สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 29

ขับรถหลายชั่วโมงพอสมควรกว่าจะมาถึงที่คอนโดของฉันก็มืดค่ำพอดี เมื่อรถจอดที่ใต้ตึกคอนโดฉันรีบเปิดประตูลงจากรถและไม่คิดที่จะหยิบใบทะเบียนสมรสติดมือออกมาด้วย ไม่อยากจะจับ !!

แต่ก็มีเสียงประตูทางฝั่งคนขับดังขึ้นฉันจึงหันไปมองกำปั้น อย่าบอกนะว่าจะตามฉันขึ้นไปบนห้องด้วย

“ทำไมไม่กลับห้องนาย” ฉันถามเขา

กำปั้นหันมามองฉันช้า ๆ ด้วยสายตาที่แสนจะเย็นชาตามสไตล์ของเขา “ทำไมต้องกลับ ?”

เขายิงคำถามกลับมาถามฉัน เฮ้!! นี่มันเป็นคำถามที่เขาควรตอบงั้นหรอ ทำเหมือนเป็นห้องของตัวเองเลยนะ

“เธอจดทะเบียนกับฉันแล้ว” กำปั้นหยุดพูดก่อนจะเดินอ้อมรถมาทางฉัน เขาเดินมาประชิดตัวฉันเร็วมาก ฉันถอยหนีเขาไปจนตัวติดกับรถ กำปั้นยกแขนขึ้นมาสองข้างแล้วเอาวางลงบนหลังคารถของเขาโดยมีร่างของฉันที่อยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้าง จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ กับใบหน้าของฉัน “ห้องเธอก็เหมือนห้องฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะขึ้นไป”

พูดจบเขาก็กระตุกคิ้วขึ้นยั่วอารมณ์ฉันหนึ่งที แต่ใบหน้าของเขายังคงความขรึมเอาไว้อยู่ คิดว่าเท่นักรึไง !!

“เรื่องนั้น!! ฉันไม่ได้สมยอมสักหน่อย” พูดจบฉันก็ดันตัวเขาออกก่อนจะก้าวขาเบี่ยงตัวหนีเพราะกลัวว่าคนอื่นจะผ่านมาเห็นเข้า

“แต่ก็ยอม” พูดจบเขาก็เดินนำฉันไปท่าทางเหมือนเย้ยหยันที่ตัวเองเอาชนะฉันได้

นี่ฉันต้องอยู่ร่วมกับผู้ชายที่เป็นลูกเลี้ยงของเมียน้อยพ่อฉันจริง ๆ หรอเนี่ย

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วเดินตามหลังกำปั้นไปเงียบ ๆ ระหว่างทางฉันเจอกับเลย์ด้วยเหมือนเลย์มันกำลังจะออกไปข้างนอก และแน่นอนว่าเลย์มันต้องทักฉัน

“อ้าวอิเจ้ เมื่อเช้าไปไหนมาวะว่าจะชวนไปหาไรกิน” เป็นไปตามที่ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด เลย์มันทักฉันจริง ๆ

ฉันกำลังจะอ้าปากตอบเลย์แต่กำปั้นดันชิงพูดขึ้นก่อน “เสือก”

แล้วดูคำตอบของเขาสิ อมหมาไว้ในปากรึไงถึงได้ชอบพูดกวน...เพื่อนฉันแบบนี้ ไร้มารยาทที่สุด !! ถ้าให้เดากำปั้นคงคิดว่าเลย์คือลีโอแน่ ๆ เพราะตอนนี้มันสองคนตัดผมทรงเดียวกัน หน้าตาเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก

“นี่ยังไม่เลิกยุ่งกับมันอีกหรอวะ ??” เลย์เลิกคิ้วถามฉัน ตอนนี้มันกำลังกวนประสาทกำปั้นอยู่ฉันดูออก

“คนที่ต้องเลิกยุ่ง เป็นมึง” กำปั้นตอบสีหน้าพร้อมบวก “กูจำได้ว่ากูเคยบอกมึงไปแล้ว”

“หรอวะ ??” คนอย่างเลย์กวนมากวนกลับ นี่แหละนิสัยมัน

“คงจะเลิกยุ่งไม่ได้” กำปั้นตอบเลย์น้ำเสียงปนหาเรื่อง เขาก้าวขาไปเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ฉันรู้ทันทีว่าเขากำลังจะพูดอะไรต่อเลยรีบขัดขึ้นก่อนไม่งั้นเขาได้บอกเพื่อนฉันเรื่องที่ฉันท้องแน่ ๆ

“ขอตัวก่อนนะ” ฉันบอกเลย์แล้วรีบดึงกำปั้นออก รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว จู่ ๆ กำปั้นก็ดันตัวฉันไปติดกับผนังห้องจากนั้นก็ยกแขนสองข้างขึ้นมาดักทางฉันเอาไว้ไม่ให้หนีเขาไปไหนได้ สายตาดุดันของกำปั้นจ้องฉันตาไม่กระพริบ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ

“ไปเก็บของ” กำปั้นออกคำสั่งเสียงแข็ง

“ฉันพูดไปหลายครั้งแล้วนะว่าจะไม่ไปอยู่กับนาย ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง !!”

“รู้” กำปั้นตอบพร้อมกับพ่นลมหายฝจออกมาแรง ๆ กระทบกับใบหน้าของฉัน “แต่เธอต้องไปเก็บของตอนนี้”

ฮัลโล่!! ไหนคำว่า ‘รู้’ ของเขา แบบนี้แปลว่ารู้เรื่องงั้นหรอ

ฉันนั่งปรับทุกข์กับตัวเองอยู่สักพักใหญ่ ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะอาบน้ำ ในระหว่างที่อาบน้ำก็คิดอยู่ว่าคืนนี้จะไปไหนดี แต่พอคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองกำลังท้องอยู่ก็ต้องหยุดความคิดเอาไว้ เฮ้อ!! ถ้าท้องโตกว่านี้ฉันคงต้องดร็อปเรียนเอาไว้ ช้าไปอีกปีคงไม่เป็นไรหรอก ทำไงได้ล่ะ

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันนุ่งกระโจมอกพร้อมกับเอาผ้าม้วน ๆ ผมเอาไว้ เพราะสระผมด้วย แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่แล้วฉันก็ต้องตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อเห็น ‘กำปั้น’ กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอนของฉัน ไหนว่าเขากลับไปแล้วไง ฉันคิดว่าตัวเองอาจจะเห็นภาพหลอน หรือตาฝาดไป เลยลองยกมือขึ้นมาขยี้ตาดูหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังเห็นเขาอยู่ ตอนนี้กำปั้นเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วย

“ทำอะไรของเธอ ปัญญาอ่อน” เป็นเขาจริง ๆ ด้วย ตัวจริง เสียงจริง

“นายเข้ามาในห้องได้ยังไง ??”

“เปิดประตูเข้ามา” เขาตอบแบบห้วน ๆ แล้วก้มหน้าลงไปเล่นโทรศัพท์ต่อ ตอนนี้เขากำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่สักอย่าง ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเรียกเกมส์อะไร เป็นเกมส์ที่ผู้ชายชอบเล่นกันนั่นแหละ

“แล้วเปิดประตูเข้ามาได้ยังไง นายมีกุญแจงั้นหรอ !!” ให้ตายเถอะ นี่เขาจะเกินไปแล้วนะ

“เปล่า เธอไม่ได้ล็อกห้อง” กำปั้นตอบแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองฉัน โอเคฉันผิดเองที่ลืมล็อกห้อง บ้าที่สุด!!

“แล้วใครให้ขึ้นไปนอนบนเตียงฉัน ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ !!”

“เรื่องมากจังวะ” เขาเงยหน้าขึ้นมาทำตาดุใส่ฉัน “เอาเสื้อผ้าเก็บใว้ในตู้ให้ด้วย”

ฉันรีบหันไปมองกระเป๋าใบใหญ่ตรงตู้เสื้อผ้า เมื่อกี้ไม่ทันได้สังเกต อย่าบอกนะว่าที่กลับไปคือกลับไปเก็บเสื้อผ้า

“นายจะมาอยู่ที่นี่กับฉัน ?”

“อื้ม”