สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 780

บทที่ 780 สหายคู่ทุกข์คู่ยาก

บทที่ 780 สหายคู่ทุกข์คู่ยาก

เมื่อมู่ซืออวี่มาถึงประตูจวนลู่ ลู่อี้ยังกลับมาไม่ถึง

นางไม่ได้เข้าไปในบ้าน หากแต่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู รอคอยการกลับมาของเขา

หลี่กู่หยวนควบม้าตามหลังนางมา เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของมู่ซืออวี่ เขาจึงแนะนำว่า “อาจารย์ นายท่านเข้าเมืองมาแล้ว ไม่นานก็จะได้พบเขา ท่านไม่จำเป็นต้องใจร้อนเพียงนี้กระมัง!”

“เจ้าเด็กเหม็นโฉ่ เจ้าตามมาเพื่อหัวเราะเยาะข้าหรือ?” มู่ซืออวี่รู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อถูกลูกศิษย์กระเซ้าเช่นนี้

คนวัยสามสิบในยุคปัจจุบันอาจไม่ทันได้แต่งงานและเป็นโสด นางจึงไม่ได้รู้สึกว่าตนที่อยู่ในวัยสามสิบแก่มากนัก ทว่ายังคงซึมซับความรู้สึกจากการปฏิบัติตามขนบธรรมเนียมที่นี่มาหลายปี

ด้วยวัยขนาดนี้ นางควรเป็นผู้ใหญ่และหนักแน่น ทว่าทั้งที่อยู่ต่อหน้าลูกศิษย์ นางยังทำตัวเช่นหญิงสาวที่รอคนในดวงใจกลับมา ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายอยู่บ้าง

แน่นอนว่าหลี่กู่หยวนไม่ได้ตามมาเพื่อหัวเราะเยาะอาจารย์ เพียงแต่เขากังวลว่าหากนางตื่นเต้นจนทำให้ม้าตื่นตกใจระหว่างทาง ถึงได้ตามนางมาเพื่อคอยดูแล

“มาแล้ว” หลี่กู่หยวนเห็นกลุ่มคน อีกทั้งยังหาลู่ฉาวอวี่ท่ามกลางคนในกลุ่มนั้นพบทันที อย่างไรเสียใต้เท้าลู่น้อยที่เย่อหยิ่งเย็นชาผู้นี้ก็โดดเด่นจากผู้อื่นเหลือเกิน

เมื่อลู่ฉาวอวี่เห็นหลี่กู่หยวนก็แสดงสีหน้าคาดไม่ถึงออกมา

คนผู้นี้ เหตุใดถึงได้ตามติดมารดาเขาทั้งวี่ทั้งวัน?

เขาเป็นลูกศิษย์ ไม่ใช่ลูกชาย แต่ทำราวกับว่าตนเป็นลูกชายแท้ ๆ

แม่ทัพซูเซิ่งนำคนมาไม่น้อย ภายในเมืองฮู่เป่ยมีทหารมากมายอยู่แล้ว เขาจึงไม่ได้ให้ทหารเหล่านั้นเข้ามาในเมือง เพียงแต่หาที่โล่งกว้างตั้งค่ายอยู่ด้านนอก

ลู่ฉาวอวี่เดินนำอยู่ข้างหน้าโดยมีผู้ติดตามไม่กี่คน ท่ามกลางคนบนหลังม้าเหล่านั้นไร้เงาลู่อี้ เขาคงอยู่ในรถม้าด้านหลัง

ในตอนนี้เอง ภายในใจของมู่ซืออวี่ก็เกิดความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

หากลู่อี้ขี่ม้าได้ เขาย่อมไม่นั่งในรถม้า ตอนนี้เขาไม่ได้ขี่ม้า เช่นนั้นก็ต้องอยู่ในรถม้า นั่นหมายความว่าเขาอาจป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ

ลู่ฉาวอวี่ลงมาจากหลังม้า “ท่านแม่ ท่านพ่อกลับมาแล้ว”

มู่ซืออวี่พยักหน้าแล้วหันไปมองรถม้าด้านหลัง

รถม้าหยุดลง มือข้างหนึ่งเอื้อมออกมาจากข้างใน

ใบหน้าซูบผอมของลู่อี้เผยออกมาเบื้องหน้ามู่ซืออวี่

นางมองเขาด้วยรอยยิ้ม แล้วส่งมือออกไปให้

ลู่อี้จับมือนางแล้วค่อย ๆ ลงมาจากรถม้า

ขาของเขา…

มู่ซืออวี่ได้เห็นแล้วว่าสามีได้รับบาดเจ็บ

“ให้คนสักสองสามคนแบกใต้เท้าฉีเข้าไปข้างใน” ลู่อี้บอกลู่ฉาวอวี่

“ใต้เท้าฉีเป็นอะไรหรือ?”

“เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส หมดสติมาโดยตลอด” ลู่อี้เอ่ย “ข้างนอกไม่มีที่ให้พักฟื้น ข้าทำได้เพียงพาเขากลับมา”

ผู้คุ้มกันช่วยกันแบกฉีเซียวออกมา

เมื่อเห็นสภาพของฉีเซียว มู่ซืออวี่รีบยกมือปิดปากตนเอง “เหตุใดถึงบาดเจ็บสาหัสเพียงนี้”

หลังจากท่านหมอจูไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็เอ่ยถาม “เหตุใดจึงบาดเจ็บเช่นนี้?”

นี่ไม่เพียงแต่ถามเขา แต่ยังรวมไปถึงฉีเซียวด้วย

“ฐานที่มั่นของกลุ่มนั้นอยู่ในหุบเขาลึกลับแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีไอพิษตลอดทั้งปี คิดจะลอบเข้าไปไม่ได้ง่ายดาย กว่าพวกเราจะลอบเข้าไปได้ไม่ใช่ง่าย ๆ ข้างในกว้างใหญ่มาก มันเพียงพอที่จะฝึกฝนคนนับหมื่น เดิมทีทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่จู่ ๆ ก็มีลูกน้องคนหนึ่งทรยศเราทำให้ตกหลุมพรางและถูกปิดล้อม พวกเราสองคนหลบซ่อนได้เพราะมีฝีมือไม่เลว แต่ลูกน้องของเราถูกฆ่าตายทีละคน ท้ายที่สุดจึงเหลือเพียงเราทั้งคู่ พวกเราไม่ได้ออกจากหุบเขาตามกำหนด คนที่เตรียมไว้แต่แรกจึงบุกเข้ามาทำให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ขึ้นซ้ำสอง”

มู่ซืออวี่ได้ยินสิ่งที่ลู่อี้เล่า ภาพฉากอันตรายนั้นก็ปรากฏขึ้นในหัวของนาง

นางคว้ามือเขามากุมไว้แน่น ฝ่ามือเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

นั่นเป็นเหงื่อของนาง

หากเขาไม่กลับมา มู่ซืออวี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทนรับการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวนั้นได้หรือไม่

ลู่อี้ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ

เขาพบว่าภรรยาตัวสั่นเทิ้มจึงไม่อยากเอ่ยอะไรให้นางต้องกลัวอีก

“ใต้เท้าฉีถูกพิษกัดกินก็เพราะข้า ไม่เช่นนั้นผู้ที่ได้รับบาดเจ็บคงเป็นข้าแล้ว”

“พวกเราจะรักษาเขาให้ดี”

ท่านหมอจูบอกว่าหญ้าหายากชนิดนั้นจะทำให้เขาฟื้นตัวได้ถึงห้าส่วน นั่นหมายความว่าแม้เขาจะฟื้นตัวก็อาจไม่สมบูรณ์เต็มที่ ร่างกายของฉีเซียวยังคงได้รับความเสียหาย

มู่ซืออวี่รู้สึกซาบซึ้งใจต่อฉีเซียวยิ่งนัก เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ นอกจากขอบคุณเขาอย่างซาบซึ้งใจแล้วก็ไม่มีวิธีใดที่จะแสดงออกได้อีก อย่างไรก็ตาม หากนางทำได้ นางจะต้องช่วยเขาอย่างเต็มที่แน่นอน

“พวกท่านถูกขังอยู่นานเพียงใด?”

“สามเดือน” ลู่อี้เอ่ย “ที่นั่นมีกลไก แม้จะเป็นใต้เท้าฉีที่เชี่ยวชาญเรื่องกลไกก็ยังไม่สามารถออกมาได้ง่าย ๆ”