สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1134

บทที่ 1134 ตอนพิเศษ (35-1)

บทที่ 1134 ตอนพิเศษ (35/1)

โจรกลุ่มหนึ่งขี่ม้ายืนอยู่เบื้องหน้า

โจรทุกคนดูโหดเหี้ยม จ้องมองทหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างมุ่งร้าย

ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ทุกท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“เจ้าคิดว่าดาบในมือเรามีไว้ประดับกายเท่านั้นหรือ? ถึงได้ถามออกมาเช่นนั้น” หัวหน้าโจรกล่าว “วางกล่องเหล่านี้ลง แล้วบิดาจะไว้ชีวิตพวกเจ้า!”

“หากพวกเจ้าจากไปตอนนี้ ข้าต่างหากที่จะใจดีไว้ชีวิต!” ลู่ฉาวจิ่งยิ้มเยาะ

“ดีนี่ วันนี้พบคนไม่กลัวตาย พี่น้องทั้งหลาย แสดงฝีมือดาบเราให้พวกเขาดูหน่อย” หัวหน้าโจรกวัดแกว่งดาบเล่มใหญ่แล้วควบม้าพุ่งเข้ามา

โจรคนอื่น ๆ ตามมาติด ๆ ตะโกนเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเขา ดูจากรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เห็นทหารเหล่านี้อยู่ในสายตา

ทหารเริ่มวิตกกังวล

หัวหมู่จางกล่าว “กลัวอะไร? ลูกผู้ชายอกสามศอก แต่ละคนก็ไม่ได้ด้อยกำลังไปกว่าพวกเขา อย่างเลวร้ายที่สุดหากเราต่อสู้ก็ต้องทำให้ปลาตายตาข่ายขาด”

นายร้อยหลี่เอ่ย “โจรพวกนี้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา พวกเราจะเป็นคู่ซ้อมของพวกมันได้อย่างไร?”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน เหล่าโจรก็ห้อตะบึงเข้ามาแล้ว

ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยกับทหารที่อยู่ข้างหลัง “หากสู้ตาย ยังมีโอกาสรอดจากดาบของพวกเขา หากยอมแพ้เช่นนี้ก็มีแต่ทางตัน ทุกท่านอย่าได้ลืม นายกองเซี่ยวบอกเราว่า กล่องอยู่คนอยู่ กล่องไม่อยู่พวกเราตาย หากจะตาย ก็ไม่สู้วอดวายไปพร้อมกับพวกเขา!”

“สู้! มีเพียงต้องสู้เท่านั้น”

“พวกเราไม่มีทางอื่นแล้ว”

ลู่ฉาวจิ่งรีบวิ่งเข้าไปพร้อมดาบในมือ

เขาเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียว โจรทั้งสามก็ตกลงมาจากหลังม้า

เดิมทีเหล่าทหารไม่มีความมั่นใจ คราวนี้จู่ ๆ ก็ได้รับความมั่นใจขึ้นมาเมื่อเห็นภาพดังกล่าว

ที่แท้โจรเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดา เพียงแต่พวกเขาไม่คิดถึงชีวิตจึงได้ดูน่ากลัว

ขอเพียงพวกเขาสู้ตายมากกว่าโจรเหล่านั้น บางทีพวกเขาอาจจะต่อสู้จนหาทางออกได้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ลู่ฉาวจิ่งยังมีฝีมือร้ายกาจ มีขุนเขาลูกใหญ่นี้อยู่ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางชนะ

ชิ้ง!

หัวหมู่จางมองดาบของโจรที่ฟันลงมา

พริบตานั้น เขาราวกับเห็นหน้าม้าหัววัวในตำนาน

เขามองดูดาบที่เหวี่ยงลงมาด้วยความหวาดหวั่น

ก่อนจะเห็นว่าคมดาบเข้ามาใกล้ศีรษะตนมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาควรรีบหลีกหนี หากหลีกหนีในยามนี้คงสามารถกู้ชีวิตกลับมาจากวังพญายมได้

อย่างไรก็ตาม…

หัวหมู่จางกลับแข็งทื่อไปทั้งตัว

ขาทั้งสองข้างดูเหมือนจะไม่ใช่ขาของเขาอีกต่อไป พวกมันสั่นตลอดเวลา

เขาปิดตาลง

หลังจากรอพักหนึ่ง ความเจ็บปวดที่คาดไว้ก็ไม่เกิดขึ้น

เขาค่อย ๆ ลืมตามอง

ก่อนจะเห็นลู่ฉาวจิ่งยืนบังอยู่ตรงหน้า ในมือถือดาบของโจรผู้นั้นไว้แล้ว

“ท่าน…”

“พี่จาง ไม่เป็นไรกระมัง?” ลู่ฉาวจิ่งถาม

หัวหมู่จางอ้าปากค้าง ใช้เวลานานกว่าจะหาเสียงของตนเจอ “ข้าไม่เป็นไร”

ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ทางนี้มอบให้ข้าจัดการ ท่านไปช่วยพี่หลี่เถอะ”

หัวหมู่จางกล่าว “ขอบคุณ”

ภายใต้ความกล้าหาญของลู่ฉาวจิ่ง ไม่นานพวกโจรก็พบว่าเตะแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว

หัวหน้าโจรมองดูลู่ฉาวจิ่งอย่างไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันเอ่ย “บิดาจะจำเจ้าไว้!”

“ไป!”

กลุ่มโจรจากไปแล้ว

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

หัวหมู่จางก้าวออกมาเอ่ย “นายท่านลู่ ช่างเถอะ อาการบาดเจ็บของทุกคนไม่ได้ร้ายแรง เพียงแค่ทำแผลก็เป็นอันใช้ได้แล้ว”

ลู่ฉาวจิ่งมองทหารที่อยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ย “ไม่ได้ อากาศร้อน หากไม่รักษาแผลให้ดี ๆ จะอักเสบได้ง่าย เอาอย่างนี้ พวกท่านรอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปสำรวจดูรอบ ๆ หากเจอท่านหมอเท้าเปล่าสักคนก็ยังดี”

“ดึกดื่นเพียงนี้ อีกอย่างท่านก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” หัวหมู่จางกล่าว “หาลูกน้องสักคนมาจัดการก็ได้ จำเป็นต้องไปตามหาเองที่ใดกัน?”

“ดูคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของข้าสิ พวกเขาแทบทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ มีเพียงข้าเท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร ข้าไม่อาจปล่อยให้พวกเขาไปยามนี้ พี่จาง ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า ไม่ต้องกังวล ข้าจะกลับมาโดยเร็ว” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เพียงแต่ตอนที่ข้าไม่อยู่ พี่น้องเหล่านั้นต้องให้ท่านดูแลแล้ว ท่านเป็นผู้ที่อาวุโสที่สุด พวกเราถือว่าท่านเป็นพี่ใหญ่”

หัวหมู่จางกล่าว “ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”

ลู่ฉาวจิ่งออกไปแล้ว

นายร้อยหลี่จึงเอ่ยกับหัวหมู่จาง “เจ้าปล่อยให้เขาออกไปคนเดียวจริง ๆ หรือ? เจ้าลืมที่นายกองเซี่ยวกำชับไว้แล้วหรือไร?”

“ข้าไม่ลืม” หมู่หัวจางกล่าว พร้อมโบกมือให้ทหารที่อยู่ไม่ไกล

พวกเขาฟังคำสั่งของหัวหน้าจางและลอบติดตามลู่ฉาวจิ่งไปเงียบ ๆ

นายร้อยหลี่เอ่ย “นายร้อยลู่เก่งเพียงนั้น ลูกน้องเจ้าจะไหวหรือ?”

“เรื่องอื่นไม่อาจมั่นใจ แต่ลูกน้องผู้นี้เก่งในการอำพรางตัวตน ขอเพียงเขาอยากตามผู้ใด คนผู้นั้นไม่มีวันคลาดสายตาเขาไปได้ ฝีมือนายกองเซี่ยวยอดเยี่ยมใช่หรือไม่ คนผู้นี้ติดตามเรียนวิชากับนายกองเซี่ยว”

“เช่นนั้นก็ใช้ได้”

หัวหมู่จางมองไปทางประตูด้วยอารมณ์ที่สลับซับซ้อน

เมื่อออกมาข้างนอก นายกองเซี่ยวมอบหมายหน้าที่เฝ้าดูลู่ฉาวจิ่งให้เขา เขาต้องจดบันทึกทุกความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายไปตลอดทาง ถึงตอนนั้นค่อยรายงานให้นายกองเซี่ยวทราบ ยิ่งมีรายละเอียดมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

แต่ทันทีที่ออกมาข้างนอก หัวหมู่จางก็เป็นหนี้ชีวิตลู่ฉาวจิ่งแล้ว ขอให้อีกฝ่ายไม่ทำอะไรผิดก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่รู้ว่าควรอธิบายสถานการณ์ต่อนายกองเซี่ยวอย่างไร

นายร้อยหลี่กับหัวหมู่จางเป็นหูตาที่ส่งมาดูลู่ฉาวจิ่ง

คนหนึ่งอยู่ในที่สว่าง อีกคนอยู่ในที่มืด

ผู้เฒ่าศาลาพักม้ายกอาหารมาแล้วเอ่ย “เด็กหนุ่มผู้นั้นอยู่ที่ใดแล้วเล่า”

เสียงของเขาดังมากราวกับกลัวผู้อื่นไม่ได้ยิน

หัวหมู่จางปิดหูตนแล้วกล่าวอย่างหมดความอดทน “ประเดี๋ยวก็กลับมา”