สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1102

บทที่ 1102 ตอนพิเศษ (7/2)

บทที่ 1102 ตอนพิเศษ (7/2)

ชาวบ้านต้องการฆ่าเจ้าแดง แต่เจ้าแดงราวกับรู้ว่าตนกำลังสร้างปัญหาให้กับเจ้านายจึงหนีขึ้นไปบนภูเขาต่อหน้าพวกเขา นึกไม่ถึงว่าวันที่ท่านย่าของหลิวจิ่วจู๋จากไป เมื่อหลิวจิ่วจู๋จัดการงานศพเรียบร้อยแล้ว เจ้าแดงจะกลับมาอยู่ข้างกายหลิวจิ่วจู๋ที่ร้องไห้จนหมดสติไป ทั้งยังช่วยขู่คนในหมู่บ้านที่คิดจะฉวยโอกาสนี้รังแกนางให้กลัวจนหนีเตลิดเปิดเปิงด้วย

ฝางซิ่วหลานถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้าขาวซีด “เจ้ารอข้าก่อนเถอะ”

นางไม่อยากสัมผัสความรู้สึกที่ถูกงูพิษกัดอีกครั้ง

หลิวจิ่วจู๋ลูบหัวเจ้าแดง หันไปมองฝางซิ่วหลานแล้วเอ่ยพึมพำ “เจ้าแดง นางมาทำอะไรกันแน่?”

อีกฝ่ายเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ทำให้เจ็บปวดสองสามคำ ข่มขู่ให้หวาดกลัว ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วเรื่องที่นางพบเจอมาจะหายไป

นอกจากนี้ เรื่องเกิดขึ้นแล้ว นางควรคิดหาหนทางแก้ไขไม่ใช่หรือ? กล่าวโทษผู้อื่นอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า รังแต่จะทำให้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันเท่านั้น

ลู่ฉาวจิ่งเดินไปรอบ ๆ ลานบ้าน

เขาเห็นเล้าไก่พังตรงมุมหนึ่ง เมื่อเหลียวมองดูรอบ ๆ ก็พบกล่องเครื่องมือที่ใช้ในบ้าน จึงเริ่มซ่อมแซมเล้าไก่

กล่าวไปแล้วลู่ฉาวจิ่งก็ถูกเลี้ยงมาแบบได้รับการเอาอกเอาใจ ไม่เคยสัมผัสด้านนี้มาก่อน ทว่าบางสิ่งกลับเป็นความสามารถที่ติดตัวมาแต่กำเนิด

“ดูเหมือนข้ายังได้ท่านแม่มาบ้าง” ลู่ฉาวจิ่งมองเล้าไก่ที่ซ่อมแซมแล้ว แม้จะเบี้ยวไปบ้าง แต่สำหรับเขามันกลับเป็นงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบ

“พี่ใหญ่ลู่ พี่ใหญ่ลู่…” หยางชิงซือวิ่งเข้ามา “จู๋จือตกหน้าผาแล้ว”

ลู่ฉาวจิ่งขมวดคิ้ว “หน้าผาอยู่ที่ใด?”

“บนเขา!”

“พาข้าไปดู”

“รีบหน่อย” หยางชิงซือเร่งเขา “ไม่ถูก เท้าของท่านยังไม่หายดี โถ่เอ๊ย ลำบากจริง ๆ เลย”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ฉาวจิ่งก็ตามหยางชิงซือไปถึงบนเขาอย่างทุลักทุเล

เวลานี้จงซู่เกินกำลังพาบุรุษในหมู่บ้านหลายคนออกค้นหาอยู่ที่นั่น

“สหายลู่ เมื่อครู่ข้ากำลังตัดไม้ไปทำฟืน ได้ยินเสียงคนกรีดร้องจึงมาดู จากนั้นก็เห็นตะกร้าของจู๋จือ นี่คือรองเท้าของจู๋จือกระมัง?”

ลู่ฉาวจิ่งหยิบไข่มุกขึ้นมาจากพื้น ดูเหมือนไข่มุกเม็ดนั้นจะหลุดออกจากต่างหู นี่ไม่ใช่ของของหลิวจิ่วจู๋ เพียงแต่เหตุใดมีไข่มุกเล็ก ๆ อยู่ที่นี่ได้เล่า?

เขาเก็บไข่มุกไป

“ข้าจะไปดู” ลู่ฉาวจิ่งพูดแล้วกระโดดลงไป

“สหายลู่ ที่นี่สูงมาก…” จงซู่เกินตกใจ คิดจะห้ามลู่ฉาวจิ่งไว้ เพียงแต่เขากระโดดลงไปแล้ว “สหายลู่ดีกับจู๋จือจริง ๆ”

เพื่อหลิวจิ่วจู๋แล้ว แม้กระทั่งชีวิตตนเองก็ทิ้งขว้างได้

จงซู่เกินมองด้วยความชื่นชม

เขารู้สึกละอายใจยิ่งนักที่วันนี้ตอนอยู่ที่อำเภอเกิดความสงสัยในตัวบุรุษผู้นี้

ชาวบ้านต่างตกใจ ทอดถอนใจว่าสมกับเป็นบุรุษจริง ๆ

“นังหนูจิ่วจู๋ช่างมีวาสนาจริง ๆ เจ้าเด็กคนนี้หน้าตาไม่นับว่าดีอะไร แต่ฝีมือดี ทั้งยังจริงใจต่อนาง ไม่น่าเล่าคหบดีจางถึงได้เสียเปรียบพวกเขา”

“เพียงแต่…”

ทุกคนมองหน้าผาที่สูงชันเพียงนั้น สีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้นมา

หากกระโดดลงไปจากที่นี่ ไม่ตายก็ต้องพิการ

“เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้การ ท่านปู่สาม ท่านปู่เจ็ด พวกเราต้องลงไปดูนะขอรับ!” จงซู่เกินเอ่ย

“เจ้าซู่เกิน เจ้าเป็นคนที่นี่ รู้ดีว่าหน้าผานี้สูงเพียงใด ตกลงไปเช่นนี้ยังจะรอดหรือ? เจ้าเด็กคนนั้นยิ่งไม่กลัวตาย นึกไม่ถึงว่าจะกระโดดลงไปตรง ๆ เช่นนั้น”

“ข้า…” หลิวจิ่วจู๋หันกลับไปมองลู่ฉาวจิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ข้ากำลังเก็บสมุนไพรอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าผู้ใดผลักข้า”

“เมื่อครู่ข้าพึ่งเจอไข่มุกเม็ดนี้อยู่ที่นี่” ลู่ฉาวจิ่งหยิบมันออกมา “เจ้าคุ้นตาหรือไม่?”

“นี่คืออะไร?” ท่านปู่สามเอ่ยถาม “ข้าไม่เคยเห็น”

“นี่เป็นจี้ต่างหูของฝางซิ่วหลาน” หยางชิงซือจำได้ทันที “นางซื้อมาเมื่อสองวันก่อน นางใส่มันไปทุกหนทุกแห่งในหมู่บ้าน คนที่เคยเห็นมันก็มีไม่น้อย”

“ไม่ใช่กระมัง? สะใภ้จินเปยจะทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?” ท่านปู่เจ็ดเอ่ย “จักต้องเป็นการเข้าใจผิดเป็นแน่ เอาละ คนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไป ๆ ลงเขากันเถอะ”

เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ต้องการลุยน้ำโคลน

พวกเขายินดีช่วยเหลือก็เพราะเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน คนในหมู่บ้านเกิดเรื่อง พวกเขาได้ยินจึงยื่นมือมาช่วย นี่เป็นวิถีทางที่หมู่บ้านสกุลหลิ่วปฏิบัติมาช้านาน

“จู๋จือ เมื่อครู่เจ้าเจอฝางซิ่วหลานใช่หรือไม่?” หยางชิงซือเอ่ยถาม

หลิวจิ่วจู๋พยักหน้า “ใช่ ข้าเจอนาง ทั้งยังพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง”

“เกรงว่าจะไม่มีคำพูดดี ๆ อะไรกระมัง!”

“นางบอกว่าตอนนี้นางเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะข้า แน่นอนว่าข้าย่อมไม่พอใจจึงกล่าวคำพูดที่ทำให้นางโกรธไปหลายประโยค ไข่มุกเม็ดนี้เป็นของนาง เช่นนั้นนางก็ต้องตามหลังข้ามาตลอด ข้ายุ่งอยู่กับการเก็บสมุนไพร ไม่ได้สนใจจึงเกือบจะถูกนางฆ่าตายแล้ว” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ฝางซิ่วหลานไม่มีทางยอมรับ นางอาจกล่าวว่าเป็นนางที่ไม่ระวังทำของหล่นหายไป ส่วนทำหล่นไปเมื่อใด นางก็จำไม่ได้ ขอเพียงจับจุดอ่อนนางไม่ได้ นางไม่มีทางยอมรับ”

“ซู่เกิน ผู้อาวุโสหลายคนที่ช่วยตามหาคนเมื่อครู่นี้คงไปได้ไม่ไกล” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ท่านตามไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาเถอะ”

“ท่านมีวิธีแล้วใช่หรือไม่?” ตอนนี้หยางชิงซือชื่นชมลู่ฉาวจิ่งขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

“นางเกือบจะฆ่าคน คนเช่นนี้ไม่อาจปล่อยไปง่าย ๆ ตามกฎสกุลของพวกเจ้า จงใจลอบฆ่าคนในสกุลของตนจะได้รับผลอย่างไร?”

“ลบชื่อออกจากลำดับวงศ์สกุล จากนั้นส่งตัวให้ทางการ” หยางชิงซือกล่าว “ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นฆาตกร คนในหมู่บ้านผู้ใดจะอยากอยู่ร่วมกับฆาตกรเล่า”

[1] จุดเหรินจง (人中 ) : เป็นช่องที่อยู่บริเวณร่องใต้จมูก ห่างลงมาจากจมูก 1/3 อยู่เหนือริมฝีปาก 2/3 ใช้ในการช่วยชีวิตเร่งด่วน เช่น เวลาหน้ามืด เป็นลม