สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 634

บทที่ 634 การตายของฮูหยินอิน

บทที่ 634 การตายของฮูหยินอิน

ภายในชั่วพริบตา นับตั้งแต่กองทัพออกจากเมือง เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว

ชั่วระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ เหมันตฤดูผ่านไปวสันตฤดูเวียนมา น้ำแข็งและหิมะละลาย ลมหายใจแห่งวสันตฤดูเผยต่อผืนฟ้าและแผ่นดินอีกครั้ง

ผู้คนถอดเสื้อผ้าหนานุ่มออก เปลี่ยนมาสวมใส่ชุดฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม ไม่ได้ดูอ้วนกลมอีกต่อไป ทุกคนต่างเดินด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง แม้แต่ท่วงท่ายังสง่างามยิ่งขึ้น

แน่นอนว่ารูปร่างของมู่ซืออวี่ในตอนนี้ยังไม่สง่างาม อย่างไรเสียก็ยังไม่ได้คลอดออกมา ผู้อยู่อาศัยในท้องนางยังคงนอนกลิ้งในครรภ์มารดาอยู่ทุกวัน

มู่ซืออวี่ออกมาจาก ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ขณะเดินผ่านร้านขายเป็ดย่าง นางก็รู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมหวนนั่นจึงบอกกับซางจือ “พวกเรากินเป็ดย่างแล้วค่อยกลับเถอะ”

“ได้เลยเจ้าค่ะ” ซางจือลงจากรถม้าก่อนแล้วรอประคองมู่ซืออวี่ลงมา

สองนายบ่าวกำลังจะเข้าไปในร้านเป็ดย่าง แต่พวกนางก็เห็นลู่อี้ออกมาจากโรงน้ำชาข้าง ๆ เสียก่อน

“นาย…” ซางจือกำลังจะร้องเรียกลู่อี้ เพียงแต่ถูกมู่ซืออวี่ห้ามเอาไว้

ข้างกายลู่อี้มีสตรีนางหนึ่ง หน้าตางดงามหมดจด สวยสง่าทั้งยังเปี่ยมเสน่ห์

ทั้งสองคนกำลังพูดคุยบางอย่าง ทว่ายังคงรักษาระยะห่างเอาไว้ ดูแล้วคงไม่มีอะไร

“ฮูหยิน นายท่านคงทำหน้าที่อยู่กระมังเจ้าคะ” ซางจือกังวลว่ามู่ซืออวี่จะคิดมาก จึงเอ่ยปลอบนางด้วยความระมัดระวัง

“ไม่อย่างนั้นจะเป็นอย่างไรได้อีกเล่า?” มู่ซืออวี่เหลือบมองนางแวบหนึ่ง “เขายังจะทำอะไรได้อีก?”

หนึ่งเค่อต่อมา ซางจือเห็นมู่ซืออวี่ทานอาหารด้วยท่าทีเอร็ดอร่อยตามปกติ ดูไม่เหมือนได้รับความทุกข์ใจใด ๆ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไม่กินแล้ว” มู่ซืออวี่เช็ดไม้เช็ดมือ “พวกเราไปกันเถอะ!”

“ฮูหยิน ท่านยังทานไปไม่มากเลยนะเจ้าคะ”

“กินไม่ลงแล้วแล้ว” มู่ซืออวี่เบ้ปาก “ใต้เท้าลู่ไม่ได้ออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนข้านานเพียงใด? วันนี้จู่ ๆ ก็ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนสตรีหน้าตาสะสวยผู้หนึ่ง ข้าเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว”

ซางจือทำตัวไม่ถูก “ฮูหยิน เมื่อครู่เหตุใดไม่ไปถามนายท่านเล่าเจ้าคะ? ตอนนี้นายท่านไปแล้ว ท่านกลับไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเสียได้”

ตกกลางคืน ลู่อี้กลับมาที่ห้อง

มู่ซืออวี่ที่ปกติมักจะหลับไปแล้วกลับกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

“วันนี้เหตุใดยังไม่นอนเล่า?”

ตอนนี้นางท้องโตแล้ว ทารกในท้องเริ่มก่อกวน ดังนั้นนางจึงมักจะเข้านอนเร็วอยู่เสมอ

มู่ซืออวี่วางหนังสือในมือลงแล้วเงยหน้ามองเขา “วันนี้ข้าเห็นท่านบนถนน ข้างกายท่านมีคนงามที่หน้าตาหมดจดเป็นพิเศษผู้หนึ่ง นั่นเป็นผู้ใด?”

ลู่อี้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินมาหานาง “นี่เป็นเหตุผลที่เจ้าไม่นอนหรือ?”

“ครึ่งหนึ่งกระมัง!” มู่ซืออวี่จ้องมองเขา

“นั่นเป็นพยานของข้า” ลู่อี้เอ่ย “คราก่อนข้าเคยเอ่ยถึงแล้ว ข้ากำลังตรวจสอบสาเหตุการตายของท่านพ่อท่านแม่ เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

“จำได้” มู่ซืออวี่สลัดสีหน้าหยิ่งผยองบนใบหน้าทิ้งไป แล้วมองเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “สตรีผู้นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือ?”

“ข้าตรวจสอบมานานถึงเพียงนี้แล้ว กลับสืบไม่พบเบาะแสใด ๆ ไม่นานมานี้ ร่องรอยต่าง ๆ เริ่มโผล่พ้นผิวน้ำ” ลู่อี้กล่าวต่อไป “สตรีผู้นั้นเป็นหนึ่งในเบาะแส”

“สืบทราบแล้วหรือยัง?”

“เบาะแสทั้งหมดชี้ไปที่คนผู้หนึ่งคือฮูหยินอิน สะใภ้ขององค์หญิงใหญ่” ลู่อี้เอ่ย “ประวัติของฮูหยินอินเกี่ยวโยงกับเรื่องนี้อย่างเหมาะเจาะ ในตอนนั้นนางไม่อยู่ในเมืองหลวงจริง ๆ อายุของนางก็สอดคล้อง อีกทั้งสุขภาพของนางก็เริ่มไม่ดีมานับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ไม่ว่าจะมองเช่นไรก็ดูเหมือนจะเป็นนาง เพียงแต่ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้ราบรื่นเกินไปจึงรู้สึกแปลกพิกล”

“ท่านยังรู้สึกว่ามีอันใดแปลกอีกหรือไม่?”

“ข้าตรวจสอบมานานกลับไม่พบสิ่งใดเลย ราวกับว่าหลักฐานทั้งหมดถูกลบล้างไปแล้ว บัดนี้จู่ ๆ ก็มีเบาะแสแล้วเบาะแสเล่าปรากฏขึ้น ทั้งยังปะติดปะต่อกันโดยสมบูรณ์ เจ้าไม่รู้สึกว่าทั้งหมดนี้แปลกพิกลหรือ?”

“ไม่พบร่องรอยของการถูกพิษ สุขภาพของนางเดิมทีก็เจ็บออด ๆ แอด ๆ อยู่แล้ว ดูเหมือนจะเสียชีวิตด้วยอาการป่วยจริง ๆ”

“เช่นนั้นอาการป่วยของนางมีปัญหาหรือไม่?” มู่ซืออวี่ซบศีรษะลงบนอกของสามี

ปกตินางมักจะอิงแอบเขาเช่นนี้ เมื่อท้องของนางเริ่มโตขึ้น การอิงแอบเขาเช่นนี้สบายเป็นที่สุด นางสามารถผ่อนคลายได้ด้วยวิธีนี้

“เจ้าสงสัยว่าโรคของนางเป็นฝีมือคนหรือ?”

“ท่านบอกว่าเพราะเหตุการณ์นั้นทำให้สุขภาพของนางย่ำแย่ลง” มู่ซืออวี่กล่าวต่อไป “ข้าคิดว่าหากเป็นเพราะเหตุการณ์นั้นจริง ๆ หมอประจำตัวนางย่อมรู้อาการของนางดีที่สุด แต่นั่นต้องดูว่าโชคของท่านเป็นอย่างไร หากมีปัญหาจริง ๆ เกรงว่าท่านหมอผู้นั้นคง… แต่หากไม่มีปัญหา ท่านหมอผู้นั้นก็คงยากที่จะรอดอยู่ดี”

ลู่อี้ช้อนตัวนางขึ้น ค่อย ๆ ประคองนางไปนอนด้านข้าง “ฮูหยิน เจ้านอนก่อนเถิด ข้าไปสั่งการสักสองสามคำแล้วจะกลับมา”

มู่ซืออวี่ส่งเสียงงึมงำรับคำ แล้วจึงหลับตาลง

เมื่อลู่อี้กลับมาอีกครั้ง มู่ซืออวี่ก็หลับลึกไปแล้ว

ลู่อี้เปลี่ยนเสื้อผ้า

ถึงแม้จะย่างเข้าสู่วสันตฤดูแล้ว หากแต่ความหนาวเย็นในยามค่ำคืนยังคงอยู่ ทุกครั้งที่เขากลับมาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เพื่อไม่ให้ความเย็นบนร่างกายเขาส่งผลต่อไปยังภรรยาและลูก

ลู่อี้มองมู่ซืออวี่ผู้นอนหลับอย่างไม่สงบนัก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความปวดใจ

นี่คือลูกคนสุดท้ายของพวกเขาแล้ว

เขาทานยาทำหมันไปแล้ว ภายหน้าย่อมไม่มีลูกคนต่อไปอีก

ช่วงเวลาทุกข์ทรมานของสตรีตั้งครรภ์สิบเดือน นางต้องผ่านมันถึงสามครั้งเพื่อเขา เขาทนปล่อยให้นางแบกรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ทารกในท้องกำลังเตะนาง เมื่อเขาก้มหน้าลงก็บังเอิญเห็นรอยเท้าเล็ก ๆ นั่นพอดี

เขาลูบลงบนท้องของภรรยาเบาๆ กระซิบกับเด็กที่อยู่ในท้อง “เด็กดื้อ อย่ารบกวนการนอนของแม่เจ้าเลย”