สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 115

บทที่ 115 มีสุนัขตัวอื่นมาดม

บทที่ 115 มีสุนัขตัวอื่นมาดม

แควก!

ผู้ตรวจหนังสือฟางฉีกหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“นี่มันอะไรกัน? นอกจากการเจอผีผู้หญิงตอนกำลังเร่งรีบ ไม่มีสิ่งใดแปลกใหม่ให้ได้อ่านบ้างเลยหรือ?”

“เคยได้รับการช่วยเหลือเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก เมื่อโตขึ้นจึงคิดจะตามหาบุคคลผู้นั้นเพื่อตอบแทนบุญคุณ น่ารำคาญเสียจริง ป่านนี้บุคคลผู้นั้นไม่หัวล้านผมร่วงไปหมดแล้วหรือ?”

มู่ซืออวี่จ้องมองชายชราที่กำลังพึมพำด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เดิมทีเขาเป็นคนเข้มงวดและค่อนข้างเสียงดัง นางควรจะรู้สึกประหม่าเมื่อได้พบเขา ทว่ามู่ซืออวี่กลับรู้สึกเอ็นดูชายชราผู้นี้อย่างไร้เหตุผล

ชายผู้นั้นพามู่ซืออวี่เข้ามาและจากไป ขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็มองนางทิ้งท้ายด้วยความปรารถนาดี

คนที่นำหนังสือมาส่งด้วยตนเองครั้งสุดท้ายถูกผู้ตรวจหนังสือฟางด่าทอจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อเขามองมู่ซืออวี่ก็รู้สึกว่าสตรีผู้นี้ไม่คู่ควรแม้แต่จะอ่านหนังสือ นับประสาอะไรกับการเขียนหนังสือ

“เจ้า…” ชายชราพินิจมองมู่ซืออวี่ “มาส่งต้นฉยับอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว” มู่ซืออวี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“หากงานเขียนของเจ้าไม่ได้เรื่อง ข้าจะฉีกทิ้งในทันที หากไม่ต้องการโดนข้าด่าทอก็จงออกไปเสียตอนนี้”

“ท่านอ่านอย่างละเอียดก่อนเถิด”

มู่ซืออวี่ยื่นหนังสือให้เขา

ผู้ตรวจหนังสือฟางตะคอกอย่างเย็นชาก่อนจะเปิดหนังสือเล่มนั้นอ่านดู

เมื่อได้เริ่มอ่านเนื้อหา คิ้วที่เคยขมวดของเขาก็คลายออก ลมหายใจมั่นคงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าต้องรอคอยอีกนานเพียงใด นางจึงมองไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วเดินไปนั่ง

นางหันมองโดยรอบแล้วจึงหยิบ ‘หนังสือ’ ที่ถูกโยนลงบนพื้นขึ้นมา

อันที่จริงผลงานของนักเขียนผู้นี้ค่อนข้างดี แต่เหตุผลที่ผู้ตรวจหนังสือฟางฟังไม่ยอมรับอาจเป็นเพราะเนื้อหาหยาบคายเกินไป

ไม่แปลกใจที่นักเขียนมากมายขายผลงานของพวกเขาให้กับร้านหนังสือทั่วไป เพราะพวกเขาสันนิษฐานได้ว่าผลงานของตนจะไม่ผ่านการตรวจสอบจากผู้ตรวจหนังสือฟาง และทุกอย่างจะจบลงเช่นเดียวกับผลงานนี้

“เนื้อหาของเรื่องนี้มีอีกมากน้อยเพียงใด?”

ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าผู้ตรวจหนังสือฟางหยุดอ่านหนังสือของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ ทว่าตอนนี้เขาจ้องมองมายังมู่ซืออวี่ด้วยแววตาสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความดุร้ายอย่างที่เคย

“ถูกเขียนไว้แล้วทั้งสิ้นสิบเล่ม ยังมีอีกเก้าเล่มที่กำลังจะตามมา” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “ท่านชอบงานเขียนเรื่องนี้หรือไม่?”

“คนหนุ่มสองคนที่มีความบาดหมางในครอบครัวเลือกเส้นทางเดินที่แตกต่างกัน เรื่องราวของเจ้าแปลกใหม่ สอนใจผู้คนได้เป็นอย่างดี”

“แล้วท่านจะรับหรือไม่?”

“รับ”

“เอ่อ…”

“หากต้องการตีพิมพ์หนังสือพร้อมลงนามในหอหนังสือหงเหวิน ก่อนอื่นเจ้าต้องทราบกฎของเราก่อน กฎข้อที่หนึ่ง ระดับและคุณภาพของหนังสือแต่ละเล่มไม่ควรต่ำไปกว่านี้ กฎข้อที่สอง เจ้าต้องส่งงานเขียนให้ข้าตรงเวลา อย่าชักช้าแม้เพียงเสี้ยววินาที เว้นแต่จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติ ทำได้หรือไม่?”

“ทำได้แน่”

“กฎข้อที่สามสำคัญที่สุด หลังจากลงนามกับหอหนังสือหงเหวินของเราแล้ว งานเขียนนี้จะเป็นของเราโดยสมบูรณ์ตลอดระยะเวลาหนึ่งปี เจ้าจะไม่สามารถขายให้กับผู้อื่นได้”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา”

นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคนสมัยก่อนจะให้ความสนใจกับปัญหาด้านลิขสิทธิ์ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ชาญฉลาดยิ่ง

“หนังสือหนึ่งเล่มมีราคา 50 ตำลึง วันนี้ข้าจ่ายให้เจ้าเท่านี้ต่อหนึ่งเล่ม” ผู้ตรวจหนังสือฟางกล่าว “หลังจากที่ข้าลงนามในใบนี้แล้ว เจ้าก็สามารถนำไปรับเงินได้”

หลังจากออกจากหอหนังสือหงเหวิน มู่ซืออวี่ก็จ้องมองท้องฟ้าพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริง ๆ”

มู่ซืออวี่เดินผ่านสายลมไปพร้อมเงินมากมายในอ้อมแขน

“น้องสะใภ้อวี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี”

“จริงหรือ?” มู่ต้าหนิวเอ่ยถามอย่างมีความสุข

มู่ซืออวี่ขอให้มู่ต้าหนิวพาไปยังร้านค้าต่าง ๆ เพราะหากได้สำรวจบริเวณโดยรอบ รวมถึงสินค้าที่พวกเขาค้าขายก็อาจทำให้นางมีความคิดแปลกใหม่ขึ้นมาได้

กิจการจัดเลี้ยงยังไม่ถือเป็นกิจการที่น่าจับตามอง เพราะไม่เพียงทำเงินได้ไม่มาก แต่ยังต้องจัดการหลายอย่างซึ่งทำให้เสียเวลา นางเป็นนักออกแบบข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน สิ่งสำคัญที่สุดในอนาคตคือการพัฒนางานเดิมที่เคยเชี่ยวชาญ

งานเขียนหนังสือเป็นงานที่นางหามาให้กับลู่เซวียน เขาจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านตลอดทั้งวัน

ในเวลาเที่ยง เกวียนวัวจอดอยู่นอกศาลาว่าการ มู่ซืออวี่และมู่ต้าหนิวจ้องมองไปยังประตูใหญ่เพื่อรอลู่อี้

เฉินชุนอวี่หันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น และเมื่อเห็นหญิงร่างเพรียวยืนอยู่ตรงหน้า นางก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “ผู้ใดมาก่อนก็ย่อมได้ก่อน ข้ามาหาพี่ลู่ก่อนเจ้า”

“ผู้ใดมาก่อนย่อมได้ก่อน คำนี้จะสู้คำว่าชอบธรรมได้อย่างไร ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีโอกาส หญิงที่มีสามีอยู่แล้วกลับพยายามข้องเกี่ยวกับสามีผู้อื่น อยากหย่าร้างไปเป็นหญิงม่ายหรือ?” มู่ซืออวี่มองเฉินชุนอวี่

“กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวันคืนช่างยาวนาน คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกอ้างว้าง ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่านดี แต่การพยายามแย่งสามีผู้อื่นผิดศีลธรรมไม่ใช่หรือ? ท่านไม่รู้จักข้าใช่หรือไม่? ข้าคือนังอ้วนปากร้ายน่ารังเกียจที่ท่านพูดถึง”

“เจ้าเป็นภรรยาของเขาหรือ?” เฉินชุนอวี่จ้องมองมู่ซืออวี่ “คงใช่สินะ แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือผู้ใด? ข้าคือน้องสาวของเฉินเซียนเฉิง”

“แล้วอย่างไร?”

“หากเขายอมแต่งงานกับข้า พี่ชายของข้าจะช่วยให้เขาก้าวหน้าในหน้าที่การงานได้ แล้วเจ้าเล่าทำสิ่งใดได้บ้าง?” เฉินชุนอวี่จ้องมองนาง “เพียงจินตนาการถึงอนาคตอันสดใสของชายผู้นี้ ข้าก็ไม่อาจยอมแพ้ได้”

ลู่อี้ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป “นั่นคือความปรารถนาของเจ้าเพียงผู้เดียว ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่สนใจเจ้า หากยังคงรบกวนข้าอยู่ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อเฉินเซียนเฉิง แล้วรอดูเถิดว่าเขาจะลงโทษน้องสาวของเขาอย่างไร”

เฉินชุนอวี่กระทืบเท้าด้วยความโกรธขณะเฝ้าดูลู่อี้จูงมือหญิงตรงหน้าจากไป

“วิธีนี้ไม่ได้ผล” เสียงของบุคคลหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

เฉินชุนอวี่หันกลับมาพลางเอ่ยถาม “เจ้าคือผู้ใด?”

“ไม่สำคัญว่าข้าคือผู้ใด แต่สิ่งสำคัญคือเจ้าไม่อาจจับลู่อี้ให้อยู่หมัดได้ จะจัดการกับเขา เจ้าต้องใช้วิธีอื่น”

ทางด้านลู่อี้นั้นมองฝ่ามือที่ประสานกันของเขาและมู่ซืออวี่

หญิงข้างกายเขาค่อนข้างเงียบขรึม เขาไม่รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่ ดูท่าว่าไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าทั้งสองกำลังจับมือกัน

มู่ต้าหนิวรู้สึกอึดอัดใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“เราจะไปที่ใดกันหรือ?” มู่ต้าหนิวเอ่ยถาม

มู่ซืออวี่ราวกับฟื้นคืนสติกลับมา นางจ้องมองโดยรอบแล้วชี้ไปยังร้านเป็ดย่างที่อยู่ไม่ไกล “เราไปกินเป็ดย่างกันเถิด!”

“หา? ไม่แพงไปหน่อยหรือ?” มู่ต้าหนิวกล่าว “เช่นนั้นข้าจะรอคอยเจ้าทั้งสองอยู่ที่ตรอก เกรงว่าอาจจอดเกวียนวัวไม่สะดวก”

“มีที่จอดสำหรับเกวียนวัวอยู่หลังร้านเป็ดย่าง” มู่ซืออวี่กล่าว “วันนี้เจ้าเชื่อฟังข้าเถอะ”

หลังกล่าวจบ นางก็รู้สึกได้ว่าตนยังคงจับมือลู่อี้อยู่ จึงรีบปล่อยมืออย่างไม่สบอารมณ์

หลังจากที่ทั้งสองปล่อยมือ นางก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้มีสุนัขอื่นพยายาม ‘ดอมดม’ เนื้อของนาง

ไม่แปลกใจที่นางจะรู้สึกไม่สบายใจเช่นนี้