สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 845

บทที่ 845 หน่วยกล้าตายอาณาจักรเหลียง

บทที่ 845 หน่วยกล้าตายอาณาจักรเหลียง

มู่ซืออวี่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เฝ้ามองแสงจันทร์ข้างนอก

ซางจือสวมเสื้อคลุมลงบนตัวนางแล้วกล่าวว่า “ฮูหยิน คืนนี้ไม่สงบนัก ท่านอย่าได้ยืนอยู่ตรงนี้เลยนะเจ้าคะ อันตรายยิ่งนัก”

“เจ้าได้ยินเสียงต่อสู้อยู่ที่สวนด้านหน้าหรือไม่?”

“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“อีกฝ่ายคงจะติดกับดักแล้ว”

“นายน้อยเตรียมการมาเนิ่นนาน ค่อย ๆ ล่ออีกฝ่ายให้มาติดกับดักทีละก้าว คืนนี้จะต้องจัดการได้แน่นอนเจ้าค่ะ”

“อีกฝ่ายเชี่ยวชาญการใช้พิษ พวกเราอาจไม่ใช่ฝ่ายได้เปรียบ หากพวกเราล่อมันออกมาได้ อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายถูกกระทำ” มู่ซืออวี่เอ่ย “หวังเพียงว่ายาพิษร้อยชนิดที่ท่านหมอติงเตรียมไว้ให้จะมีประโยชน์”

เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอก “ว่ายน้ำหนีไปแล้ว ว่ายน้ำหนีไปแล้ว!”

ซางจือเอ่ยกับเจ๋อหลาน “เจ้าอยู่ที่นี่ปกป้องฮูหยิน ข้าจะไปดูหน่อย”

มู่ซืออวี่ได้กลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศจาง ๆ จึงเอ่ยว่า “พวกมันใช้น้ำมันด้วย”

ท้องฟ้าฝั่งตรงข้ามมีแสงไฟเรืองรองปรากฏขึ้นมา

อีกฝ่ายคิดจะเผาพวกเขาทั้งหมดให้ตายอยู่ในสำนักตรวจการ

“ฮูหยิน…” ผู้ใต้บังคับบัญชาผู้หนึ่งวิ่งเข้ามา “ฮูหยิน ที่นี่อันตรายเกินไป รีบตามข้าน้อยออกไปจากที่นี่เถิดขอรับ”

“ใต้เท้าของพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ใต้เท้าไม่เป็นไร เพียงแต่ยังออกไปตอนนี้ไม่ได้จึงให้ข้าน้อยมาพาฮูหยินล่วงหน้าออกไปเสียก่อน”

“ได้” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้านำทางไป”

“ขอรับ ฮูหยินเชิญทางนี้…”

มู่ซืออวี่หันกลับไปส่งสัญญาณให้เจ๋อหลาน

เจ๋อหลานชักดาบอ่อนออกมาจากเอวแล้วแทงเข้าไปที่คนผู้นั้นทันที

คนผู้นั้นเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว

“ฮูหยิน นี่ท่านกำลังทำอะไร?!”

“เจ้าหยุดเล่นละครได้แล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ตัวเจ้ามีกลิ่นน้ำมัน! อีกอย่าง เสื้อผ้าที่เจ้าใส่ก็เป็นของผู้อื่นกระมัง? มันไม่พอดีตัวเจ้าแม้เพียงนิด”

คนผู้นั้นหยุดเสแสร้งแล้วยิ้มเยาะ “สมกับเป็นฮูหยินอัครมหาเสนาบดี ช่างเฉลียวฉลาดเสียจริง เพียงแต่ ไม่ว่าฉลาดเพียงใด สุดท้ายวันนี้ก็เป็นวันตายของเจ้า!”

เจ๋อหลานยืนขวางหน้ามู่ซืออวี่แล้วเริ่มสู้กับคนผู้นั้น

มู่ซืออวี่ก้าวถอยหลัง ทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงอันตรายจึงเบี่ยงตัวไปข้าง ๆ

ธนูลูกหนึ่งพุ่งมาทางจุดที่นางยืนอยู่เมื่อครู่

คนผู้หนึ่งยืนอยู่บนหลังคา ในมือถือธนูกับลูกธนูไว้

“ฮูหยินลู่ ศีรษะของท่านมีราคาหนึ่งแสนตำลึงทอง เทียบแล้วมีค่ามากกว่าสามีของท่านเสียอีก”

“ขอบคุณจริง ๆ เป็นเกียรติของข้าแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยท่าทีสงบ “ทว่า ไม่ใช่ทุกคนที่มีคุณสมบัติพอที่จะได้ศีรษะราคาแพงเช่นนี้ไป อย่างน้อยเจ้าก็… ทำไม่ได้”

คนผู้นั้นกระโดดเข้ามา

มู่ซืออวี่ยกแขนขึ้นบังและยิงเข็มที่ทำอย่างประณีตจำนวนมากออกไป

คนผู้นั้นเบี่ยงตัวหลบโดยพลัน

ขณะนี้เจ๋อหลานกำลังต่อสู้ติดพัน ปลีกตัวมาปกป้องมู่ซืออวี่ไม่ได้ เมื่อเห็นเช่นนี้จึงกระวนกระวายใจขึ้นมาแล้ว

นางผิวปาก

ไฟเริ่มลุกลามใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ

สำนักตรวจการเต็มไปด้วยเสียงแห่งความวุ่นวาย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้ยินเสียงผิวปากในครั้งนี้

ไม่ว่าอาวุธลับของมู่ซืออวี่จะร้ายกาจหรือมีจำนวนมากเพียงใด ท้ายที่สุดก็ต้องถูกใช้ออกไปจนหมด

คนผู้นั้นทะยานเข้ามาหานางอีกครั้ง

เจ๋อหลานถูกขวางเอาไว้ ได้แต่เฝ้ามองมือสังหารคืบคลานเข้ามาใกล้มู่ซืออวี่มากขึ้นเรื่อย ๆ นางตะโกนออกไปอย่างร้อนรน “ฮูหยิน!”

มู่ซืออวี่แสยะยิ้มให้มือสังหาร ทั้งยังกล่าวว่า “อยากจะได้ศีรษะราคาหนึ่งแสนตำลึงทอง ไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น”

สิ้นคำ นางก็ดึงเชือกที่อยู่ข้าง ๆ

“บ่าวเป็นห่วงว่ามือสังหารและผู้สมรู้ร่วมคิดจะยังไม่ถูกจับทั้งหมด เช่นนี้นายท่าน คุณชายใหญ่ และฮูหยินอาจจะมีอันตรายได้ทุกเมื่อ”

“กังวลแล้วมีประโยชน์อะไร? อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องนั้น พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนเถิด! จริงสิซางจือ เจ๋อหลานได้รับบาดเจ็บ เชิญท่านหมอมาแล้วหรือยัง?”

“ฮูหยินวางใจเถิดเจ้าค่ะ พอกลับมาถึงจวน พ่อบ้านก็ส่งคนไปเชิญท่านหมอทันที ตอนนี้คงทำแผลเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

แสงเพลิงปลุกผู้ที่อยู่ละแวกข้างเคียงให้ตื่นขึ้นมา

ทุกคนร่วมมือร่วมแรงกันดับไฟจึงควบคุมไฟไว้ได้ในที่สุด

แน่นอนว่าบ้านที่อยู่ใกล้สำนักตรวจการล้วนไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป ทรัพย์สินเหล่านั้นที่ถูกเผาจึงเป็นของราชสำนักทั้งหมด

สำนักตรวจการไม่อาจอยู่ที่นี่ได้อีก ทำได้เพียงหาที่อื่นเป็นสถานที่ทำงานชั่วคราว ส่วนที่ที่ถูกไฟไหม้นั้นก็ยื่นคำร้องให้ราชสำนักจัดสรรเงินสำหรับการซ่อมแซม

ฟ่านหยวนซีไม่อยู่ในเมืองหลวง ว่าราชกิจช่วงเช้าสามวันครั้งจึงถูกยกเลิก มีเพียงตอนเกิดเรื่องสำคัญเท่านั้นที่จะจัดให้มีว่าราชกิจช่วงเช้า โดยผู้ดำเนินการเป็นลู่อี้ ดังนั้นผู้ที่นั่งบนบัลลังก์มังกรตอนนี้จึงต้องเป็นฟ่านซวี่

ลู่อี้และลู่ฉาวอวี่ไต่สวนมือสังหารเพียงชั่วข้ามคืนและพบว่าพวกเขาเป็นหน่วยกล้าตายที่อาณาจักรเหลียงส่งมา

หน่วยกล้าตายเหล่านี้ไม่เพียงคิดจะสร้างความวุ่นวายให้ราชสำนักของอาณาจักรฮุ่ยเท่านั้น ทว่ายังต้องการขโมยแผนกำลังรบ โชคดีที่แผนกำลังรบอยู่กับลู่อี้มาโดยตลอด ไม่มีผู้ใดสามารถหาสิ่งที่ลู่อี้ต้องการซ่อนได้

ลู่ฉาวอวี่ลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขากลับไปที่จวนลู่

เขายืนอยู่บนสะพาน มองดูกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากเบื้องหน้า

ชายหนุ่มกำลังนึกถึงคดีล่าสุด พลันรู้สึกราวกับบางอย่างตกหล่นไป

“ใต้เท้าลู่น้อย” สิงเจียซือเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าดอกไม้ “ดูเหมือนท่านต้องการพักผ่อน เหตุใดจึงยังยืนอยู่ตรงนี้เล่าเจ้าคะ?”

“เจ้าได้ยินแล้วหรือ?”

“สำนักตรวจการเกิดเพลิงไหม้ ทุกคนในเมืองหลวงล้วนต้องรู้เรื่องนี้กระมัง”

ชาวบ้านรู้เพียงว่าเกิดเพลิงไหม้ ทว่าไม่รู้ว่าเหตุใดจึงเกิดเพลิงไหม้

“ดูเหมือนว่าใต้เท้าลู่น้อยจะมีเรื่องคิดไม่ตก” สิงเจียซือเอ่ย “ข้าช่วยอะไรท่านได้หรือไม่?”

“หากอยู่ดี ๆ วันหนึ่งก็มีแมลงมากมายโผล่มาในถังข้าวสาร เจ้าว่าเป็นเพราะเหตุใด?”

“เช่นนั้นย่อมเป็นเพราะไม่ได้ดูแลให้ดี ปล่อยให้แมลงฉกฉวยประโยชน์ได้” สิงเจียซือเอ่ย

“ไม่ผิด นี่เป็นสิ่งที่ข้าละเลยไป” ลู่ฉาวอวี่พึมพำกับตนเอง “การจัดการของอาณาจักรฮุ่ยเข้มงวดเพียงนี้ จู่ ๆ หน่วยกล้าตายมากมายกลับปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวง จะไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นได้อย่างไร? ต้องมีหนอนบ่อนไส้!”