สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 79

ตอนที่ 79 ต้องการคุณ

หลังจากนั้นสามนาที ในห้องรับรองเล็กข้างห้องจัดเลี้ยง

เผยอี้รีบเดินเข้าไป มองไปที่เผยลี่เชินที่นั่งอยู่บนโซฟา นั่งลงตรงข้ามเผยลี่เชิน

“มีเรื่องอะไร?” สีหน้าเผยอี้เคร่งเครียด อดกลั้นอารมณ์ไว้

เผยลี่เชินพูดออกมาตรงๆไม่อ้อมค้อม สีหน้าขรึมพูดขึ้น “แกเป็นคนทำรึเปล่า?”

คนที่ไม่อยากให้ไป๋เสว่เอ๋ออยู่ในบริษัทเผยซื่อก็คือเผยอี้ ตอนแรกพวกเขายังพนันกันที่บ้าน ตอนนี้พวกเขาได้ที่ดินหนานไห่มาแล้ว เพื่อที่เผยอี้จะไล่ไป๋เสว่เอ๋ออกไปได้ เขาอาจจะใช้วิธีอื่น ดังนั้นคนที่เขาสงสัยเป็นคนแรกก็คือเผยอี้

เผยอี้จ้องไปที่เผยลี่เชินครู่หนึ่ง เขาเพิ่งจะเข้าใจความหมายของสิ่งที่เผยลี่เชินพูดออกมา เขานั่งยืดหลังตรงขึ้นมาทันที อดกลั้นความโกรธไว้ พูดขึ้น “เผยลี่เชิน พี่หมายความว่ายังไง? พี่คิดว่าผมจะใช้วิธีดูถูกเหยียดหยามแบบนี้งั้นรึ!”

แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ไป๋เสว่เอ๋อทำงานที่บริษัทเผยซื่อ เขาไม่เชื่อว่าไป๋เสว่เอ๋อจะมีศัยกภาพความสามารถในการทำงาน แต่เขาไม่มีทางใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าแบบนี้แน่นอน!

มองดูเผยอี้ด้วยความโมโห เผยลี่เชินเก็บกดอาการไว้ เขาเปลี่ยนท่าทางนั่งพิงพนักเก้าอี้ พูดด้วยความเย็นชา “เผยอี้ แกใช่ไหม ถ้าแกไม่พูด ฉันจะไปตรวจสอบเอง และถ้าสุดท้ายตรวจพบว่าเป็นแกจริงๆ....”

ไม่รอให้เผยลี้เซินพูดจบ เผยอี้พูดแทรกขึ้นทันที “เผยอี้อย่างฉันแม้ว่าจะเกลียดไป๋เสว่เอ๋อเพียงไหน ก็ไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้หรอก!”

“เกลียด?” เผยลี่เชินหัวเราะเย้ย กวาดสายตามองไปที่เผยอี้ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง พูดต่อ “เผยอี้ ต่อไปอย่าก่อเรื่องให้ไป๋เสว่เอ๋ออีก แกทำให้เขาไม่มีความสุขก็เท่ากับทำให้ฉันไม่มีความสุขเช่นกัน”

เผนอี้ได้ยินเยี่ยงนั้น มองไปที่เผยลี่เชินด้วยสายตาเย้ยเยาะ หัวเราะเยาะขึ้นมา “ฉันยังไม่เคยเห็นพี่ปกป้องผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้ ถามหน่อยเหอะขยะที่ฉันทิ้งไปมีเสน่ห์มากมายขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ในเมื่อแกเป็นคนจำกัดขยะ งั้นทำไมแกยังไปหาเรื่องเขาได้ทุกวี่ทุกวัน?” เผยลี่เชินยืดหลังตรง สีหน้าเคร่งขรึม “สิ่งที่ฉันควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว อย่าให้ฉันต้องเจอแกเพราะเรื่องนี้อีก”

เมื่อเผยลี่เชินพูดจบ เขาลุกขึ้น กำลังจะเดินออกจากห้อง

เผยอี้มองเยาะเย้ยลุกขึ้นตาม เขามองตามหลังเผยลี่เชินด้วยสายตาอันโหดร้าย

เขาคอยหาเรื่องเผยลี่เชินอยู่เสมอ เขายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ!

……

หลังจากมีงานเลี้ยงฉลอง เรื่องที่เป็นที่เลื่องลือของไป๋เสว่เอ๋อลดน้อยลงขึ้นทุกที วันสองวันผ่านไป ความเร่าร้อนนั้นก็หายตามไป เรื่องทั้งหมดก็ถูกทุกคนลืมทิ้งไป

ส่วนเรื่องงาน ไป๋เสว่เอ๋อเริ่มชินกับงานมากขึ้น ตั้งแต่กลับมาจากหนานไห่ ธุรกิจของบริษัทเริ่มยุ่งขึ้นมาก เธอทำงานล่วงเวลาติดกันสองวัน เผยลี่เชินก็ต้องออกไปงานเลี้ยงบ่อยขึ้น ปกติเขาจะพาฉีเฟิงหรือสวี่เยว่หรูไปออกงานด้วย เธอทำได้เพียงนั่งอยู่ในออฟฟิศรับโทรศัพท์และจัดตารางงาน

“ก๊อกๆ”

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นสวี่เยว่หรูยืนอยู่ตรงหน้าประตู

ตั้งแต่ที่พวกเขากลับมาจากเมืองหนานไห่ สวี่เยว่หรูเย็นชากับเธอขึ้นมาก นอกจากจะมีเรื่องที่สำคัญมากเป็นพิเศษจึงจะมาบอกเธอ บางครั้งเรื่องที่ผู้ช่วยควรจะทราบเธอกลับไม่บอกไป๋เสว่เอ๋อ แต่ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจดี ว่าตัวเองกับสวี่เยว่หรูเทียบกันไม่ติด แต่ความสัมพันธ์ที่ยังต้องพึ่งพากันมีอีกแสนยาวไกล ถ้าจะเป็นเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆทำให้ต้องทะเลาะกัน มีแต่จะส่งผลเสียต่อทั้งสอง ทั้งยังสร้างความวุ่นวายให้กับเผยลี่เชินอีกด้วย

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ไป๋เสว่เอ๋อได้แต่ทำใจอดกลั้นไว้ เรื่องเล็กๆก็ปล่อยไป ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีเรื่องอะไรหรอคะเลขาไป๋?” ไป๋เสว่เอ๋อฝืนยิ้มให้ น้ำเสียงเป็นมิตร

“ประธานการเงินมีนัดเจอกับประธานเผยในวันพรุ่งนี้ เธออัพเดตตารางใหม่ด้วย แล้วก็จองร้านอาหารพรุ่งนี้ไว้ด้วยนะ ประธานการเงินชอบทานอาหารดิบ เธอจองไว้ด้วยล่ะ”

ไป๋เสว่เอ๋อรีบเอ่ยปากขอบคุณ “รับทราบค่ะ ขอบคุณค่ะ”

สวี่เยว่หรูไม่มีท่าทีโต้ตอบอะไร สีหน้านิ่งพลางหันหลังกลับ และรีบเดินออกไป

ไป๋เสว่เอ๋อเบี่ยงสายตาหันกลับมาเพิ่มตารางงานในแท็ปเล็ต และทำโน้ตจองร้านอาหาร

ในเมื่อชอบทานอาหารดิบ ก่อนอื่นต้องเลือกร้านที่เป็นอาหารญี่ปุ่น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาร้านอาหารญี่ปุ่นที่ได้รับคะแนนความนิยมค่อนข้างสูงในเมืองไห่เฉิง เธอหาดูหนึ่งรอบ สุดท้ายได้ร้านที่ถูกใจมาหนึ่งร้าน

ร้านอาหารแห่งนั้น เธอเคยไปมาก่อน บรรยากาศดี อีกทั้งบริการชั้นเลิศ ปลาดิบล้วนแล้วส่งตรงมาจากฮอกไกโดทางเครื่องบิน สดใหม่มาก

เธอเป็นเพียงแค่เลขาข้างกายของเผยลี่เชิน และงานที่เธอทำที่หนานไห่ล้วนเป็นเรื่องที่เธอควรทำ คุณท่านเผยอยากเจอเพียงเพราะแค่เรื่องนี้ เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นปกติ

“เพราะที่ดินผืนนั้น โครงการที่หนานไห่ถูกเลื่อนมาปีกว่า โครงการที่ทำสำเร็จยากขนาดนี้ ตอนนี้กลับทำได้แล้ว คุณเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จ เขาอยากเจอคุณก็ไม่แปลก ”

เผยลี่เชินพูดมาขนาดนี้แล้ว เธอคงปฏิเสธไม่ได้ ไป๋เสว่เอ๋อลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้า ตอบรับเขา “โอเคค่ะ”

หลังจากนั้นสองชั่วโมง ไป๋เสว่เอ๋อนั่งอยู่บนรถของเผยลี่เชิน มุ่งตรงไปยังบ้านของคุณท่านเผย

ระยะทางที่ไม่ถือว่าใกล้ รถขับไปถึงเขตนอกเมือง จากถนนหลักขับมาจนถึงถนนแคบๆเลนส์เดียว ขับไปสิบนาทีกว่า ขับผ่านเนินเขาลูหนึ่ง ในที่สุดไป๋เสว่เอ๋อก็เห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ซ้อนอยู่หลังต้นไม้มากมาย

กำแพงขาวกระเบื้องเหลือง รถถูกจอดไว้ที่โรงจอดด้านนอก ไป๋เสว่เอ๋อลงมาจากรถ เดินตามเผยลี่เชินเข้าประตูใหญ่ไป เห็นพืชผักน้อยใหญ่ขึ้นอยู่เต็มสวน อีกทั้งมีทั้งดอกไม้และหญ้า สีเขียวชอุ่ม ดูมีชีวิตมากมาย

เดินไปบนทางเดินหิน ผ่านสวนดอกไม้ ก็ถึงประตูคฤหาสน์ ผู้ชายอายุราวห้าสิบปีเห็นเผยลี่เชิน รีบออกมาต้อนรับ “คุณชายกลับมาแล้ว!”

เผยลี่เชินพยักหน้าให้เขา ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าที่เธอไม่เคยจะได้เห็นในวันปกติ “ลุงหวา พ่อผมล่ะครับ?”

“คุณเผยฝึกเขียนตัวอักษรอยู่ในห้องหนังสือ ผมไปตามให้นะครับ”

“โอเคครับ”

ลุงหวารีบให้คนรับใช้มาเสิร์ฟน้ำชา จากนั้นขึ้นไปด้านบนทันที

เผยลี่เชินพาไป๋เสว่เอ๋อเดินไปที่ห้องรับแขก เพิ่งนั่งบนโซฟาได้ไม่นาน ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาตรงบันได

ไม่นานนักก็มีชายสูงอายุคนหนึ่งเดินลงมา เขาใส่ชุดยาวเหมือนสมัยซุนยัดเซน ริ้วรอยตีนกาลึกอย่างเห็นได้ชัด แต่นัยน์ตาทั้งคู่ของเขากลับยังเปล่งประกายและคมกริบ

จากนั้น เสียอันแหบแห้งแต่ทรงพลังดังขึ้น “ลี่เชิน!”