สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 687

บทที่ 687 ถึงเมืองซานหลิน

บทที่ 687 ถึงเมืองซานหลิน

ทั้งสามจดจำมู่ซืออวี่ได้จึงไม่กล้าขวางนางและรีบเข้าไปรายงานฉีเซียวข้างในทันที

“ฮูหยิน เชิญด้านในขอรับ”

มู่ซืออวี่แช่อยู่ในน้ำนานเพียงนั้น สีหน้าของนางจึงไม่ค่อยดีนัก

เพียงแต่ นางเป็นห่วงสถานการณ์ของฉีเซียวมากกว่า หากไม่ใช่เพราะฉีเซียว วันนี้นางอาจไม่ได้มองเห็นดวงอาทิตย์แล้ว

ฉีเซียวนอนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นนางเข้ามาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

“ท่านนอนลงอย่าขยับ”

นางรีบสาวเท้าเข้ามา จับบ่าเขาเอาไว้ แล้วดันตัวเขาให้นอนลงไป

หน้าต่างเรือกำลังเปิดอยู่ ลมทะเลพัดโชยเข้ามา ในอากาศเจือกลิ่นเค็มจาง ๆ

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? บนเรือไม่มีหมอ ไม่มีวิธีรักษาท่าน ทว่าภายในสองวันเราก็จะถึงเมืองซานหลินแล้ว ถึงตอนนั้นเราก็ลงจากเรือไปให้ท่านหมอตรวจดูได้”

“ข้าไม่เป็นไร” ฉีเซียวเอ่ย

“เมื่อวานขอบคุณท่านมาก!”

“ท่านกล่าวเช่นนี้เห็นข้าเป็นคนนอกแล้ว อีกอย่างหากช่วยท่านไว้ กลับไปข้ายังสามารถขอความช่วยเหลือจากใต้เท้าลู่ได้ บุญคุณในการช่วยชีวิตนี้มีค่าอย่างยิ่ง” แววตาของฉีเซียวปรากฏรอยยิ้มแวบขึ้นมา

“แม้จะไม่มีบุญคุณช่วยชีวิต เพียงอาศัยความสัมพันธ์ของท่านกับใต้เท้าลู่ของเรา ขอเพียงแค่ท่านเอ่ยปากสักคำ พวกเราก็จะทุ่มเททำให้ดีที่สุด”

“จริงหรือ?”

“แน่นอน”

“ข้าจดจำไว้แล้ว”

ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามคนที่อยู่ข้างนอกมองหน้ากันไปมา

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “เจ้าเคยเห็นใต้เท้าสุภาพต่อผู้อื่นเพียงนี้หรือไม่?”

“แม้จะเป็นฝ่าบาท ใต้เท้าของพวกเรายังเฉยชา ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจะพูดจาขบขันกับผู้อื่น”

“เมื่อวานนี้ใต้เท้างมหาฮูหยินลู่อยู่ใต้น้ำเป็นนานสองนาน พวกเราทุกล้วนให้เขายอมแพ้ แต่เขาก็ยังดึงดัน สถานการณ์ในตอนนั้นอันตรายเป็นอย่างยิ่ง ทว่าใต้เท้าดูเหมือนไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนั้นแม้แต่น้อย”

“ชู่ว!”

มู่ซืออวี่เดินออกมา นางเอ่ยกับผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสาม “เมื่อวานต้องขอบคุณพวกท่านแล้ว”

“ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ พวกเราเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”

ระยะเวลาสองวันนี้ มู่ซืออวี่ยืมครัวเล็ก ๆ ในเรือ และให้ฉานอีทำน้ำแกงตามสูตรของนางเพื่อบำรุงร่างกายให้ฉีเซียว

สองวันต่อมา ร่างกายของฉีเซียวเกือบจะหายดีแล้ว ทว่ามู่ซืออวี่ยังคงขอให้เขาลงเรือไปให้ท่านหมอตรวจอาการ

ในตอนนั้นเอง เถ้าแก่เรือและเถ้าแก่ลี่จึงได้รู้ว่าฮูหยินลู่คือสตรีผู้ทำการค้าอันดับหนึ่งที่โด่งดังผู้นั้น อีกทั้งยังเป็นฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีลู่คนปัจจุบัน

พวกเขาเฝ้ามองมู่ซืออวี่และฉีเซียวลงจากเรือ แต่ละคนมีสีหน้าแปลกพิกล ราวกับว่ากำลังเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ไม่ได้ใช้โอกาสนี้กอดต้นขาของนาง

นางเป็นถึงฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีลู่เชียวนะ มิหนำซ้ำนางยังได้ชื่อว่าเป็นเทพแห่งความมั่งคั่งสำหรับผู้ทำการค้า สถานะนี้ทำให้พวกเขาตาลุกวาวยิ่งกว่าสถานะฮูหยินอัครมหาเสนาบดีลู่เสียอีก

“เช่นนั้นฆาตกรวิปริตผู้นั้นเล่า?”

“เขาอาจมาที่เมืองซานหลิน”

“เพราะเหตุใด?”

“เมืองซานหลินมีของที่เขาต้องการ”

มู่ซืออวี่เชิญฉีเซียวให้มาพักที่บ้านลู่ในเมืองซานหลินเป็นการชั่วคราว

ฉีเซียวให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาส่งข่าวออกไปให้คนอื่น ๆ มาพบกันที่นี่

“ข้าเชื่อพวกท่าน” มู่ซืออวี่เอ่ย “นอกจากนี้ หากเป็นพวกท่านก็คงไม่จำเป็นต้องขโมยภาพแบบจำลอง เพราะพวกท่านเพียงแค่วาดตามก็ได้แล้ว เหตุใดต้องลำบากถึงเพียงนั้น?”

“ใต้เท้าโม่ก็เอ่ยเช่นเดียวกัน” เฟิงเจิงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยเสริม

“ภาพแบบจำลองก่อนหน้านี้ก็ไม่ต้องไปสนใจแล้ว ให้สร้างเรือตามภาพแบบจำลองใหม่” มู่ซืออวี่เอ่ย “ยังคงเป็นเช่นเดียวกับกฎก่อนหน้านี้ หนึ่งกลุ่มรับผิดชอบเพียงส่วนเดียว การประกอบรวมขั้นสุดท้ายมีเพียงพวกเราเท่านั้นที่ทำได้”

“ขอรับ!”

มู่ซืออวี่ลากร่างกายที่อ่อนล้าของนางกลับไปยังบ้านสกุลลู่

ฉีเซียวบังเอิญเดินออกมาพอดี เมื่อเห็นนางกลับมาแล้วจึงเอ่ยถาม “ตรวจสอบเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ตู้นิรภัยถูกเปิด นั่นหมายความว่าผู้ที่เปิดตู้อาจรู้รหัสผ่านมาจากผู้อื่น ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายก็เป็นผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการถอดรหัส”

“ได้ตู้นิรภัยกลับมาแล้วหรือ?”

“ฉานอี”

ฉานอีนำตู้ใบหนึ่งออกมา

ฉีเซียวรับมันเอาไว้ แล้วถือกล่องกลับเข้าไปในห้อง

มู่ซืออวี่เดินตามเขาเข้าไป

ฉีเซียวดึงปิ่นปักผมจากบนศีรษะ จากนั้นลองไขตู้ดูแล้วเอ่ยว่า “ไม่มีความเสียหาย นายช่างของท่านหลายคนเหล่านั้น ตรวจสอบพวกเขาแล้วหรือยัง?”

“ตรวจสอบแล้ว ข้าคิดว่าไม่ใช่พวกเขา” มู่ซืออวี่อธิบายเหตุผลของนางให้ฟัง “พวกเขาไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมไปมาเช่นนี้ ผู้อื่นไม่อาจเข้าถึงภาพแบบจำลองได้ แต่พวกเขาได้สัมผัสมันอยู่บ่อยครั้ง ไม่จำเป็นต้องขโมยแม้แต่น้อย”

ฉีเซียวตะโกนออกไปด้านนอก “ฉีเซิ่ง!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาเดินเข้ามา “ขอรับใต้เท้า”

“แป้งเล่า?”

ฉีเซิ่งจึงนำขวดออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้ผู้เป็นนาย