สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 908

บทที่ 908 เรื่องในครอบครัวไว้หารือทีหลัง

บทที่ 908 เรื่องในครอบครัวไว้หารือทีหลัง

“คนของโรงเตี๊ยมกล้าลงมือกับเรา เกรงว่าคงมีผู้ที่ยุยงเขาอยู่ในเมืองหลวง อีกทั้งยังเป็นคนที่ไม่อยากให้เรามีชีวิตกลับไป”

“ฝ่าบาท ท่านหมายถึงพระนางฮอง…”

ไม่ทันได้กล่าวพยางค์สุดท้ายอย่าง ‘เฮา’ ออกมา เซี่ยเฉิงจิ่นก็ตบหน้าผากอีกฝ่าย แล้วกล่าวด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “สมองของเจ้ามีไว้เพียงประดับหรือไร? เหตุใดฮองเฮาต้องทำเช่นนี้? แน่นอนว่าย่อมเป็นผู้อื่น”

คนสนิทอีกผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท หากมีคนคิดจะขวางเราระหว่างทาง ต้องการลอบสังหารฝ่าบาท เช่นนั้นสถานการณ์ของฮองเฮาในเมืองหลวงคงไม่ง่ายดายแล้ว พระนางเป็นสตรีเพียงผู้เดียว แต่จัดการราชกิจแทนพระองค์มาสองปีแล้ว ขุนนางเฒ่าในราชสำนักเหล่านั้นจักอุทิศตนให้กับนางจริง ๆ ได้อย่างไร? ฝ่าบาท พวกเราต้องรุดกลับไปโดยเร็วที่สุด ฮองเฮาต่อสู้กับจิ้งจอกเฒ่าเหล่านั้นเพียงลำพัง นั่นคงไม่เป็นธรรมต่อนางเกินไปแล้ว”

“เรื่องนี้ยังต้องให้เจ้ากล่าวหรือ?”

เพียงแต่ตอนนี้ฝนยังตก ทำได้เพียงรอฝนหยุดตกก่อนค่อยเดินทางต่อแล้ว

ตลอดการเดินทางที่เหลือ เซี่ยเฉิงจิ่นเผชิญหน้ากับการถูกลอบสังหารทุกสองถึงสามวัน แต่ละครั้งมือสังหารล้วนเป็นคนละกลุ่มกัน ฝีมือของมือสังหารเหล่านี้ล้ำเลิศขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยเฉิงจิ่นรับมือกับพวกเขาไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น

“ฝ่าบาท…”

ขณะที่ถูกลอบสังหารเป็นครั้งที่สิบห้า เซี่ยเฉิงจิ่นก็ได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง

“บาดแผลมีพิษ”

เซี่ยเฉิงจิ่นมองไปยังบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ เขาหยิบมีดขึ้นมากรีดแผลให้กว้างขึ้นกว่าเดิม ปล่อยให้เลือดที่ถูกพิษไหลออกมาทั้งหมด จากนั้นจึงฆ่าเชื้อด้วยสุรา

ใบหน้าของเซี่ยเฉิงจิ่นซีดเซียวลงยิ่งกว่าเดิม

การลอบสังหารอย่างต่อเนื่องสร้างความเหนื่อยล้าให้เขา บัดนี้เขาได้รับบาดเจ็บอีกครั้งจึงยิ่งเหนื่อยล้าอ่อนแรงกว่าเดิม

“ยังต้องเดินทางอีกหนึ่งเดือนพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ย “หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พระวรกายของฝ่าบาทจะทนไม่ไหว มิสู้ให้ข้าปลอมตัวเป็นฝ่าบาทล่อมือสังหารเหล่านั้นออกไป แล้วพวกเจ้าพาฝ่าบาทกลับไปยังเมืองหลวงดีหรือไม่”

“ไม่จำเป็น…” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “พวกเขาไม่ได้ต้องการให้ข้าตายหรือ? เช่นนั้น ข้าตายเสียก็สิ้นเรื่องแล้ว”

“ฝ่าบาท ไม่อาจทำอะไรบุ่มบ่ามได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไม่ต้องกังวล ข้าเพียงแค่ต้องการให้อีกฝ่ายคลายความระมัดระวังลง” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “ข้ายังอยากกลับไปพบเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์แบบมีชีวิต จะตายในที่ห่างไกลเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เซี่ยเฉิงจิ่นยังกลับไปไม่ถึงเมืองหลวงอาณาจักรเฟิ่งหลิน ทว่าฟ่านหยวนซีนำทัพกลับไปถึงเมืองหลวงก่อนแล้ว

ขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารในราชสำนักยืนรอต้อนรับการกลับมาของเขาที่ประตู

ลู่อี้มีหนวดเคราขึ้น บารมีของเขาแผ่ออกมายิ่งกว่าเดิม เมื่อยืนอยู่ข้าง ๆ ฟ่านหยวนซีก็ไม่ถูกข่มแม้แต่น้อย เมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน ประกายรัศมีของผู้อื่น ๆ ก็จางหายไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อกองทัพของฟ่านหยวนซีเข้าใกล้เมืองหลวงแล้ว เขาก็ตระเตรียมส่งต่อเรื่องราวต่าง ๆ หลังจากส่งมอบภาระบนบ่าให้กับฟ่านหยวนซี เขาก็จะไปยังอาณาจักรเฟิ่งหลินเพื่อหาภรรยากับลูกของตน

ตอนนี้ดีนัก คนกลับมาแล้ว กลับไม่ยินดีรับเรื่องยุ่งยากเหล่านี้ไป ถึงขนาดหอบเอาความยุ่งเหยิงอีกอย่างหนึ่งกลับมาด้วย

“ผู้สำเร็จราชการแทน เชลยอาณาจักรเหลียงผู้นั้นจะจัดการอย่างไรขอรับ?”

“เชลย?”

“อดีตเซวียนอ๋อง ภายหลังเป็นฮ่องเต้อาณาจักรเหลียง ฝ่าบาทพาเขากลับมาด้วย พวกข้าน้อยไม่รู้ว่าควรจัดการกับเขาอย่างไร สถานการณ์ของเขาควรนำไปขังคุกกรมอาญาหรือศาลต้าหลี่ดีขอรับ?”

“กรมอาญา รอประหาร” ลู่อี้เอ่ย “ขังเขาไว้ก่อนเถอะ เพียงแต่อย่าให้เขาหลบหนีไปได้ เรื่องที่เหลือให้ฝ่าบาทตัดสิน”

ลู่ฉาวอวี่เข้ามาพร้อมกับฎีกาจำนวนมาก

เมื่อเขาเห็นลู่อี้ก็เอ่ยถาม “ฝ่าบาทว่าอย่างไรขอรับ?”

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร เจ้าก็อยากไปอาณาจักรเฟิ่งหลินเพื่อเยี่ยมน้องสาวของเจ้า และพามารดากับน้องชายน้องสาวทั้งสองคนกลับมาใช่หรือไม่?” ลู่อี้เอ่ย “เพียงแต่ต้องดูว่าฝ่าบาทต้องการสิ่งใด พวกเรายังมีงานหนักต้องทำ ไม่อาจจากเมืองหลวงไปได้ในยามนี้”

“ได้ยินว่าเสี่ยวชิงเอ๋อร์นำกำลังทหารไปสังหารโจรอยู่ที่นั่น” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “สถานการณ์ในอาณาจักรเฟิ่งหลินจะต้องโกลาหลเป็นแน่ ถึงได้ให้เสี่ยวชิงเอ๋อร์สาวน้อยผู้หนึ่งนำทัพไปต่อสู้ ข้ากังวลอยู่บ้างจริง ๆ เพียงแต่หากฝ่าบาทไม่ยอมปล่อย เราคงทำได้เพียงอดทนรอกระทั่งน้องเขยกลับถึงเมืองหลวงอาณาจักรเฟิ่งหลิน อาณาจักรเฟิ่งลินมีฮ่องเต้คอยดูแล ย่อมจัดการที่นั่นได้ง่ายกว่าอวิ๋นเอ๋อร์”

“งานเลี้ยงประทานรางวัลเย็นนี้เจ้าตระเตรียมให้ดีเถิด” ลู่อี้เอ่ย “อย่าได้ทำให้จิตใจทหารเยียบเย็น ไม่ง่ายเลยกว่าพวกเขาจะได้กลับมาพร้อมคุณความชอบ เรื่องส่วนตัวในครอบครัวเราไว้ค่อยหารือกันวันหลัง”