สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 267

บทที่ 267 เหตุฉาวโฉ่สกุลเฉียน

บทที่ 267 เหตุฉาวโฉ่สกุลเฉียน

มู่ซืออวี่ถามว่าวิธีใด

เจิ้งซูอวี้เพียงแย้มยิ้ม ไม่ได้กล่าวอะไร

“ข้าห่วงท่านนั่นแหละ ท่านเล่าเรื่องให้คนใจหายใจคว่ำเก่งนัก”

“นี่เป็นเรื่องยุ่งยากของข้า จะมาให้ท่านกังวลได้อย่างไร? แค่ดูเฉย ๆ ก็พอแล้วล่ะ”

“ฟังดูแล้วคงมีละครฉากใหญ่เกิดขึ้น?”

“มีสิ สกุลเจิ้งทนข้าไม่ได้ บิดาข้าไม่อาจปกป้อง ที่นั่นไร้ที่พักพิงแก่ข้า แล้วจะทนอยู่ไปเพื่อการใดอีก? ก่อนหน้านี้ข้ายังเห็นแก่สายสัมพันธ์ครอบครัว ไม่สามารถตัดสัมพันธ์สายเลือดได้ แต่ยามนี้ข้าไม่สนแล้ว”

คนสกุลเจิ้งไม่เห็นหัวนาง แล้วไฉนนางต้องอาทรพวกเขา?

ผลของงานที่นางตรากตรำสร้างมา ท้ายที่สุดก็ตกไปอยู่ในมือของเจิ้งซินเยว่ ไม่ได้สนใจการดิ้นรนหลายต่อหลายปีของนางเลย

นางต้องจบลงด้วยการคว้าน้ำเหลว

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็พอกันที

เฉียนจงอวิ๋นดื่มสุรากับสหายเลวทั้งหลาย โอบมือรอบเอวสาวน้อยขณะพูดถึงเรื่องใหม่ ๆ ซึ่งเกิดในเมือง ณ ช่วงนี้

“พี่ฉู่ วันไหนใต้เท้าโจวรับตำแหน่ง วันเวลาดี ๆ ของลู่อี้คงจะจบสิ้นทันที แม้ก่อนหน้านี้ลู่อี้จะเป็นจู่ปู้ แต่ยามนี้แตกต่างออกไปแล้ว รอจนตอนที่รักษาตำแหน่งจู่ปู้ไว้ไม่ได้ รอดูเถิด คงทนอยู่ได้อีกไม่นานหรอก”

“ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าโจวรับตำแหน่งพร้อมคนสนิทสองคน นายเปลี่ยนบ่าวก็แปร แน่นอนว่าเมื่อเปลี่ยนตำแหน่งนาย ผู้ใต้บังคับบัญชาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน”

ฟางโจวอวี่ยิ้มบาง ๆ ขณะจิบสุรา ไม่ได้ตอบอะไรใคร

ทุกคนรู้ว่าเขาไม่กินเส้นกับลู่อี้ ทว่าครั้งนี้เขาเงียบไปราวกับไม่สนใจเรื่องนี้

“จะว่าไป ช่วงนี้พี่ถังยุ่งเรื่องใดอยู่? ไฉนไม่เห็นเขาเสียนานเลย?” มีคนผู้หนึ่งถามขึ้น

เมื่อพูดถึงถังหมิงฉง ดวงตาของเฉียนจงอวิ๋นก็วาบประกายดูถูกขึ้นมา “ใครจะรู้ว่าเขาไปทำเรื่องบ้าอะไร?”

“นายน้อย” ผู้ติดตามของเฉียนจงอวิ๋นวิ่งเข้ามา “รีบกลับไปเถิด! มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว”

“เกิดอะไรอีกเล่า?” เฉียนจงอวิ๋นกำลังเมาและหงุดหงิดเล็กน้อยยามได้ยินผู้ติดตามกล่าวเช่นนี้

“ท่านกลับไปก่อนเถิด!” ผู้ติดตามไม่กล้าพูด

ฟางโจวอวี่จึงเกลี้ยกล่อมว่า “กลับไปดูก่อนเถิด แล้วนัดกันใหม่พรุ่งนี้”

“ก็ได้ งั้นข้าขอตัวก่อน”

ผู้ติดตามช่วยพยุงเฉียนจงอวิ๋นออกไป

ทันทีที่เข้าไปในรถม้า ผู้ติดตามก็กล่าวขึ้นว่า “อนุภรรยาคนที่สามตั้งครรภ์ขอรับ”

“ท้องก็ท้องสิ จะแปลกอะไรนักหนา” เฉียนจงอวิ๋นกล่าวอย่างไม่คิดสนใจ

“นายท่านไม่ได้เยือนห้องอนุภรรยาคนนี้เกือบปีแล้ว ท่านคิดว่าลูกในท้องของนางจะเป็นของผู้ใด?”

ผู้ติดตามกำลังร้อนใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่สนใจ เขาก็เคลือบแคลงว่าชะรอยคงถึงเวลาที่ต้องหานายใหม่เสียแล้ว

เฉียนจงอวิ๋นตกใจจนสร่างเมา

“ผู้น้อยเป็นบริวารของสกุลเจิ้ง คุณหนูตัดสัมพันธ์กับตระกูล ผู้น้อยก็ไม่อาจติดตามนางต่อเจ้าค่ะ” ชิวซวงมองเจิ้งซูอวี้ที่อยู่บนเตียงอย่างไม่เต็มใจจาก “ผู้น้อยเดิมทีเป็นเพียงสาวใช้ชั้นสาม ทำงานจิปาถะ และเมื่อสองสามปีก่อน คุณหนูรองบังเอิญพบเข้าว่าผู้น้อยแอบฟังนายหญิงสอนหนังสือ นางจึงเปลี่ยนข้าเป็นหัวหน้าสาวใช้ ให้ข้าติดตามนางไปเรียนหนังสือ หลังจากนั้น นางก็พาผู้น้อยไปทำธุรกิจด้วยกัน ผู้น้อยจึงได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มากมาย”

“ผู้น้อยเองก็อยากติดตามคุณหนูรองไปชั่วชีวิต แต่สัญญาทาสของข้าอยู่ในมือฮูหยินเฒ่า ข้าจึงไม่อาจไปไหนได้”

“กลับไปทนสักสองสามวันเถิด หลังจากนั้นข้าจะจัดแจงคนไปไถ่เจ้าออกมา” มู่ซืออวี่กล่าว

“จะ…” ชิวซวงประหลาดใจระคนยินดี “จริงหรือเจ้าคะ?”

“พวกเจ้าทั้งนายบ่าวช่วยข้าไว้เยอะ ในเมื่อยามนี้ข้าช่วยพวกเจ้าได้ ก็ให้ข้าจัดการเถอะ!” มู่ซืออวี่กล่าว “แต่ช่วงนี้เจ้าต้องทำตัวตามปกติ อย่าเปิดเผยเรื่องที่จะมีคนมาไถ่เจ้านะ เพราะเจ้าเป็นคนสนิทของซูอวี้ แม้สกุลเจิ้งไม่อาจตามรบกวนนาง แต่พวกเขารังแกเจ้าได้แน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะหาคนเฒ่าอัปลักษณ์มาไถ่เจ้า พวกเขาน่าจะเห็นด้วย”

เมื่อชิวซวงจากไป มู่ซืออวี่ก็ให้ศิษย์ทั้งสองอุ้มเจิ้งซูอวี้ขึ้นรถม้า พานางไปดูแลที่เรือนสกุลลู่ ที่นี่คือโรงเตี๊ยม ไม่สะดวกจะอยู่ดูแลที่นี่ ซ้ำยังเปลืองเงินอีกด้วย

…

“ฮูหยินยังต้องการสืบเรื่องต่อหรือไม่?”

ในรถม้า ชิงไต้ก็ได้ถามหลี่หงซูขึ้นมา

หลี่หงซูส่ายหน้า “นางเป็นคนดีมีคุณธรรม ไม่เสียทีที่ซูอวี้ช่วยนางในกาลก่อน สกุลลู่น่ะดีแล้ว เราไม่ต้องเป็นห่วงอีก”

“ในเมื่อเรื่องของคุณหนูเจิ้งที่นี่หมดห่วงแล้ว ฮูหยินจะไปซื้อขนมฝูหรงก่อนกลับบ้านไหมเจ้าคะ? นายท่านชอบทานนะเจ้าคะ”

หลี่หงซูหันมองชิงไต้ด้วยสายตาเย็นชา “เขาชอบทาน? เจ้าเคยเห็นผู้ชายโต ๆ ชอบกินขนมฝูหรงยามใด? เห็นกันชัด ๆ ว่าผู้ชอบกินคือนังแพศยาเจิ้งซินเยว่นั่นต่างหาก”

สีหน้าของชิงไต้ซีดขาว “ผู้น้อยผิดไปแล้ว ฮูหยินได้โปรดให้อภัย”

[1] ขนมฝูหรง คือ ขนมดอกพุดตาน ทำจากแป้ง คล้ายขนมถ้วยฟู