สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 59

ระหว่างที่กำปั้นขับรถอยู่ ฉันแอบสังเกตเห็นว่าเขาจะมองดูกระจกที่ส่องเห็นเบาะหลังตลอดเวลา สีหน้าของเขาดูจะเป็นกังวลมาก จนแอบคิดลึก ๆ ในใจไม่ได้ว่าถ้าเป็นฉันเขาจะห่วงแบบนี้มั้ย

“ลินแค่เป็นลม ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฉันบอกกำปั้น เขาสะอึกไปเล็กน้อย คงจะดูออกว่าตอนนี้ฉันไม่สบายใจ

“เธอไม่คิดมากใช่มั้ย ฉันก็แค่...”

“อื้อ เพื่อนใคร ใครก็ห่วงฉันเข้าใจ” ฉันฝืนยิ้มจางๆ ให้เขา

มาเที่ยวทั้งทีก็ไม่อยากให้มีปัญหาทะเลาะกัน เดี๋ยวงานจะกร่อยอีก

กำปั้นขับรถประมาณชั่วโมงกว่าได้ก็มาถึงทะเล ตอนนี้ลินเธอยังไม่ฟื้นจากการสลบเลย พอจอดรถได้กำปั้นก็เปิดประตูรถตรงเบาะหลังแล้วเอื้อมมือมาทำท่าเหมือนจะอุ้มลินลงจากรถ

“นายให้แม็กหรือต่ออุ้มดีมั้ย ?” ฉันถามกำปั้น มันทำให้เขาชะงักแล้วดึงมือกลับ จากนั้นก็เดินไปเรียกต่อให้มาอุ้มลินไปที่พักแทน

หลังจากต่ออุ้มลินไปแล้วฉันลงมาจากรถเดินผ่านหน้ากำปั้น เขาถามอะไรก็ไม่ตอบ ทั้งที่ฉันคิดไว้แล้วว่าไม่อยากจะมามีปัญหากัน มาเที่ยวแท้ๆ แล้วทำไมต้องแสดงอาการท่าทางว่าเป็นห่วงลินมากขนาดนั้นด้วย ทั้งที่แฟนตัวเองก็นั่งอยู่แท้ๆ เชียว

“สายธาร เดี๋ยวฟังก่อน !!” (หมับ) มือหนาคว้ามารั้งแขนฉันเอาไว้

“ไปดูแลเธอสิ” ฉันพูดพรางแกะมือของกำปั้นออกจากแขนตัวเอง

“เมียอยู่ตรงนี้จะให้สนใจคนอื่นได้ไง”

“แต่นายทำเหมือนฉันเป็นคนอื่นเลยนะรู้ตัวมั้ย”

“ขอโทษ ไหนบอกว่าเขาใจไง”

“ก็ใช่!! ฉันเข้าใจ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าฉันอยากเห็นอะไรแบบนั้น” ฉันพูดน้ำเสียงตัดพ้อ ถ้าเขาไม่มาเห็นในสิ่งที่ฉันเห็นและไม่คิดแบบที่ฉันคิด ก็คงไม่เข้าใจความรู้สึกฉันหรอก

กำปั้นก้มหน้าลงเขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วดึงร่างฉันเข้าไปสวมกอด

“อย่าโกรธดิ”

“อื้อ...” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าฉันกับกำปั้นทะเลาะกันการมาเที่ยวคงไม่สนุก ทริปนี้เขากับเพื่อนวางแพลนกันมาเป็นเดือน ฉันไม่อยากจะทำพังเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของตัวเองหรอก ถึงจะน้อยใจอยู่แต่ก็ไม่อยากให้ปัญหามันเลยเถิด

“มันไม่มีอะไรจริงๆ ฉันไม่คิดอะไร” กำปั้นยังคงพูดทุกอย่างเพื่อให้ฉันหายโกรธเขาอยู่

“อื้อ รู้แล้วปล่อยได้แล้วอายคนอื่นบ้าง”

“ทำไมต้องอาย ?” กำปั้นจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วเป็นปม

“นี่ไม่ใช่หาดส่วนตัวนะ คนเยอะแยะยังมีหน้ามาถามอีกว่าทำไมต้องอาย”

“ไม่งอนแล้วใช่มั้ย ?”

“อื้อ”

“งั้นไปดูห้องกัน” กำปั้นปล่อยกอดออกแล้วจูงมือฉันไปดูห้องพัก ฉันก็เดินตามหลังเขาไปอย่างว่าง่าย

พอเข้ามาในห้องกำปั้นก็อุ้มตัวฉันขึ้นก่อนจะเดินไปที่โต๊ะแล้ววางฉันลง เรียวนิ้วของเขาปัดไรผมของฉันมาทัดเอาไว้หลังใบหูแล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มฉัน

“อื้อ จะทำอะไรของนาย” ฉันดันตัวเขาออกเพราะเขาลากริมฝีปากจากพวงแกมมาที่ปากของฉัน

“แสดงความรักไง” กำปั้นส่งสายตาหื่นมาให้ฉันบ่งบอกความต้องการของเขา

“ไม่ต้องมาแถ ออกไปหาเพื่อนก่อนเดี๋ยวทุกคนก็สงสัยกันพอดี”

“เรื่องของพวกมันดิ มาเที่ยวกับเมียจะให้นอนจับมือรึไง ?” เขาเลิกคิ้วหนาถาม ช่างกวนประสาทฉันได้ตลอดเวลาจริงๆ

“ครั้งเดียวนะ ห้ามทำต่อ” พอได้ยินว่าฉันยอม กำปั้นยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจทันที ก่อนจะอุ้มร่างฉันไปนอนบนเตียง

จากนั้นอะไรเกิดขึ้นก็คงรู้ๆ กันอยู่ใช่มั้ย ดีหน่อยที่ครั้งนี้เขาทำแค่รอบเดียวตามที่ฉันขอไว้

หลังจากเสร็จกิจกรรมเรียกเหงื่อแล้ว ฉันกับกำปั้นอาบน้ำแล้วออกมาตากห้องพัก เห็นพวกเพื่อนของกำปั้นกำลังเตรียมของเอาไว้สำหรับจัดปาร์ตี้เล็กๆ คืนนี้อยู่

ส่วนลินเธอฟื้นแล้ว นั่งทำอะไรอยู่ตรงชิงช้าริมทะเลก็ไม่รู้

“หายไปนานเลยนะมึง ออกมาหน้าซีดเชียว” ต่อแซวกำปั้นและเหล่ตามามองฉันพร้อมกับยิ้มกริ่ม กำปั้นเขาไหวไหล่ตอบเพื่อนอย่างไม่แคร์เท่าไหร่

“ไอ้ปั้นมันหื่น มึงเพิ่งรู้หรอวะ” แม็กตะโกนถามต่อ

เสียงของแม็กมันทำให้ลินหันมาทางพวกเราที่กำลังยืนคุยกันอยู่ เธอลงจากชิงช้าแล้วเดินหาทางนี้ทันที ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมกำปั้นถึงเคยชอบเธอ ก็เธอสวยขนาดนี้

“สายธาร ลินขอบคุณสายธารมากเลยนะที่ดูแลลินตอนที่เป็นลม กำปั้นด้วย ^_^” เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าฉันกับกำปั้นเธอก็รีบขอบคุณเราสองคนทันที

“อื้อ ไม่เป็นไร”

“ไปเดินดูของตรงนู้นมั้ย” ลินชี้ไปตรงร้านขายเสื้อผ้าของฝากสำหรับนักท่องเที่ยว

“เดี๋ยวลินไปนอนก่อนนะ ง่วงแล้ว ^_^”

“อ่าว ทำไมนอนเร็วจังเพิ่งจะสามทุ่มอยู่เลยนะลิน” ฉันถาม

“พอดีอยู่ที่บ้านลินก็นอนเวลานี้ มันคงชินน่ะ ดื่มต่อกันให้สนุกนะ ^_^”

“เป็นไง นี่แหละนางฟ้าของกลุ่มเรา” ต่อพูดขึ้นตอนที่ลินเดินผ่าน ลินหันมาตีไปที่ไหล่ของต่อเบาๆ เชิงหยอกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องพัก

เรานั่งดื่มต่อกันจนตอนนี้ฉันรู้สึกมึนๆ หัวแล้ว กำปั้นเลยพาฉันไปนอนพัก ส่วนเขาก็ไปนั่งดื่มกับเพื่อนต่อ

ส่วนฉันก็ไม่ได้หลับนะมันแค่รู้สึกมึนหัว อยากมานอนพักสักหน่อยให้สร่างเมาแล้วค่อยออกไปข้างนอก วันนี้พวกกำปั้นคงจะอยู่ดึก เสียงคุยกันดูท่าคงไม่นอนง่ายๆ หรอกคืนนี้

พอนอนพักพรางเล่นโทรศัพท์ไปสักประมาณเกือบๆ ชั่วโมง ฉันรู้สึกว่าเริ่มหายมึนหัวแล้วเลยเดินออกจากห้องกะว่าจะออกไปนั่งดื่มต่อ

ระหว่างทางเดิน ตรงมุมมืดแต่ก็พอมีแสงไฟตรงทางเดินส่องสว่างพอให้เห็นรางๆ มันมีพุ่มไม้บังอยู่ ฉันได้ยินเสียงของคนคุยกัน ในตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยหยุดเดินแล้วฟัง

“ลินอย่าทำแบบนี้”

“ลินยังเป็นรักแรกของปั้นอยู่มั้ย....”

“ลิน...”

สิ่งที่ฉันได้ยินมันทำให้ฉันสะตั้น...นะ นี่ มะ มันเกิดอะไรขึ้น

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกลั้นใจเดินไปใกล้ๆ กับจุดที่สองคนยืนอยู่ ถึงมันจะมีพุ้มไม้บัง แต่ฉันก็มองเห็นได้จากแสงไฟสรัวๆ ที่ติดตามทางเดินว่าตรงหน้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

ฉันมองผ่านพุ้มไม้ไปข้างหน้าภาพที่เห็นคือ ลินเธอหอมแก้มของกำปั้น แล้วค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงไปจูบลงบนต้นคอของเขา ซึ่งกำปั้นก็ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ผลักลินออกไปเลย

จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างอัตโนมัติ

ขะ เขายังรักลินอยู่จริงๆ งั้นสินะ แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นแฟนเขาอยู่หรือเปล่าต่อจากนี้

“กะ กำปั้น...อึก” ฉันเรียกชื่อเขา เสียงของฉันถึงแม้จะสั้นเครือแต่มันก็ดังพอที่เขาจะได้ยิน

กำปั้นหันมาทางฉัน เขามีสีหน้าที่ตกใจเอามากๆ ก่อนจะผลักลินออกแล้วรีบเดินมาหาฉัน

“สะ สายธารคือมันไม่ใช่...” (เพี๊ยะ) ไม่ต้องรอให้เขาได้อธิบาย สิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อเขาเดินมาหยุดตรงหน้าคือตบหน้าเขาไปในทันที