สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1214

บทที่ 1214 ตอนพิเศษ (83.1)

บทที่ 1214 ตอนพิเศษ (83.1)

ลู่จื่ออวิ๋นกำลังตัดแต่งไม้ดอก

แกรก! กิ่งดอกไม้ไม่ได้ถูกตัดออก แต่ดอกตูมที่พึ่งผลิขึ้นมาใหม่กลับถูกตัดออกแล้ว

นางถือดอกตูมนั้นไว้แล้วเอ่ยอย่างเศร้าใจ “จริง ๆ เลย ไม่ง่ายเลยกว่าจะปลูกได้ ผลที่ได้กลับถูกข้าฆ่าตายแล้ว”

“คุณหนู…” ติงเซียงวิ่งเข้ามาจากข้างนอก “เกิดเรื่องบนเขาแล้วเจ้าค่ะ”

“มีอะไร?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม

“ได้ยินว่าเกิดดินถล่มบนเขา พวกคุณชายชูอีบังเอิญถูกฝังไว้ข้างในเจ้าค่ะ หัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านคนอื่น ๆ กำลังรุดไปที่นั่นแล้ว บ่าวได้ยินข่าวก็รีบวิ่งมารายงานท่านก่อนเจ้าค่ะ”

“ขึ้นเขาประเดี๋ยวนี้!”

ภูเขาถล่ม นอกจากชูอี คนนอกผู้หนึ่งที่ถูกฝังอยู่ข้างในแล้ว หลี่หยวนจงและคนของเขาก็ถูกฝังอยู่ข้างในเช่นกัน

เสียงนั้นดังมากจนชาวบ้านที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินว่าเกิดอันตรายขึ้นบนภูเขาจึงขึ้นไปตรวจสอบและพบว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้น

โชคดีที่มีคนไปดู หากสายไปแม้เพียงน้อยนิด เกิดเรื่องกับคุณชายสกุลหลี่ในหมู่บ้านพวกเขา เช่นนั้นทั้งหมู่บ้านคงถูกสกุลหลี่เกลียดชัง จำต้องรู้ว่าสกุลหลี่มีหน่อเนื้อนี้เพียงคนเดียว หลี่หยวนจงเป็นคนสำคัญของสกุลหลี่

หัวหน้าหมู่บ้านพาชาวบ้านไปช่วยคน

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นมาถึงและเห็นกองดินเล็ก ๆ ตรงหน้าจึงเอ่ยถามติงเซียง “คนของเราอยู่ไกลจากที่นี่หรือไม่”

“เผื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝัน คนของเราจึงซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านข้าง ๆ เจ้าค่ะ” ติงเซียงกล่าว “บ่าวจะส่งสัญญาณให้พวกเขามาช่วยคนประเดี๋ยวนี้”

ติงเซียงจุดพลุขึ้นไป

หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านได้ยินเสียงนั้นแล้วล้วนหันไปมอง เมื่อพวกเขาเห็น ‘ดอกไม้ไฟ’ บนท้องฟ้า สีหน้าของพวกเขาพลันแปลกประหลาดขึ้นมา

ในสายตาของพวกเขามองว่า เกิดเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวพันถึงชีวิตคนขึ้น ฮูหยินลู่ซึ่งมีที่มาไม่แน่ชัดผู้นั้นไม่คิดจะช่วยคน กลับจุดพลุเฉลิมฉลอง ช่างเลือดเย็นเกินไปแล้ว

ไม่นานหลังจากนั้น ผู้คุ้มกันลับในชุดดำก็มาถึง

“ดินถล่ม ที่นี่มีคนติดอยู่หลายคน พวกเจ้าไปช่วยคนเถอะ” ลู่จื่ออวิ๋นชี้กองดินย่อม ๆ ฝั่งตรงข้ามแล้วออกคำสั่ง

“ขอรับ”

ชาวบ้านต่างจ้องมองคนชุดดำเหล่านี้ด้วยสายตาว่างเปล่า

หัวหน้ากลุ่มคนชุดดำกล่าวกับชาวบ้าน “โปรดหลีกทางให้พวกข้า ระวังอย่าให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บ”

ชาวบ้านรีบหลีกทางให้ทันที

ผู้คุ้มกันลับเริ่มใช้กำลังภายในระเบิดกองดินที่ทับถมออก เมื่อเห็นว่าเนินดินเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ เพื่อความปลอดภัยของผู้ที่อยู่ข้างใน พวกเขาจึงหยิบยืมเครื่องมือการเกษตรต่าง ๆ จากชาวบ้าน

“หัวหน้าหมู่บ้าน พวกเขาเป็นผู้ใดหรือ?” ชาวบ้านเอ่ยถามหัวหน้าหมู่บ้านด้วยความสงสัย

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยด้วยความโมโห “พวกเจ้าไม่รู้ ข้าจะรู้หรือ? พวกเขาโผล่มากลางอากาศ พวกเจ้าเห็นพวกเขาเมื่อใด ข้าก็เห็นพวกเขายามนั้น”

“ฮูหยินท่านนั้นมีที่มาอย่างไรหรือ?”

“ไม่ใช่เพียงแม่ม่ายธรรมดาผู้หนึ่งหรือ?”

“หน้าตาเช่นนี้ ยังจะเป็นแม่ม่ายธรรมดาหรือ?”

“ข้าว่า นางหน้าตาเช่นนี้ จักต้องเป็นเศรษฐีหรือผู้สูงศักดิ์ ด้วยความงามของนาง ครอบครัวธรรมดา ๆ ทั่วไปจะครอบครองได้อย่างไรกัน?”

หัวหน้าผู้คุ้มกันเอ่ย “นายหญิง ทะลุแล้วขอรับ”

“ช่วยคน”

ผู้คุ้มกันเอ่ยกับหัวหน้าหมู่บ้าน “ตอนนี้ต้องรบกวนทุกท่านช่วยคนแล้ว”

“แน่นอน พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อช่วยคน” หัวหน้าหมู่บ้านโบกมือบอกคนในหมู่บ้าน “อย่ามัวแต่อึ้ง รีบช่วยคนเร็วเข้า!”

ลู่จื่ออวิ๋นยืนอยู่รอบนอก รอชาวบ้านและผู้คุ้มกันช่วยคนออกมาคนแล้วคนเล่า

นางยืนยันตัวตนคนเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง เมื่อเวลาผ่านไป ผู้ที่ถูกช่วยออกมาก็ยิ่งมีมากขึ้น ลู่จื่ออวิ๋นเองก็ยิ่งกังวลมากขึ้น อย่างไรเสียจนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของชูอี

“ออกมาแล้วเจ้าค่ะ” ติงเซียงชี้ไปข้างหน้า

ลู่จื่ออวิ๋นมองผ่านไป

“ท่านป้าไม่ต้องห่วง ท่านหมอตรวจดูแล้ว บอกว่าเพียงแค่โดนหินหล่นใส่หัว จากชีพจร ดูแล้วไม่มีปัญหาใหญ่อะไร เพียงแต่ต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมา ดื่มยาสักสองสามวันก็ไม่เป็นไรแล้ว”

เสียงนี้…

อวิ๋นเอ๋อร์

นี่เป็นเสียงอวิ๋นเอ๋อร์

เซี่ยเฉิงจิ่นลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยใบหน้าหนึ่ง

เมื่อคนผู้นั้นเห็นเขา ดวงตาก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี “ฟื้นแล้ว ท่านป้า เขาฟื้นแล้ว!”

ป้าหลินคว้าแขนของเซี่ยเฉิงจิ่นไปตบลงบนหลังมือเบา ๆ แล้วเอ่ยอย่างตื่นเต้น “ชูอี เจ้าฟื้นแล้วหรือ!”

“ชูอี?” นั่นผู้ใดกัน?

เซี่ยเฉิงจิ่นรู้สึกราวกับตนกำลังฝัน

ในความฝัน เขาติดอยู่กลางหมอก เขาเห็นลู่จื่ออวิ๋นอยู่ข้างหน้า อยากจะเข้าไปใกล้ ๆ นาง แต่กลับถูกหมอกปกคลุมอยู่เสมอ อย่างไรก็ไม่อาจเข้าใกล้ตัวนางได้

ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ทะลุผ่านหมอกมาได้แล้ว แต่สมองของเขากลับเริ่มสับสนมากขึ้นทุกที

ในเวลานี้จึงรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในความคิดเขา

เขาจำทุกอย่างได้แล้ว

เขาถูกคนสนิททรยศ หน้าตาเสียโฉม ความทรงจำหายไป

ครั้นเมื่อลู่จื่ออวิ๋นหาเขาพบ เขากลับไม่รู้จักนาง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังพยายามผลักไสนางออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งหนึ่งเกือบจะทำร้ายนางด้วยซ้ำ!

เซี่ยเฉิงจิ่นกำหมัดแน่น

“ข้าอยากส่องกระจก”

ลู่จื่ออวิ๋นประหลาดใจ