สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 350

บทที่ 350 กอดปลอบเขา

บทที่ 350 กอดปลอบเขา

“ฉาวอวี่” เหวินอวี่เซวียนเดินเข้าไปหาฉาวอวี่ “ไม่มีอะไรแล้ว เจ้ามาหาอาจารย์เถอะ”

ลู่ฉาวอวี่เอื้อมมือออกไปหาเหวินอวี่เซวียน สีหน้าดูตื่นกลัวเป็นอย่างยิ่ง

เหวินอวี่เซวียนอุ้มเขาขึ้นมา

“ตอนที่ข้าตื่นขึ้นมา งูพวกนี้…”

“ไม่ต้องกลัว” เหวินอวี่เซวียนกอดลู่ฉาวอวี่ไว้ในอ้อมแขน ตบหลังเขาเบา ๆ “ข้าจะต้องตรวจสอบ คืนความเป็นธรรมให้เจ้า”

เหล่าอาจารย์สำนักบัณฑิตซูโจวพลันตื่นตระหนก

ลู่ฉาวอวี่เป็นศิษย์รักของเหวินอวี่เซวียน และเขาก็ควรค่าแก่การที่เหวินอวี่เซวียนให้ความสำคัญจริง ๆ พรสวรรค์ล้ำเลิศ ก้าวข้ามทุกคนตั้งแต่อายุยังน้อย

นึกไม่ถึงว่าจะมีคนทำเรื่องที่น่ารังเกียจเช่นนี้กับเขา

ไม่ว่าลู่ฉาวอวี่จะชาญฉลาดเกินวัยเพียงใด เขาก็ยังเป็นเพียงเด็กอายุไม่ถึงสิบปีเท่านั้น ลงมือทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ต่อเขาได้อย่างไรกัน

“งูเหล่านี้… ไม่มีเขี้ยว” อาจารย์หนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้าเข้าไปดูแล้วเอ่ยขึ้น “บางทีคนผู้นี้อาจไม่ได้ตั้งใจทำร้ายฉาวอวี่จริง ๆ เพียงแค่อยากขู่ให้เขาหวาดกลัวเท่านั้น”

“เพียงแค่ ข่มขู่ให้เขาหวาดกลัวเท่านั้นหรือ?” เหวินอวี่เซวียนปรายตามองอาจารย์คนนั้นนิ่ง ๆ “จิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้ ในสำนักบัณฑิตของท่านถือเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นหรือ?”

“ไม่ขอรับ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น”

“เช่นนั้นจงทวงคืนความยุติธรรมให้พวกเรา” เหวินอวี่เซวียนแค่นยิ้มเย็นเยือก

“พวกเราจำต้องแจ้งให้ท่านเจ้าสำนักรับทราบ”

“นี่เป็นเรื่องภายในของพวกท่าน ข้าไม่สนใจขั้นตอน เพียงแค่รอคำตอบของพวกท่านเท่านั้น” เหวินอวี่เซวียนดึงตัวลู่ฉาวอวี่มา “พวกเราคงไม่อยู่ที่นี่ต่อแล้ว”

เหวินอวี่เซวียนพาเหล่าลูกศิษย์ทั้งหมดจากไป เขาเช่าบ้านหลังหนึ่งให้เหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายได้อยู่อาศัย

ส่วนทางด้านสำนักบัณฑิตซูโจว

หลังจากได้ยินสิ่งที่เหล่าอาจารย์รายงาน เจ้าสำนักก็เอ่ยด้วยท่าทีนิ่งขรึม “หาตัวคนทำออกมา จัดการตามกฎของสำนักบัณฑิตเรา”

“ท่านเจ้าสำนัก ข้าไม่เข้าใจ เหวินอวี่เซวียนผู้นี้เป็นเพียงอาจารย์สอนหนังสือตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เหตุใดท่านจึงดูหวาดกลัวเขานัก?”

“เดิมทีเขาเป็นสหายร่วมเรียนขององค์รัชทายาท” เจ้าสำนักกล่าว “ท่านรู้หรือไม่ว่าผู้ที่สามารถเป็นสหายร่วมเรียนขององค์รัชทายาทได้เป็นผู้ใด?”

ทุกคนนิ่งงัน

สหายร่วมเรียนองค์รัชทายาท เป็นเพียงสหายร่วมเรียนธรรมดาทั่วไปหรือ?

นั่นเป็นถึงมือขวาขององค์รัชทายาทเชียวนะ

เหวินอวี่เซวียนสามารถเป็นสหายร่วมเรียนขององค์รัชทายาทได้ นั่นหมายความว่าเขาย่อมมีพื้นเพไม่ธรรมดา

“เช่นนั้นเหตุใดเขาจึงมาเป็นเพียงอาจารย์สอนหนังสือในสถานที่คับแคบเช่นนี้เล่าขอรับ?”

“ไม่ว่าด้วยเหตุใด อย่างไรก็ไม่ใช่ผู้ที่เราควรล่วงเกิน” เจ้าสำนักเอ่ย “ตรวจสอบออกมาได้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใดทำ?”

“เป็นเด็กตระกูลหงคนนั้นขอรับ ปกติมักจะวางก้ามไปเรื่อย ลู่ฉาวอวี่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา จึงเกิดอยากแก้แค้นขึ้นมาขอรับ เขี้ยวของงูถูกถอดออกหมดแล้ว คิดว่าเขาคงไม่กล้าทำเรื่องราวใหญ่โตขอรับ”

“นี่ยังไม่ใหญ่อีกรึ เอาล่ะ ให้เขาไปขอขมาลาโทษ ทางนั้นจะได้พอใจ”

ศิษย์ของสำนักศึกษาเหวินชางไม่ได้ไปสำนักบัณฑิตซูโจว แต่เหวินอวี่เซวียนไม่ได้ละเลยการเรียนของพวกเขา

“ท่านอาจารย์ คุณชายน้อยท่านนี้ขอเข้าพบขอรับ” บ่าวรับใช้รายงานเหวินอวี่เซวียน

เหวินอวี่เซวียนหันหน้าไป เมื่อเห็นคนเข้ามาแล้วก็เอ่ยว่า “เจ้ามีเรื่องอะไร?”

ฉูเหยี่ยนคำนับแล้วเอ่ยด้วยท่าทีเคารพนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง “อันที่จริงข้ามาส่งสารตามคำสั่งพี่ชายของข้า”

“คุณชายเก้าจำเป็นต้องมาถ่ายทอดคำพูดตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“เจ้านาย…” ผู้จัดการหูแทรกตัวเข้ามา ก่อนจะเอ่ยด้วยความลำบากใจ “เรามีลูกค้าจำนวนมาก ท่านรีบกลับไปช่วยโดยเร็วเถอะขอรับ! ยิ่งไปกว่านั้นที่ร้านของเถ้าแก่เนี้ยมู่ก็มีลูกค้าเยอะ ท่านอย่าทำให้ผู้อื่นเขาล่าช้าเลยขอรับ”

งานจัดแสดงสินค้ายุ่งวุ่นวายตาลาย เหล่าพ่อค้าแม่ค้าในร้านอื่น ๆ ล้วนตื่นเต้นเมื่อได้เห็นลูกค้าจำนวนมาก พวกเขาตะโกนอย่างสุดเสียง หวังว่าสินค้าของพวกเขาจะขายหมด

หากจะเอ่ยถึงสถานที่ที่มีคนคับคั่งมากที่สุด แน่นอนว่าย่อมเป็นร้านเพียงหนึ่งเดียวและร้านเรือนกรุ่นฝัน

“โอ๊ย เหตุใดบนเตียงของร้านพวกเจ้าถึงได้มีตะปูเล่า?” เสียงแหลมปรี๊ดดังขึ้นมา

มู่ซืออวี่ที่กำลังทักทายลูกค้าได้ยินเสียงนั้นจึงหันไปทันที

ผู้ที่เอ่ยขึ้นมาเป็นสตรีท่าทางเฉลียวฉลาด หน้าตาเอาเรื่องไม่น้อย

“ข้าได้รับบาดเจ็บแล้ว พวกเจ้าต้องจ่ายค่าชดเชยมา” สตรีนางนั้นเอ่ยขึ้น

ก่อนที่มู่ซืออวี่จะได้ขยับเขยื้อน คนคุ้มกันผู้หนึ่งก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าสตรีนางนั้น “ท่านต้องการค่าชดเชยใช่หรือไม่? เชิญทางนี้”

สตรีนางนั้นเห็นบุรุษตัวโตเช่นนี้ก็พลันไม่กล้าขยับเขยื้อน

“ร้านโกโรโกโสนี่มันอะไรกัน มีตะปูอยู่บนสินค้าที่จัดแสดงด้วย โชคดีที่ข้าไม่ได้นั่งลงไป มิเช่นนั้นจะไม่ถูกทิ่มเอาหรือ ไม่ซื้อแล้ว ๆ”

“ช้าก่อน” มู่ซืออวี่ขวางสตรีนางนั้นไว้ ก่อนจะเหลือบมอง ‘ตะปู’ ที่อีกฝ่ายเอ่ยถึง “ฮูหยินท่านนี้จงใจทำลายทรัพย์สินของข้า ข้าจะแจ้งทางการ”

“ว่าอย่างไรนะ!” ดวงตาของสตรีนางนั้นเบิกกว้าง “ข้าทำลายทรัพย์สินของเจ้าเมื่อไหร่กัน?”

“เห็นได้ชัดว่าตะปูนี้เพิ่งถูกยัดเข้าไป ข้าสงสัยว่าทรัพย์สินของข้าจะถูกท่านจงใจใช้ตะปูทำให้เสียหาย ถ้าท่านไม่ซื้อเตียงนี้ เช่นนั้นข้าก็จะแจ้งทางการ”

สตรีนางนั้นไร้ความมั่นใจ แน่นอนว่าย่อมไม่กล้าให้แจ้งทางการ นางจึงต้องซื้อเตียงหลังนั้นไป

เดิมทีนางอยากใช้วิธีนี้ซื้อเตียงในราคาย่อมเยา นึกไม่ถึงว่าลูกไม้เล็ก ๆ นี้จะถูกเปิดโปง

เมื่อลูกค้าคนอื่นเห็นดังนั้นก็เปลี่ยนมาทำตัวดี ๆ ที่นี่มีผู้คุ้มกันมากมายรายล้อม พวกเขาไม่กล้าทำเรื่องโง่เขลาอีก

และแล้วยอดขายของเรือนกรุ่นฝันก็ทะลุเป้า