สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 930

บทที่ 930 เจ้าปิดบังอะไรจากข้ากันแน่

บทที่ 930 เจ้าปิดบังอะไรจากข้ากันแน่

“คนของตำหนักเซิ่งหัวกำลังมองหาสิ่งใดอยู่แน่ ๆ”

“คุณชายหมายความว่า…”

“สิ่งที่พวกเขากำลังมองหา คงเป็นสิ่งที่ข้าต้องการเช่นกัน”

“คุณชายได้เป็นประมุขพันธมิตรยุทธภพแล้ว เหตุใดไม่ใช้ตัวตนของท่านไปหาเจ้าสำนักต่าง ๆ เพื่อนำของสิ่งนั้นมาเล่าขอรับ?”

“ในเมื่อมันเป็นของสำคัญ เช่นนั้นจะมอบให้ผู้อื่นง่าย ๆ ได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ของนั้นสำคัญมาก ผู้ที่นำมันไปย่อมไม่ยอมนำมันออกมาง่าย ๆ มีเพียงให้คนจากตำหนักเซิ่งหัวบีบบังคับจนเข้าตาจน บางทีคนผู้นั้นอาจสูญเสียท่าทีและเป็นฝ่ายนำของสิ่งนั้นออกมาเพื่อรับรองความปลอดภัยของตน”

“เช่นนั้น คุณชายยิ่งไม่อาจช่วยคนจากสำนักต่าง ๆ พวกเขาให้คุณชายเป็นประมุขพันธมิตรยุทธภพ เดิมทีก็เพียงเพื่อจะฉวยประโยชน์ แต่ละคนไม่ได้มีเจตนาดีอะไร คุณชายไม่จำเป็นต้องสนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย”

ลูกน้องคนหนึ่งรีบร้อนเข้ามา

“คุณชาย ข้างนอกมีแม่นางท่านหนึ่งกับคุณชายสองท่านต้องการพบท่านขอรับ”

“ผู้ใด?” คุณชายอี้หรานเอ่ย

“แม่นางลู่ที่เคยพบก่อนหน้านี้ขอรับ”

คุณชายอี้หรานตกอยู่ในความเงียบ

“คุณชาย หากท่านไม่ต้องการพบ ข้าน้อยจะไล่พวกเขาไป”

สายตาของคุณชายอี้หรานเผยความอดทนที่หมดลง “อย่าได้ไร้เหตุผล”

ลู่จื่อชิงปีนเข้ามาในกำแพง แล้วร่อนลงบนสนามหญ้าอย่างแผ่วเบา

“โอหังนัก!” ลูกน้องหลายคนไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าคุณชายอี้หราน

คุณชายอี้หรานเดินออกมาจากข้างหลังลูกน้อง แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เหตุใดแม่นางลู่กลับมาเล่า?”

“ข้าไปที่จิ่นโจว ถามเรื่องบางอย่างกับผู้อาวุโสทั้งสองท่านแล้ว” ลู่จื่อชิงกล่าว “น่าเสียดายที่พวกเขาไม่สามารถให้คำตอบที่ข้าอยากรู้ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องกลับมาหาท่าน”

“ท่านอยากรู้อะไรเล่า?”

“ท่านแน่ใจหรือว่าจะพูดที่นี่?”

จี้ซ่งเฉิงที่นั่งอยู่บนกำแพงเอ่ยขึ้นมา “ลู่รอง คนผู้นี้ไม่เห็นความหวังดีของผู้อื่น เจ้าไม่ต้องสนใจเขาแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปท่องโลกกว้าง จะต้องพบอะไรที่สนุกกว่าอย่างแน่นอน”

ฉินโม่ถงนั่งลงตรงข้ามจี้ซ่งเฉิงแล้วกล่าว “สหายจี้ช่างว่างเสียจริง ท่านไม่เห็นหรือว่านางไม่อยากคุยกับท่าน?”

“นั่นเป็นปัญหาของข้าผู้นี้ มีแม่นางมากมายที่นั่นพยายามเอาใจข้า ทว่าข้ากลับไม่ชอบแม่นางคนใดเลย หลายปีที่ผ่านมาข้ามักจะนึกถึงหญิงร้ายกาจผู้นี้ แม้มีแม่นางมากมายเพียงนั้น แต่ก็ยังเป็นลู่จื่อชิงที่น่าสนใจที่สุด” จี้ซ่งเฉิงเอ่ย “เจ้าดูสิ การเป็นฮ่องเต้เดิมทีก็น่าเบื่อ หากยังต้องเจอคุณหนูสกุลใหญ่ที่ไร้ชีวิตชีวากลุ่มหนึ่งอีก นั่นจะไม่ยิ่งน่าเบื่อกว่าเดิมอีกหรือ?”

“ความคิดนี้ดี ทว่าเห็นได้ชัดว่าความปรารถนาของท่านไม่เป็นผลอย่างแน่นอน” ฉินโม่ถงกล่าว “สกุลลู่ไม่มีทางแต่งลูกสาวออกไปเป็นฮองเฮาอีกคนเป็นแน่ แม้คุณหนูรองลู่จะยินดี อ๋องลู่ย่อมไม่ยินดี”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ลู่จื่อชิงและคุณชายอี้หรานก็ไปที่อื่นแล้ว

“เขาต้องการสอนวรยุทธ์ให้ข้าจริง ๆ เพียงแต่วรยุทธ์ที่เขาสอนนั้นชั่วร้ายมาก ตอนที่เขาเริ่มสอนวิชานั้น ก่อนอื่นเขาต้องหักล้างวิชาก่อนหน้าของข้า แล้วฝืนถ่ายลมปราณกล้าแกร่งเข้ามาในร่างกายข้า นับตั้งแต่ข้าเรียนรู้วิทยายุทธ์ที่เขาสอน อวัยวะภายในของข้าประหนึ่งเป็นลูกไฟที่กำลังลุกไหม้ ข้าต้องอาบน้ำแช่ยาทุกวันเพื่อระงับความเจ็บปวดจากพลังลมปราณที่ปั่นป่วน หลังจากนั้นชายชราบ้าก็กล่าวว่าหากต้องการแก้ปัญหานี้ให้เสร็จสมบูรณ์ ต้องหาตำราฝึกจิต เจ้ายังจำตำราฝึกจิตในเขาหนึ่งกระบี่ได้หรือไม่? เป็นเล่มนั้น เพียงแต่ นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าที่เหลืออยู่ที่ใด”

“เหตุใดเขาต้องทำเช่นนี้?”

“ข้าคิดว่าเขาต้องการเคล็ดฝึกจิตที่สมบูรณ์เช่นกัน เพียงแต่เขาไม่เคยฝึกฝน ร่างกายของเขาจึงล้มเหลว พออายุมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงต้องการหาคนมาเพื่อหาเคล็ดฝึกจิตนี้เพื่อทำให้เขาฝึกสำเร็จ”

“ชายผู้หนึ่งกลายเป็นคนบ้าหลังฝึกวรยุทธ์ เจ้ายังกล้าที่จะฝึกฝนวิชาเดียวกันอีกหรือ?”

“ตอนนี้ข้าไร้ทางเลือก หลังจากเขาถ่ายพลังลมปราณใส่ร่างกายข้า ข้าจะต้องฝึกฝนวิชานั้นเพื่อให้กลับมาเป็นปกติ มิเช่นนั้น ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ข้าอาจจะตายเพราะพลังลมปราณระเบิด”

“แล้วชายชราบ้าผู้นั้นเล่า?”

“หายตัวไปแล้ว บางทีอาจซ่อนอยู่ที่ใดสักแห่ง”

“ที่เจ้ากำลังทำตอนนี้ก็เพื่อวิชาฝึกจิตนั้นหรือ?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม “ในเมื่อเจ้าเป็นประมุขพันธมิตรยุทธภพแล้ว วิชาฝึกจิตทั้งเล่มก็ควรจะอยู่ในมือของเจ้าไม่ใช่รึ?”

“ไม่มี” ซ่งหานจือกล่าว “จนกระทั่งบัดนี้ ข้าได้เห็นเพียงส่วนที่เราคัดลอกมาเท่านั้น ยังไม่ทราบเบาะแสของวิธีฝึกจิตส่วนอื่น”

“เช่นนั้น เจ้าพอมีเบาะแสหรือไม่? ในเมื่อตรวจสอบแล้วก็ควรพบบางอย่างบ้างกระมัง?”

“ข้าตรวจสอบพบว่าคนของตำหนักเซิ่งหัวก็กำลังหาวิธีฝึกจิตนั้นเช่นกัน พวกเขามีส่วนหนึ่งอยู่ในมือ ทว่ามันไม่สมบูรณ์ กล่าวอีกนัยคือ วิธีฝึกจิตที่เหลืออาจอยู่ในมือของคนหลายฝ่าย เป็นไปได้ว่ามันถูกแบ่งออกหลายส่วน” ซ่งหานจือกล่าว “เจ้าสำนักเขาหนึ่งกระบี่บอกข้าว่าวิธีฝึกจิตในมือข้าเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ขอเพียงข้าช่วยพวกเขาจัดการตำหนักเซิ่งหัว พวกเขาจะบอกที่อยู่ของส่วนที่เหลือให้”

————————————-