สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 685

บทที่ 685 ขึ้นเรือแล้ว

บทที่ 685 ขึ้นเรือแล้ว

หลังจากเดินทางมาทั้งวัน ท้ายที่สุดมู่ซืออวี่ก็มาถึงท่าเรือก่อนที่เรือจะออก

นางยืนอยู่ที่ท่าเรือมองซางจือที่กำลังพูดกับเถ้าแก่เรือ

เถ้าแก่ของเรือมองมาทางมู่ซืออวี่ เมื่อเห็นป้ายในมือซางจือ ถึงได้พยักหน้าเบา ๆ

ซางจือกลับมาบอกว่า “เถ้าแก่เรือกล่าวว่าเรือของพวกเขาถูกกองคาราวานหนึ่งเช่าเหมาลำเอาไว้แล้ว เพียงแต่เถ้าแก่กองคาราวานนั้นยินดีให้พวกเราเดินทางไปด้วย จึงเอ่ยถามว่าพวกเรายินดีไปด้วยกันหรือไม่”

“อีกฝ่ายไม่ถือสา พวกเราจะถือสาอะไร ขึ้นเรือเถอะ!”

ฉานอีเอ่ย “บ่าวจะไปสอบถามสักหน่อยว่ากองคาราวานนั้นมาทำอะไร!”

“ข้าสอบถามมาแล้ว” ซางจือเอ่ย “พวกเขาขายเครื่องเคลือบลายคราม ครั้งนี้พวกเขาต้องส่งเครื่องเคลือบชุดหนึ่งไปยังเมืองเยียนจือ ระหว่างทางต้องผ่านเมืองซานหลิน”

ทุกคนขึ้นไปบนเรือ

มู่ซืออวี่ขอบคุณเถ้าแก่ของเรือก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงขอให้เถ้าแก่เรือพานางไปหาเถ้าแก่ของกองคาราวานเพื่อกล่าวขอบคุณ

สิ่งที่ซางจือเอาให้เถ้าแก่เรือดูเป็นป้ายของกองคาราวานสกุลฉิน อย่างไรเสียพวกนางก็มีกันหลายคนเพียงนี้คิดจะอาศัยเรือที่ผู้อื่นเช่าเหมาลำไว้ หากไม่ยืนยันตัวตน อีกฝ่ายย่อมไม่พูดคุยง่ายดายถึงเพียงนั้น

กองคาราวานสกุลฉินชื่อเสียงโด่งดังในแวดวงนี้ หลังจากฉินเหวินหานกลายมาเป็นเจ้าของ กิจการกองคาราวานของสกุลฉินนับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ ชื่อเสียงย่อมโด่งดังมากขึ้นตามไปด้วย

“ท่านนี้คือเถ้าแก่ลี่” เถ้าแก่เรือแนะนำทั้งสองคน “ท่านนี้คือฮูหยินลู่”

มู่ซืออวี่เอ่ยกับเถ้าแก่ลี่ “วันนี้ต้องขอบคุณเถ้าแก่ลี่เป็นอย่างยิ่งแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านอำนวยความสะดวก พวกเราครานี้คงต้องปวดหัว”

“ฮูหยินลู่ไม่ต้องเกรงใจ” เถ้าแก่ลี่เป็นชายชราผู้หนึ่ง ท่าทีเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง ทว่าถ้อยคำของเขายังคงสุภาพมากที่เดียว “ข้าคนนี้ชอบความเงียบสงบ เพียงแค่อย่าให้คนของท่านมาวุ่นวายแถวห้องข้าเป็นพอ”

“นั่นแน่นอน”

หลังจากขึ้นเรือ มู่ซืออวี่จึงนอนพักชดเชย อย่างไรเสียเพื่อที่จะรีบเดินทาง เมื่อคืนนี้นางทำได้เพียงหาที่โล่งกว้างนอนไปเพียงสองชั่วยามเท่านั้น บัดนี้เปลือกตาของนางหนักอึ้ง ไม่อาจฝืนทนได้อีกต่อไป

เมื่อมู่ซืออวี่ตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปอย่างยาวนานก็พบว่าบนเรือมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคน หลังจากลองสอบถามดูจึงพบว่านักเดินทางเหล่านั้นเดินทางมาเพื่อขึ้นเรือลำนี้ โดยให้ชาวประมงในท้องที่ตามเรือลำนี้มา

“นี่ไม่ถูกต้อง”

“มีอะไรไม่ถูกต้องเจ้าคะ?”

“หลายคนนั้นไม่ใช่นักเดินทางทั่วไป”

“บ่าวไปถามมาแล้วเจ้าค่ะ ผู้หนึ่งเป็นคนค้าขายกำลังรุดกลับบ้านไปเพื่อฉลองวันขึ้นปีใหม่! ผู้หนึ่งเป็นบัณฑิต เขาสอบตกหลายครั้งหลายคราทำได้เพียงกลับบ้านเพราะสิ้นหวังแล้ว ส่วนอีกสองคนเป็นผู้เฒ่าที่จะกลับบ้านไปเยี่ยมญาติ”

“เจ้าไปเชิญผู้เฒ่าเคราขาวผู้นั้นมา บอกเขาว่าข้าเห็นว่าเขาน่าสงสารจึงจะมอบอาหารให้”

ฉานอีเหลือบมองผู้เฒ่าเคราขาวแวบหนึ่ง

เขาสวมใส่เสื้อผ้าเก่ามอซอ แผ่นหลังงองุ้ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยบ่งบอกวัย ดู ๆ ไปแล้วน่าสงสารทีเดียว

“บ่าวจะไปประเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนัก ฉานอีก็เชิญผู้เฒ่าเคราขาวผู้นั้นมา

“ท่านผู้เฒ่า ข้าพอมีขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่บ้าง ท่านทานรองท้องสักหน่อยเถอะ” มู่ซืออวี่เอ่ย

ผู้เฒ่าเคราขาวผู้นั้นประกบมือขอบคุณ “ขอบคุณฮูหยิน”

“ฉานอี ลมพัดแรงเหลือเกิน ปิดหน้าต่างเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่ถามฉานอีขณะที่เดินออกไปดูสถานการณ์

ที่แท้เฒ่าแก่ลี่ไม่ชอบให้มีคนรบกวน แต่คนของมู่ซืออวี่มักจะเดินไปเดินมาอยู่แถวนั้น จึงไปรบกวนความสงบของเขา แน่นอนว่าคนที่เขาพามาก็ไม่พอใจเช่นกันจึงเริ่มทะเลาะเบาะแว้งกับคนของนาง

“เถ้าแก่ลี่ ข้าต้องขออภัยแล้วจริง ๆ คนของข้าช่างเลินเล่อยิ่งนัก” มู่ซืออวี่รู้เหตุผลจึงเป็นฝ่ายขอโทษเถ้าแก่ลี่ก่อน “ลู่อิง เกิดอะไรขึ้น?”

“พวกเรามีสหายสามคนไม่มีอาหารทานจึงคิดจะไปถามคนในครัว คนในครัวบอกว่าคนของเถ้าแก่ลี่เอาไปแล้ว ข้าจึงคิดจะไปถามผู้ดูแลจงข้างกายเถ้าแก่ลี่ ข้าเดินไปเดินมาอยู่ที่นี่สองสามครั้งจึงรบกวนเถ้าแก่ลี่เข้า”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” ผู้ดูแลจงเอ่ย “ฮูหยินลู่ ท่านวางใจ เรื่องนี้ข้าจะตรวจสอบให้กระจ่าง หากคนของพวกเราทำเรื่องหยาบคายเช่นนั้นจริง จะต้องขออภัยทุกท่านอย่างแน่นอน”

“ผู้ดูแลจงตรวจสอบเถิด หากคนของข้าโกหก ข้าเองก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน”

ผู้ดูแลจงเรียกลูกน้องทั้งหมดของตนมา

เมื่อถามทุกคนดูแล้ว พวกเขาล้วนไม่ยอมรับว่าได้กระทำเรื่องเช่นนั้น

“ข้าไม่ได้โกหก” ลู่อิงเอ่ย “หากพวกท่านไม่เชื่อ เช่นนั้นก็สามารถถามคนในครัวได้”

คนในครัวเป็นพยานให้ลู่อิงว่าเป็นคนของเถ้าแก่ลี่ที่นำอาหารหลายมื้อไปจริง ๆ ทำให้คนของมู่ซืออวี่สามคนต้องหิวข้าว อาหารแต่ละมื้อทำไว้ในจำนวนที่พอดีคน ไม่มีอาหารเพิ่มแล้ว

“เป็นผู้ใดกันแน่? ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับ!” เถ้าแก่ลี่เอ่ยอย่างเยือกเย็น “ผู้ดูแลจง เจ้าให้คนในครัวยืนยันตัวตน ดูซิว่าที่แท้เป็นผู้ใดที่ฝ่าฝืนกฎ”

คนในครัวงานรัดตัวจนเท้าแทบไม่ได้แตะพื้น จะจำหน้าตาคนผู้นั้นได้อย่างไร?

ทุกคนสอบถามอยู่เป็นเวลานาน เขาก็บอกออกมาไม่ได้ ท้ายที่สุดเรื่องจึงจบลงแบบค้างคาเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายทำได้เพียงคุมคนของตนเองให้มากขึ้นเท่านั้น

“คนผู้นั้นคงเป็นนักฆ่า” ฉีเซียวเอ่ยเสียงเบาขณะที่เขาเดินผ่านมู่ซืออวี่ “เขาเชี่ยวชาญเรื่องการแปลงโฉม ตอนนี้หากแปลงโฉมเป็นผู้อื่นอยู่ท่ามกลางพวกเราก็อันตรายยิ่งแล้ว”

“ท่านคิดจะทำอย่างไร?” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าจะร่วมมือกับท่าน!”