สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 70

บทที่ 70 เจ้าอยากไปกับเขาหรือไม่?

บทที่ 70 เจ้าอยากไปกับเขาหรือไม่?

มู่ซืออวี่ปาดเหงื่อ จ้องมองอาหารทุกชามที่นางทำด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ทว่าจู่ ๆ ก็เกิดการโต้เถียงขึ้นจากลานกว้าง เห็นได้ชัดว่ามีบางสิ่งผิดปกติ

“ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นตรงนั้นแน่” หลี่ซื่อกล่าว “พวกเจ้าลองเดาดูเถิดว่าผู้ใดมา?”

“ผู้ใดกัน?”

“ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสาวมาที่นี่เพื่อแย่งชิงตัวเจ้าสาวไป เขาอ้างว่าเจ้าสาวเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว จะแต่งงานกับชายอื่นไม่ได้”

“ตาเถร! เกิดเรื่องพรรค์นั้นขึ้นได้อย่างไร?”

“จางโม่หลานเป็นดั่งดอกไม้แห่งหมู่บ้านตระกูลจาง ข้าคิดอยู่แล้วว่าสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมเช่นนั้นไม่มีทางชอบพอต้าจู้ แต่กลับกลายเป็นว่านางเข้าไปพัวพันกับ…”

“แค่ก!”

มู่ซืออวี่กระแอมไอ ขัดจังหวะการซุบซิบนินทาของกลุ่มสตรีพอดี

สตรีเหล่านั้นจ้องมองมู่ซืออวี่อย่างเย็นชา เรื่องอื้อฉาวระหว่างนางและลู่อี้ที่เกิดขึ้นตลอดระยะที่ผ่านมากลายเป็นเรื่องขบขันในเวลาว่างของพวกนาง เมื่อได้ยินเสียงกระแอม สตรีเหล่านั้นก็ยุติการพูดคุยพลางขยิบตาให้กันด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

ถงซื่อจ้องมองเบื้องหน้าด้วยความกังวล “เกิดสิ่งใดขึ้น? ไม่ดีแน่ เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

“อย่าเพิ่งทำอะไรเลย” มู่ซืออวี่ปลดผ้ากันเปื้อนออก “ฉาวอวี่กับอวิ๋นเอ๋อร์อยู่ที่ใด? วันนี้มีคนมากเกินไป ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาไปเบียดเสียดผู้ใดจนบาดเจ็บ ข้าจะไปตามหาพวกเขา”

ทุกคนในหมู่บ้านต่างจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นในลานด้วยความตื่นเต้น

ชายที่นามว่าเหมิงต้าจวินดูดีไม่น้อย เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็มีราคาแพง เขาตะโกนโวยวายเสียงดังราวกับต้องการให้ผู้อื่นรู้ว่าเขาและจางโม่หลานเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รักใคร่จางโม่หลานจริง ๆ แต่หมายจะทำลายชื่อเสียงของนางเสียมากกว่า

มู่ซืออวี่เหลือบมองสถานการณ์เพียงเล็กน้อยก่อนจะมองหาลู่จื่ออวิ๋นและลู่ฉาวอวี่ จากนั้นไม่นานนางก็ได้พบลู่จื่ออวิ๋นยืนอยู่ท่ามกลางหมู่เด็กหญิง เมื่อเห็นว่าพวกนางดูเข้ากันได้ดี มู่ซืออวี่ก็รู้สึกโล่งใจ

ฉาวอวี่เล่า?

“เจ้าเห็นลู่ฉาวอวี่หรือไม่?”

“เขาออกไปพร้อมกับสหายของเขาแล้ว” เด็กชายผู้หนึ่งตอบกลับ

“เขาออกไปทำอะไรเวลานี้นะ?” มู่ซืออวี่พึมพำกับตนเอง

เรื่องตลกขบขันที่ผู้คนเคยสนทนากันพลันหายไป จางเซินผู้เป็นพี่ชายของจางโม่หลานชกหน้าเหมิงต้าจวินทันที

“วันนี้ข้าจะอัดเจ้าให้ตาย”

เหมิงต้าจวินพ่ายแพ้ให้กับจางเซิน ถูกกระแทกลงกับพื้นด้วยหมัดเดียว

“กรี๊ด! เลือดไหลแล้ว!” เสียงตะโกนดังขึ้น

เหมิงต้าจวินแตะจมูกของตนพลางด่าทอด้วยความโกรธ “จางเซิน! อย่าโอหังนัก หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านป้าและลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่!”

“เหอะ! เช่นนั้นก็เข้ามาเถิด! ข้าสัญญาว่าจะไม่ทุบตีเจ้าจนตาย ข้าจะไม่ทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูล วันนี้เป็นวันสำคัญของน้องสาวข้า ต่อให้เจ้าไม่ยินดีก็ไม่ควรมาเพื่อทำลายชื่อเสียงน้องสาวข้า ครอบครัวของเราปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีมาโดยตลอด! เจ้าอยากให้น้องสาวของข้าตรอมใจตายหรือ?” จางเซินกัดฟันด้วยความโกรธ “มาทำให้กระจ่างเสียวันนี้ น้องสาวของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า แม่เจ้าเคยจะมาสู่ขอนาง แต่ครอบครัวเราก็ไม่เห็นด้วย ฉะนั้นเจ้าจะมาเรียกร้องเพื่อสิ่งใด?”

“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” เหมิงซื่อกล่าวด้วยแววตาแดงก่ำ

นางเป็นคนสัตย์ซื่อเสมอ ไม่เอ่ยวาจาหยาบคาย สิ่งเดียวที่นางทำได้คือเพียงร้องไห้เท่านั้น

จางโม่หลานยืนนิ่งด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่เอ่ยสิ่งใด

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่จ้องมองมา จางโม่หลานก็รู้ทันทีว่าพวกเขากำลังคิดสิ่งใดโดยที่ไม่ต้องคาดเดา

“ท่านแม่” ลู่ต้าจู้ขัดจังหวะมารดา “ข้าจะแต่งงานกับโม่หลานเพียงผู้เดียว หากไม่มีโม่หลาน ข้าก็จะไม่แต่งงานกับหญิงใดอีก”

เหยาซื่อถึงกับพูดไม่ออก

ปกติแล้วลู่ต้าจู้จะไม่กล้าโต้เถียงหรือแข็งข้อกับนาง เมื่อเขาแสดงอาการเช่นนี้ นางก็ได้แต่ตกตะลึง

“อันที่จริงไม่ใช่เรื่องยากที่จะพิสูจน์” มู่ซืออวี่กล่าวขึ้น “เหรียญมีสองด้านอย่างไร ทุกเรื่องราวก็ย่อมมีสองด้านเช่นเดียวกัน ต่างฝ่ายก็ต่างพูดเอาดีเข้าตัว ตระกูลจางเป็นตระกูลใหญ่ไม่ใช่หรือ? ญาติพี่น้องก็มีมากมายพอที่จะเป็นพยานใช่หรือไม่? เช่นนั้นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด หากมีผู้ใดที่เคยข่มเหงลูกสาวแห่งตระกูลใหญ่เช่นนี้ก็จงรายงานต่อทางการ การติดคุกเป็นหนทางเดียวสำหรับผู้กระทำชั่วช้าเช่นนั้น”

“เจ้าเป็นใคร?” เหมิงต้าจวินจ้องมองมู่ซืออวี่ “เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้?”

“ที่นี่คือหมู่บ้านแห่งตระกูลลู่ เจ้ากำลังรังแกผู้คนในหมู่บ้าน ในฐานะสมาชิกของหมู่บ้านที่สามีข้าก็ใช้นามสกุลนี้ ทุกคนเปรียบได้กับครอบครัวของข้า เจ้ากำลังทำร้ายสมาชิกในครอบครัวข้า ได้ยินเช่นนี้แล้วข้าเกี่ยวข้องด้วยได้หรือยัง?”

มู่ซืออวี่ไม่รีบร้อน นางกล่าวด้วยท่าทีเฉยเมยจนทำให้ผู้คนมากมายชื่นชม

“ใช่แล้ว เจ้าเป็นเพียงคนนอก กล้าดีอย่างไรมารังแกผู้คนในหมู่บ้านตระกูลลู่ของเรา คิดจริงหรือว่าพวกเราจะหวาดกลัว?”

“ถูกต้อง หากเป็นอย่างที่เขากล่าวจริง ๆ ทั้งสองจะต้องหมั้นหมายกันอย่างถูกต้อง เห็นอยู่ว่าลูกสาวตระกูลจางไม่ชื่นชอบเขา เขาก็เลยโกรธเคือง คิดแก้แค้นลูกสาวจากตระกูลจางอย่างไรล่ะ”

“การเข้ามาเอะอะโวยวายในวันมงคลเช่นนี้ ต้องการทำลายชื่อเสียงของหญิงสาวชัด ๆ ชายผู้นี้จิตใจน่ารังเกียจเสียจริง”

“รายงานทางการ! ส่งตัวเขาให้กับทางการเสีย! เขาจะต้องถูกลงโทษที่ทำร้ายจิตใจและข่มเหงลูกสาวจากตระกูลสูงส่ง”

“ใช่แล้ว”

เหมิงต้าจวินถอยหลังไปหลายก้าว เมื่อเห็นชายร่างกำยำมากมายล้อมรอบเขา เขาก็รีบวิ่งหนีไปในทันที

“คิดจะหนีอย่างนั้นหรือ? ขี้ขลาดตาขาวเสียจริง!”

“ข้าเคยบอกแล้วว่าปัญหาทั้งสิ้นอยู่ที่ตัวชายผู้นั้น ดูเอาเถิดว่าเขาขี้ขลาดเพียงใด แม้แต่จะเผชิญหน้าก็ยังไม่กล้า”