สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1205

บทที่ 1205 ตอนพิเศษ (78.2)

บทที่ 1205 ตอนพิเศษ (78.2)

ลู่จื่ออวิ๋นมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ชูอี “…”

เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นนางสะดุดก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างยิ่ง เขาคิดเพียงอยากจะกอดนางปลอบโยนนางให้สบายใจ แล้วค่อยหาที่ที่ปลอดภัยวางนางลง

“ข้า…”

“ข้าเจ็บเท้า” ลู่จื่ออวิ๋นกอดคอเขา “เดินไม่ได้แล้ว”

ในเมื่ออุ้มขึ้นมาแล้ว คิดจะวางนางลงย่อมไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น

ชูอีได้กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยออกมาจากร่างบาง

เขากอดนางแน่นขึ้นแล้วเดินออกไป

ไป๋จื่อกับติงเซียงกำลังถือจอบกับเสียมออกมาพอดี เมื่อเห็นภาพนี้ ทั้งสองคนก็มองหน้ากันไปมา จากนั้นจึงปลีกตัวออกไปอย่างเข้าใจตรงกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย

“คุณชายชูอี ข้ากับน้องสาวจะออกไปจัดการแปลงผัก เช่นนั้นพวกเรารบกวนท่านดูแลเจ้านายแล้ว”

“ใช่แล้ว แปลงผักมีวัชพืชมากเกินไปทำให้ผักรสชาติไม่ดี เช่นนั้นพวกเราไปแล้วนะเจ้าคะ”

ชูอีอุ้มลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปในบ้าน

บ้านหลังนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่เดิมเป็นบ้านเก่าที่ซื้อมาจากหมู่บ้าน ดังนั้นเครื่องเรือนจึงเก่ามากเช่นกัน แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น สตรีขยันขันแข็งทั้งสามคนก็ยังคงจัดบ้านเสียหรูหรา

“ห้องท่านอยู่ที่ใด?”

“ทางนั้น…” ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปที่ห้องข้าง ๆ

ชูอีอุ้มนางเดินเข้าไปในห้อง

ทันทีที่เข้ามาในห้องก็เห็นดอกไม้ในแจกัน

เป็นดอกไม้ป่าดอกหนึ่ง มีเพียงก้านเดียว กิ่งไม้ที่ตายแล้วประกบอยู่ด้วยกัน ดูแล้วค่อนข้างมีเอกลักษณ์ทีเดียว

เขาวางลู่จื่ออวิ๋นลงบนเตียง

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นชูอีกำลังจะไปก็คว้าชายเสื้อเขาไว้

ชูอีหันกลับมามองนางแล้วเอ่ย “ข้าจะหายาให้ท่าน ท่านไม่ได้เท้าแพลงหรือ?”

“ที่บ้านไม่มียา” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ช่างเถิด พักสักสองสามวันคงไม่เป็นอะไรแล้ว”

“มีสุราหรือไม่?”

“มี”

“อยู่ที่ใด?”

ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปที่มุมห้อง

ชูอีไปหยิบสุรามา จากนั้นก็นั่งลงแล้วถอดรองเท้ากับถุงเท้าของนางออก

“ชูอี ท่านทำอะไร?”

ชูอีมองเท้าเล็ก ๆ กลมมน แก้มเขาพลันแดงเรื่อขึ้นมา

เหตุใดเท้าเล็ก ๆ นั่นถึงได้น่ารักเพียงนี้?

เท้าของสตรีเป็นเช่นนี้ทุกคนหรือ?

ไม่ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นเท้าของสตรีอื่น แต่ก็แน่ใจว่าเท้าสตรีอื่นจักต้องไม่น่ามองเท่านางเป็นแน่ ไม่ว่าจะใบหน้าหรือเท้า นางล้วนเป็นผลผลิตเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้

สตรีผู้นี้…

สวรรค์ส่งมาเพื่อทดสอบเหล่าบุรุษจริง ๆ

“ซี้ด…” ลู่จื่ออวิ๋นตีมือเขาแล้วเอ่ยอย่างเคือง ๆ “เจ็บ”

ชูอีมองเท้าที่บวมแดงเล็กน้อย ความเจ็บปวดฉายขึ้นในแววตาแวบหนึ่ง

เท้าที่น่ามองบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ข้าจะเบามือ…”

การเคลื่อนไหวของชูอีเบาลงจริงๆ

ลู่จื่ออวิ๋นมองใบหน้าชูอีแล้วเอ่ย “ข้ามียาขวดหนึ่ง สามารถลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าท่านได้”

มือของชูอีหยุดชะงัก

เขาหลุบตาลง แสงเย็นเยือกแวบผ่านแววตาเขา

“ไม่ต้อง”

ถึงแม้เขาจะสูญเสียความทรงจำ ทว่าสัญชาตญาณบอกว่า เขาจักต้องไม่ใช่บุรุษมักมากอย่างแน่นอน

“ช่างเถิด เรื่องของท่านไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าจะพูดคุยเรื่องเหล่านี้อยู่ไย?” ลู่จื่ออวิ๋นชักเท้ากลับคืน “ขอบคุณท่านที่ส่งข้ากลับมา เท้าข้าไม่เป็นไรแล้ว”

“ในเมื่อท่านมาที่นี่เพื่อผ่อนคลายก็ควรต้องจากไปกระมัง?”

“อืม”

“เช่นนั้น ท่านจะจากไปยามใด?”

ลู่จื่ออวิ๋นถลึงตามองเขา ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เขากระตือรือร้นที่จะไล่นางไปเพียงนี้ต้องไม่ชอบนางเพียงใดกัน? การมีอยู่ของนางต่อเขาที่สูญเสียความทรงจำเป็นปัญหามากเลยหรือ?

“พรุ่งนี้! พรุ่งนี้จะไป แค่นี้ก็ได้แล้วกระมัง?” ลู่จื่ออวิ๋นยกเท้าขึ้นเตะเขาน้อย ๆ “ไป ๆ ๆ ข้าต้องพักผ่อนแล้ว”

การเตะนั้นไม่ได้ใช้แรง แทนที่จะกล่าวว่าเป็นการไล่เขาออกไปยังไม่สู้บอกว่าเป็นการหยอกเอินเขาจะเหมาะกว่า

ความโศกเศร้าแวบขึ้นมาในแววตาของชูอี

เมื่อครู่นี้นางยังอยู่ดี ๆ เหตุใดบอกว่าจะทะเลาะก็ทะเลาะแล้วเล่า? นางบอกว่าพรุ่งนี้นางจะไป นี่เป็นความจริงหรือ?

ชูอีกลับมาที่บ้านของตน

ป้าหลินได้ยินเสียงฝีเท้าจึงตะโกนไปทางประตู “ชูอี นั่นเจ้าหรือ?”

“ข้าเองขอรับ” ชูอีขานรับ “ท่านแม่ วันนี้แดดแรงยิ่งนัก ท่านอย่าได้ออกมาตากแดดนะขอรับ”

“ข้าไม่เป็นไร” ป้าหลินกล่าว “ข้าอยู่ที่นี่เช่นนี้มาหลายปีแล้ว ชูอี ข้าได้ยินเสียงเจ้า ฟังดูไม่กระปรี้กระเปร่าเอาเสียเลย เจ้าเหนื่อยแล้วหรือ?”

“ไม่ได้ขอรับ” ชูอีเอ่ย “ท่านแม่ ท่านเป็นม่ายตั้งแต่ยังเยาว์ ท่านไม่เคยคิดจะแต่งงานกับบุรุษอื่นเลยหรือขอรับ?”

ป้าหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนนั้นมีคนมาสู่ขอเยอะแยะจริง ๆ ขอเพียงพยักหน้าก็หาชายอื่นได้ง่าย ๆ เพียงแต่ชายคนที่สองจะดีได้เท่าชายคนแรกที่แต่งงานกันได้อย่างไร? สามีภรรยาย่อมต้องเป็นสามีภรรยาผูกผม เช่นนี้ถึงจะทุ่มเททั้งใจ”

“หากบุรุษผู้นั้นเป็นคนดีมาก ไม่สนใจว่าท่านจะพาลูกมาด้วย เช่นนั้นแต่งไปแล้วคงมีความสุขกระมัง?”

“เช่นนั้นข้าถามเจ้า หลังจากแต่งงานจะอยากมีลูกของตนเองหรือไม่ หากมีแล้ว ลูกติดจะเป็นอย่างไร? จะถูกทอดทิ้งให้เหน็บหนาวหรือไม่ หากไม่มีลูกของตนเอง หลังแต่งงานแล้วชายผู้นั้นจะมีความสุขหรือไม่?”

“หากเขารู้สึกว่าจะมีลูกของตนหรือไม่ไม่สำคัญและจะปฏิบัติต่อลูกของท่านเป็นดั่งเลือดเนื้อเชื้อไขตน บุรุษเช่นนี้ท่านยินดีแต่งด้วยหรือไม่?” ชูอีเอ่ย

ป้าหลินนิ่งเงียบไป

จู่ ๆ นางก็ถามขึ้นมาว่า “เจ้าต้องตาสาวน้อยข้างบ้านผู้นั้นใช่หรือไม่?”