สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 295

บทที่ 295 ข้าฟังเจ้าทุกอย่าง

บทที่ 295 ข้าฟังเจ้าทุกอย่าง

ณ เรือนตระกูลลู่

มู่ต้าซานใช้ไม้ค้ำเดินกะเผลกไปยังจุดที่ถงซื่ออยู่

ถงซื่อกำลังอาบน้ำให้เสี่ยวเฮย มันไม่ยอมอยู่นิ่ง วิ่งหลบไปทั่ว สะบัดน้ำออกจากขนจนกระเซ็นถูกตัวนาง

รอยยิ้มของถงซื่อแต้มทั่วทั้งใบหน้า นางอ่อนโยนกับเสี่ยวเฮยตัวน้อยเป็นพิเศษ ดูทั้งผ่อนคลายทั้งสุขใจ

มู่ต้าซานหยุดยืนอยู่ที่ประตูชั่วขณะ นึกลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ถงซื่อจึงหันมาเห็นเข้า

เมื่อนางเห็นมู่ต้าซาน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางพลันหุบลง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

มู่ต้าซานตอบด้วยความตื่นตระหนก “ข้าอยากมาดูเจ้า”

“ข้ามีอะไรน่าดูกัน” ถงซื่อเอ่ยด้วยสีหน้าเยือกเย็น “เจ้าหายดีแล้วหรือไร หากเจ้าหายดีแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปเถอะ พวกข้าไม่ให้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก”

“บาดแผลของข้า… ยังไม่หายดี” มู่ต้าซานเอ่ยอย่างกระดากอาย

“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปพักดี ๆ เถอะ อย่าได้เดินเพ่นพ่านไปทั่ว” ถงซื่อกล่าว “เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ต่อให้เจ้าจะเป็นคนแปลกหน้า พวกเราก็จะช่วยไว้อยู่ดี พวกเราช่วยเจ้าไว้เพราะไม่อยากให้มือเปื้อนเลือด ไม่ใช่เพราะอภัยให้เจ้า”

“แม่เด็ก ๆ เจ้าให้อภัยข้าสักครั้งไม่ได้หรือ?” มู่ต้าซานคุกเข่าด้วยความยากลำบาก ไม่สนใจศักดิ์ศรีอีกต่อไป “ข้าขอร้องเจ้าล่ะ อภัยให้ข้าเถอะ ต่อไปนี้ข้าล้วนฟังเจ้า”

“ลุกขึ้นซะ”

“หากเจ้าไม่อภัยให้ข้า ข้าก็จะไม่ลุกขึ้น” มู่ต้าซานอ้อนวอนขอร้อง “ข้าขาดเจ้าไม่ได้ อภัยให้ข้าเถิด”

ท่านหมอจูจัดยาบางอย่างมาให้ถงซื่อบำรุงร่างกาย ครั้นเข้ามาก็เห็นฉากนี้พอดี คิ้วเขาพลันขมวดเป็นปม

ถงซื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางเงยหน้าขึ้นมาเห็นเป็นท่านหมอจูก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

ไม่ถูกสิ เหตุใดนางจึงต้องรู้สึกผิดด้วย?

“ท่านหมอจู ท่านมาพอดี รบกวนท่านพาเขาไปหน่อย” ถงซื่อเอ่ยขึ้น “มาหาข้าเช้าตรู่เช่นนี้มีเรื่องอะไรหรือ?”

ท่านหมอจูเดินเข้าไปหาถงซื่อ

ถงซื่อคิดว่าเขาจะนำตัวมู่ต้าซานไป แต่กลับพบว่าเขากำลังเดินเข้ามาหานาง

ในใจของนางพลันเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

ท่านหมอจูนำขวดยาในแขนเสื้อออกมา “นี่เป็นยาที่ข้าเตรียมมาให้เจ้า หลายปีมานี้เจ้าบอบช้ำไปไม่น้อย จำต้องค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาจะได้ไม่อันตรายต่อร่างกาย นี่เป็นยาใหม่ เจ้าเก็บไว้ทานไปเรื่อย ๆ”

“อ้อ ขอบคุณ” ถงซื่อเบาใจลง

ที่แท้เพียงแค่มาส่งยานี่เอง!

ท่านหมอจูคว้ากล่องอีกใบออกมา เขาเปิดกล่องใบนั้นแล้วหยิบปิ่นปักผมขึ้นมา “ข้าเห็นมันตอนเดินผ่านหน้าร้าน คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเจ้า มา ข้าจะปักให้เจ้า”

“ไม่.. ไม่ต้องกระมัง” ถงซื่อเอียงอาย

มู่ต้าซานยังอยู่ตรงนั้น ดวงตาเขาแทบถลนออกมา

คิดว่าเขาไม่เห็นหรือไร?

“สวยดังที่คาดไว้” ท่านหมอจูมองบนศีรษะของถงซื่ออย่างชื่นชม “เหมาะกับมวยผมวันนี้ของเจ้ายิ่งนัก”

ถงซื่อลูบปิ่นบนศีรษะของตน แก้มพลันแดงก่ำ ไม่กล้าสบสายตากับท่านหมอจูแต่อย่างใด

“เจ้ากำลังอาบน้ำให้เสี่ยวเฮยหรือ?” ท่านหมอจูมองน้ำที่กระจายเต็มพื้นแล้วมองเสี่ยวเฮยผู้ที่ก่อความวุ่นวายไปทุกที่ เขาเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “เสี่ยวเฮยแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมเรื่อย ๆ แล้ว เจ้าคนเดียวคุมมันไม่ไหวหรอก ให้ข้าช่วยเจ้าเถอะ!”

“หา?” ถงซื่อประหลาดใจ

“เจ้านี่นะ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ลำบากอะไรก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือ” ท่านหมอจูเขี่ยจมูกถงซื่อเบา ๆ ด้วยสีหน้าจนใจ

“พวกท่าน…” ไม่ว่ามู่ต้าซานจะโง่เขลาเพียงใด ถึงตอนนี้เขาย่อมสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ให้ปิ่นปักผม ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนม ไหนจะแววตาคลุมเครือ…

“ท่านแม่ข้าไม่กล้าพูด ท่านอาจู ท่านพูดมาเถอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ยกับท่านหมอจูอีกครั้ง

“ได้ ซืออวี่ เจ้าฟังให้ดี…”

ท่านหมอกำลังจะกล่าวบางอย่างออกมา ทว่าถงซื่อกลับยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้

มู่ซืออวี่มองถงซื่อด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ท่านแม่ ท่านทำเช่นนี้ ท่านอาจูจะเล่าได้อย่างไร? หรือท่านจะเล่าเอง เช่นนั้นท่านเล่าให้ดีล่ะ”

มู่ต้าซานมองคนสองสามคนตรงหน้าเขาอย่างเย็นชา

เขาพยายามเค้นความคิดอย่างหนักว่าจะนำอดีตภรรยากลับคืนมาอย่างไร ดังนั้นเพื่อที่จะนำนางกลับคืนมา เขาทำงานหนักเพื่อหาเงิน รับงานทุกประเภททั้งงานสกปรกและงานที่อันตราย มิเช่นนั้นเหตุการณ์ในครั้งนี้คงไม่เกิดขึ้น

แต่นางกลับทรยศ หักหลังเขา

“พวกเจ้าไม่บอก ข้าจะบอกเอง” มู่ต้าซานใช้ไม้ค้ำยันเดินมา “แม่ของเจ้ากับเจ้าคนแซ่จูกำลังคบหาดูใจกัน ทั้งสองคนตกหลุมรักกัน ไม่รู้ว่านานเพียงใดแล้ว”

“เป็นเช่นนั้นหรือ?” มู่ซืออวี่ถามถงซื่ออีกครั้ง “ท่านแม่ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราต้องมีความกล้านะ หากเป็นความจริง ท่านเอาแต่ปัดผ่านเช่นนี้ จะไม่เป็นธรรมกับท่านอาจูเกินไปหน่อยแล้ว”

ถงซื่อหันกลับไปมองท่านหมอจู

ท่านหมอจูตบหลังมือของถงซื่อเบา ๆ เอ่ยกับนางอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าต้องเชื่อใจนังหนูอวี่บ้าง”

ถงซื่อรวบรวมความกล้าของนางออกมา เอ่ยกับมู่ซืออวี่อย่างตรงไปตรงมา “ข้ากับท่านอาจูของเจ้าอยู่ด้วยกันนานแล้ว”

“นี่จะรวบรัดตัดตอนเกินไปหรือไม่” มู่ซืออวี่ไม่พอใจ “นี่ท่านไม่คิดจะจัดงานเลี้ยงหรือ?”

“ไม่ใช่” ท่านหมอจูแย้งขึ้นมา “เรื่องนี้ต้องถามแม่ของเจ้า นางยังปฏิเสธที่จะยอมรับความสัมพันธ์ของเรา บางทีอาจเป็นเพราะข้าไม่ดีพอ ทำให้นางรู้สึกขายหน้ากระมัง”

“ไม่ใช่นะ ข้าเพียงแต่…” ถงซื่อได้ยินเขาเอ่ยออกมาเช่นนั้นก็พลันว้าวุ่นใจขึ้นมาทันที

ขณะที่นางกำลังจะอธิบาย ท่านหมอจูกับมู่ซืออวี่ก็ยิ้มออกมา นางจึงรู้ว่าตนถูกหลอกเข้าให้แล้ว

“พวกเจ้ารุมรังแกข้า” ถงซื่อโมโหขึ้นมา

“เพียงแค่ล้อท่านเล่นเท่านั้น อย่าได้ตื่นตระหนกไปเลย” มู่ซืออวี่เอ่ยยิ้ม ๆ “สายตาไม่เลว ท่านพ่อคนนี้ข้ายอมรับแล้ว”