป็นการไม่ยุติธรรมหรือ?”

“ในเมื่อพวกเขากล้าก่อเหตุ กฎแห่งความยุติธรรมในโลกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องรักษา หากต้องการความยุติธรรม เช่นนั้นก็อย่าก่อเหตุ” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ข้าไม่สนว่าผู้อื่นจะคิดอย่างไร ในสายตาข้า ผู้กระทำความผิดที่ไม่อาจอภัย ไม่มีคุณสมบัติจะเอ่ยเรียกร้องสิ่งใด”

“ใต้เท้าลู่ร้ายกาจจริง ๆ”

“ถึงแล้ว”

สิงเจียซือมองดูหอเบื้องหน้า

“ที่นี่คือหอจิ่นซิ่ว”

“ไม่ผิด” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “ยืนนิ่งทำอะไร? ไปกันเถอะ!”

“ที่นี่เป็นร้านเครื่องประดับชื่อดังที่สุดในเมืองหลวง”

“แม่ข้าเปิด” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “กิจการของตนเอง ทำตัวตามสบาย”

“กิจการของพระชายาเกี่ยวข้องกับเครื่องประดับทองเครื่องประดับเงินตั้งแต่เมื่อใด?”

“ขอรับ”

“เครื่องประดับศีรษะ ยังมีกำไลหยกเหล่านี้ ถึงเวลาให้ส่งไปที่จวนสิง”

สิงเจียซือดึงแขนเสื้อของลู่ฉาวอวี่ยิก ๆ “มากเกินไปแล้ว ไม่ได้ใช้มากเพียงนั้นหรอกเจ้าค่ะ”

“นั่นเป็นของขวัญให้เจ้า” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “หลายปีมานี้เจ้าไม่ได้เข้าเมืองหลวง ไม่ค่อยได้พบคุณหนูคนอื่น ๆ นั่นเป็นของขวัญที่น้องสาวข้าให้เจ้า ก่อนออกมา นางกำชับด้วยตนเอง วันหลังเจ้าถามนางดูได้”

สิงเจียซือเห็นลู่ฉาวอวี่ยังคงกำชับบางอย่างกับผู้ดูแล จึงเหม่อมองใบหน้าของเขาเป็นเวลานาน

เมื่อลู่ฉาวอวี่หันกลับมา บังเอิญสบตากับสิงเจียซือเข้าพอดีจึงเลิกคิ้วขึ้น

สิงเจียซือทัดผมที่ตกลงมาข้างหู แล้วเฉไฉหันไปมองทางอื่น

“นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ไปหาที่ทานข้าวกันเถอะ!” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “เจ้ายังมีเรื่องอื่นหรือไม่?”

“ข้า…” สิงเจียซือกำลังเอ่ยปาก กลับเห็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้หนึ่งเดินมาจากฝั่งตรงข้าม

คุณหนูผู้สูงศักดิ์เอ่ยขึ้น “พี่หญิงสกุลสิง ไม่พบกันนานนะเจ้าคะ”

สิงเจียซือมองนางด้วยความสงสัย

นางจำคนผู้นี้ได้ ดูเหมือนจะเป็นคุณหนูสกุลหลี่กระมัง? นางจำไม่ได้ว่ารู้จักมักคุ้นกับอีกฝ่าย

“พอดีข้าอยากเลือกต่างหู เพียงแต่ไม่รู้จะเลือกอย่างไร พี่หญิงสกุลสิงอยู่ที่นี่ ช่วยข้าเลือกหน่อยได้หรือไม่?” หลี่เข่อหรงเอ่ยถาม

ลู่ฉาวอวี่เอ่ยนิ่ง ๆ “นางไม่ว่าง”

“อ๊ะ?” หลี่เข่อหรงประหนึ่งเพิ่งเห็นลู่ฉาวอวี่จึงรีบร้อนคำนับ “คารวะใต้เท้าลู่”

“พวกเราไปกันเถอะ!” ลู่ฉาวอวี่จับมือสิงเจียซือเดินผ่านไปด้านข้างคุณหนูสกุลหลี่

สิงเจียซือเอ่ย “ขออภัย พวกเรายังมีเรื่องต้องทำ เกรงว่าจะช่วยท่านไม่ได้แล้ว ท่านค่อย ๆ เลือกเถอะ ขอตัวก่อนแล้ว”

—————————————————-