สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1112

บทที่ 1112 ตอนพิเศษ (15)

บทที่ 1112 ตอนพิเศษ (15)

ยามนี้คนที่มาตลาดนัดกลางคืนเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

ไม่นานนัก พวกเขาก็หาจงซู่เกินพบ

เมื่อพบจงซู่เกิน หยางชิงซือก็บอกจงซู่เกินถึงเรื่องน่าระทึกเมื่อครู่ ทั้งยังหยิกแขนเขา บอกว่าเขาเดินช้าไปจึงคลาดกัน

จงซู่เกินทนรับความเจ็บ เขากล่าวขอโทษขอโพยไม่หยุด

“กล่าวเช่นนี้แล้ว หลานเซิงก็ช่วยพวกเจ้าเอาไว้มาก” จงซู่เกินกล่าว “นับว่าเขายังมีมโนธรรม ไม่เช่นนั้นหากท่านย่าหลิ่วที่อยู่ปรโลกรู้คงจะไม่ปล่อยเขาไป”

“เขานับว่ามีมโนธรรมอะไรกัน หากเขามีมโนธรรมจริง ๆ คงไม่ทอดทิ้งจู๋จือไว้ตามลำพังในยามที่นางอับจนหนทางที่สุด เหตุการณ์ตอนนั้นเจ้าก็เห็นเต็มสองตา ทุกคนในหมู่บ้านแทบจะอดใจรอให้นางแต่งออกไปไม่ไหว เช่นนี้ที่ดินครึ่งหนึ่งก็จะกลับคืนสู่หมู่บ้าน เพื่อที่ดินผืนเล็ก ๆ นั่น พวกเขาแทบจะจับจู๋จือไปเผาไฟเชียวนะ! อย่างไรเสียเรื่องนี้ข้าก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้ หากข้าเป็นจู๋จือจักต้องไม่ยกโทษให้เขาอย่างแน่นอน”

หลิวจิ่วจู๋ยกมือลูบติ่งหูเบา ๆ

หยางชิงซือมีอารมณ์ฉุนเฉียว ด้วยเหตุนี้หลิวจิ่วจู๋จึงวุ่นกับการเกลี้ยกล่อมหยางชิงซือให้ใจเย็น ไม่มีเวลานึกโกรธใคร อันที่จริงตอนแรกนางก็โกรธเช่นกัน ทว่าต่อมาเมื่อเห็นหยางชิงซือเป็นเช่นนี้ก็ไม่รู้สึกโกรธแล้ว

ลู่ฉาวจิ่งถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นก็สวมมันลงบนร่างหลิวจิ่วจู๋

“ข้าไม่หนาว”

“ลมเริ่มเย็นแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ใส่ไว้เถิด”

หยางชิงซือหันกลับมามองทั้งสองคน จากนั้นก็หันกลับไปมองจงซู่เกินที่อยู่ข้าง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความคร่ำครวญ

ทั้งคู่ล้วนเป็นบุรุษเช่นกัน เหตุใดจึงต่างกันมากเพียงนี้?

จงซู่เกินหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ “เสื้อผ้าข้า… ดูไม่ดี”

ข้างบนเต็มไปด้วยรอยปะชุน

เขาบุรุษผู้หนึ่งสวมใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ไม่สำคัญอะไร แต่หากสวมให้กับหญิงสาวผู้หนึ่ง เกรงว่าจะทำให้นางดูซอมซ่อเกินไป

หยางชิงซือแค่นเสียงเย็น “เจ้าเป็นเช่นนี้ยังอยากแต่งงานกับข้าอยู่หรือไม่!”

“ข้าอยาก!” จงซู่เกินพลันกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าลองคิดหาวิธีดูก่อนเถอะว่าจะใส่เสื้อผ้าที่ไม่ได้เย็บปะได้อย่างไร” หยางชิงซือกล่าวเสียงเย็น “ยังมีแม่เจ้าอีก นางไม่ชอบข้า ย่อมไม่อยากให้ข้าแต่งกับเจ้า ข้าจะบอกเจ้าให้ หากอยากให้ข้าแต่งด้วย เจ้าต้องจัดการกับนางเสียก่อน ข้าไม่อยากแต่งเข้าไปแล้วไม่ได้รับความไม่เป็นธรรมหรอกนะ หากคิดจะให้ข้าแต่งเข้าไปทำงานเป็นวัวเป็นม้าให้ครอบครัวพวกเจ้าก็อย่าได้ฝัน ข้าอยู่ที่บ้านเป็นวัวเป็นม้า อย่างไรพ่อแม่ข้าก็เลี้ยงข้าให้อิ่มท้อง แต่ครอบครัวเจ้าจะทำเช่นนั้นหรือ?”

จงซู่เกินถูกนางน้อยใจอีกครั้งแล้ว

หยางชิงซือไม่ได้โกรธเขาจริง ๆ ไม่ช้าก็พาเขาติดสอยห้อยตามไปดูโคมไฟด้วยกัน ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

จงซู่เกินมองรอยยิ้มบนหน้าหญิงสาว พลันรู้สึกว่ามันสุกสกาวยิ่งกว่าดาวดวงใดบนท้องฟ้า

เขาชอบนิสัยเช่นนี้ของนาง

แน่นอนว่า สิ่งที่เขาชอบที่สุดในตัวหยางชิงซือคือตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บตอนอายุสิบห้าปี นางกอดเขาไว้พลางร้องห่มร้องไห้

คราวนั้นที่ได้รับบาดเจ็บ แม้กระทั่งบิดามารดาเขาก็หาได้ใส่ใจ มีเพียงนางที่ใช้เงินเก็บแอบซื้อยามาให้ เขาถึงได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็สาบานกับตนว่า หากไม่ได้แต่งกับนาง ชั่วชีวิตนี้เขาก็จะไม่แต่งกับผู้อื่น

ครอบครัวพวกเขาเป็นเพียงชาวนาธรรมดา มารดาเขายังจู้จี้จุกจิกเรื่องหยางชิงซือซึ่งเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ ด้วยพื้นเพของลู่ฉาวจิ่ง หลิวจิ่วจู๋ที่เป็นเด็กกำพร้าผู้หนึ่งจะแต่งเข้าสกุลอีกฝ่ายได้จริงหรือ?

“คนในครอบครัวข้าดีมาก พวกเขาจะต้องชอบจิ่วเอ๋อร์”

ลู่ฉาวจิ่งตะลึงงันไปครู่หนึ่ง

คราวก่อนเขายังคิดเพียงว่าจะจัดการหลักแหล่งให้หลิวจิ่วจู๋อย่างไร ภายในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วัน เขากลับคิดว่าหากพานางกลับไปสกุลลู่คงไม่เลว สกุลลู่ไม่ได้ตัดสินพื้นเพของคน สนใจเพียงตนชอบหรือไม่เท่านั้น

จงซู่เกินรู้สึกอิจฉาขึ้นมาแล้ว

เด็กหนุ่มทั้งสองผลัดกันเฝ้ายาม คอยปกป้องความปลอดภัยของแม่นางน้อยทั้งสองที่อยู่ห้องข้าง ๆ

แม้จะกล่าวว่าผลัดกันเฝ้ายาม ทว่าอันที่จริง ส่วนใหญ่ลู่ฉาวจิ่งเป็นคนเฝ้า จงซู่เกินเผลอหลับไปกลางดึก ไม่ตื่นขึ้นมากระทั่งรุ่งสาง เขาจึงรีบให้ลู่ฉาวจิ่งไปงีบหลับสักประเดี๋ยว ขณะที่ตนเองยืนเฝ้าอยู่นอกประตู

“กองคาราวานหรือ?” ชายชราที่ให้ที่พักพวกเขาได้ยินลู่ฉาวจิ่งถามจึงชี้ไปทางถนนฝั่งตะวันออก “ที่นั่นมีกิจการของสกุลจางอยู่ ได้ยินว่าทำการค้าไปทุกแห่ง เจ้าลองไปถามดูเถอะ ข้าเพียงเคยได้ยินมาแต่ไม่เคยสอบถาม”

“ขอบคุณขอรับ”

ลู่ฉาวจิ่งซื้อซาลาเปามาแล้วให้ซาลาเปาสี่ลูกกับชายชราและท่านป้า

ผู้เฒ่าทั้งสองตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง บอกพวกเขาว่าหากคราวหน้าเข้ามาในเมืองก็สามารถมาพักที่นี่ได้ ถึงตอนนั้นพวกเขาจะลดให้สิบอีแปะ

“ซาลาเปาสี่ลูกสี่อีแปะ คราวหน้าพวกเรามาพักก็จะได้พักในราคาที่ถูกลงสิบอีแปะ กล่าวอย่างนี้แล้ว การให้ซาลาเปาคุ้มค่ายิ่งนัก” หยางชิงซือคิดคำนวณ “จู๋จือ สามีเจ้าเจ้าเล่ห์มาก!”

หลิวจิ่วจู๋ภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง “นี่เรียกว่าเฉลียวฉลาดต่างหาก!”