สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 777

บทที่ 777 ฝนตกแล้ว ฝนตกห่าใหญ่แล้ว

บทที่ 777 ฝนตกแล้ว ฝนตกห่าใหญ่แล้ว

เม็ดฝนตกลงมากระทบกับแก้มของมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่แบฝ่ามือออก เห็นเพียงหยดน้ำปรากฏบนฝ่ามือนาง

“ฝนตกแล้ว” เจ๋อหลานเอ่ย “ฮูหยิน ฝนนี้มาได้ถูกเวลายิ่งนัก เป็นไปไม่ได้ที่กบฏเหล่านั้นจะมาโจมตีเมืองท่ามกลางฝนที่กำลังตกหนัก พวกเราถ่วงเวลาออกไปได้อีกระยะหนึ่งแล้ว”

“ใช่แล้ว! ฝนนี้มาได้ทันเวลาพอดี” มู่ซืออวี่เอ่ย “บอกทุกคนให้ดูแลผู้บาดเจ็บและ… เก็บกวาดสนามรบ”

นอกกำแพงเมืองกลายเป็นภูเขาซากศพ โชคดีที่ตอนนี้อากาศเย็น หากเป็นฤดูร้อน เกรงว่าพวกกบฏคงไม่จำเป็นต้องโจมตี เพราะเพียงแค่กลิ่นเน่าเหม็นจากศพนอกเมืองก็ทำให้คนเมืองฮั่วอวี๋สูดอากาศพิษตายได้

เพียงแต่ เวลานี้พวกเขาไม่มีเวลาจัดการกับศพข้างนอกจึงทำได้เพียงจัดการกับศพภายในเมืองเสียก่อน

คนเหล่านั้นคือนักรบและวีรบุรุษผู้ที่สละชีวิตปกป้องเมืองฮู่เป่ย พวกเขาทุกคนควรได้รับการบันทึกไว้ เมื่อสงครามสิ้นสุดลง นางต้องสลักชื่อพวกเขาไว้ในอนุสรณ์สถานให้ชนรุ่นหลังได้รำลึกถึง

ชาวบ้านมองดูทหารที่บาดเจ็บล้มตาย จากนั้นจึงเป็นฝ่ายอาสาดูแลพวกเขา

นี่คงเป็นยามที่เมืองฮู่เป่ยเป็นปึกแผ่นและสมัครสมานที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้หรือในภายภาคหน้า เกรงว่าคงหาความสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเช่นนี้ได้ยาก

ถนนเมืองฮู่เป่ยเต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บ อย่างไรเสียก็ไม่มีที่ใดรองรับคนมากเพียงนี้ได้ จึงทำได้เพียงดูแลพวกเขาอย่างใกล้ชิดเท่านั้น อย่างไรก็ตามฝนตกลงมาแล้ว ไม่เหมาะที่จะใช้ถนนอีกต่อไปจึงต้องอาศัยบ้านของชาวบ้าน

“ฝนตกหนักแล้ว!”

“จะทำอย่างไรดี?”

“พาผู้บาดเจ็บเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ!”

ระยะนี้ถงซื่อและท่านหมอจูยุ่งเป็นอย่างยิ่ง

ท่านหมอจูในฐานะหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองฮู่เป่ยเป็นผู้นำของหมอคนอื่น ๆ ระยะนี้เขาจึงเรียกตัวท่านหมอคนอื่น ๆ มาทำการรักษาทหารเหล่านี้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

แน่นอนว่านอกเหนือจากเคารพในฝีมือการรักษาของท่านหมอจูแล้ว เหตุผลหลักเป็นเพราะเขามีความสัมพันธ์กับมู่ซืออวี่ หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์นี้ ท่านหมอทุกท่านคงไม่ได้เห็นแก่หน้าเขาเพียงนั้น

นอกจากสามีภรรยาคู่นี้ เจิ้งซูอวี้และฉินเหวินหานเองก็มีส่วนช่วยเหลือไม่น้อยเช่นกัน

เดิมทีจวนเดิมของสกุลฉินไม่ได้อยู่ที่เมืองฮู่เป่ย เพื่อเจิ้งซูอวี้แล้ว ฉินเหวินหานจึงซื้อจวนหลังใหญ่อยู่ที่เมืองฮู่เป่ย ตอนนี้กิจการแทบทั้งหมดจึงอยู่ที่นี่

ในตอนนี้เอง ฉินเหวินหานเดินออกมาจากร้านที่ทำหน้าที่กระจายข่าวสาร ในมือถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้

“ท่านจะไปที่ใดหรือ?” เจิ้งซูอวี้กำลังหาเขาอยู่พอดี

“ข้ามีข่าวสำคัญจะแจ้งฮูหยินลู่” ฉินเหวินหานยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับเจิ้งซูอวี้ “พอดีเลย ด้วยความสัมพันธ์ของเจ้ากับฮูหยิน เจ้าไปหานางย่อมสะดวกกว่า จากข่าวที่พวกเราได้รับมา ทัพหนุนที่ราชสำนักส่งมาอยู่ห่างจากเราเพียงสิบลี้ ภายในไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็จะมาถึงที่นี่แล้ว”

“ข่าวสำคัญเพียงนี้ เหตุใดเพิ่งได้รับเล่า?”

“เมื่อกบฏเหล่านั้นไปที่ใดแม้กระทั่งหญ้ายังไม่งอก ข่าวนี้มาถึงเมืองฮู่เป่ยได้ก็ดีมากแล้ว ตามที่ลูกน้องข้ารายงาน พิราบส่งสารเหลือเพียงหนึ่งถึงสองตัวจากสิบแล้ว เจ้าว่าข่าวเหล่านั้นจะส่งมาถึงพวกเราอย่างรวดเร็วได้อย่างไร?”

“ข้าจะไปประเดี๋ยวนี้”

“ฝนตกแล้ว นำอุปกรณ์กันฝนไปด้วย”

มู่ซืออวี่กำลังรอข่าวอยู่ที่กำแพงเมือง ถึงแม้ฝนจะตกลงมาอย่างหนัก นางก็ไม่ยอมไปจากที่นี่

เจ๋อหลานและชิงไต้ไม่เข้าใจว่านางกำลังรออะไร

เวลานี้เอง ซางจือได้นำเจิ้งซูอวี้มาหา

“เจ้าทำอะไรอยู่ที่นี่?” เจิ้งซูอวี้เอ่ย “คงไม่ได้รอให้คนพวกนั้นหวนกลับคืนมากระมัง?”

“พวกเขาจะไม่มีโอกาสนั้น”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสนั้น? หรือเจ้ารู้ว่าทัพหนุนใกล้เข้ามาถึงสิบลี้แล้ว” เจิ้งซูอวี้รู้สึกประหลาดใจ

“ฮูหยินฉิน ทัพหนุนมาถึงแล้วหรือเจ้าคะ?” ซางจือเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

เจิ้งซูอวี้พยักหน้าพร้อมกับส่งข้อความที่ได้รับมาให้มู่ซืออวี่

มันเป็นเพียงแม่น้ำธรรมดาสายหนึ่ง ทว่าแท้จริงแล้วอันตรายยิ่ง น้ำขึ้นทุกปี พืชผลจมน้ำไปจำนวนมาก ทั้งยังท่วมบ้านเรือนของชาวบ้านไปไม่น้อย

ในอดีตว่ากันว่าเหตุที่เมืองฮู่เป่ยแห้งแล้ง แม่น้ำสายนี้นับได้ว่า ‘มีความดีความชอบ’ ครึ่งหนึ่ง

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เซียวหลีสนใจ

เซียวหลีเพียงแค่รู้ว่าตนถูกหลอกแล้ว

“รีบหนี!”

เหล่าทหารเองก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทหารม้ายังดี เพราะควบขี่ม้าจึงหนีได้เร็วขึ้น

อย่างไรก็ตาม ทหารราบไม่ได้โชคดีเช่นนั้น

พวกเขาวิ่งสุดกำลังด้วยสองขาที่มีแต่ก็ยังหนีไม่พ้นจาก ‘สัตว์ร้าย’ ที่ถาโถมเข้ามา

กระแสน้ำนั้นราวกับสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่ง มันกลืนกินพวกเขาไปในพริบตา คนที่ยังไม่ถูกกลืนกินก็โดนมันไล่ล่าต่อไปไม่รู้จบสิ้น

“วิ่งไปทางต้นน้ำ… วิ่งไปทางต้นน้ำ…”

ทัพกบฏไม่เคยขาดแคลนคนฉลาด พวกเขาอาศัยประสบการณ์หลายปีตัดสินใจได้อย่างฉับไวและถูกต้อง ทว่าคนที่กำลังตื่นตระหนกจะยังรู้จักคิดอย่างมีเหตุผลได้หรือ? แน่นอนว่าไม่ ดังนั้นผู้คนที่ถูกกลืนหายไปจึงยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลี่กู่หยวนและทหารใต้บังคับบัญชาของเขายืนอยู่บนที่สูงมองฉากตรงหน้า

“นายท่านหลี่ สำเร็จแล้ว” ทหารใบหน้าเปื้อนโคลนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “พวกเราทำงานอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืนมาเป็นเวลาหลายวัน ในที่สุดก็ทำภารกิจที่ฮูหยินมอบหมายให้สำเร็จ!”

“วางใจเถิด ข้าไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวังอย่างแน่นอน” หลี่กู่หยวนเอ่ย “เจ้าสุนัขพวกนี้คิดจะฮุบเมืองฮู่เป่ย หากพวกเราจัดการเขาไม่ได้ เช่นนั้นก็ปล่อยให้ ‘สวรรค์’ จัดการ”

ภารกิจที่มู่ซืออวี่มอบหมายให้หลี่กู่หยวนคือสร้างทำนบกั้นน้ำ เมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึงก็ให้ล่อกลุ่มกบฏไปที่นั่น จากนั้นค่อยรื้อทำนบเพื่อระบายน้ำออก

เป็นไปตามคาด ฝนตกลงมาในเวลาที่เหมาะเจาะพอดี หลี่กู่หยวนจึงได้มอบไม้ตายให้กับพวกกบฏ!

————————