สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 617

บทที่ 617 ลู่เซวียนแต่งงานแล้ว

บทที่ 617 ลู่เซวียนแต่งงานแล้ว

“กรี๊ดดด…” ฮูหยินรองซูก้มลงมองเลือดบนพื้น นางปิดปากแล้วส่งเสียงกรี๊ดดังลั่น

นายท่านรองซูรีบเอ่ยว่า “ฮูหยินอย่าตื่นตระหนกไป ข้าจะพาไปหาท่านหมอ บ่าว! รีบเข้ามาช่วยพยุงฮูหยินเร็วเข้า!”

ฮูหยินรองซูชี้ไปทางมู่ซืออวี่อย่างต้องการจะกล่าวบางอย่าง ทว่าถูกนายท่านรองซูดึงตัวไปเสียก่อน

“นางทำร้ายข้า… นางทำร้าย…. ท่านมันคนไร้ประโยชน์…”

เมื่อฟันหายไปหนึ่งซี่ ยามพูดจึงมีเสียงลมออกมา ถึงแม้จะไม่ได้ชัดเจนนัก แต่ความหมายยังคงพอฟังเข้าใจได้

ทว่าท่ามกลางคนมากมายที่อยู่ที่นี่ กลับไม่มีใครคิดจะช่วยนาง บางคนรู้สึกว่าภาพเมื่อครู่นี้สร้างความพึงพอใจให้ไม่น้อย

“น้องสะใภ้ช่างไม่ระวังเอาเสียเลย” เซี่ยวซื่อเอ่ยขึ้นมา “ฮูหยินใหญ่ลู่ อย่าได้ถือสา!”

“มีสกุลใดที่ไม่รู้ว่าอันใดควรอันใดไม่ควรบ้างเล่า?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เช่นนั้นพวกเรามาคุยเรื่องการแต่งงานของจือหลิ่วและน้องสามีกันเถิด!”

ลู่เซวียนค้อมคำนับซูเซิ่งและเซี่ยวซื่อ “ผู้เยาว์ยังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจอีกมากมาย หากแม่ทัพซูและฮูหยินต้องการอันใดโปรดบอก ผู้เยาว์จะพยายามอย่างถึงที่สุด”

“พวกเราไม่เคยแต่งงานในเมืองหลวง พิธีรีตองในการแต่งงานเหล่านั้นยิ่งรู้น้อยยิ่ง” มู่ซืออวี่เอ่ย “กฎเกณฑ์การแต่งงานระหว่างสกุลผู้มั่งคั่งนั้นยากเข้าใจเสียจริง แม่ทัพซูและฮูหยินต้องการสิ่งใดล้วนได้ทั้งสิ้น สิ่งที่สะใภ้สกุลอื่นมี สกุลลู่พวกเราก็มีเช่นกัน”

หลายวันต่อมา ลู่เซวียนในชุดเจ้าบ่าวนำขบวนแต่งงานไปยังสกุลซูเพื่อรับตัวเจ้าสาว

หน้าตาท่าทีของลู่เซวียนดูมีความรู้ความสามารถเป็นอย่างยิ่ง ผู้ใดผ่านไปมาเห็นเจ้าบ่าวหน้าตาดีเช่นนั้นก็ล้วนเอ่ยชมความโชคดีของเจ้าสาว

บ่าวรับใช้หลายคนเดินจูงม้าไป บนม้าหนึ่งตัวมีตะกร้าสองใบ อีกทั้งตะกร้าใบนั้นเต็มไปด้วยเหรียญทองแดง ระหว่างทาง บ่าวรับใช้โปรยเงินไปทุกหนทุกแห่ง

“ทุกท่าน วันนี้เป็นวันมงคลของนายท่านรองลู่ ฮูหยินใหญ่ของพวกเรากล่าวว่า ทางใดได้ยินคำอวยพรเป็นสิริมงคล พวกเราก็จะโปรยเงินมงคลไปทางนั้น ให้พวกท่านได้ยินดีปรีดาไปด้วยกัน”

ชาวบ้านได้ยินแล้วก็เห็นดีเห็นงามเป็นอย่างยิ่ง รีบเอ่ยคำอวยพรมากมายออกมาอย่างรวดเร็ว

ทั่วทั้งถนนเต็มไปด้วยคำชื่นชมยินดีหลายรูปแบบ เหรียญทองแดงถูกโปรยปรายไปทุกหนทุกแห่งราวกับสายฝน ผู้คนล้วนยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

ลู่อี้มองบรรยากาศทั่วทั้งงานแต่ง

เขานึกถึงปีแห่งความยากลำบากของพวกเขาสองพี่น้อง นึกย้อนกลับไปถึงความกดดันที่เขาแบกรับเพื่อที่จะรักษาลู่เซวียน บัดนี้เห็นลู่เซวียนโดดเด่น ในใจของเขาปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“หนึ่งคำนับฟ้าดิน… สองคำนับบิดามารดา…”

สกุลลู่ไม่มีบิดามารดา บิดามารดาบัดนี้คือซูเซิ่งและภรรยา

สกุลซูมีบุตรสาวเพียงคนเดียว บัดนี้ลู่เซวียนไม่ใช่เพียงลูกเขยของพวกเขา แต่ยังเป็นบุตรชายในครอบครัวพวกเขาด้วย

ซูเซิ่งและภรรยามองคู่ที่สมกันราวกับกิ่งทองใบหยกตรงหน้าด้วยสีหน้าสลับซับซ้อน

ลูกสาวของพวกเขามีที่ให้พึ่งพาแล้ว พวกเขาทั้งตื้นตันใจ ทั้งโล่งใจ

หลายวันมานี้ พวกเขารู้ว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง งานแต่งที่เขาทำหน้าหนาร้องขอเพื่อลูกสาวนั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจริง ๆ ดูได้จากสายตาอิจฉาตาร้อนของสหายร่วมงานเหล่านั้น

“สามีภรรยาคำนับกันและกัน…”

ลู่เซวียนแต่งงาน ถึงแม้งานวันนี้จะไม่สู้งานเลี้ยงเลื่อนตำแหน่งของลู่อี้ก็ไม่ถึงกับแตกต่างกันมากนัก

งานนี้มู่ซืออวี่เป็นผู้ดูแลรับผิดชอบ

“ฉานอี เจ้าไปดูเจ้าสาวที่ห้องหอ ส่งอาหารไปให้นางทานสักหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่ต้องอยู่รับรองแขกเหรื่อ

ฉานอีที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “บ่าวก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเจ้าค่ะ”

“ข้าและท่านแม่ข้าอาศัยอยู่ที่เมืองฮู่เป่ย เพิ่งเข้าเมืองหลวงมาไม่นาน” โหยวหรงอวี้ตอบ “ข้าชื่อหรงอวี้”

โหยวหรงอวี้มีสาวใช้ผู้หนึ่งดูแลนาง สาวใช้นางนั้นไปปลดทุกข์ คุณหนูกลับหายไปแล้วจึงรีบร้อนไปตามหาคน หลังจากตามหาอยู่เป็นเวลานานจึงไปตามบ่าวรับใช้สกุลลู่มาช่วยหา แต่ก็ยังหาไม่พบ นางไร้ทางเลือก ได้แต่ไปรายงานกับเย่อิงเกอ

เมื่อเย่อิงเกอรู้ว่าโหยวหรงอวี้หายตัวไปจึงรีบไปหามู่ซืออวี่ให้นางส่งคนไปช่วยตามหา

ลู่เซวียนทำหน้าที่รับรองแขกฝ่ายชาย ทว่าเมื่อเขาอยู่ระหว่างทางไปห้องน้ำ เขาสังเกตได้ว่าบรรยากาศภายในจวนผิดปกติจึงสอบถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เย่อิงเกอเดินผ่านมาพอดี ทันทีที่เห็นลู่เซวียนในชุดเจ้าบ่าว นางหยุดฝีเท้าลง สายตาจับจ้องลู่เซวียนไม่ละ

“พี่ลู่เซวียน”

ลู่เซวียนจดจำเย่อิงเกอได้

รูปโฉมของเย่อิงเกอดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก

“ฮูหยินโหยว ท่านมาเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใด?”

ลู่เซวียนไม่รู้จริง ๆ ว่าเย่อิงเกอเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว

เย่อิงเกอได้ยินคำว่า ‘ฮูหยินโหยว’ ในใจของนางพลันหนาวเหน็บราวกับอยู่ในเหมันตฤดู

“ข้าเพิ่งเข้าเมืองหลวงมาได้ไม่นาน” เย่อิงเกอเอ่ย “ฮูหยินลู่เชิญข้ามาร่วมงานแต่งของท่าน ข้านึกว่านางบอกท่านแล้ว ที่แท้ท่านยังไม่ทราบนี่เอง หากรู้เสียแต่เนิ่น ๆ ข้าคงไม่หน้าหนามาร่วมงานแต่งของท่าน”

ลู่เซวียนเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ท่านมีเรื่องอันใดหรือ?”

“ลูกสาวของข้าไม่รู้ว่าไปที่ใด ข้ายังต้องตามหานาง” เย่อิงเกอเอ่ย “ท่านไปทำหน้าที่ของท่านต่อเถอะ นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ข้าจะให้คนค่อย ๆ ตามหา แขกของท่านยังรอท่านอยู่ วันนี้ท่านเป็นเจ้าบ่าว ผู้ใดล้วนจากไปได้ มีเพียงท่านเท่านั้นที่ไม่เมาห้ามกลับ ทว่าพี่ลู่เซวียน ยังคงดื่มให้น้อยเถิด ดื่มมากไปจะทำร้ายร่างกายท่านได้”