สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 420

บทที่ 420 ความปลื้มปีติของเมืองฮู่เป่ย

บทที่ 420 ความปลื้มปีติของเมืองฮู่เป่ย

การปรากฏตัวของเตียงเตานำความยินดีมายังเมืองฮู่เป่ย

ในระยะแรก คนชราไร้ครอบครัวที่อาศัยอยู่เพียงลำพังจะได้รับสิทธิ์ก่อน จากนั้นจึงมีคนเริ่มจ่ายเงินเพื่อทำเตียงเตามากขึ้นเรื่อย ๆ

ส่วนผู้ที่ไม่มีเงินทำเตียงเตา แค่แจ้งต่อศาลาว่าการ บอกกล่าวสถานการณ์ของตนเอง ศาลาว่าการจะส่งคนไปตรวจสอบ ไม่นานพวกเขาก็จะนำคนไปแก้ปัญหาให้

ศาลาว่าการของเมืองฮู่เป่ยทำให้ราษฎรได้เข้าใจความหมายของ ‘ทางการและราษฎรคือครอบครัวเดียวกัน’

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานผืนฟ้าก็ขุ่นมัว

เหล่าชาวบ้านที่มีเตียงเตา ชีวิตต่างดียิ่งกว่าเดิม ทว่าหิมะตกลงมาอย่างหนัก ภัยธรรมชาตินานารูปแบบย่อมต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง หนึ่งในนั้นคือหิมะถล่มที่สามารถถล่มลงมาอย่างง่ายดายได้ทุกเมื่อ

“ใต้เท้า ภูเขาบริเวณหมู่บ้านไป่หลี่ถล่มลงมาแล้วขอรับ ด้านล่างภูเขามีหลายครอบครัวอาศัยอยู่ ตอนนี้พวกเขาล้วนถูกกลบอยู่ข้างใต้ เป็นตายไม่อาจรู้ได้”

นักการเกาเดินเข้ามาจากข้างนอก มือไม้ปัดหิมะบนร่างกายออกพลางกล่าวรายงาน “ตอนนี้จะทำอย่างไรกับเส้นทางจากที่นี่ไปยังหมู่บ้านไป่หลี่ ถึงแม้บุรุษฝีมือดีของพวกเรารีบรุดไปยังที่นั่นก็ต้องใช้เวลาถึงสามชั่วยาม รถม้าไม่อาจไปได้ ไปถึงที่นั่นจะยังมีคนเหลือรอดสักกี่คนกัน”

ไม่ว่าลู่อี้จะสติปัญญาล้ำเลิศเพียงใด ในยามนี้อย่างไรเขาก็ไร้ซึ่งหนทาง

ระยะนี้มู่ซืออวี่ว่างเว้นจากกิจการ นางจึงให้คนงานหยุดพักผ่อน จะได้อยู่ที่บ้านใช้เวลากับครอบครัว นางยังถือโอกาสนี้ใช้เวลากับลูก ๆ และสามีของตนด้วย

นางกำลังยกน้ำชาเข้ามาพอดี

“ข้ามีวิธีแก้” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “เพียงแค่ต้องเลือกมือดีที่คล่องแคล่วเสียหน่อย”

“ฮูหยิน เจ้ารีบกล่าวมา”

“จื่อซู เจ้าไปนำของที่ข้าทำให้ฉาวอวี่และอวิ๋นเอ๋อร์เล่นเมื่อวานนี้มา”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

ของที่มู่ซืออวี่กล่าวถึงคืออุปกรณ์เล่นสกีชุดหนึ่ง

ไม่นานมานี้หิมะทับถมหนาเป็นอย่างมาก จะออกจากบ้านสักเที่ยวนั้นไม่ง่ายดายเลย นางจึงทำอุปกรณ์เล่นสกีอย่างง่าย ๆ ขึ้นมาแล้วออกไปหาความสนุกหลากหลายแบบกับเด็กทั้งสองคน ให้พวกเขาได้เล่นสมวัยเด็กของตนอีกครั้ง

นึกไม่ถึงว่าของที่เดิมทีใช้เล่นกับเด็ก ๆ วันนี้กลับได้ใช้ประโยชน์ขึ้นมาจริง ๆ

มู่ซืออวี่ใช้อุปกรณ์สกีไถลไปมาอย่างปราดเปรียวบนพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

ทุกคนต่างอึ้งตะลึงงัน

“ทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ?”

“หิมะมีแรงต้านทาน แต่เราไถลไปได้” มู่ซืออวี่กล่าว “ของสิ่งนี้ทำง่าย ข้าจะให้คนงานเร่งทำออกมาสักหลายสิบชุด พวกท่านจะได้ใช้งาน สิ่งที่พวกท่านต้องทำในตอนนี้คือเรียนรู้ทักษะวิธีใช้ให้เร็วที่สุด คนในหมู่บ้านไป่หลี่อยู่ในสถานการณ์คับขัน ชาวบ้านในพื้นที่ย่อมต้องหาวิธีช่วยพวกเขาอย่างแน่นอน ฉะนั้น พวกท่านอย่าได้กังวลมากไป เดี๋ยวจะกระสับกระส่ายจนไม่สามารถเรียนรู้ได้”

“ฮูหยินเติบโตมาอย่างไรกันนะ” นักการเกาแตะแขนเซี่ยคุน “พี่เซี่ย ข้ายอมรับนับถือคนไม่มาก ใต้เท้านับเป็นหนึ่งคน ฮูหยินพวกเรานับเป็นอีกหนึ่งคน”

เซี่ยคุนพยักหน้าน้อย ๆ “เป็นสตรีที่ชาญฉลาดจริง ๆ”

“นางจึงได้ให้กำเนิดเด็กอย่างฉาวอวี่ออกมาอย่างไรเล่า” เวินเหวินซงเอ่ย “ดูท่าทีราวกับผู้ใหญ่ของเด็กอย่างฉาวอวี่สิ นั่นคือใต้เท้าคนที่สองเชียวนะ อนาคตของเขาย่อมไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน!”

การเล่นสกีถือเป็นทักษะอย่างหนึ่ง สำหรับยอดฝีมืออย่างนักการเกาและลู่อี้แล้ว ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถเรียนรู้ได้เข้าใจ

ลู่อี้เลือกนักการที่เรียนรู้ได้ไม่เลวมาจำนวนสามสิบคนด้วยตนเอง จากนั้นนำนักการเกา เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ รุดไปยังหมู่บ้านไป่หลี่

ส่วนมู่ซืออวี่พาลู่จื่ออวิ๋นไปเล่นสกีท่ามกลางหิมะ

“อวิ๋นเอ๋อร์” ฟ่านเหยี่ยนโบกมือให้นาง “นี่มีอะไรสนุกหรือ? ข้าเข้าร่วมด้วยได้หรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋นสวมชุดฤดูหนาวสีแดง ห่อหุ้มร่างกายเสียกลมราวกับลูกหมีน้อย นางมีหน้าตาเฉลียวฉลาดน่ารักน่ามอง ไม่ว่ามองอย่างไรก็ยังดูสวยงาม

ปิ่นปักผมรูปทรงเขาเล็ก ๆ สองชิ้นบนศีรษะนางมีมุกดอกไม้ดูนุ่มฟู ทำให้นางดูประหนึ่งเป็นเทพธิดาน้อยผู้หนึ่งขึ้นมาจริง ๆ

“สำนักศึกษาของพวกท่านก็หยุดพักเช่นกันหรือ?”

“นี่พวกท่านจะทำอะไร”

“หากมีอะไรจะกล่าว เช่นนั้นรอจนถึงศาลาว่าการแล้วค่อยกล่าว” ต้าหนิวสะบัดมือ “นำตัวไป”

โจวฟู่กุ้ยไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน มีเจ้าหน้าที่ทางการอยู่มากมายเช่นนี้ เขาดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์

“นายท่าน…” ฮูหยินโจวร้อนรุ่มใจ “ท่านเจ้าหน้าที่ มีอะไรเข้าใจผิดหรือไม่ นายท่านและใต้เท้าเวินของพวกท่านมีสายสัมพันธ์อันดีเพียงนั้น พวกท่านจะจับเขาไปทำอะไร”

“รอเขาไปถึงศาลาว่าการก่อน ย่อมมีคนบอกเขาว่าเพราะเหตุใด”

โจวฟู่กุ้ยส่งสายตาให้ฮูหยินโจว

ฮูหยินโจวและโจวฟู่กุ้ยเป็นสามีภรรยากันมานานปี ย่อมเข้าใจทันทีว่าหมายถึงสิ่งใด

เขาไม่ให้นางเข้ามาพัวพัน นางจะได้ไม่ต้องถูกจับ เช่นนั้นก็จะได้มีผู้คอยคิดหาหนทางอยู่ข้างนอก

โจวฟู่กุ้ยถูกนักการนำตัวไปแล้ว

ฮูหยินโจวรีบเอ่ยกับพ่อบ้าน “นายน้อยเล่า? รีบไปพานายน้อยกลับมา”

พ่อบ้านนำบ่าวรับใช้ไปยังเรือนวสันต์เพื่อหาตัวโจวป๋อเหวิน โจวป๋อเหวินดื่มจนเมามายแล้ว บ่าวรับใช้จึงรินน้ำแกงสร่างเมาในเรือนวสันต์ให้เขา แล้วนำตัวเขากลับไปเมื่อเขาเริ่มสร่างเมา

หลังจากโจวป๋อเหวินกลับมา เขาก็รีบไปยังศาลาว่าการ ตามหาเวินเหวินซงทันที

“ขออภัยคุณชายโจว ใต้เท้าของพวกเราไม่อยู่ขอรับ” นักการสะกัดโจวป๋อเหวินเอาไว้ ไม่ให้เขาเข้าไปในศาลาว่าการ

เวินเหวินซงไม่อยู่ที่นี่จริง ๆ

ตอนนี้เป็นฤดูกาลที่มีเรื่องราวมากมาย ลู่อี้พานักการเกาและคนอื่น ๆ ไปยังหมู่บ้านไป่หลี่ เวินเหวินซงจึงอยู่ที่นี่ คอยเฝ้าระวังสถานการณ์โดยรวม ในเมืองมีเรื่องราวเกิดขึ้นไม่ว่างเว้น เขาต้องวิ่งไปมาทุกหนแห่ง ไม่ได้อยู่ในศาลาว่าการ

ส่วนจะเป็นเหตุบังเอิญหรือจงใจนั้น มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้แล้ว

“สหายโจว” เวินเหวินซงกลับมาจากข้างนอก ครั้นเห็นโจวป๋อเหวินยืนสูดลมหายใจอยู่นอกประตูจึงเอ่ยว่า “ท่านมาทำอะไรที่นี่? รีบเข้าไปข้างในกับข้าเถิด”