สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 112

บทที่ 112 บ้านหลังนี้ให้เจ้าเป็นเจ้าบ้าน

บทที่ 112 บ้านหลังนี้ให้เจ้าเป็นเจ้าบ้าน

เมื่อเห็นเช่นนั้น ถงซื่อก็เหลือบมองลู่อี้ด้วยความห่วงใย “ลูกเอ๋ย เจ้าใช้วาจาให้ดีกว่านี้ไม่ได้หรือ?”

หากเป็นชายอื่นที่ได้พบหญิงใช้วาจา ‘อวดดี’ เช่นนี้ พวกเขาคงโกรธจัดจนพังโต๊ะและทุบข้าวของเสียหายไปแล้ว

ลู่อี้เพียงถอนมือออกแล้วช่วยเก็บจานชามที่เหลือ “เป็นเพราะข้าเองที่ไม่คิดให้รอบคอบ”

อันที่จริงอุณหภูมิของหม้อนั้นไม่ถือว่าร้อนสำหรับเขา แต่เป็นเพราะความห่วงใยที่นางมีให้ เขาจึงยอมปล่อยมือ

ถงซื่อไม่อาจเข้าไปแทรกแซงในเรื่องนี้ได้ จึงทำได้เพียงช่วยจัดการส่วนที่เหลือให้เรียบร้อย

หลังจากทำความสะอาดโต๊ะอาหารแล้ว ถงซื่อและมู่เจิ้งหานก็ยกโต๊ะกลับเข้าไปเก็บในห้องครัว

“ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่ง หากต้องการความช่วยเหลือ ข้าจะบอกเอง”

มู่ซืออวี่ตะโกนบอกลู่อี้ที่กำลังจะจากไป “บอกให้ทุกคนนั่งรอที่ลานบ้านก่อน ข้าจะทำชาให้ดื่ม ล้างไขมันเสียหน่อย”

เมื่อได้ยินคำสั่งของนาง ลู่อี้ก็ตอบรับก่อนจะทำตามอย่างเชื่อฟัง

มู่ซืออวี่เดินออกมาจากห้องครัว ลู่อี้ก็ยื่นผ้าขนหนูให้นาง “เช็ดมือเสีย”

นางรับเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณ”

ทุกคนในครอบครัวรวมกันอยู่ที่นี่

มู่ซืออวี่นำน้ำชาและบ๊วยแผ่นที่ช่วยย่อยอาหารออกมาพลางกล่าวว่า “ข้าทำบ๊วยแผ่นขึ้นมาเอง ลองชิมดูเถิด ช่วยย่อยอาหารได้”

“อร่อยมากเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย นางสวมเสื้อคลุมบุนวมที่ช่วยเพิ่มความอบอุ่น ดูเหมาะกับนางไม่น้อย

มู่ซืออวี่ลูบศีรษะลู่จื่ออวิ๋นพลางจ้องมองผู้คนที่กำลังดื่มชา

“ข้ามีสองเรื่องจะบอกทุกคน เรื่องแรก ข้าขายสูตรหมูตุ๋นให้กับหัวหน้าหมู่บ้าน เสนอแนะให้เขารวบรวมผู้คนทั้งหมู่บ้านมาร่วมกันทำกิจการนี้ พวกเขาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ข้าเชื่อว่าทุกคนคาดเดาเหตุผลของเรื่องนี้ได้ ใช่แล้ว เพราะภัตตาคารเจียงซื่อเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรม และภัตตาคารหมายเลขหนึ่งก็ก่อกวนพวกเขาอย่างไม่ลดละ”

“หัวหน้าหมู่บ้านมอบเงินให้ข้าหนึ่งร้อยตำลึง ถือเป็นการซื้อขาดสูตรนี้โดยสมบูรณ์ ด้วยเงินหนึ่งร้อยตำลึงนี้ ข้าวางแผนไว้สองอย่าง หนึ่งคือส่งฉาวอวี่และหานเอ๋อร์ให้เล่าเรียนในสำนักศึกษา การส่งพวกเขาไปเรียนก็เพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตและสภาพสังคม สองคือเราจะนำเงินที่เหลือมาต่อเติมบ้าน ข้าถามหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว เขาบอกว่าที่ดินเปล่าข้างบ้านเรายังว่างอยู่ หากเราจ่ายเงินเพียง 20 ตำลึงก็จะสามารถขยายบ้านกับลานให้ใหญ่และกว้างขึ้นได้”

ในฐานะคนสมัยใหม่ สิ่งที่นางได้เห็นเป็นประจำทุกวันเมื่อตื่นนอนไม่ใช่กำแพงสีขาว แต่เป็นแมงมุมที่ไต่มาทักทายให้รู้จัก มีเพียงทวยเทพเท่านั้นที่รู้ดีว่านางต้องพยายามข่มความกลัวไว้มากเพียงใด สิ่งเดียวที่นางทำได้คือต้องคุ้นชินกับมัน

หากนางได้มีโอกาสกลับไปยังยุคของตน นางจะไม่หวงแหนเงินเหล่านี้ไว้ในมืออย่างแน่นอน

นางอิจฉาเพื่อนร่วมยุคสมัยที่ได้ย้อนกลับมาอยู่บ้านหลังใหญ่โตในเมืองหลวง ไม่ต้องทำมาหากินก็สุขสบาย ผิดกับนางที่ยากจนมาก ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินสร้างบ้านในชนบท

ลู่เซวียนจ้องมองลู่อี้ “เงินเป็นสิ่งที่ท่านหามา ท่านจะใช้มันอย่างไรก็ได้ ผู้น้อยเช่นข้าไม่อาจพูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไร”

ถงซื่อกล่าวอย่างประหม่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ข้ารู้ว่าหานเอ๋อร์สร้างปัญหาให้กับทุกคน ข้าจะรับจ้างเย็บปักถักร้อยให้มากขึ้น จะได้หาเงินมาคืนพวกเจ้าให้เร็วที่สุด”

“พี่เขย ข้าเป็นหนี้ท่านและพี่สาว หากในอนาคตข้าหาเงินได้ ข้าจะคืนเงินให้ท่านพร้อมดอกเบี้ยอย่างแน่นอน” มู่เจิ้งหานจ้องมองลู่อี้อย่างแน่วแน่

ลู่อี้ตบไหล่มู่เจิ้งหาน “ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า”

“ไม่คิดคัดค้านหรือ?”

มู่ซืออวี่ได้เตรียมการและวางแผนจากการพิจารณาของลู่อี้แล้วว่า หากเขาคัดค้าน นางก็จะคิดหาวิธีอื่นเพื่อให้เจิ้งหานได้เรียนหนังสือ เพราะนางรู้สึกสงสารน้องชายของนาง

“เป็นเรื่องดีที่จะได้ศึกษาหาความรู้ เหตุใดข้าจึงต้องคัดค้าน? ข้าเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าเจ้าเป็นเจ้าบ้านและหัวหน้าครอบครัว มีสิทธิ์ในการตัดสินใจทุกสิ่ง”

มู่ซืออวี่จ้องมองลู่อี้ด้วยรอยยิ้ม แววตาฉายความขอบคุณ

ลู่อี้หลบสายตานาง

เขากระแอมพลางเอ่ยว่า “ข้าจะไปอาบน้ำ พวกเจ้าดื่มชากันต่อเถิด”

“เดี๋ยวก่อน” มู่ซืออวี่หยิบบ๊วยแผ่นหนึ่งชิ้นขึ้นมาแล้วยัดใส่ปากเขา “เจ้าเชื่อฟังเป็นอย่างดี นี่คือรางวัล อ้า…”

ถงซื่อเบิกตากว้าง “…”

ลู่เซวียนกล่าวเย้ยหยัน “พี่ชายของข้าไม่กิน…”

ยังไม่ทันพูดจบ ลู่อี้ก็อ้าปากรับบ๊วยแผ่นทันที

“พี่ชายของเจ้าไม่กินอะไรหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย

ลู่เซวียนกระแอมสองครั้ง “ไม่มีอะไร”

พี่ชายของเขาไม่เคยกินบ๊วยแผ่น สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือบ๊วยแผ่น ไฉนตอนนี้ถึงกินได้ขึ้นมา

ลู่อี้เอนกายลงนอนพร้อมหันหน้าเข้าหามู่ซืออวี่

เตียงไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเวลานอนคนเดียว แต่หลังจากที่มีเขาร่วมเตียง ความรู้สึกแปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นในใจ

“เอาล่ะ เรานอนคุยกันดีหรือไม่?”

นางรู้สึกสับสนทันทีที่ได้ยินดังนั้น

โดยเฉพาะดวงตาของเขาที่ราวกับมองทะลุทะลวงทุกสิ่ง ทำให้นางรู้สึกประหม่าราวกับกำลังจะคุยกิจการกับเถ้าแก่ใหญ่

ลู่อี้เอนกายลง

มู่ซืออวี่เอนกายลงเคียงข้างเขาอย่างเชื่องช้าพร้อมห่มผ้าผืนบาง

“อวิ๋นเอ๋อร์ ลู่เซวียน และฉาวอวี่พักอยู่ในห้องเดียวกัน เราสองคน…” มู่ซืออวี่ลังเล “เราแยกห้องนอนกันดีหรือไม่?”

ลู่อี้หลับตาลง แต่ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ เขาก็ลืมตาขึ้นทันที “เจ้าคิดว่าหากผู้อื่นล่วงรู้จะว่าอย่างไร?”

“คำพูดของผู้อื่นสำคัญอย่างไรหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่น”

“พวกเขาก็จะบอกว่าเราสองสามีภรรยาหมางเมินกัน อวิ๋นเอ๋อร์กับฉาวอวี่ก็จะรู้สึกแบบเดียวกัน ลูกทั้งสองยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจอะไรหลายอย่าง เจ้าคิดว่าพวกเขาจะคิดอย่างไรกับเรา?” ลู่อี้ขมวดคิ้ว

“…” เขาพูดเหมือนเราเป็นคู่รักที่กำลังจะหย่าร้าง ต้องพิจารณาถึงหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อลูก ๆ เสียอย่างนั้น

“แต่…” มู่ซืออวี่จ้องมองลู่อี้ “เจ้าไม่รู้สึกอึดอัดหรือ?”

“ไม่อึดอัด” ลู่อี้กล่าวอย่างแผ่วเบา “เจ้าเป็นภรรยาของข้า เหตุใดข้าจึงต้องแยกห้องนอนกับเจ้า?”

มู่ซืออวี่กำผ้าห่มผืนบางไว้แน่นพลางจ้องมองลู่อี้โดยไม่ละสายตา

แท้จริงแล้วเขาไม่อยากแยกห้องนอนเพราะเห็นแก่ลูกอย่างนั้นหรือ?

หากเขาคิดแบบนั้นจริงก็นับว่าเป็นพ่อที่ดี

อันที่จริงไม่ว่าพวกเขาจะนอนร่วมห้องกันหรือไม่ก็ไม่ใช่ปัญหา หากมีบ้านที่ใหญ่โตขึ้น เตียงนอนก็ย่อมใหญ่โตขึ้นด้วย นับประสาอะไรกับคนเพียงสองคน แม้สี่คนก็นอนร่วมกันได้ มีพื้นที่เหลือเฟือให้เคลื่อนไหวอย่างสบายตัว

ใช่แล้ว ดูท่าว่าเตียงคงต้องใหญ่ขึ้น