สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 127

บทที่ 127 ไม่ยอมให้นางแต่งงานกับคนเลว

บทที่ 127 ไม่ยอมให้นางแต่งงานกับคนเลว

ณ สวนหลังบ้าน มู่ซืออวี่ก้มลงถอนวัชพืชในแปลงผัก

นางทำงานมาเป็นเวลานานจนรู้สึกปวดหลัง ทว่ากลับยังคงไม่หยุดพักจนกระทั่งได้ยินเสียงของบุคคลหนึ่งร้องเรียก

“พี่สะใภ้อวี่ มีแขกมาหา”

จางโม่หลาน ลูกสะใภ้ของเหยาซื่อกล่าวทักทายนาง

จางโม่หลานถูกทำลายชื่อเสียงในวันแต่งงานจนทำให้เกิดเรื่องซุบซิบนินทามากมายในหมู่บ้าน นางรู้สึกหดหู่ใจและรู้สึกผิดมาตลอด แต่เมื่อเหยาซื่อบอกสิ่งที่มู่ซืออวี่เคยพูดไว้ อาการซึมเศร้าของนางก็จางหายไป ในที่สุดนางก็เลิกขังตัวเองไว้ในบ้าน

เหตุการณ์นี้ทำให้นางรู้สึกขอบคุณมู่ซืออวี่ ดังนั้นเมื่อมีใครก็ตามพูดจาให้ร้ายมู่ซืออวี่ นางก็จะโต้เถียงด้วยความไม่พอใจทันทีที่ได้ยิน เรียกได้ว่านางคลั่งไคล้มู่ซืออวี่มากทีเดียว

“อย่างนั้นหรือ ขอบใจมาก” มู่ซืออวี่ยืนขึ้นพลางเอื้อมมือไปตบหลังของอีกฝ่าย

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นหน้ากระท่อม

ต้าหนิวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวแนะนำ แต่ชายวัยกลางคนผู้นั้นไม่เอ่ยสิ่งใดเลย

“ท่านลุง ดื่มน้ำก่อนเถิด” ลู่จื่ออวิ๋นรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ชายวัยกลางคน

เมื่อได้ฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจของเด็กหญิงตัวเล็ก ชายวัยกลางคนก็มองนาง ก่อนจะยกมือขึ้นรับไว้ด้วยความยากลำบากพลางกล่าวว่า “ขอบใจ”

“แม่ของข้าบอกเสมอว่าเราควรชงชาให้แขกผู้มาเยือน แต่ใบชาวางอยู่ในที่สูงเกินไป ข้าไม่อาจเอื้อมจับได้ถึง ดังนั้นจึงเอาน้ำมาให้ก่อน รอให้แม่ข้ากลับมา แล้วจะชงชามาให้พวกท่านนะเจ้าคะ”

“อวิ๋นเอ๋อร์ แล้วลุงล่ะ?” ต้าหนิวจงใจแกล้งหยอกลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงคมชัด “ลุงต้าหนิว โปรดรอคอยอย่างอดทน ข้าจะนำน้ำมาให้ท่านเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องหรอก ลุงเพียงล้อเจ้าเล่นก็เท่านั้น” ต้าหนิวหัวเราะ

เอี๊ยด…

เสียงผลักประตูดังขึ้นจากด้านนอก

มู่ซืออวี่เดินเข้ามาพร้อมตระกร้าหนึ่งใบที่แบกไว้บนหลัง

ต้าหนิวจึงเดินเข้าไปทักทายนาง “น้องสะใภ้อวี่ ข้าจะช่วยแบกเอง”

“ขอบคุณท่านมาก” มู่ซืออวี่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการทำงาน เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยโคลน หลังจากวางตะกร้าลง นางก็จ้องมองไปยังชายวัยกลางคนฝั่งตรงข้าม “นี่คือนายช่างที่พี่ต้าหนิวกล่าวถึงใช่หรือไม่?”

“ข้านามสกุลเหลียง เจ้าจะเรียกข้าว่านายช่างเหลียงก็ได้” นายช่างเหลียงกล่าวอย่างแผ่วเบา “ผู้ใดเป็นคนวาดแบบภาพหรือ?”

“ข้าวาดเอง” มู่ซืออวี่กล่าวขอโทษ “ข้าต้องขออภัย โปรดรอสักครู่ ข้าขอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน”

ลู่จื่ออวิ๋นลากเก้าอี้มา “ท่านลุง นั่งลงก่อนเถิด”

ต้าหนิวลากเก้าอี้มานั่งด้วยตนเอง “ข้าหยอกเล่น ข้าขยับเก้าอี้เองได้”

ลู่จื่ออวิ๋นเผยรอยยิ้มก่อนจะอุ้มเสี่ยวเฮยเดินเข้าไปด้านใน

เสียงชื่นชมอันแสนหวานดังขึ้นจากด้านใน ลู่จื่ออวิ๋นอธิบายต่อผู้เป็นแม่ว่า นางไม่อาจนำใบชาลงมาได้ด้วยตนเอง จึงทำได้เพียงนำน้ำเปล่าไปให้แขกก่อน มู่ซืออวี่กล่าวชื่นชมลู่จื่ออวิ๋นว่าเก่งมาก พร้อมแนะนำให้ระมัดระวังในการต้มน้ำ

สีหน้าเคร่งเครียดแต่เดิมของนายช่างเหลียงผ่อนคลายลง

ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารัก ดูเหมือนว่าลูกสาวของเจ้าบ้านจะได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี ไม่ใช่ทุกครอบครัวที่จะสอนให้ลูกสาวต้อนรับแขกผู้มาเยือนได้ดีเช่นนี้

“นายช่าง ท่านคือผู้มีพระคุณของข้าและเอ้อร์หนิว ข้าไม่โกหกท่านแน่นอน น้องสะใภ้อวี่เป็นคนใจดี จิตใจกว้างขวางมากเลยล่ะ” ต้าหนิวกล่าว

นายช่างเหลียงพยักหน้า

ลู่เซวียนกำลังหมกมุ่นอยู่กับงานเขียน หากเปรียบเทียบกับคนในยุคปัจจุบัน เขาเปรียบดังนักเขียนที่ไม่สามารถปลดปล่อยตนเองได้ เขาเขียนโครงเรื่องสำหรับตัวเอกอย่างบ้าคลั่งตลอดทั้งวัน เขาและมู่ซืออวี่พูดคุยกันเพียงวันละไม่กี่คำเท่านั้น หากเปรียบเทียบกับคอมพิวเตอร์ในยุคนี้ ความรวดเร็วในการเขียนของเขาว่องไวยิ่งกว่าการพิมพ์ดีด หนังสือสองเล่มจึงถูกเขียนออกมาได้อย่างรวดเร็ว

ลู่เซวียนเดินออกมาพลางจ้องมองชายสองคนที่นั่งอยู่ในบ้านด้วยแววตาแดงก่ำ

ต้าหนิวเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

“เขาเอาแต่เขียนหนังสือทั้งคืนน่ะสิ” มู่ซืออวี่ไม่รู้จะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับลู่เซวียนอย่างไร จึงทำได้เพียงใช้เหตุผลนี้เป็นข้ออ้าง “น้องเขย มาช่วยข้าดูสัญญานี้หน่อยเถิด”

ลู่เซวียนหยิบหนังสือสัญญาขึ้นมาอ่านพลางกล่าวว่า “สัญญานี้ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร เพียงแต่ไม่ได้ระบุว่าจะรับผิดชอบอย่างไรหากไม่ได้รับบ้านตามข้อกำหนดข้างต้น”

“ใช่แล้ว เรื่องนี้สำคัญมาก” มู่ซืออวี่กล่าว “เราต้องเขียนลงไป”

หลังจากเพิ่มข้อตกลงแล้ว ทั้งสองก็ประทับรอยนิ้วมือลงบนสัญญา

หลังจากส่งนายช่างเหลียงกลับไป มู่ซืออวี่ก็เดินเข้ามาในบ้าน

ลู่เซวียนหยิบผลไม้แห้งใส่ปากพลางเอ่ยถาม “การก่อสร้างจะเริ่มต้นเมื่อใด?”

“พรุ่งนี้เขาจะพาคนงานมา”

“แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ใด?”

“เราจะหารือกันเรื่องนี้หลังจากที่พี่ชายของเจ้ากลับมา ที่บ้านแม่ข้ายังมีห้องว่างเหลืออยู่สองห้อง แม้จะแออัดและเบียดเสียดกัน แต่เราก็อาศัยอยู่เพียงไม่กี่เดือน อีกทั้งน้องชายของข้ายังอยู่ที่สำนักศึกษา แม่ข้าอาจจะรู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อต้องอยู่คนเดียว ข้าจึงคิดว่าเราควรไปอยู่กับนาง”

ลู่เซวียนไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ เขาเดินกลับไปยังห้องของตนทันทีหลังจากเอ่ยถามเพียงสองสามข้อ

มู่ซืออวี่เริ่มเก็บข้าวของที่นำออกมาต้อนรับแขก ส่วนลู่จื่ออวิ๋นคอยช่วยเหลืออยู่เคียงข้างนาง

มู่ซืออวี่หันมองลูกสาวตัวน้อยที่สวมเสื้อคลุมบุนวมด้วยความห่วงใย เมื่อคิดว่าลูกสาวนางจะต้องแต่งงานกับชายคดโกงในอนาคต นางก็รู้สึกไม่ชื่นชอบตัวละครนั้นแม้จะไม่เคยได้พบมาก่อน

หากนางยังอยู่ที่นี่ ลูกสาวของนางจะไม่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกับชายผู้นั้น