สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 882

บทที่ 882 ใช้สมองเช่นนี้ไขคดีหรือ?

บทที่ 882 ใช้สมองเช่นนี้ไขคดีหรือ?

“ข้าจะล้างแค้นให้ครอบครัวข้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน” ซูหลินพุ่งเข้าไปพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ

อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งวรยุทธ์แมวสามขาของลู่จื่อชิง เขายังไม่อาจเอาชนะได้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงมือสังหารเหล่านั้น

องครักษ์วังหลวงและผู้คุ้มกันลับที่คอยปกป้องลู่จื่อชิงกระโดดออกมาจากทุกทิศทาง

เมื่อคนชุดดำเห็นก็รู้ว่าสู้ไม่ได้จึงร่นถอยไปในทันที

ทั้งสองฝ่ายสู้กันอย่างดุเดือด

ไม่ง่ายเลยกว่าลู่จื่อชิงจะมีโอกาสต่อสู้สักครั้ง นางกระโจนเข้าต่อสู้กับคนชุดดำเหล่านั้น โดยไม่คำนึงถึงเสียงห้ามปรามของซ่งหานจือ

มีเพียงผ่านการต่อสู้จริง ๆ เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าวรยุทธ์ของตนดีเพียงใด

ลู่จื่อชิงคิดมาโดยตลอดว่าการฝึกฝนของตนอยู่ในระดับทั่วไป

อาจารย์คนแรกของนางคือฉีเซียว ต่อมาเป็นอาจารย์ซ่งที่ลึกลับทว่ามีความสามารถ ทั้งสองแทบไม่ได้กล่าวชมนาง แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังคงพึงพอใจที่ได้สอนวรยุทธ์นาง คุณหนูรองลู่คิดเสมอว่าตนมีพรสวรรค์ด้านนี้ แต่เมื่อนางได้ต่อสู้กับคนชุดดำเหล่านั้นจริง ๆ ก็พบว่าตนค่อนข้างสับสนเมื่อถูกโจมตี หลายครั้งหากซ่งหานจือไม่อยู่ตรงนั้นและคอยปกป้อง นางคงโดนคนชุดดำลอบสังหารไปแล้ว

วิทยายุทธ์ของซ่งหานจือก้าวหน้าเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

ในยามปกติเขามักจะถ่อมตน ดูยกย่องนับถือนาง นึกไม่ถึงว่าเขาจะมีฝีมือดีเพียงนี้

คนชุดดำเหล่านั้นหลบหนีไปแล้ว

เพียงแต่ไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์เสียทีเดียว พวกนางล้มคนชุดดำสามคนลงได้

ซูหลินถอดผ้าปิดหน้าคนชุดดำออก

ใบหน้าที่น่าอนาถเผยออกมา

คนชุดดำทั้งสามเสียโฉมไปนานแล้ว ไม่อาจมองเห็นเค้าหน้าดั้งเดิมของพวกเขาได้แม้แต่น้อย

“แม้แต่ลิ้นก็ไม่มี” ซ่งหานจือง้างปากของคนชุดดำออก พบว่าในปากไม่มีสิ่งใด จากนั้นจึงกล่าวว่า “ถึงแม้พวกเขาจะไม่ตายทั้งยังตกอยู่ในมือเรา แต่ท้ายที่สุดกลับไม่พบสิ่งใด”

“ใบหน้าเละเทะ ถูกตัดลิ้น คนพวกนั้นช่างโหดร้ายไร้ความปรานีจริง ๆ” ซูหลินเอ่ย “ความพยายามของเราไร้ผลอีกแล้วหรือ?”

“พวกเรานำศพเหล่านี้ให้ศาลต้าหลี่ บอกให้พวกเขาตรวจสอบดูว่าอาวุธที่คนชุดดำใช้นั้นเป็นอาวุธที่ทำให้ทุกคนในสกุลซูเสียชีวิตหรือไม่ หากตรงกัน เช่นนั้นคงเป็นคนกลุ่มเดียวกัน”

ลู่จื่อชิง ซูหลิน และคนอื่น ๆ กลับไปที่ศาลต้าหลี่อีกครั้ง

เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ต่างตกใจกลัวเมื่อคดีหนึ่งไม่ทันคลี่คลายก็เกิดคดีใหม่ขึ้นแล้ว

“ในเมื่ออันตรายถึงเพียงนี้ ตอนนี้เด็ก ๆ ไม่ควรเที่ยวเตร่ ควรอยู่แต่ในวัง เช่นนี้ก็จะช่วยปกป้องผู้สืบทอดคนสุดท้ายของสกุลซูของพวกเจ้าไว้ได้” เจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่เอ่ย “มือสังหารนั้น แน่นอนว่าพวกเราจะต้องจับให้ได้ วางใจเถิด”

หลังออกมาจากศาลต้าหลี่แล้ว ลู่จื่อชิงขอให้ฉินโม่ถงและทหารองครักษ์คนอื่น ๆ พาซูหลินกลับไปก่อน นางอ้างว่าตนต้องการออกไปสูดอากาศ ตนและซ่งหานจือจะกลับไปในภายหลัง

ซูหลินไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไรมาก ทั้งยังไม่สนใจว่าผู้อื่นจะทำสิ่งใดตอนนี้ จิตใจของเขาว่างโหวง ทำตามทุกอย่างที่ผู้อื่นจัดแจงให้

“ซ่งหานจือ บอกข้ามาตรง ๆ เจ้าเริ่มเรียนวรยุทธ์ตั้งแต่เมื่อใด?” ลู่จื่อชิงหันกลับไปจ้องซ่งหานจือ

“เช่นนั้นเจ้าระวังด้วย” ซ่งหานจือลดเสียงลงเอ่ย “หากมีอะไรผิดปกติให้เรียกข้า”

ลู่จื่อชิงไปดูที่ห้องตำราของซูหลินก่อน

“ขุนนางเหล่านี้มักวางกลไกไว้ในห้องตำรา ลู่จื่อชิงกล่าวพึมพำ “ข้าสัมผัสกับกลไกมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะออกแบบไม่เป็น แต่แค่เพียงมองปราดเดียวก็บอกได้ว่าที่ใดมีกลไก”

ฟิ้ว! เงาสีขาวเงาหนึ่งแวบผ่านไป

“ผู้ใด?” ลู่จื่อชิงหยุดฝีเท้าลง

ฟิ้ว! เงาสีขาวอีกเงาหนึ่งแวบผ่านไป

ลู่จื่อชิงชักกระบี่ออกจากข้างเอว “ไม่ต้องแสร้งเป็นผีแล้ว โผล่หัวออกมา!”

มีเสียงดังขึ้นมาจากบนขื่อคาน “ข้าไม่ได้แสร้งเป็นผี เพียงแต่ความเร็วของเจ้าอืดอาดเกินไป ถึงได้ตามข้าไม่ทัน”

“เจ้าคือ…” ลู่จื่อชิงหันไปมองเด็กหนุ่มตรงหน้า “เจ้าคือคนที่ถูกประกาศจับ”

“ไม่ผิด เป็นข้าเอง” เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วมองลู่จื่อชิงด้วยท่าทีเกียจคร้าน “พวกเจ้าช่างตลกจริง ๆ จับมือสังหารตัวจริงไม่ได้ จนถึงขั้นต้องวาดภาพคนขึ้นมาสุ่ม ๆ เห็นผู้บริสุทธิ์เป็นมือสังหาร”

“ซูหลินบอกว่า เขาเห็นเจ้าหน้าห้องตำราบิดา” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เจ้าทะเลาะกับบิดาเขา คืนนั้นบิดาเขาบอกกับมารดาเขากลางโต๊ะอาหารเย็นว่า หมู่นี้อย่าได้ออกไปข้างนอกอีก เกรงว่าจะมีปัญหาตามมา หากความสัมพันธ์ของเจ้ากับสกุลซูไม่ใช่ศัตรู เหตุใดใต้เท้าซูจึงกล่าวว่าระยะนี้จะมีปัญหา ทั้งยังดูกระวนกระวายใจเพียงนั้นเล่า?”

“พวกเจ้าใช้สมองเช่นนั้นวิเคราะห์คดี มิน่าเล่าคดีนี้ถึงได้ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ” เด็กหนุ่มผู้นั้นกระโดดลงมาจากขื่อคาน “ฟังให้ดี หากข้าฆ่าคน ข้าจะไม่ปฏิเสธสักคำ ทว่าข้าไม่ได้ฆ่าคนผู้นั้น!”

——————————————