สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 29

“อยู่สิ อยู่ในห้องที่แกเคยอยู่นั่นแหละ” ครีมเห็นมีนาสะเทือนใจขึ้นมา ก็เผยยิ้มเล็กน้อย

มีนารีบหันตัวจะวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์อีกครั้ง ไปที่ชั้นลอยบนบ้านชั้นสามเพื่อหาลูกตัวเอง!

ครีมคว้าเธอไว้ “แกคิดจะวิ่งไปชั้นสามแบบนี้เหรอ? ถึงมาร์ชจะโง่แค่ไหนถ้าเห็นเธอบ้าคลั่งแบบนี้ ก็คงประหลาดใจเหมือนกัน กลับไปถึงตระกูลธวัชพลังกรก็ต้องพูดให้นายท่านฟังแน่”

“ฉันไม่สน! ฉันอยากเจออธิ!” มีนาอยากสะบัดเธอออก “พวกแกทำอะไรเขากันแน่ ทำไมเราอยู่ชั้นหนึ่งไม่ได้ยินเสียงเขาเลย”

“เขาหลับอยู่ มีพี่ผึ้งคอยเฝ้า” ครีมจับมือเธอไม่ปล่อย “เธออยากเจอเขา ฉันช่วยเธอได้ ให้เธอไม่มีพิรุธต่อหน้ามาร์ช”

“เธอช่วยฉันได้เหรอ?” มีนาไม่เชื่อเธอนานแล้ว เธอปากหวานแต่ใจอำมหิต โหดเหี้ยมยิ่งกว่าใคร

ครีมกวาดตามองชุดและเครื่องประดับบนตัวเธอแล้วพูดขึ้น “ใช่ แต่ต้องมีเงื่อนไข”

“เงื่อนไขอะไร?”

“ฉันอยากได้ชุดกระโปรงบนตัวเธอ……”

“ไม่ได้ ทั้งหมดที่ฉันสวมใส่มันไม่ใช่ของฉันเอง มันเป็นของตระกูลธวัชพลังกร” มีนารู้ว่าเธอเป็นงูพิษที่โลภมาก

ครีมคว้าแขนเธอไว้อย่างแรง “อย่าลืมสิ ฉันก็เคยให้ชุดกระโปรงเธอไปหนึ่งตัว ถอดชุดบนตัวเธอมาให้ฉัน ถือเป็นการคืนฉัน และเครื่องประดับที่เธอสวมก็เป็นดอกเบี้ยของชุดกระโปรงตัวนั้น”

“ชุดกระโปรงตัวนั้นที่เธอให้ฉัน?” มีนาแค่รู้สึกขำมาก

ใช่ ครั้งนั้นไปลองชุดกระโปรงของเธอในห้องเธอ วันต่อมาหลังจากถูกน้ำและเจย์ทำให้อับอายขายหน้า ครีมก็เอาชุดกระโปรงชีฟองมาคืนเธอที่ห้องเธอ แล้วบอกว่ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ครีมแสร้งทำเป็นใจดีมีน้ำใจกล่าวขอโทษเธอ ตอนนั้นเธอก็ไม่เคยโทษครีมเลย แค่รู้สึกว่ามันคือเรื่องบังเอิญ สาเหตุหลักๆ ก็คือแม่และพี่ชายตัวเองไม่เชื่อเธอ

ตอนนั้นรู้สึกว่าครีมเป็นคนที่ดีกับเธอที่สุดในบ้าน เธอคิดว่าพวกเธอเกิดมาแล้วถูกพ่อแม่แท้ๆ ของครีมสลับตัว นี่ไม่ใช่ความผิดของครีม พวกเธอเป็นทารก เป็นผู้บริสุทธิ์ แค่โทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับมนุษย์

เธอได้ยินที่มาของชุดกระโปรงชีฟองตัวนี้จากปากน้ำ เธอไม่ต้องการชุดกระโปรงตัวนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ครีมเห็นเธอไม่ยอมรับมัน คิดว่าเธอโทษตัวเอง ก็น้ำตาไหลออกมาจริงๆ

มีนาไม่มีทางเลือกทำได้แค่รับมันมา แต่เธอไม่คิดจะสวมชุดกระโปรงตัวนั้น รับมาแล้วก็วางไว้ชั้นล่างของลิ้นชัก แต่เพราะกระโปรงตัวนี้จึงทำให้เกิดความบาดหมางครั้งใหญ่ระหว่างเธอกับเจย์

ตอนนี้คิดๆ แล้วทั้งหมดมันเป็นเพราะครีมยุยงให้บาดหมางกัน ให้คนในตระกูลจรัลพรไพศาลเกลียดเธอ เธอที่เป็นลูกแท้ๆ เทียบไม่ได้กับครีมที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด ต้องโทษตัวเธอเองที่อ่อนต่อโลกเกินไปในตอนแรก หลงเชื่อยัยชั่วช้าคนนี้

มีนาแค่ถามให้ชัดเจน “ตอนนั้นให้ฉันไปเลือกชุดกระโปรงที่ห้องเธอ และจงใจปิดโทรศัพท์ เตือนคนใช้ในบ้านว่าฉันเข้ามาในห้องเธอ แม่ฉันกับเจย์เลยพรวดเข้ามาในห้องคิดว่าฉันเป็นขโมย? ต่อมาเธอก็เอาชุดกระโปรงชีฟองมาให้ฉัน แล้วไปเสแสร้งต่อหน้าเจย์ว่าชุดกระโปรงตัวนั้นหายไปโดยไม่มีสาเหตุ ให้เจย์รีบมาค้นหาในห้องของฉัน สุดท้ายเจย์ก็เข้าใจผิดคิดว่าฉันยังมีจิตอกุศล ฉันฉีกชุดกระโปรงตัวนั้นต่อหน้าเจย์ เจย์เกลียดฉันตั้งแต่นั้นมา! ทุกอย่างมันเป็นแผนของเธอใช่ไหม?”

“ว้าว ตอนนี้เธอฉลาดแล้วจริงๆ ด้วย” ครีมยิ้มให้เธอ “แต่เธอเดาถูกทั้งหมดแล้วจะมีประโยชน์อะไรอีก ในครอบครัวนี้ไม่มีใครเชื่อคำพูดเธอแล้ว”

“ครีม เธอน่ากลัวเกินไปแล้ว! เธออยู่ดีกันดีตั้งแต่เด็ก มีชีวิตที่ดีแทนฉัน ได้รับการศึกษาที่ดี ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ภายนอกดูสดใส แต่จิตใจทั้งดำทั้งเน่า……”

ครีมรำคาญที่ได้ยินเธอพูดข้อสรุปเหล่านี้ แค่ถามขึ้นว่า “ให้สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะให้เธอไปเจอเด็กนั่นอย่างราบรื่น ตกลงไหม?”

เจย์พูดอย่างไม่แยแส “เขาจะมาเข้าห้องน้ำ พ่อให้ฉันนำทาง”

“เจย์ ห้องน้ำอยู่ไหน รีบพาฉันไป” มาร์ชเหมือนมองอะไรไม่ออกทั้งนั้น พูดเร่งอย่างโง่เขลา

เจย์พามาร์ชเดินไปไกลแล้ว มีแค่มีนาเท่านั้นที่รู้ดีในใจ ว่าจริงๆ แล้วมาร์ชฉลาดกว่าใคร ไม่รู้ว่าเขามองอะไรบางอย่างออกแล้วหรือเปล่า?

ครีมมองไปที่มีนาอย่างภูมิใจเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องฉันก่อน แล้วค่อยแอบไปหาเด็กนั่นที่ชั้นสาม”

แต่เพื่อได้เจออธิ เธอไม่สนอะไรมากนัก ก็ตามครีมขึ้นไปชั้นสอง

ปริญกับน้ำเห็นข้างกายมีนามีครีมอยู่ด้วย ก็ไม่เป็นห่วงว่าจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรเกิดขึ้น พวกเขามักคิดเสมอว่าครีมเด็กคนนี้เวลาทำอะไรจะดูสถานการณ์เป็น สุขุมและเชื่อถือได้

มาถึงห้องครีมชั้นสอง มีนาถอดชุดกระโปรงบนตัวออก ครีมเลือกชุดมั่วๆ ให้เธอเปลี่ยน

ครีมถือเครื่องประดับและชุดกระโปรงที่เธอถอดออกไว้ในมือ มองแล้วมองอีก โดยเฉพาะเพชรคุณภาพสูงที่ปักบนชุดกระโปรง ใช้นิ้วสัมผัสมันเบาๆ รู้สึกชื่นชมอย่างยิ่ง “เพชรพวกนี้มีความบริสุทธิ์มาก เลือกบางเม็ดไปทำเป็นต่างหูก็ไม่เลวเลยนะ!”

มีนาเห็นเธอหมกมุ่นอยู่กับของหรูหราเหล่านี้ แค่รู้สึกว่าในสายตาเธอนอกจากของพวกนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย ภายนอกที่ดูสวยงามสูงส่ง แต่ภายในกลับเป็นจิตวิญญาณที่น่าเบื่อและว่างเปล่า

“ที่เธอต้องการ ฉันให้ไปหมดแล้ว รีบพาฉันไปหาอธิเร็วๆ”