สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 24

พวกเขาเลือกที่นั่งตรงมุมเงียบสงบ มีนายังคงอยู่ในสภาวะใจลอยอยู่ ขนมหวานทั้งหมดปล่อยให้มาร์ชสั่ง

มาร์ชแนะนำอะไรให้เธอ เธอก็ทานสิ่งนั้น ทานรังนกแล้ว ดื่มสาคูพุดดิ้งผลไม้แล้ว

รสชาติขนมหวานที่นี่ไม่เลวจริงๆ ในความทรงจำเธอไม่เคยทานขนมหวานที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ทานขนมที่มาร์ชสั่งมาหมดเกลี้ยงโดยไม่รู้ตัว ถึงได้รู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาก

มีนามองมาร์ช ลองเอ่ยปากพูดขึ้น “ไม่ฟ้องคนนั้นได้ไหม? ฉันว่าเขาก็เหมือนเหยื่อ เราไปปรับความเข้าใจกับเขาเป็นการส่วนตัวไหม ดูว่าสัญญาเดิมที่บริษัทแอมทีทำกับเขามีปัญหาอะไร?”

“คุณรู้จักกับคนคนนั้นเหรอ? สนิทกับเขามากเหรอ?” มาร์ชถามด้วยเสียงไม่พอใจ

มีนารีบส่ายหน้า “ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร?”

“แล้วคุณเห็นใจเขาทำไม? สุดท้ายแล้วมันต้องการฆ่าฉัน แถมทำร้ายคุณด้วย!” มาร์ชไม่มีทางเข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไร

มีนาพูดขึ้น “คุณไม่รู้สึกเหรอว่าเขาก็ลำบากใจเหมือนกัน? ตอนนี้เราก็ไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ? คุณให้ทนายฟ้องเขาด้วยโทษรุนแรงขนาดนั้น มันจะทำลายเขาทั้งชีวิต……”

มาร์ชหัวเราะเยาะขณะขัดเธอ “หยุด หยุด! มีความลำบากใจอย่างที่คุณพูดก็สามารถถืออาวุธฆ่าคนได้ตามใจชอบงั้นเหรอ? มีใครไม่ลำบากบ้าง มีกันหมดนั่นแหละ คนแบบนี้ไม่ให้มันเข้าคุก หรือจะให้มันไปทำร้ายคนอื่นต่อเหรอ! ไร้สาระ น่าขำ ผู้หญิงขี้ใจอ่อน!”

มีนากัดปาก ไม่มีทางต่อต้านเขา แถมยังรู้สึกอีกว่าให้คนคนนั้นรับโทษเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่พวกเขาก็ควรเข้าใจเรื่องสัญญาให้ชัดเจน ยังไงแล้วมันก็เกี่ยวข้องกับบริษัทแอมที อีกอย่างถ้าไม่ให้โอกาสคนคนนั้นอีกแล้ว ก็อย่าบีบบังคับให้เขาอับจนหนทางเลย

แต่เห็นได้ชัดว่ามาร์ชไม่เห็นด้วยกับคำพูดเธอ และไม่อยากคุยกับเธออีก หยิบโทรศัพท์ออกมาสแกนคิวอาร์โค้ดบนโต๊ะเพื่อจ่ายบิล แล้วพูดขึ้น “ไป ควรกลับได้แล้ว”

มีนาลุกขึ้น ตามเขาออกไปจากร้านขนม พวกเขาเดินกลับไปที่จอดรถถนนเดิม

เธอได้สังเกตถึงกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ตลอดทาง มันหวานสดชื่น ตอนนี้เป็นฤดูของดอกหอมหมื่นลี้

แสงสลัวข้างถนนทอดเงาพวกเขาสองคนจนยาวมาก เห็นได้ชัดว่ามาร์ชไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดเธอเมื่อครู่นี้ จึงไม่พูดอะไรเลย

มีนาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอีกครั้ง “มาร์ช เมื่อกี้ฉันไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ต้องรับโทษนะ ฉันยังพูดไม่จบ ควรได้รับโทษ แต่คุณไม่รุนแรงขนาดนั้นได้ไหม เหลือโอกาสให้เขาบ้าง คุณไม่ได้เป็นอะไร ฉันได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ให้โอกาสเขากลับเนื้อกลับตัวสักครั้งไม่ได้เหรอ?”

มาร์ชหยุดฝีเท้าทันที หันหลังไปหาเธอ บีบคางเธอไว้ ผลักเธอเข้ากับกำแพงข้างถนน จ้องมองเธอด้วยดวงตาเย็นชา “มีนา สมองคุณมีปัญหาเหรอ? ขอร้องเพื่อคนที่ถือมีดมาทำร้ายคุณโดยที่ไม่รู้จักกันเลย? คุณอยากแสดงออกว่าคุณใจดีและยอดเยี่ยมแค่ไหนก็ไม่ต้องแสดงกับเรื่องนี้ สิ่งที่ฉันตัดสินใจไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คุณไม่ต้องขอร้องแทนไอ้ขยะนั่น!”

“ขยะ? คนที่ถูกบีบบังคับจนจนมุมในสายตาคุณคือขยะหมดเลย ถูกไหม?” มีนารู้สึกขำอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้สภาพของมาร์ชในตระกูลธวัชพลังกรจะไม่ดี แต่เขาก็เป็นคุณชายใหญ่ผู้ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาไม่เข้าใจเธอหรอก อนาคตอีกไม่ไกลเมื่อเขารู้อดีตของเธอ ในสายตาเขาเธอก็เป็นแค่กองขยะ

“ผู้หญิงอย่างคุณเข้าใจยากจริงๆ ฉันทำแบบนี้ไปเพื่อใคร?” ระหว่างที่พูดปากของมาร์ชก็เกือบชิดใบหน้าเธอ

มีนามองไปรอบๆ อย่างร้อนรน นี่อยู่บนถนน มีคนเดินไปเดินมาตลอดเวลา “อย่าทำแบบนี้ คุณทำให้แผลเย็บฉันเจ็บ”

ที่หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ มีนาเห็นไฟด้านในสว่าง ณนนกับวรรณ รวมถึงธารณ์ พวกเขาอยู่กันหมด ยืนอยู่นอกประตูสามารถได้ยินเสียงหัวเราะร่าเริงดังออกมาจากด้านใน ครอบครัวสามคนนี้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขจริงๆ

มาร์ชหยุดที่ริมหน้าต่างบานใหญ่นอกห้องโถง เห็นครอบครัวด้านในอบอุ่น เขาเหมือนคนนอก ไม่เคยกลมกลืนเข้ากันได้เลย

มีนาอยู่เคียงข้างเขา รู้สึกได้ว่านอกจากเขาโกรธแล้ว ยังมีความเสียใจและหดหู่ที่ไม่สามารถอธิบายได้ จึงถามเสียงเบา “กลับตึกเล็กของนายท่านโดยที่ไม่ผ่านห้องโถงใหญ่นี้ได้ไหม? ฉันเห็นพี่ชายคุณแล้วรู้สึกกลัวในใจ ไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาอีก”

เธอจงใจบอกว่าตัวเองไม่อยากเดินเข้าห้องโถงนี้ มาร์ชพูดขึ้น “เราผ่านทางเดินด้านข้างที่ตรงไปห้องครัวได้”

“ดีเลย” เธอดึงมุมเสื้อมาร์ช เบี่ยงเบนความสนใจของเขา “ทางไหน? ทางซ้ายหรือทางขวา? รีบไปกันเถอะ พวกเขาจะได้ไม่เห็น ให้เราเข้าไปจะแย่เอา นายท่านคงรอเราจนกังวลแล้ว”

“ทางซ้าย ตามฉันมา” ในที่สุดสายตาของมาร์ชก็ละออกมาจากหน้าต่างบานใหญ่ พาเธอเดินไปที่ทางแคบด้านซ้ายของบ้านหลังใหญ่ที่สามารถเดินได้เพียงคนเดียว

พวกเขาเพิ่งเดินมาถึงประตูตึกเล็ก ป้าเค้กที่มองอยู่ตลอดก็หันหลังกลับบ้านไปด้วยความดีใจ แล้วตะโกนขึ้นมาว่า “นายท่าน พวกคุณชายมาร์ชกลับมาแล้วค่ะ”

“มาร์ชกลับมาแล้วเหรอ” นายท่านเดินมาถึงประตูอย่างเร่งรีบเพื่อต้อนรับพวกเขาให้เข้ามา ยื่นมือลูบใบหน้ามาร์ช แล้วถามด้วยเสียงสั่นเครือ “หลานไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

มาร์ชส่ายหน้าอย่างงุนงง “คุณย่า ผมไม่เป็นไร สบายดีมากครับ แต่ภรรยาได้รับบาดเจ็บ เจ็บที่แขน ตกใจมากเลย มีเลือดไหลเยอะมาก โดนหมอแทงเข็มด้วย ผมกลัวมาก”