สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 448

บทที่ 448 ความรับผิดชอบของหัวหน้ากลุ่มการค้า

บทที่ 448 ความรับผิดชอบของหัวหน้ากลุ่มการค้า

ชิวซวงเดินเข้ามาพร้อมกับชายวัยกลางคนสีหน้าซีดเซียวผู้หนึ่ง

“เถ้าแก่เฉียน” เจิ้งซูอวี้เห็นเขาจึงกล่าวทัก “นี่ท่าน…”

เถ้าแก่เฉียนน้อมคำนับตัวสั่นเทิ้ม “หัวหน้ากลุ่มเจิ้ง ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องท่าน”

“ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไป จิบชาแล้วค่อย ๆ พูดเถิด” เจิ้งซูอวี้เห็นว่าริมฝีปากของเขาแห้งแตก สีหน้าไม่สู้ดีนัก

นางหันไปมองมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่รู้จักเถ้าแก่เฉียน เถ้าแก่เฉียนเองก็รู้จักนางเช่นกัน ทว่าในตอนนี้ เขาไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นมู่ซืออวี่ บางทีสภาพจิตใจของชายผู้นี้อาจจะย่ำแย่กว่าที่คิด

เถ้าแก่เฉียนยกถ้วยชาในมือขึ้นจิบ สุดท้ายจึงใจเย็นลงบ้าง

“มีอะไรกินหรือไม่?” เขาเอ่ยถาม

เจิ้งซูอวี้สั่งให้ชิวซวงไปนำอาหารมาทันที

“ท่านไม่ได้ทานอะไรมานานแล้วหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “หากไม่ได้ทานอะไรนานแล้ว เช่นนั้นท่านต้องทานโจ๊กรองท้องเสียก่อน ชิวซวง เจ้าไปซื้อโจ๊กมา”

“เถ้าแก่เนี้ยมู่!” เถ้าแก่เฉียนพลันหันมาให้ความสนใจกับมู่ซืออวี่ “ดูเหมือนข้าน้อยจะสายตาฝ้าฟาง ไม่ได้สังเกตว่าท่านอยู่ที่นี่ เสียมารยาทแล้ว”

“เถ้าแก่เฉียน พวกเราไม่ได้รู้จักกันเพียงแค่วันสองวัน ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถ้อยคำเกรงใจเหล่านี้ ข้าเห็นท่านมีท่าทางไม่สู้ดี ท่านเผชิญเรื่องยุ่งยากอะไรหรือไม่?” มู่ซืออวี่ถาม

“หากเถ้าแก่เนี้ยมู่อยู่ที่นี่ เรื่องของข้าน้อยก็มีทางแก้แล้ว” เถ้าแก่เฉียนเอ่ย “เถ้าแก่เนี้ยมู่จำได้หรือไม่ว่าข้าทำกิจการเกี่ยวกับหยก”

“แน่นอน หยกชิ้นนั้นที่ท่านแนะนำข้าครั้งก่อนสวยมาก” มู่ซืออวี่กล่าว “ท่านมีปัญหาเกี่ยวกับกิจการหรือ?”

“เฮ้อ…” เถ้าแก่เฉียนตอบ “ต้องโทษข้าที่โลภมาก”

“อย่าร้อนใจไป ทานอะไรก่อนเถอะ พวกเราล้วนอยู่ที่นี่ ไม่ต้องรีบร้อน” เจิ้งซูอวี้เอ่ย

หอที่ทำการของเมืองฮู่เป่ยอยู่ที่นี่ เดิมทีที่นี่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน แต่ตอนนี้กลับมีร้านรวงผุดขึ้นมาทุกหนแห่งในบริเวณรอบ ๆ มีทุกอย่างตั้งแต่อาหาร ของเล่น เสื้อผ้า และอื่น ๆ อีกมากมาย

ชิวซวงซื้อโจ๊กกลับมาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เถ้าแก่เฉียนทานโจ๊ก มู่ซืออวี่และเจิ้งซูอวี้ก็จัดการงานที่ยังคั่งค้างอยู่ต่อไป

อย่าคิดว่าพวกนางดูแลกลุ่มการค้าเพียงอย่างเดียว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกนางต้องจัดการ เช่นเดียวกันกับคนทำงานในชุมชน นางต้องรับผิดชอบดูแลสมดุลของทุกวิชาชีพ และยังต้องเป็นคนกลางระหว่างเจ้าของกิจการสองกิจการ ทว่างานเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องจุกจิกทั้งนั้น หัวหน้ากลุ่มการค้ามีอำนาจมากมาย ความรับผิดชอบจึงต้องมากตามไปด้วย มีเรื่องให้ต้องกังวลไม่น้อย

แต่ก็มีข้อดีเช่นกัน นั่นก็คือกิจการในเมืองฮู่เป่ยมีศูนย์กลาง หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หรือหากทางการต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา ย่อมสะดวกที่จะปรึกษาหารือกันมากกว่า

“เรือนวสันต์ต้องการเข้าร่วมกลุ่มการค้าของเรา นี่…” เจิ้งซูอวี้ยื่นหนังสือคำร้องให้นาง “ข้าตัดสินใจไม่ได้จริง ๆ”

“ยินยอม” มู่ซืออวี่เอ่ยโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด

เถ้าแก่เฉียนส่งไปแล้ว

ของที่เขาเลือกใช้ดีมาก อีกฝ่ายก็ชอบมันมากเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยอมรับทันที

ชุดเครื่องหยกหลายชิ้นรวม ๆ แล้วราคาถึงหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึงเงิน

“เพราะเป็นคนที่สหายแนะนำมา ข้าจึงนับว่าเขาเป็นสหายอีกคน พวกเราจึงไปทานข้าวกันก่อน ท้ายที่สุดพวกเขาไม่ได้พาข้าไปที่ภัตตาคาร หากแต่พาไปหอนางโลม”

“จากนั้นเล่า? อีกฝ่ายไม่จ่ายเงินหรือ?”

“พวกเขาพบคนกลุ่มหนึ่งในนางโลม อีกฝ่ายทะเลาะวิวาทกับพวกเขาและต่อยตีกัน ข้าผลักเจ้าถีบ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บังเอิญไปผลักหนึ่งในนั้นเข้า คนที่โดนผลักเกลือกกลิ้งลงไปกับบันไดและได้รับบาดเจ็บสาหัสทันที พวกเขาต้องการให้ข้าชดใช้ค่าเสียหาย ข้าตระหนกไปชั่วขณะหนึ่งจึงมอบเงินทั้งหมดที่มีให้ไป แต่พวกเขากล่าวว่ามันไม่เพียงพอ…”

“เครื่องหยกชุดนั้น พวกเขาก็เอาของท่านไปแล้วหรือ?” มู่ซืออวี่คาดเดา

“ไม่ผิด”

“จากนั้นเกิดอะไรขึ้น?” เจิ้งซูอวี้เอ่ยถาม “คนที่ได้รับบาดเจ็บผู้นั้นเป็นอย่างไร?”

“ถึงแม้ข้าจะเจ็บปวดใจเรื่องเงิน แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนทำกับอีกฝ่ายแล้ว ข้าก็รู้สึกผิดและอยากส่งเขาไปรักษาที่โรงหมอ ทว่าพวกเขาพาคนผู้นั้นไป ไม่ยอมให้ข้าตามไปด้วย”

“เรื่องนี้… มีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้อง” เจิ้งซูอวี้ขมวดคิ้ว “หากเจ้ายินดีรับผิดชอบ พวกเขาก็ควรยินดีสิ เหตุใดไม่ยอมให้ท่านตามไป?”

“ข้าก็คิดอย่างนั้นเช่นกันจึงลอบตามไปเงียบ ๆ” เถ้าแก่เฉียนเอ่ย “ไม่นานหลังจากที่ข้าตามไป ข้าก็ปวดหัว จากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกที ข้าก็อยู่ภายในห้องที่มืดมิดแห่งหนึ่งแล้ว ข้างล่างเป็นน้ำเน่า ข้าได้ยินคนพูดคุยกันอยู่ข้างนอกจึงรู้ว่าถูกพวกเขาขังเอาไว้ ข้าพยายามคิดหาวิธีเนิ่นนาน สุดท้ายก็หลบหนีมาได้ ข้าแอบอยู่ในรถม้าแล้วกลับมายังเมืองฮู่เป่ย เรื่องนี้น่าหวาดกลัวเกินไป ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจึงรีบมาที่นี่”