สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 631

บทที่ 631 จวนอู่อันโหวตกที่นั่งลำบาก

บทที่ 631 จวนอู่อันโหวตกที่นั่งลำบาก

มู่ซืออวี่ลุกขึ้นยืน

“ท่านช้าลงหน่อย” ซูจือหลิ่วเห็นการเคลื่อนไหวของมู่ซืออวี่ก็รีบดึงนางไว้อย่างกระวนกระวายใจ “ท่านทำให้ข้าตกใจแทบตาย ท้องท่านโตเพียงนี้ รีบร้อนลุกขึ้นยืนเช่นนี้ ไม่กลัวหกล้มบ้างหรือไร”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์อยู่กับเขา ข้ากลัวว่าเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์จะตกใจ” มู่ซืออวี่ลูบท้องของนางเพื่อปลอบโยนเจ้าก้อนแป้งน้อยที่กำลังหวาดกลัว

ก่อนที่พวกนางจะไปถึงสนามม้าก็เห็นฉีเซียวและคนของเขาควบคุมตัวเซี่ยเฉิงจิ่นลงสะพานเล็ก ๆ มาแล้ว

แม้จะกล่าวว่าควบคุมตัว ทว่าอันที่จริงกลับไม่ได้แตะต้องเขาแม้แต่น้อย เซี่ยเฉิงจิ่นเดินอยู่ตรงกลาง รายล้อมด้วยคนจากหน่วยลับ โดยมีฉีเซียวเดินอยู่ด้านหน้า

“ใต้เท้าฉี ขอเวลาพูดคุยกับท่านสักครู่ได้หรือไม่?”

ฉีเซียวพยักหน้า “ได้”

มู่ซืออวี่เดินนำ ส่วนฉีเซียวเดินตามหลังนางไป

ซูจือหลิ่วมองฉีเซียวด้วยสายตาเคลือบแคลง

ระยะห่างของฉีเซียวไม่ใกล้ไม่ไกลจากมู่ซืออวี่ เห็นได้ว่าภาษากายของเขากำลังปกป้องพี่สะใภ้ จากมุมของเขา เขาสามารถมองเห็นได้ทั่วทุกพื้นที่และสามารถยับยั้งไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันได้

“ใต้เท้าฉี จวนอู่อันโหวเกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“ใต้เท้าลู่ได้บอกท่านหรือไม่ว่าองค์รัชทายาทแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินหายตัวไปที่อาณาจักรของเรา? ภายหลังยังเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของใต้เท้าลู่ที่พบเบาะแสแล้วส่งต่อให้กับจวนอู่อันโหว”

“เคยกล่าว”

“อาณาจักรเฟิ่งหลินมีความเคลื่อนไหวผิดปกติ บริเวณพรมแดนของทั้งสองอาณาจักรไม่มั่นคง เกรงว่าจะเกิดสงคราม”

มู่ซืออวี่เข้าใจแล้ว

เมื่อทั้งสองอาณาจักรเข้าสู่สงคราม สถานการณ์ของเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินผู้นั้น หรือก็คือฮูหยินอู่อันโหวเกรงว่าจะต้องกระอักกระอ่วน

หากทั้งสองอาณาจักรอยู่ร่วมกันอย่างสันติ สถานะของนางสูงศักดิ์กว่าฮูหยินสกุลขุนนางทั่วไป แม้กระทั่งองค์หญิงยังต้องมอบของกำนัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้นาง บัดนี้สองอาณาจักรเข้าสู่สภาวะสงคราม นางย่อมกลายเป็นหนามยอกอก

ส่วนครอบครัวของนาง รวมไปถึงสามีและบุตร ย่อมต้องถูกเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดหรือแม้กระทั่งถูกสั่งขังคุก

ซูจือหลิ่วหันไปมองเซี่ยเฉิงจิ่น

เซี่ยเฉิงจิ่นนับว่าเป็นผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองหลวงคนหนึ่ง ยามเข้าร่วมงานเลี้ยงมักจะได้ยินชื่อเขาจากปากของบุตรสาวสกุลขุนนางเหล่านั้น

เห็นได้ชัดว่ายามเกิดอันตรายอย่างยิ่งยวด สีหน้าของเขากลับเป็นปกติยิ่ง ราวกับไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย

มู่ซืออวี่และฉีเซียวกลับมาแล้ว

ฉีเซียวนำตัวคนไป

“สถานการณ์เป็นอย่างไร?” ซูจือหลิ่วเอ่ยถาม

“ชายแดนไม่สงบแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “จวนอู่อันโหวจำต้องถูกจับตามองอย่างใกล้ชิด”

“ท่านซื่อจื่อผู้นั้น…”

“ในตอนนี้ยังไม่มีอันตรายอะไร เพียงแต่ไม่อาจเคลื่อนไหวได้เหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนจะต้องอยู่ภายใต้การเฝ้าระวัง” มู่ซืออวี่เอ่ย “เรื่องในราชสำนักพวกเราไม่อาจเข้าใจ ไปหาเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์กันเถิด”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินมาได้ครึ่งทางก็พบซูจือหลิ่วและมู่ซืออวี่

“ท่านแม่ ท่านอาสะใภ้”

“อวิ๋นเอ๋อร์ คนจากหน่วยลับเมื่อครู่นี้ไม่ได้ทำให้เจ้ากลัวกระมัง?”

“ท่านแม่วางใจ ใต้เท้าฉีสุภาพเป็นอย่างยิ่ง ไม่ได้ทำให้ผู้อื่นลำบากใจ แต่ว่าท่านแม่ จวนอู่อันโหวเกิดอะไรขึ้นใช่หรือไม่?”

“เกิดเรื่องขึ้นแล้วจริง ๆ ทว่าเรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า” มู่ซืออวี่เอ่ย “พวกเราเข้าไปข้างในเถอะ หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ อากาศหนาวขึ้นมาเล็กน้อย”

“ฮูหยิน หนาวหรือไม่? ไม่เช่นนั้นไปวาดข้างในเป็นอย่างไร?”

“ไม่ต้อง” ฮูหยินอู่อันโหวกระชับเสื้อคลุม “ข้าจะวาดตรงนี้ให้คนข้างนอกได้เห็น พวกเขาคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะทำให้ข้าไม่มีความสุข หารู้ไม่ว่าข้าสบายเพียงใด พวกเขาชอบจับตามองก็จับตามองไปเถอะ ฮูหยินผู้นี้กลัวพวกเขาที่ใดกัน?”

“พวกเราไม่มีอะไรต้องกังวล กลัวแค่เพียงเจ้าเด็กคนนั้นจะเบื่อเอา”

“ลูกชายของท่านฉลาดเช่นนี้ จะถูกคนข้างนอกสร้างปัญหาให้ได้อย่างไร?”

เซี่ยเฉิงจิ่นยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูหิมะที่กำลังตกหนักด้านนอก

เซี่ยชิงโจวเอ่ยว่า “ท่านคิดจะสงบเสงี่ยมอยู่เช่นนี้จริง ๆ หรือ?”

“อากาศหนาวยิ่งนัก อยู่ที่บ้านก็ไม่เห็นเป็นไร”

“ทางอาณาจักรเฟิ่งหลินเกิดเรื่องขึ้นแล้ว” เซี่ยชิงโจวเอ่ย “ท่านน้าของท่านผู้นั้นเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ถูกขุนนางเบื้องล่างควบคุม”

“ข้าทราบ เขาถูกขายมาที่นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่ใช่คนฉลาด อย่างไรก็ต้องมีวันนี้ไม่ช้าก็เร็ว ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ข้าเพียงแต่นึกไม่ถึงว่าการที่เขาไร้ความสามารถจะดึงท่านพ่อท่านแม่ข้าเข้ามาพัวพัน ด้วย เรื่องนี้ไม่อาจอภัยได้”

“คนที่เราวางไว้ในอาณาจักรเฟิ่งหลินสามารถควบคุมสถานการณ์หรือหลีกเลี่ยงสงครามครั้งนี้ได้”

“ไม่จำเป็นต้องหยุด” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “ยิ่งวุ่นวายโกลาหลสิยิ่งดี”

“ท่านคิดจะพาท่านพ่อท่านแม่กลับไปยังอาณาจักรเฟิ่งหลินเมื่อใด?”

“ตอนนี้ยังเร็วไป ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน”

“ไม่ใช่ว่าท่านตัดใจไม่ได้กระมัง?” เซี่ยชิงโจวเอ่ย “หากตัดใจไม่ได้จริง ๆ ท่านก็ไปสู่ขอนางที่สกุลลู่ ให้พวกเขาเก็บลูกสาวไว้ให้ท่านแต่งงานเสีย”

“เจ้าคิดว่าลู่อี้ผู้นี้เป็นอย่างไร?”

“โหดเหี้ยม สถานที่เช่นศาลต้าหลี่ไม่ได้ควบคุมได้ง่ายดาย บัดนี้ผู้ที่เชื่อฟังเขากลายเป็นพรรคพวกของเขาส่วนผู้ที่ไม่เชื่อฟังย่อมไม่ได้พบจุดจบที่ดี”

“ดังนั้น เจ้าคิดว่าหากข้าเอ่ยเช่นนั้นออกไป ข้ายังจะกลับไปที่อาณาจักรเฟิ่งหลินได้หรือไม่?” เซี่ยเฉิงจิ่นปรายตามองสหาย “ใช้สมองก่อนจะเอ่ยอะไรออกมาหน่อยเถิด…”