สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 427

บทที่ 427 คดีกวาดล้างสังหารตระกูลโจว

บทที่ 427 คดีกวาดล้างสังหารตระกูลโจว

จั่วอวิ๋นหู่ยังไปไม่ไกลนักตอนที่เซี่ยคุนและคนอื่น ๆ เดินเข้ามาหาเขา

เซี่ยคุนเห็นจั่วอวิ๋นหู่จึงเรียกเขาให้หยุด

“สหายจั่ว ถอยกลับมาพูดคุยกันเสียก่อน”

จั่วอวิ๋นหู่เห็นบรรยากาศไม่ค่อยถูกต้องนัก เขาจึงสาวเท้าเข้ามาโดยเร็ว “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“คนจวนตระกูลโจวถูกฆ่าตายยกจวน” เซี่ยคุนเอ่ย “เจ้ารู้จักยอดฝีมือในยุทธภพผู้ใดที่เชี่ยวชาญเรื่องลูกดอกหรือไม่? วิธีการที่ใช้ฆ่าคนคือปาดคอด้วยกระบี่ สิ่งสำคัญคือรอยแผลบนคอของคนที่ถูกฆ่านั้นเป็นเพียงเส้นบาง ๆ เท่านั้น ฝีมือเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้”

“ยอดฝีมือ? ข้าไม่รู้จักยอดฝีมือเช่นนั้น” จั่วอวิ๋นหู่เอ่ย “ทว่าชายหนุ่มที่ข้าเพิ่งชนเมื่อครู่นี้ วิทยายุทธ์ที่เขาใช้หมดจดเป็นอย่างมาก ไม่เคยพบเขาในเมืองฮู่เป่ยมาก่อน”

“ไปที่ใดแล้ว?”

จั่วอวิ๋นหู่ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

“ขอบคุณ” เซี่ยคุนไล่ตามไปในทันที

จั่วอวิ๋นหู่เห็นเซี่ยคุนไล่ตามเขาไป ตนจึงตามไปเช่นกัน

เขาเป็นคนลุ่มหลงวรยุทธ์ เมื่อได้ยินว่ามียอดฝีมือ อีกทั้งยังเป็นมือสังหารฆ่าคนตาไม่กะพริบจึงอยากประชันฝีมือกับอีกฝ่าย

ต้าหนิวและเอ้อร์หนิวถามผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ทว่าไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงแม้แต่น้อย จวนตระกูลโจวมีคนมากมายถึงเพียงนั้น อีกทั้งยังเป็นกลางวันแสก ๆ การฆ่าคนได้ในอึดใจเดียวต้องร้ายกาจเพียงใด?

ลู่อี้ตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตนเอง แต่กลับไม่พบสิ่งใดเลยแม้แต่น้อย

เขาเรียกนักการเกามาแล้วพาคนตรวจค้นทั่วทุกซอกทุกมุมของจวนตระกูลโจว ทว่ายังไม่พบร่องรอยใด ๆ

“ใต้เท้า นายท่านเซี่ยได้รับบาดเจ็บขอรับ” โหลวหานมาหาลู่อี้

“เขาตามไปถึงมือสังหารคนนั้นแล้วหรือ?” ลู่อี้เอ่ยถาม

“ตามไปทันแล้วขอรับ เพียงแต่เขาหลบหนีไปได้อีกครั้งแล้ว” โหลวหานเอ่ย “คนผู้นั้นเก่งกาจในการใช้อาวุธลับ อีกทั้งยังเชี่ยวชาญในการใช้ยาพิษ”

“ยาพิษ?” ลู่อี้เหลือบมองศพแวบหนึ่ง “ไม่แปลกใจว่าเหตุใดจึงมีกลิ่นจาง ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ที่แท้อีกฝ่ายใช้ยานี่เอง คนมากมายเพียงนั้นถึงได้ไม่ต่อต้านแม้แต่น้อย”

เซี่ยคุนกำลังทำแผลอยู่กับท่านหมอจู

เมื่อลู่อี้มาถึง ท่านหมอจูกำลังสั่งทังหยวนให้ต้มยาให้เขา แล้วแนะนำว่าระยะนี้อย่าเพิ่งสัมผัสน้ำ รอแผลตกสะเก็ดแล้วจึงจะอาบน้ำได้

“เจ้ามาพอดี” ท่านหมอจูเอ่ยกับลู่อี้ “เตือนเขาเสียดี ๆ อีกเพียงนิดเดียวเขาก็จะถูกแทงขั้วหัวใจแล้ว ถึงตอนนั้นแม้จะเป็นเทพเซียนก็ยื้อเขาไว้ไม่ได้ ถึงอยากจะจับผู้ร้าย แต่ไม่หวงแหนชีวิตตนเช่นนี้ไม่ได้ อย่าได้ลืมว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่เพียงลำพังแล้ว ไม่คิดถึงภรรยาหรืออย่างไร?”

“ช่างหุนหันพลันแล่นจริง ๆ” ลู่อี้เอ่ยกับเซี่ยคุน “พี่เซี่ย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านก็ควรถือความปลอดภัยของตนมาก่อน ภายหน้าท่านไม่อาจเสี่ยงชีวิตเช่นนี้อีกเป็นอันขาด”

“ข้ารู้แล้ว” เซี่ยคุนเอ่ย “การต่อสู้ครั้งนี้ย่อมมีผลตอบแทนเช่นกัน”

“อย่างไร?”

“ระหว่างที่ต่อสู้กัน เสื้อผ้าของคนผู้นั้นถูกจั่วอวิ๋นหู่ฉีกออกมาชิ้นหนึ่ง ข้าเห็นแขนของเขา แขนของชายผู้นั้นมีลายเสือดาว ดวงตาของเสือดาวดวงนั้นสีแดง”

“เสือดาวเป็นสัตว์ประจำชาติอาณาจักรเหลียง” ท่านหมอจูที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “หรือว่าคนผู้นี้เกี่ยวข้องกับเหลียงกั๋ว?”

ลู่อี้เงียบไป

พ่อแม่ของเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ไร้อำนาจไร้อิทธิพล ไม่ควรมีความเกี่ยวพันกว้างขวางเพียงนั้น

หลายปีมานี้โจวฟู่กุ้ยทำร้ายผู้คนมานับไม่ถ้วน บางทีอาจเป็นศัตรูของเขามาแก้แค้น

เพียงแต่นี่จะบังเอิญเกินไปหรือไม่?

ศัตรูประเภทใดกันถึงกับกล้าบุกรุกเข้าไปในคุกของศาลาว่าการ ลงมือฆ่าโจวฟู่กุ้ยตอนที่เขาจะสารภาพออกมา?

ท้องของมู่ซืออวี่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดเจน บัดนี้ก็ใกล้จะห้าเดือนแล้ว

ลู่อี้แนบสัมผัสลงกับท้องของมู่ซืออวี่เพื่อคอยฟังเสียง

“สัมผัสได้หรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“เมื่อครู่นี้ลูกขยับ” ลู่อี้ฟังความเคลื่อนไหวภายในท้อง

“ตอนนี้ยังเล็ก มีความเคลื่อนไหวเล็กน้อยเป็นบางครั้งเท่านั้น รอโตขึ้นอีกหน่อยถึงจะสัมผัสได้ว่าลูกขยับ” มู่ซืออวี่เอ่ย “อย่างไรก็ตาม ท่านคงไม่เห็นช่วงเวลานั้นแล้ว”

“เจ้าไม่ไปเมืองหลวงกับข้าหรือ?” ลู่อี้ลุกขึ้นมองนาง

“ข้าอยากไปกับท่าน แต่ท่านก็เห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ของข้านั้นจะติดตามไปคงไม่ได้แล้ว ท่านอาจูก็กล่าวแล้ว ตอนนี้ข้าต้องได้รับการพักผ่อน ไม่อาจให้เกิดปัญหากับเด็กได้” มู่ซืออวี่กล่าว “ไม่ง่ายเลยกว่าลูกจะมาหาพวกเรา หากเราดูแลลูกไม่ดี ลูกจะไม่โกรธเอาหรือ? ทำได้เพียงให้ท่านไปเมืองหลวงก่อน หลังจากข้าคลอดลูกแล้ว รอลูกโตอีกหน่อย ข้าถึงจะไปสมทบกับท่าน”

ครุ่นคิดคำนวณเป็นพันเป็นหมื่น กลับคำนวณไม่ถึงเด็กน้อยคนนี้

นางไม่อยากแยกจากเขาเช่นกัน แต่ผู้ใดให้เจ้าตัวเล็กนี้ก่อความวุ่นวายเล่า นางกลายเป็นสตรีตั้งครรภ์ที่แสนบอบบางไปแล้ว

ลู่อี้ลังเลใจว่าจะจัดการอย่างไรให้เหมาะสมที่สุด

เขาไม่อยากแยกจากนางแม้แต่ลมหายใจเดียว แต่สภาพร่างกายของนางไม่เอื้ออำนวยจริง ๆ

จากที่นี่ไปยังเมืองหลวง ถึงแม้เดินทางอย่างราบรื่นก็ยังต้องใช้เวลาถึงสองเดือน หากเกิดปัญหาใดขึ้นระหว่างทาง อันตรายย่อมเพิ่มมากขึ้น ผลที่ตามมาเกินกว่าจะคาดเดาได้

“เอาละ ท่านไปก่อนเถอะ ข้าจะตามไปทีหลัง” มู่ซืออวี่เห็นคิ้วของเขาพันกันยุ่งเหยิงจึงเอ่ยปลอบเขา

ไม่ว่าลู่อี้จะไม่เต็มใจเพียงใด เขาก็ต้องตัดสินใจ ทางศาลต้าหลี่ขาดเขาคนเดียวไม่เป็นไร แต่เขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ไม่อาจเสียเวลาได้อีกแล้ว

“ศาลต้าหลี่เก็บบันทึกคดีไว้มากมาย” เซี่ยคุนเอ่ยกับลู่อี้ “บางทีเราอาจหาเบาะแสได้จากที่นั่น”

[1] เฮย แปลว่า สีดำ