สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 182

บทที่ 182 ใครรังแกเจ้า?

บทที่ 182 ใครรังแกเจ้า?

เซี่ยคุนมองไปยังร่างที่อยู่ในน้ำด้วยสายตาคมกริบ

มู่ซืออวี่หนาวจนตัวสั่น “พวกเราไปเถอะ”

“จะปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้หรือ?” แววตาของเซี่ยคุนเผยแววจิตสังหาร

“พวกเขาเองก็ไม่ได้เปรียบนักหรอก เราไปจากที่นี่กันก่อนค่อยว่ากันเถอะ” นางเอ่ยพลางเดินไปทางเรือนรับรองของหลี่หงซู

เซี่ยคุนหันกลับไปมองบ่อน้ำนั้นอีกครั้ง สุดท้ายจึงเดินตามมู่ซืออวี่ไป

“คุณชายใหญ่ตกน้ำแล้ว! รีบมาช่วยเร็วเข้า!”

ไม่นานเสียงร้องแหลมสูงของคนรับใช้ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยความโกลาหล

หลี่หงซูกลับมาจากงานเลี้ยงของเหล่าคุณหนู เห็นคนใช้ในจวนรีบร้อนวิ่งออกมาข้างนอกจึงรั้งไว้แล้วเอ่ยถาม “วิ่งไปทำอะไรกัน เลินเล่อนัก ไม่สนกฎระเบียบแล้วหรือ?”

คนใช้รีบขอความเมตตา “คุณหนูยังไม่ทราบเรื่อง คุณชายใหญ่จมน้ำ บ่าวจะรีบไปเชิญหมอเจ้าค่ะ”

หลี่หงซูได้ยินก็ขมวดคิ้ว “เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ ไปหาท่านหมอหลินที่โรงหมอจิ้งอันทางตะวันออกของเมือง ทักษะการแพทย์ของเขายอดเยี่ยม ไม่เรียกค่าหมอมั่วซั่ว”

คนใช้ขานรับแล้ววิ่งไปทันที

ชิงไต้เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณชายใหญ่จมน้ำแล้ว คุณหนูรีบไปดูเถอะเจ้าค่ะ!”

“ไปเถอะ!”

จวนตระกูลหลี่ตกอยู่ในความวุ่นวาย ไม่มีใครสนใจมู่ซืออวี่อีก

มู่ซืออวี่กลับไปยังเรือนตะวันออกของหลี่หงซูด้วยเนื้อตัวชุ่มโชก คนอื่น ๆ ยังทำงานกันอยู่ เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ของนาง ก็ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าไม่ระวังจึงตกน้ำไปเท่านั้นเอง”

เซี่ยคุนขมวดคิ้ว เขามองไปยังนางนิ่ง ๆ

มู่ซืออวี่ดูความคืบหน้าของงานแล้วเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้กลับกันก่อนเถอะ ทุกคนเก็บเครื่องมือ”

เฟิงเจิงและคนอื่น ๆ เก็บเครื่องมือแล้วกลับร้าน ส่วนมู่ซืออวี่ต้องกลับไปที่หมู่บ้าน หลังจากที่พวกเขาออกจากจวนหลี่แล้วก็แยกกันไปคนละทาง

เซี่ยคุนบังคับรถม้าไปตามทาง หลังจากได้ยินเสียงจามดังออกมาจากข้างใน แววตาก็วาบประกายเย็นเยือก

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นใต้จมูกของเขาเสียได้ เจ้าสองคนนั้น… เขาจะจำเอาไว้!

“หยุดรถ” มู่ซืออวี่เรียกเซี่ยคุนให้หยุดรถ

เซี่ยคุนดึงบังเหียนแล้วเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ?”

“หาร้านขายเสื้อผ้าสักร้าน ข้าอยากซื้อเสื้อผ้าสักหน่อยน่ะ”

เซี่ยคุนจึงกระตุกบังเหียนเบา ๆ แล้วพานางไปยังร้านเสื้อผ้า

“ถึงแล้ว”

“รบกวนพี่ใหญ่เซี่ยช่วยเรียกลูกจ้างหญิงในร้านออกมาให้ข้าหน่อย” มู่ซืออวี่กล่าว “ตอนนี้สภาพของข้าไม่สะดวกจะออกไปนัก เดี๋ยวคนจะเอาไปนินทาไร้สาระเอาได้”

“ถ้างั้นก็รอเดี๋ยว”

ลูกจ้างหญิงเดินออกมา นางยืนฟังมู่ซืออวี่พูดไม่กี่คำอยู่นอกรถม้า ผ่านไปไม่นานก็จัดเสื้อผ้าออกมาหลายชุด

เซี่ยคุนขับรถไปในตรอก จากนั้นก็ลงจากรถม้า ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าตรอก

มู่ซืออวี่เปลี่ยนเสื้อผ้าภายในรถม้า

“พี่ใหญ่เซี่ย ข้าเสร็จแล้ว” มู่ซืออวี่เปิดหน้าต่าง แล้วเอ่ยไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าตรอก

เซี่ยคุนเห็นสีหน้าของนางซีดเซียวก็เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าต้องไปหาหมอ”

“ไม่ต้องหรอก” มู่ซืออวี่ปฏิเสธ “ข้ากลับหมู่บ้านไปเอายาจากท่านหมอจูมากินสักสองชุดก็ได้แล้ว”

เมื่อหลี่หงซูแน่ใจแล้วว่าหลี่จวิ้นหานไม่มีอันตรายถึงชีวิต นางก็กลับไปยังเรือนของตนด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง

“เหตุใดวันนี้จึงไปเร็วขนาดนี้นะ?”

เมื่อไม่เห็นมู่ซืออวี่และคนอื่น ๆ หลี่หงซูจึงให้ชิงไต้ไปถามคนรับใช้

ชิงไต้ถามข่าวคราวแล้วรีบกลับมา ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูหลี่หงซูสองสามคำ

เซี่ยคุนเดินออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา

ลู่อี้เดินมาข้างเตียง จ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียว แววตาชายหนุ่มราวกับซุกซ่อนเหวลึกเอาไว้ ใครก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าเขาคิดสิ่งใด รู้สึกได้เพียงว่าช่างดำมืด หนักอึ้ง และอันตรายยิ่งนัก

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวลกันเช่นนี้หรอก นางไม่ได้เป็นอะไรมาก” ท่านหมอจูเห็นว่าทุกคนเป็นเช่นนี้ก็ปลอบขวัญ

ลู่อี้หันไปพูดกับลู่เซวียนว่า “เจ้าไปเชิญแม่ยายข้ามา รบกวนให้นางช่วยดูแลสักหน่อย”

“ได้” ลู่เซวียนจึงเดินออกไป

“ลำบากท่านแล้ว” ลู่อี้เอ่ยกับท่านหมอจู “วันนี้คงจะต้องรบกวนให้ท่านอยู่ที่บ้านของพวกเราก่อน ข้ากังวลว่าคืนนี้อาจจะมีปัญหาได้

“ได้ ไม่มีปัญหา” ท่านหมอจูยอมตอบตกลง

จากนั้น ลู่อี้ค่อย ๆ สัมผัสมือของมู่ซืออวี่

เย็นนัก…

ชายหนุ่มสัมผัสแก้มของนางอีกครั้ง พบว่าทั้งร่างเย็นเยือกไปหมด

เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

หลังจากที่ท่านหมอจูออกไป ลู่อี้ก็ถอดเสื้อคลุมแล้วขึ้นไปบนเตียง เขากอดมู่ซืออวี่ที่เย็นเยือกไปทั้งตัวไว้ในอ้อมแขน

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกเพียงว่ามีอะไรขม ๆ เกินกว่าจะรับไหวเข้าปาก นางไม่สบายตัว ถ่มออกมาหลายคำ ไม่นานก็มีอะไรบางอย่างมาปิดปากนางไว้ ทั้งยังบังคับกรอกน้ำขมเข้ามาในปากของนางอีกด้วย

นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น จากนั้นก็มองเห็นใบหน้าคนชายคนหนึ่ง

ลู่อี้ดูเหมือนจะดื่มอะไรคำหนึ่ง ก่อนจะป้อนสิ่งนั้นใส่เข้ามาในปากของนาง

มันขม ทั้งยังมีกลิ่นประหลาด สิ่งนี้นี่แหละที่ทำให้นางตื่นขึ้นมาด้วยความ ‘แค้น’

นางไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน สมองขาวโพลน ทั้งยังสะลึมสะลือ จึงปล่อยให้ลู่อี้ ‘รังแก’ ไปเช่นนั้น

ครั้นกรอกยาหมดถ้วยแล้ว ลู่อี้ก็ยกน้ำผึ้งข้าง ๆ มาป้อนให้นางกินทีละคำอีกครั้ง

ครั้งนี้นางไม่ขัดขืนอีกต่อไป แต่กลับดื่มจนหมดอย่างให้ความร่วมมือ

“ตะกละจริงเชียว ของอร่อยยอมกิน แต่พอเป็นของไม่อร่อยกลับปิดปากเสียแน่น มีแต่ต้องป้อนเจ้าเช่นนี้แล้ว” ลู่อี้บีบแก้มนาง ความเอ็นดูปรากฏขึ้นในแววตา