สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 249

บทที่ 249 ความกระวนกระวายของลู่อี้

บทที่ 249 ความกระวนกระวายของลู่อี้

“รักษาได้หรือไม่?”

มู่ซืออวี่ยกก๋วยเตี๋ยวมีดตัด*[1] มาให้ท่านหมอจู

ท่านหมอจูเองก็ไม่ได้เกรงใจ เขาเพียงล้างมือแล้วนั่งลงกิน “ก็ยากจะกล่าว ไม่ใช่โรคร้ายแรงหรอก แต่พวกเขากลับเลี้ยงไข้จนยืดเยื้อเพียงนี้ สุดท้ายก็เหลือเพียงลมหายใจร่อแร่แล้ว”

“ป่วยวัณโรคหรือ?”

“จะเป็นวัณโรคไปได้อย่างไร หากเขาเป็นวัณโรค มีหรือจะอยู่รอดมาจนถึงวันนี้” ท่านหมอจูกล่าว “เดิมทีบัณฑิตผู้นั้นสุขภาพย่ำแย่ เป็นแค่หวัดธรรมดาทั่วไป แต่ไปเจอหมอปลอมเข้าน่ะสิ หมอปลอมออกใบสั่งยาเยอะแยะมากมาย ไม่เพียงแต่ไม่อาจรักษาโรคของเขาได้เท่านั้น แต่ยังทำเขาอาเจียนเละเทะ ไอค่อกแค่กไม่หยุด สภาพน่าสะพรึงกลัว ครอบครัวทิ้งไม่รักษา โยนเขาเข้าห้องมืด ๆ ชื้น ๆ ซ้ำยังไม่ได้กินอาหารดี ๆ นอนหลับไม่เหมาะสม ไร้การรักษาเยียวยาถึงได้กลายเป็นเช่นนี้”

“ป้าข้าว่าอย่างไรบ้าง?”

“นางก็ไม่สู้คนเหมือนแม่เจ้านั่นแหละ ข้าบอกนางไปว่า หากย้ายเขาออกไปอยู่ห้องอื่นแล้วให้ดูแลเขาดี ๆ บางทีเขาก็อาจอยู่ต่อได้อีกสองสามปี ถ้านางไม่ทำ…”

มู่ซืออวี่นึกไปถึงถงซื่อเมื่อกาลก่อน หากหูซื่อไม่กล้าเหมือนถงซื่อ เกรงว่าท่านลุงที่ไม่เคยพบหน้ากันผู้นี้อาจจะต้องตาย…

หวังว่าท่านป้าจะยืนหยัดเพื่อสามีของนาง!

“จะว่าไป ท่านหมอจู เราตั้งใจจะย้ายเข้าเมือง ข้ากลับมาเพราะลู่เซวียนกับอวิ๋นเอ๋อร์อยู่บ้าน แต่ยามนี้ลู่เซวียนไปเรียนแล้ว ข้าว่าจะพาอวิ๋นเอ๋อร์เข้าเมือง”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะไปเปิดร้านยาในเมือง” ท่านหมอจูกล่าวอย่างราบเรียบ

“ท่านจะเปิดร้านยาหรือ?”

“มันเคยเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่ในเมื่อยามนี้พวกเจ้าเข้าเมืองไปกันหมด แล้วเหตุใดข้าจะไม่เข้าไปในเมืองบ้างเล่า?”

“เช่นนั้นก็ตามนี้ เรื่องตู้ยาร้านท่านให้ข้าจัดการเองเถิด”

“เจ้านี่นะ มาทำกิจการบนหัวข้าเสียแล้ว” ท่านหมอจูถลึงตามองนางอย่างดุดัน

“ข้าคิดเพียงค่าวัสดุ ค่าแรงไม่คิด แทนที่ท่านจะจ้างวานผู้อื่นให้เสียเงินมากมาย ส่งให้ข้าจัดการจะไม่ประหยัดกว่าหรือ?” มู่ซืออวี่ตะล่อม

ท่านหมอจูเองก็จงใจหยอกนาง ในเมื่อเขาคิดจะเปิดร้านยา แน่นอนว่าตู้กล่องต่าง ๆ ย่อมต้องยกให้นางจัดการ หากปล่อยให้ผู้อื่นทำคงไม่ใช่เรื่องง่าย

คืนนั้นลู่อี้กลับบ้านดึก เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดในห้อง เขาก็ย่องไปดูที่ห้องลู่จื่ออวิ๋น ก่อนจะพบว่าคู่แม่ลูกนอนกอดกันกลมตามคาด

เขาย่องกลับไปนอนที่ห้องของตนตามลำพัง รู้สึกเพียงความเหน็บหนาว แม้จะแสนง่วงงุนก็ไม่อาจหลับตาลงได้

นานเพียงไรไม่อาจทราบได้ ขณะที่เขากำลังเคลิ้ม ๆ อยู่นั้น จู่ ๆ ก็มี ‘หมอน’ อุ่น ๆ มาอยู่ในอ้อมแขน

เมื่อลืมตาขึ้นมอง เขาก็พบว่ามู่ซืออวี่มาอยู่ตรงนี้เมื่อใดก็ไม่อาจทราบได้ นางมุดเข้ามานอนในอ้อมแขนของเขา

ลู่อี้พลันตาสว่าง มองเมียรักในอ้อมแขนตน ความเหนื่อยล้าอันสั่งสมมาหลายวันหายลับไปทันที

“ซืออวี่…”

“หืม…”

ลู่อี้ลูบแก้มนาง “เจ้าจะทิ้งข้าไปหรือไม่?”

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง “เหตุใดจึงถามเช่นนี้เล่า?”

“ไม่มีอะไร” ลู่อี้กอดนางไว้แน่น “เจ้าไม่ทิ้งข้าไปไหนหรอก”

เขาเองก็ไม่มีทางปล่อยนางไปเช่นกัน

มู่ซืออวี่ลูบแขน “ท่านกลับมาเมื่อใด?”

“ยามโฉ่ว*[1]”

“ย้ายครอบครัวไปในเมืองกันเถอะ เราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีก รออันอวี้กับเซี่ยคุนกลับมาก่อน เราจะพาพวกเขาไปอยู่ในเมืองด้วย หากพวกเขาอยากอยู่ในชนบทต่อก็สุดแท้แต่พวกเขา”

“ได้ คำเจ้าถือเป็นเด็ดขาด” ลู่อี้จุมพิตหน้าผากนาง

“ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะบอก”

“อะไรรึ?”

ถงซื่อเห็นสีหน้าของนางค่อนข้างจริงจัง จึงรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่

มู่ซืออวี่เล่าเรื่องที่หูซื่อมาพบนาง

“ท่านหมอจูไปดูแล้ว เขาบอกว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก ป้าข้าอยากมาขอยืมเงิน ข้าจึงขอให้ท่านหมอจูไปดูท่านลุงสักหน่อยและจ่ายเงินให้เขา จากนั้นก็ให้นางยืมเงินอีกสองตำลึงเงิน จะได้ซื้อของอร่อย ๆ มาบำรุงท่านลุง”

เหตุที่ไม่ให้ยืมไปเยอะแยะนักก็เพราะรู้สึกว่าแม้จะให้ยืมมากไป ก็รังแต่จะตกสู่มือผู้อื่น คงไม่พ้นถูกผู้อื่นเอารัดเอาเปรียบ ฉกฉวยผลประโยชน์เอาเสียเปล่า

“ข้าอยากไปหานาง” ถงซื่อโพล่งขึ้นมากะทันหัน “เราไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด ทว่าเรามีเพียงกันและกัน ข้าไม่ได้เล่าเรื่องในครอบครัวของข้าให้เจ้าฟัง ก่อนหน้านี้เจ้าก็ฟังแต่ย่าเจ้า ไม่ได้รับรู้เรื่องราวของครอบครัวข้า วันนี้ข้าจะเล่าเรื่องเหล่านั้นให้เจ้าฟังแล้ว อยากฟังหรือไม่?”

“แน่นอน ข้าอยากฟัง” มู่ซืออวี่คว้ามือของถงซื่อ ปลอบใจนางอย่างเงียบ ๆ

สิ่งที่ถงซื่อเล่าให้นางฟังคล้ายคลึงกับที่เหยาซื่อเคยบอก ถงซื่อเล่าละเอียดกว่า ในขณะที่เหยาซื่อเล่ารวบรัดกว่า

“นับตั้งแต่ข้าแต่งงานกับพ่อเจ้า คนจากบ้านเกิดแม่ก็มาเยี่ยมเยือนไม่กี่ครั้ง และเมื่อเห็นว่าตักตวงผลประโยชน์จากข้าไม่ได้ พวกเขาก็ไม่มาหาอีก มีเพียงนางที่แวะเวียนมาหาข้าเป็นครั้งคราว หากไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุของลุงเจ้าเมื่อไม่กี่ปีก่อน ช่วงปีที่ผ่านมานี้เราคงไม่ต้องห่างเหินมากเพียงนั้น ข้าเองก็เคยไปแอบดูนางที่บ้าน เลยเห็นว่าสกุลที่นางแต่งเข้ารังแกนาง ข้าจึงไปโต้เถียงกับพวกเขา ทว่าทันทีที่ข้าจากมา พวกเขาก็ยิ่งแย่กับป้าเจ้าไปใหญ่ ข้าย่อมไม่กล้าสร้างเรื่องอีก”

“ท่านแม่ยังกล้าสร้างเรื่องอีกหรือ?”

“ข้า… ก็ข้าร้อนใจนี่!” ถงซื่อรำพึง “กระต่ายจนมุมยังกัดได้ นางเป็นผู้เดียวที่ดีกับข้า เห็นนางถูกรังแก แล้วข้าจะไม่ร้อนใจได้หรือ?”

“เอาเถิด ภายหลังข้าจะไปพบท่านป้ากับท่านด้วยนะ” มู่ซืออวี่กล่าว

“แล้วจะซื้ออะไรดีล่ะ?”

“ซื้อรึ? ไม่ซื้อทั้งนั้น” มู่ซืออวี่ตบหลังมือของถงซื่อเบา ๆ “ฟังข้านะ หากอยากให้นางหลุดพ้นจากบ้านนัั้น อย่าได้ซื้ออะไรไปเด็ดขาด”

[1] ก๋วยเตี๋ยวมีดตัด คือบะหมี่ที่ทำโดยการนวดแป้งให้เป็นก้อนกลมใหญ่ ๆ แล้วใช้มีดตัดแป้งออกเป็นเส้น ๆ

[2] ยามโฉ่ว คือเวลาประมาณตีหนึ่งถึงตีสาม