สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 728

บทที่ 728 มาสอบสวนถึงหน้าประตู

บทที่ 728 มาสอบสวนถึงหน้าประตู

เช้าตรู่ ลู่ฉาวอวี่สวมเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำค้าง ขี่ม้าผ่านประตูจวนอัครมหาเสนาบดีไป

ยามเฝ้าประตูเห็นลู่ฉาวอวี่นึกว่าเขาเพิ่งกลับมาจึงเปิดประตูออก คุณชายลู่ไม่แม้กระทั่งหันกลับมามอง เขาขี่ม้าผ่านประตูไปทันที

“ใต้เท้า ท่านไม่กลับจวนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือ?”

เสื้อผ้าของลู่ฉาวอวี่ไม่เพียงแต่เปียกชุ่ม แต่ยังมีโคลนเปรอะเปื้อนอีกไม่น้อย

เมื่อวานเขาออกไปจากเมืองหลวงทั้งคืนเพื่อรุดไปยังสถานที่เกิดเหตุ หลังจากตรวจสอบแล้ว พวกเขาจึงพักกลางแจ้ง นอนพักได้ไม่นานก็ต้องรุดกลับมา ร่างที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กของเขายังทนแทบไม่ไหว นับประสาอะไรกับลู่ฉาวอวี่ที่เป็นเด็กหนุ่ม

“ที่สำนักตรวจการไม่มีเสื้อผ้าหรือ?”

ผู้ติดตามเงียบปากไปทันที

ลู่ฉาวอวี่พาลูกน้องกลับไปยังสำนักตรวจการ

เมื่อผ่านเข้าประตูมา เขาก็เอ่ยว่า “เจ้าพาพวกเขาไปพักผ่อน เรียกจางอี้มาแทน”

“ใต้เท้า ข้าไม่เหนื่อย!” หยางจงเซิงได้ยินว่าลู่ฉาวอวี่จะให้คนมาเปลี่ยนตัวก็รีบร้อนปฏิเสธทันที

เขาเชื่อมั่นในตัวใต้เท้าน้อยผู้นี้เป็นอย่างยิ่ง จึงติดตามทำงานต่าง ๆ มากมายกับอีกฝ่าย ท่านแม่เขาบอกว่า หากติดตามใต้เท้าแซ่ลู่จะต้องมีอนาคตที่สดใสเป็นแน่ ไม่ว่าจะเป็นลู่อี้หรือลู่ฉาวอวี่

“ยามบ่ายข้ายังมีเรื่องให้เจ้าทำ หากเจ้าไม่เก็บแรงเอาไว้แล้วทำงานไม่สำเร็จ ข้าจะสับเจ้า!” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างเยือกเย็น

“…” หยางจงเซินจำต้องยอมแพ้แล้ว

ใต้เท้าลู่ผู้นี้ช่างโหดร้ายยิ่งนัก หากไม่ยอมเชื่อฟัง เขาต้องถูกสับเป็นชิ้น ๆ แน่

หยางจงเซิงพาลูกน้องทั้งกลุ่มกลับไปพักผ่อนอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อลู่ฉาวอวี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา จางอี้ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนก็ยืนรออยู่ด้านนอกแล้ว

เมื่อเทียบกับหยางจงเซิงแล้ว จางอี้ดูฉลาดกว่ามาก อีกทั้งยังมองอะไรได้กว้างไกลกว่า

“ใต้เท้า เมื่อวานนี้ท่านให้ย้ายร่างของคนสกุลสิงทั้งหมดมาที่นี่ ตอนนี้ร่างของพวกเขาอยู่ในห้องเก็บศพแล้ว ใต้เท้าจะไปดูด้วยตนเองหรือไม่ขอรับ?”

“เรียกอู่จั้วมา”

ครึ่งชั่วยามต่อมา ลู่ฉาวอวี่ก็มายังห้องเก็บศพพร้อมกับลูกน้องและอู่จั้วที่จะมาชันสูตร

“ใต้เท้า ตอนนี้ยังต้องตรวจสอบสิ่งใดอีกหรือขอรับ?”

“ไปสกุลสิง”

ณ สกุลสิง สิงฉี่จวิ้นนายท่านรองสกุลสิงได้ยินว่าลู่ฉาวอวี่จากสำนักตรวจการกำลังมาจึงรีบร้อนออกไปต้อนรับ

“ใต้เท้าลู่ ท่านมาครานี้เพราะมีเบาะแสเกี่ยวกับคดีพี่ใหญ่ของข้าแล้วใช่หรือไม่”

สกุลสิงไม่ได้แยกบ้าน ทั้งสี่ครอบครัวจึงอยู่ด้วยกัน

สิงไท่ฟู่ลูกชายคนโตเป็นบ้านใหญ่ อีกทั้งยังมีตำแหน่งขุนนางสูงสุด สกุลสิงจึงอยู่ในความดูแลของสองสามีภรรยาบ้านใหญ่

บัดนี้สามีภรรยาทั้งสองคนถูกฆ่าตายแล้ว ทั่วทั้งสกุลสิงจึงผูกผ้าขาว แม้กระทั่งโลงศพยังถูกเตรียมพร้อม เพียงแค่รอฝังผู้ตายเท่านั้น

“ข้าอยากพบทุกคนในสกุลท่าน ไม่ว่าจะเป็นนายหรือบ่าว แม้จะเป็นข้ารับใช้ที่ทำความสะอาดส้วม ข้าก็ต้องการพบทั้งหมด” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างสงบ

สิงเจียซือนั่งอยู่บนชิงข้า สายตาทอดมองออกไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย

เท้าของนางเหยียบอยู่บนพื้นเพียงเล็กน้อย ขาของนางแกว่งไปมา ชิงช้าเคลื่อนไหวเบา ๆ

“คุณหนู” สาวใช้ผู้หนึ่งวิ่งมาแต่ไกล “ใต้เท้าลู่มาที่จวนแล้วเจ้าค่ะ ได้ยินว่าเขาจะตรวจสอบทุกคนในจวน ไม่ว่าจะเป็นนายบ่าว ท่านอยากไปดูหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าสามกล่าวไม่ผิด” นายท่านรองเอยขึ้น “ถึงแม้พวกเราพี่น้องจะไม่ได้มาจากมารดาเดียวกัน ทว่าผลประโยชน์ของเรานั้นมีร่วมกัน พี่น้องคนอื่น ๆ ล้วนพึ่งพาพี่ใหญ่ จะทำร้ายเขาได้อย่างไร? ถึงแม้จะมีเรื่องขัดแย้งระหว่างเรา อย่างไรก็เป็นเรื่องภายในครอบครัวเท่านั้น”

“ฮูหยินทุกท่านคิดเช่นนี้หรือไม่?” ลู่ฉาวอวี่หันไปมองฮูหยินหลายท่าน

ฮูหยินเหล่านั้นกล่าวเช่นเดียวกับสามีตนเองไม่มีผิดเพี้ยน

ส่วนอนุและลูก ๆ ยิ่งไม่มีทางมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของสามีภรรยาบ้านใหญ่สกุลสิง พวกเขายังต้องให้สกุลนี้เลี้ยงดู จะกล้าทำเรื่องใหญ่โตเช่นนั้นได้อย่างไร?

ลู่ฉาวอวี่หันไปมองอิงหรูเฉินแล้วเอ่ยว่า “ฮูหยินอิงก็คิดเช่นนั้นหรือ?”

อิงหรูเฉินประหลาดใจ “ข้า? ข้ายิ่งไม่มีทางทำร้ายญาติผู้พี่ ข้าเพียงแค่เป็นแขกของสกุลสิง ทำร้ายเขาแล้ว ข้าจะได้ประโยชน์อะไร?”

สิงเจียซือมองสีหน้าของทุกคนในสกุล แล้วคิดถึงการคาดคะเนของลู่ฉาวอวี่ นางนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าในหมู่คนเหล่านี้จะมีศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ของตนได้อย่างไร

ทุกคนล้วนเป็นญาติสนิท มีเพียงท่านอาหญิงที่เป็นญาติห่าง ๆ แต่ท่านอาหญิงเป็นคนที่ดีต่อนางมากที่สุด อีกฝ่ายทั้งอ่อนโยนและใจดีถึงเพียงนั้น จะฆ่าพ่อแม่ของนางได้อย่างไร?

มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?

สิงเจียซือนึกสงสัย ทว่านางไม่กล้าขัดการซักถามของลู่ฉาวอวี่

ตอนนี้นางทำได้เพียงเชื่อใต้เท้าน้อยผู้นี้ เช่นนั้นจึงจะพบความจริงได้เร็วขึ้น หาตัวฆาตกรที่ซ่อนตัวในเงามืดผู้นั้นออกมา!

“ข้าพาร่างญาติพวกท่านกลับมาแล้ว” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ทุกคนไม่ได้คิดถึงพวกเขาหรือ? เช่นนั้นไปดูเถอะ!”

“ไปดู?” ทุกคนตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

“ใต้เท้าลู่ พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ของเราถูกคนฆ่า เช่นนั้นสภาพศพต้องไม่ดีเป็นแน่ พวกเราขี้ขลาด…” นายท่านสามสิงเริ่มไม่พอใจ “อีกอย่าง ตรงนี้ยังมีเด็ก ๆ อยู่นะ!”

“อนุ คุณชาย และคุณหนูสามารถถอยออกไปไม่ต้องมองได้ ส่วนนายท่านและฮูหยินทุกคน พวกท่านไม่อยากเห็นญาติที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้ายหรือ? แม้ตอนนี้พวกเขาอาจจะน่ากลัวอยู่บ้าง แต่พวกเขายังคงเป็นญาติของพวกท่าน ไม่มีอะไรดูไม่ได้กระมัง? หรือว่า… พวกท่านรู้สึกผิด?”

“พวกเราจะรู้สึกผิดอะไร?! มีอะไรให้รู้สึกผิด?” นายท่านรองเอ่ย “นั่นเป็นพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ พวกเราจะต้องกลัวอะไรเล่า?”