สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 670

บทที่ 670 ไม่ใช่ฝีมือของบุรุษ

บทที่ 670 ไม่ใช่ฝีมือของบุรุษ

“เขาต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ความเก่งกาจของเจียงหว่านเฉินเราก็ได้เห็นแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “นอกจากนี้ ลู่เยี่ยยังเป็นผู้ที่ท่านลุงเซี่ยของเจ้าฝึกฝนมา เขาไม่ใช่คนโง่ หากสู้ไม่ได้จะไม่รู้จักหลบซ่อนถ่วงเวลาไว้เชียวหรือ?”

ลู่จื่ออวิ๋นก็คิดเช่นนั้น ดังนั้นเมื่อนางเห็นพลุสัญญาณบอกว่าอันตราย นางจึงไม่ได้ลงไปบนเกาะให้ผู้อื่นฆ่า ทว่ายอมจากมาแต่โดยดี นางคิดว่าหากหาคนมาช่วยลู่เยี่ย ย่อมมีประโยชน์กว่าส่งคนไปเยี่ยมเยือนความตายถึงหน้าประตู

“เจ้าเห็นโจรเหล่านั้นแล้วหรือ? เขาพูดสำเนียงท้องถิ่นหรือไม่?”

“ฟังจากสำเนียงคล้ายคนท้องถิ่น ทว่าแปร่ง ๆ เล็กน้อย”

“เกรงว่าจะเป็นการปลอมตัวกระมัง! เจ้าพบอะไรอีกหรือไม่?”

“ข้าคิดว่าหัวหน้าโจรเหล่านั้นต้องการจะฆ่าข้า เขามองมาที่ข้าด้วยสายตาโหดเหี้ยม แม้นคำพูดเหล่านั้นจะหยาบโลน ทว่าในสายตาเขามีเพียงเจตนาฆ่าเท่านั้น ไม่มีสิ่งอื่นเจือปน”

“มาเพราะเจ้า? ไม่สิ คงมาเพราะครอบครัวเรา” มู่ซืออวี่เอ่ย “แม่ทัพเจียงคงคิดจับเป็น ถึงตอนนั้นเราจะได้รู้ว่าเทพองค์ไหนที่ต้องการจะฆ่าเรา”

สองแม่ลูกรออยู่ที่ชายฝั่ง

ราว ๆ หนึ่งชั่วยามต่อมา ในที่สุดขบวนเรือก็เคลื่อนมาถึง

“เป็นเรือประมง”

“ดูเหมือนต้องเร่งสร้างเรือรบเพิ่มแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นมา “เช่นนี้ถึงจะคู่ควรกับเหล่าทหารกล้า”

“เมื่อครู่ข้าเพิ่งเห็นพวกเขาต่อสู้กันกลางทะเลด้วยสายตนเอง เพื่อที่จะกระโดดขึ้นเรือไปจับโจรเหล่านั้น ยังต้องใช้เชือกบ่วงไปคล้องกับเรือของอีกฝ่าย ทว่าอีกฝ่ายย่อมไม่นิ่งเฉย เขาคอยถอดเชือกบ่วงออกเสมอ ทหารจำนวนมากจึงตกลงไปในทะเล ทว่าร่างกายของเขายังว่ายน้ำในทะเลได้อย่างคล่องแคล่ว ประหนึ่งเป็นปลา เห็นได้ว่าการฝึกฝนระยะนี้ของแม่ทัพเจียงมีประโยชน์มาก เหล่าทหารจึงได้มีความคืบหน้าอย่างก้าวกระโดดเช่นนี้”

“ในท้องทะเลยังมีอันตรายอีกมากมาย เจ้ามาอยู่ใกล้ทะเลนานเพียงนี้ เคยเห็นฉลามกินคนบ้างหรือไม่?”

“ไม่เจ้าค่ะ”

“นั่นนับว่าเป็นโชคดีของเจ้าแล้ว หากฉลามได้กลิ่นเลือดมันจะตามกลิ่นเลือดมาอย่างง่ายดาย วันนี้มีผู้คนตายไปมากถึงเพียงนี้ ย่อมมีกลิ่นเลือดที่เข้มข้น หากล่าช้าไปแม้เพียงนิด เกรงว่าทหารของเราคงต้องประสบอันตราย ยังดีที่แม่ทัพเจียงรู้เหตุผลข้อนี้เช่นกันจึงพาพวกเขากลับมาได้ทันเวลา”

“เช่นนั้นเกาะพวกเรา… ระยะนี้คงก่อสร้างไม่ทันแล้วใช่หรือไม่?”

“ระยะนี้ยังไม่รีบร้อน ชีวิตคนสำคัญที่สุด อย่าได้เอาชีวิตของพวกเขาไปเสี่ยง”

ขบวนเรือมาถึงฝั่งแล้ว ทหารที่ชนะการต่อสู้ครั้งนี้ช่วยสหายร่วมรบที่ได้รับบาดเจ็บลงจากเรือ

มู่ซืออวี่ที่อยู่บนฝั่งได้เตรียมการไว้แล้ว ทันทีที่ทหารลงจากเรือก็มีท่านหมอเข้ามาดูแลทำแผลให้ทันที

“แม่ทัพเจียง เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ลู่เยี่ยยังมีชีวิตอยู่ คนที่เขาพาไปที่เกาะเสียชีวิตแล้วห้าคน ส่วนที่เหลือได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่นายช่างบนเกาะนั้น…”

เจียงหว่านเฉินไม่ได้กล่าวต่อ ทว่าดูจากสีหน้าของเขาก็ทราบผลลัพธ์แล้ว

“ท่านแม่ทัพเจียงยุ่งเพียงนี้ วันนี้กลับมาหาข้า หรือว่าโจรเหล่านั้นสารภาพออกมาแล้ว?”

“คนเหล่านั้นปากแข็งเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะตีพวกเขาเพียงใดก็ไม่ยอมสารภาพ วันนี้มีหลายคนกินยาพิษฆ่าตัวตาย”

“กินยาพิษหรือ?” มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “หากพวกเขาคิดจะตาย คงกินยาพิษตั้งแต่แรก ย่อมไม่มากินในตอนนี้อย่างแน่นอน ท่านแน่ใจหรือว่าเป็นการฆ่าตัวตาย ไม่ใช่ว่าถูกลอบฆ่า”

“ไม่มีผู้ใดเห็นผู้อื่นเลย”

“แม่ทัพเจียง หรือว่าข้างกายท่านมีสายของพวกมัน?” มู่ซืออวี่เอ่ย “คนเป็นดั่งป่าไม้ใหญ่ ไม่ว่านกอะไรล้วนมี ข้างกายท่านมีผู้ใต้บังคับบัญชามากมายเพียงนี้ หากมีผู้ใดซื้อตัวไปสักคนสองคนก็เป็นเรื่องธรรมดาอย่างยิ่ง”

“ข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้อีกครั้ง” เจียงหว่านเฉินเอ่ย “ถึงแม้พวกเขาจะไม่สารภาพ แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลย ข้าพบเบาะแสบางอย่างที่พวกมันเผยออกมา พวกมันมาจากเมืองหลวงจริง ๆ ทว่าเป้าหมายของพวกมัน ดูเหมือนจะไม่ใช่ท่าน ฮูหยิน หากแต่เป็นคุณหนูใหญ่ของสกุลลู่”

“ลูกสาวข้า?” มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “เด็กคนนั้นเป็นเพียงแม่นางน้อยผู้หนึ่ง ห่างไกลจากเรื่องทางโลก หมู่นี้ก็เพียงเข้ามาช่วยข้าดูแลกิจการเท่านั้น เหตุใดนางถึงได้กลายเป็นหนามยอกอกผู้อื่นเล่า? หากมาเพื่อบุตรสาวข้าจริง ๆ เช่นนั้นผู้ที่น่าสงสัยก็น้อยลงแล้ว ผู้ใดจะกล้าลงมือทำเรื่องโหดร้ายเช่นนั้นกับแม่นางน้อยเช่นนี้? เพื่อที่จะจัดการกับนาง ถึงกับยอมเล่นละครฉากใหญ่ เว้นเสียแต่ว่าคนผู้นั้นคิดจะฆ่าลูกสาวข้า แต่ไม่อยากให้ผู้อื่นรู้ว่านางถูกลอบสังหาร โดยต้องการให้ผู้อื่นคิดว่าลู่จื่ออวิ๋นถูกโจรฆ่ากลางทะเล แผนการหลบ ๆ ซ่อน ๆ เช่นนี้จะเป็นฝีมือของบุรุษได้อย่างไร เกรงว่าคนที่คิดจะจัดการลูกสาวข้าคงเป็นสตรี”

“ฮูหยินมีผู้ที่สงสัยอยู่ในใจแล้วใช่หรือไม่?”

“แม่ทัพเจียงฉลาดหลักแหลมเพียงนี้ คิดว่าคงตรวจสอบออกมาได้นานแล้วกระมัง?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เช่นนั้นข้าเชื่อใจแม่ทัพเจียง เรื่องนี้ข้าฝากฝังไว้กับท่านแล้ว นอกจากนี้ คนของท่านยังได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยลูกสาวของข้า ค่าตรวจอาการและค่ายาของพวกเขา ข้าจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่”

“ขอบคุณฮูหยิน” เจียงหว่านเฉินลุกขึ้นยืน “ในเมื่อฮูหยินฝากฝังเรื่องนี้ไว้กับข้า เช่นนั้นข้าย่อมต้องตัดสินใจเองแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้ามาจากด้านนอก “พี่ใหญ่เจียง เป็นเซวียนหวางเฟยใช่หรือไม่?”